Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

A Rush of Blood to the Head

Εχει φτωχυνει το μεσα μου. Τα λογια αμπαρωθηκαν σε καποιες γωνιες που δεν εχω ανακαλυψει καν ακομα. Περπατω στα τυφλα να τα βρω. Ακουμπωντας, ιδιος με τυφλο οδοιπορο, πηγαινω αργα αργα μηπως η Τυχη υπαρξει καλη μαζι μου. Μοναχα τουτη η ερωμενη μου απομεινε. Ολες τις αλλες τις εδιωξα ή φυγανε απο μονες τους.. Αυτη ειναι απο κεινες τις απιστες γυναικες.. ουτε καν απιστες.. Ειναι απο τις γυναικες που δεν φυλακιζονται απο καμια αγκαλια. Δεν μπορεις να τους επιβαλλεις καμια μονιμη αγαπη. Αλλαζουνε σωματα κατα βουληση και κατα περισταση. Την προσμενω λοιπον. Εστρωσα το κρεββατι μας με μαργιολικα σεντονια. Εβαλα απαλη μουσικη και λευκο κρασι στην ακρη... Να 'ρθει να τα βρει ολα ετοιμα. Να τη φιλησω στα χειλη και κεινη να μου χαμογελαει αντι να με φιλαει. Να μου χαιδεψει τα μαλλια με το πονηρο αγγιγμα των εφημερων γυναικων... "Εισαι τοσο παιδι ακομα"... θα πει. Θα μ' αφησει να κλαψω μεσα της. Ξερει κανενας πως ειναι να εχει παψει να χτυπα η καρδια σου? Το νταπ νταπ π' ακουτε ειναι ο κολλημενος δισκος του πικ-απ.

Ολα μια ψευδαισθηση.
Ολοι μια ψευδαισθηση.

Φοβαμαι να ανοιξω τα χερια ή να κουνησω τα ποδια. Κρυβομαι. Συγχωνευομαι να χωρεσω σε μια σπιθαμη χωρου. Μηπως και ολα διαλυθουν και καταρρευσουν. Μηπως Εκεινη φτασει μεχρι την πορτα μου, μα αλλαξει γνωμη και προσπερασει. Σε πιο ποθητα φιλια. Σε αλλους δρομους.. Μουσικη και γυμνια και σιωπες και ισως ισως λιγοστα βλεμματα... Και μια φωτια... να τα καψει ολα αυτα εκτος απο τη σαρκα μου. Τουτη την αφηνω για τ' αγριμια..

Δευτέρα 26 Μαΐου 2008

Ham on Rye

For those who believe in God, most of the big questions are answered. But for those of us who can't readily accept the God formula, the big answers don't remain stone-written. We adjust to new conditions and discoveries. We are pliable. Love need not be a command or faith a dictum. I am my own God. We are here to un-learn the teachings of the church, state, and our educational system. We are here to drink beer. We are here to kill war. We are here to laugh at the odds and live our lives so well that Death will tremble to take us.

And my own affairs were as bad, as dismal, as the day I had been born. The only difference was that now I could drink now and then, though never often enough. Drink was the only thing that kept a man from feeling forever stunned and useless. Everything else just kept picking and picking, hacking away. And nothing was interesting, nothing. The people were restrictive and careful, all alike. And I've got to live with these fuckers for the rest of my life, I thought. God, they all had assholes and sexual organs and their mouths and their armpits. They shit and they chattered and they were dull as horse dung. The girls looked good from a distance, the sun shining through their dresses, their hair. But get up close and listen to their minds running out of their mouths, you felt like digging in under a hill and hiding out with a tommy-gun. I would certainly never be able to be happy, to get married, I could never have children. Hell, I couldn't even get a job as a dishwasher.

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

Panic Attack

Η πλαστικη σακουλα σε τυλιγει σε ολοσωμο φιλι. Ετσι που αρχικα ενα κυμα ζεστασιας τυλιγει το σωμα. Ασφαλεια και το στερεο δεσιμο ενος ξενου αγγιγματος που δεν σ' αφηνει μοναχη. Θα παρει λιγο να συνειδητοποιησεις το παραπετασμα που περνα στα σωθικα σου. Δενεται τα πνευμονια σου σ' εναν διαφανο κομπο και συ ξυπνας λουσμενη στον ιδρωτα με τις καλημερες του κυριου Πανικου. Πρεπει να σκεφτεις τα "γιατι" και τα "ισως"... Πρεπει να σκεφτεις που να ειναι κρυμμενα τα υπολoιπα κομματια σου.. Να το κεφαλι και να το στηθος.. Δεν με βρισκω παραπερα.. Η ανασα σταματαει στα μισα του δρομου σαν περιπλανωμενος, καταταλαιπωρος διαβατης που καταρρεει υπο το βλεμμα των ηλιων.. Ειναι η αυγη και μπορω να βγω απ' το καταραμενο το αυγο μου.. Ποσο δυνατο να ειναι πια το τσοφλι? Φοβαμαι. Πιστευα... Καποτε πιστευα τοσα πολλα. Κι απομειναμε γω και η πιστη μου μοναχοι. Δεν νικιεται η μοναξια. Προσπαθησα να την κανω φιλη μου μα το φιλι της εχει γευση απο δηλητηριο... Και το παραπετασμα ολο εισχωρει αδιστακτα πιο μεσα.. Ολο και πιο μεσα... Ολο και πιο τολμηρα δεν αφηνει χωρο για μια αυθορμητη αγκαλια.. Για εναν τυχαιο κατακλυσμο που θα καταστρεψει την πλαση μου με μενα σωσμενη στην Κιβωτο κι ολα ξανα απο την αρχη να υποσχονται πιο ομορφες μερες... Να υποσχονται οτι τα παντα θα χαθουν μακρια. Τα νερα θα ξεπλυνουν. Τα νερα θα καθαρισουν. Η καθαρση... Οχι αλλο αυτο το λιγοστεμα του αερα... Οχι αλλο μερες πεταμενες... Αγκαλιες που θα αποχαιρετισεις μια για παντα--δεν θελω.. Αγκαλιες που θα σ' αγαπησουν γι αυτο που εισαι και δεν θα γυρεψουν τιποτα για ανταποδoση παρα μοναχα το γελιο σου--αυτο το θελω..

Το γελιο μου.. Μια να το ερχεται παιδικο, γαργαρο, αυθορμητο και μια εκει στα ξαφνικα κοβεται.. Σπαει... Κι επειτα οι ακρες του γρατζουνανε και ματωνουν... Και δε φταιει κανεις..
Εγω... Εγω... Εγω..

Πως να σταματησεις ενα αμαξι με κομμενα φρενα? Πως?

Κυριακή 11 Μαΐου 2008

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

A beleza de um corpo nu só o sentem as raças vestidas..


Δεν κοιτας την γυμνια, η γυμνια ειναι κεινη που σε κοιτα... Και πρεπει να εκπορνευτεις για να γνωρισεις τον Εαυτο σου... Πρεπει να πουλησεις απειρες φορες το κορμι σου... Λες οτι "σου ανηκει", μα σου ανηκει εφημερα... Καθε μερα το χανεις κι απο λιγο.. Κι οταν ερωτευεται το χανεις ακομα λιγο περισσοτερο..









Καλωσοριζεις τον ηλιο και τον παρακαλεις να σε δειξει ομορφη, οσο ομορφη σε αποκαλυπτει και η σελανα.. Απαλα γλιστρανε οι ηλιαχτιδες και κανουν σλαλομ πανω στην κοιλια σου για να κουρνιασουν στη λεκανη που σαν "μανα" φτιαχνει μια κουρβα να αγκαλιασει το φως..





Ποσο δεν θελω να δει κανεις το προσωπο μου.. Εκπορνευω το σωμα.. Οριστε.. Ολο δικο σας.. Παρτε το.. Ξερναω μυστικα χρονων.. Περιγραφω με ανατριχιαστικη ακριβεια χειρουργικου ενδοσκοπιου τις πιο ντροπιαστικες μου σκεψεις και πραξεις... Μια μπαλα σαρκιου στα κρεββατια φιλων, σχεδον φιλων ή και σχεδον αγνωστων... Δεν φοβαμαι.. Δεν φοβαμαι... Κι ομως ταυτοχρονα φοβαμαι τοσο πολυ.. Οχι απλως μη δε γινω αυτο που οι αλλοι περιμενουν απο μενα, μα πιο πολυ μη δεν γινω αυτο που εγω περιμενω απο εμενα.. Δεν ξερω ποιανου ονειρα ειναι τα ονειρα μου... Αγρια φυτα που η τυχαιοτητα του ανεμου φυτεψε.. ή μηπως προσεκτικα βαλμενοι σποροι Γεωργων? Δεν εχει σημασια... Δεν εχει σημασια.. Πλεον οι σποροι μεγαλωσαν.. Ανδρωθηκαν... Κι αν δεν ειναι ολοδικοι μου.. γω τους εβλεπα μερα τη μερα να μεγαλωνουν ανταμα μου και πλεον γινηκαν δικοι μου..



Παιζω με τις κουκλες μου ακομα. Ταυτοχρονα οι κουκλες μου παιζουνε μαζι μου. Δεν χρειαζεται να βγαλω τα ρουχα. Ειναι κορες μου και με καταλαβαινουν... Δεν τις μιλω.. Δεν μιλω σε κανεναν.. Η γλωσσα αυτοπεπτεται υπο το βαρος της Γελοιοτητας...
Σας εχω μιλησει γι αυτην?
Ειναι η αδερφη του Φοβου. Παιδια του Πανικου και της Τελειοτητας. Ο ενας γονιος λεει γεννηθηκε πρωτα ο Φοβος κι επειτα η Γελοιοτητα. Ο αλλος γονιος λεει γεννηθηκε πρωτα η Γελοιοτητα κι υστερα ο Φοβος.. Στον πλανητη Gethen που τα φυλα παιζουνε αμπεμπαμπλομ δεν μπορω καν να πω με βεβαιοτητα αν μητερα των παιδιων υπηρξε η Τελειοτητα ή ο Πανικος ή και οι δυο... Ενα ακανθινο κουβαρι.. Και γω πως να ψαξω την ακρη του διχως να γεμισουν αιματα τα χερια?






Στα χαλασματα του κοσμου αφηνομαι σε εξισου γδυτες Υπαρξεις.. Να φιλω τα χειλια τους διχως να τις ακουμπαω... Το αγγιγμα ειναι ιερο.. Ειναι και επικινδυνο.. Μπορει να γινετε ενα και να μην ξεχωριζετε αλλο πια... Κι οσο κι αν σκαβεις τη σαρκα λιγα κομματια σου θα μεινουν απο κει.. λιγα κομματια τ' αλλου σε σενα μεσα..



Τι ομορφη που ειναι η γυμνια... Η ομορφια της μπορει να εκτιμηθει μοναχα απο τις φυλες που εχουν υιοθετησει την ενδυμασια.. Χορεψε και μην σκεφτεσαι... Μην σκεφτεσαι και χορεψε... Περπατησε και μη σταματας το βημα ωσπου να λιωσει η σκεψη... Μην σκεφτεσαι.. Μην.. Μην.. Οχι... Οχι και δεν... Ντυσου μπαλαρινα κι ασε τις ρουμπες και τα τανγκο! Χορεψε φλαμεγκο που ειναι χορος της μοναδας... κι ας ειναι η μοναδα ο πιο μοναχικος αριθμος που θα γνωρισεις ποτε... Χορεψε... Χορεψε.. Και καψε..




... Και ισως ισως θα γινει και η θεα Τυχη θα κοψει ενα πλευρο σου και θα σου κανει δωρο την πιο πολυτιμη δημιουργια.. την Αγαπη..



Οι φωτογραφιες ειναι του Τσεχου φωτογραφου Jan Saudek.

Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

(ε)αυτοερωτικο

Ενας μαθηματικος ογκος μαρμαρου στη μεση του δωματιου. Ολο ευθειες και γωνιες.

Μην φοβασαι τους φαυλους κυκλους Μαρια-Ηλεκτρα... Ο κυκλος ειναι η τελειοτητα και η αρμονια. Τις ευθειες και τις γωνιες να φοβασαι, ειπε η Μ. καποτε...

Μπαινω στο χωρο και ξαφνικα ενα ακαταληπτο κυμα φοβου. Φοβαμαι το παγερο κομματι μαρμαρου που η παρουσια του δεν σημαινει τιποτα. Που δεν ειναι τιποτα.
Πως βρεθηκε εδω?
Δεν ξερω. Απλα βρεθηκε.

Με τα εργαλεια ερασιτεχνη γλυπτη σμιλευω την εχθρικη πετρα. Δεν θελει τα χαδια μου. "Δεν ειναι χαδια", μου φωναζει, "Με πονας... Με πονας... Ποναω".

Για λιγο αφηνω κατα μερος τις λογχες και τα ξιφη. Την αγγιζω σαβασμια με τις παλαμες. "Χωρις πονο δεν γεννιεται τιποτα. Χωρις πονο θα ειχαμε μεινει αιωνια αιχμαλωτοι της ασχημιας. Ο πονος και το αιμα σημαινουν τη δημιουργια", λεω χαμηλοφωνα. Ετσι κι αλλιως δεν υπαρχει αλλος στο δωματιο.
Γιατι μιλαω χαμηλοφωνα?

Η φιγουρα της γαλατειας ξεπροβαλει σιγα, μα σταθερα. Στην αρχη τα χερια της, οι ακρες των αψεγαδιαστων δακτυλων της. Μακρια δαχτυλα, λεπτεπιλεπτα χερια, λευκη επιδερμιδα. Το βλεμμα της. Στηλωμενο. Το μονο μερος που η πετρα λιωνει και κατι σαν αορατο πυρ σε καιει. Σχεδον σε καιει. Γιατι νιωθεις την καψα μα κανενα σημαδι εγκαυματος πανω στη σαρκα.

Σαν στερεη θαλασσα το μαρμαρο χανεται απο τη θωρια, ενωσο η μορφη αποκαλυπτεται.
Ντυμμενη τη γυμνια της.
Με αρωμα πεντε ωκεανων.
Με αυρα την νεκροτητα εκεινων που δεν υπηρξαν ποτε.

Παρακαλεσα τη θεα να ζωντανεψει το δημιουργημα μου. Μια ετερη Μαρια-Ηλεκτρα τελεια, αγερωχη, συμπαντικη, λεια και ζεστη. Ενα πλασμα μαγνητης. Να ελκυει εκεινα κι εκεινους που της ταιριαζουν και να απωθει τ' αλλα. Τα αφιλοξενα. Αυτα που δεν θα της προσεφεραν παρα ξεπεσμο.

Ομορφη... Θε μου, ποσο ομορφη....

Η Αφροδιτη με λυπηθηκε κι ακουσε το παρακαλητο μου. Εδωσε πνοη στο αγαλμα ενος Ιδανικου-Ειδωλου του Εαυτου μου.

Κι επειτα πηρα την γαλατεια μου απο το χερι. Της εκανα ερωτα με οποιον τροπο ηθελε. Οσες φορες ηθελε. Τρυφερα ανοιξα το φυλο της και το φυλο της δακρυσε αιμα στα χερια μου. Ηταν η πρωτη φορα. Την βατεψα μαλακα κι επειτα βιαια κι επειτα την αφησα να ουρλιαζει απο πονο.

"Με πονας... Με πονας... Ποναω!", μου ειπε η γαλατεια Μαρια-Ηλεκτρα μου.

"Χωρις πονο δεν γεννιεται τιποτα ομορφο", της λεω.

Γεμισα το κορμι της την κορυφη των ηδονων οπως μοναχα αμα κανεις ερωτα στον Εαυτο σου μπορεις να το καταφερεις.
Την αφησα αποκαμωμενη και την κοιταξα. Ο τελειος εαυτος μου. Τον δημιουργησα, τον ζωντανεψα, τον συστησα στον κοσμο και πλεον δεν εχω τιποτα αλλο να κανω.

Χωρις δισταγμο, με μια και μοναδικη κινηση Ο Πυγμαλιωνας φερνει το ξυραφι στο λαιμο του και κει ζωγραφιζει ενα πλατυ χαμογελο...

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

"If you had a million years to do it in, you couldn’t rub out even half the "Fuck You" signs in the world."

Ειναι στ' αληθεια θαυμαστο πως μπορω να ταυτιζομαι με τον Holden Caulfield. Καταρχας ο Holden ειναι "ο", δηλαδη ειναι αντρας. Οχι ακριβως αντρας αφου ζυγιζει μοναχα δεκαξι χρονω. Εζησε δεκαετιες πριν απο μενα. Τωρα πλεον αν ζει θα ειναι ενας υπεραιωνοβιος γερος. Μιλαει αλλη γλωσσα. Γυροφερνει σε μια αντιδιαμετρικα μακρινη ηπειρο. Ο δημιουργος του ειναι αντρας--ο Salinger, ενω εμενα ο δημιουργος ειναι γυναικα--η Μητερα μου.


Παρολες τις διαφορες μας ειναι ο μονος που θα μπορουσα ν' ακουμπησω τον ωμο μου. Να του πω χωρις ντροπη: "Κοιτα τις τουλιπες στο σωμα μου... Κοιτα τον κολπο μου... εδω φωλιαζουν οι παπιες το Χειμωνα. Τις μαζευω μεσα μου να κουρνιασουν στο ζεστοτερο μερος της Γης. Τη γυναικεια μητρα". Θα καταλαβαινε. Αν και δεν εχει σημασια. Τιποτα δεν εχει σημασια. Αφηνουμε πισω τα χρονια της αθωοτητας θελουμε δε θελουμε. Ετσι ηταν παντα. Ετσι θα ειναι. Παιζουμε συμφωνα με τους κανονες κι ας μην ειναι η ζωη παιχνιδι--ή ειναι?


Για χρονια εχω χασει το σκοπο μου. Πανω σε μια σωστικη λεμβο παλευω να βρω το λιμανι που θα με περιμαζεψει. Πινω αλμυρο νερο. Τρεφομαι με ωμα ψαρια. Η πραγματικοτητα ειναι ωμη. Οι ανθρωπινες σχεσεις αλμυρα επανω στις πληγες. Τις ηθελημενες τουλιπες ή τις αθελητες ανεμωνες. Τα μαλλια μου εχουν πλεχτει σε κομπους αηδιαστικους. Ολα φθειρονται επανω μου. Ποσο θα τρομαξουν οι διασωστες μου αν δεν βρω συντομα το δρομο μου. Ενα αγριμι. Ενας παρολιγο-ανθρωπος θα καταντησω. Μια μελετη φιλοδοξων επιστημονων. Ενας Ανθρωπος-Ελεφαντας για ολους οσους πληρωνουν το θεαμα της ασχημιας. Φαντασου ποσο ασχημοι νιωθουμε για να πληρωνουμε να δουμε freak shows. Ποσο θελουμε να πιστουμε πως υπαρχουν και χειροτερα απο μας.




Εχεις δει ποτε σου παιδι ασχημο? Μακαρι να ειχα τη δυναμη να μαζεψω καθενα τους να τα βαλω μεσα μου. Να παιζουν με τις παπιες, να τις ταιζουν, να τις φροντιζουν, να μη βλεπουν τα γραμμενα "Fuck you" στους τοιχους. Η αθωοτητα τους το μονο αληθινο πραγμα στην πλαση. Η αφελεια τους η μοναδικη ανυστεροβουλη εκδηλωση αγαπης. Τι φοβερο να μετρας ενηλικα χρονια μα να αισθανεσαι παιδι. Ανωμαλια της φυσης. Αυτο υπηρξα παντοτε. Μητερα του εαυτου μου. Παιδι του εαυτου μου. Μεμψιμοιρω. Κλαψουριζω. Μιζεριαζω. Μεγαλωσα και δεν το θελα. Μεγαλωνω ακριβως τωρα δα αυτο λεπτο... Κλακ κλακ.. Αποσχιζομαι... Ενω θελω τοσο να ειμαι το παιδακι με τις καστανοκοκκινες μπουκλες που χωνεται στη ζεστη αγκαλια του μπαμπα.. Ουτε γυναικα, μητε αντρας... Παιδι. Ζεστο γαλα και μελι με βουτυρο στο ψωμι. Προστατευμενη και κομματι κατι μεγαλυτερου απο ενα στυγερο Εγω με τις αποκολλημενες σαρκες να κρεμονται ακομα... Θελω να σβησω ολα τα "Fuck You" που τα εικοσιτεσσερα μου χρονια εχουν γραψει με σπρει μεσα μου..


Στ' αληθεια θα το θελα. Μακαρι να ειχα ενα λυχναρι. Μακαρι να χτυπουσα την κεφαλα μου στον τοιχο μπας και ξυπνησω...

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

DreamLand

Σε κυνηγουνε μυριαδες σκεψεις.. Η μια κραταει ενα απο εκεινα τα κοφτερα μαχαιρια των Σαμουράι που με που χαιδευουν τον αερα, ο αερας αιμορραγει.. Αλλη βασταει μια δικανη καραμπινα που φοραει εκεινα τα σκαγια με τα χιλια ματια... Η διπλανη της ακονιζει τα μαχαιρια με τα δυο στοματα και τα κοφτερα δοντια... Αξινες και λογχες φερουν οι πιο παλιοι φοβοι... Κεινοι που γεννιουνται μαζι σου και σε συντροφευουν απο βρεφακι.. Κι αλλοι που σφιγγουν στα χερια ενα φτερο ή ενα υφαδι απο βελουδο... Νομιζεις οτι ειναι ακινδυνες.. Οτι φερνουν δωρα.. Το φτερο χαραζει και το βελουδο καιει... Που να πας να σωθεις απο τον αιμασταγη οχλο των "παιδιων" σου...? Στα ονειρα... Σ' εκεινη τη χωρα που πλαθεται απο την υλη σου και ακομα και οι εφιαλτες του ειναι δικα σου αποσταγματα... Ισος μεταξυ ισων σ' ενα κουκλοθεατρο που οι πουπετες π' εφτιαξες γραφουν απο μονες τους τους ρολους τους... Εκει μεσα κι αν τουλαχιστον δεν εισαι ευτυχισμενος... Τουλαχιστον επιβιωνεις...



Where sunless rivers weep
Their waves into the deep,
She sleeps a charmed sleep:
Awake her not.

Led by a single star,
She came from very far
To seek where shadows are
Her pleasant lot.
She left the rosy morn,
She left the fields of corn,
For twilight cold and lorn
And water springs.
Through sleep, as through a veil,
She sees the sky look pale,
And hears the nightingale
That sadly sings.
Rest, rest, a perfect rest
Shed over brow and breast;
Her face is toward the west,
The purple land.

She cannot see the grain
Ripening on hill and plain;
She cannot feel the rain
Upon her hand.
Rest, rest, for evermore
Upon a mossy shore;
Rest, rest at the heart's core
Till time shall cease:
Sleep that no pain shall wake;
Night that no morn shall break

Till joy shall overtake
Her perfect peace.

Η Christina Georgina Rossetti εζησε το 19ο αιωνα. Υπηρξε γονος μια οικογενειας με πολλα μελη της να δραστηριοποιουνται σε καλλιτεχνικους τομεις. Αδερφος της ηταν ο ζωγραφος Dante Gabriel Rossetti, νυφη της η ποιητρια Elizabeth Siddal και θειος της ο γιατρος-συγγραφεας John William Polidori ο οποιος συστησε στο Αγγλικο κοινο το Πρωτο Βαμπιρ αλλαζοντας ετσι την ιστορια του φανταστικου μυθιστορηματος και κινηματογραφου μια για παντα. Ποσα χρηματα κερδισαν ενα σωρο επιγονοι στο ονομα ενος ρομαντικου Καμικαζι.Το παραδοξο της ιστοριας ειναι πως ολα τα μελη της οικογενειας Rosseti-Polidori με εντονο καλλιτεχνικο εργο εξαιρετης ποιοτητας υπεφεραν απο ξεσπασματα εποχιακης καταθλιψης. Η Elizabeth, μια πανεμορφη γυναικα με κατακοκκινα μαλλια, και ο John William, στενος φιλος του Λορδου Μπαιρον και των Σελλευ, νικηθηκαν τελικα απο την αρρωστια, ενω η Κριστινα και ο Νταντε μεταμορφωσαν τον πονο τους σε δημιουργια. Απο την εκδοση της πρωτης της συλλογης κιολας η Κριστινα θεωρηθηκε η νεα Elizabeth Barrett Browning που εγινε γνωστη απο τη συλλογη της με ερωτικα ποιηματα.

#43
How do I love thee? Let me count the ways.
I love thee to the depth and breadth and height
My soul can reach, when feeling out of sight
For the ends of Being and ideal Grace.
I love thee to the level of everyday's
Most quiet need, by sun and candle-light.
I love thee freely, as men strive for Right;
I love thee purely, as they turn from Praise.
I love thee with the passion put to use
In my old griefs, and with my childhood's faith.
I love thee with a love I seemed to lose
With my lost saints!---I love thee with the breath,
Smiles, tears, of all my life!---and, if God choose,
I shall but love thee better after death.
Ολο αντιθετα η Rosseti εζησε μες στη μοναξια κατ' επιλογη παντα. Απαρνηθηκε τον εγγαμο βιο για θρησκευτικους λογους ή ισως αυτο να ηταν το προσχημα. Φεμμινιστρια την εποχη που η απελευθερωση της γυναικας φανταζε θεμα για βιβλιο του Ιουλιου Βερν, εκεινη σταθηκε μοναχικο κλωναρι, πιστη στα πιστευω της, ατεγγη και ψυχρη. Δεν αφησε την καρδια της να αλωθει απο κανεναν και τιποτα. Επελεξε τον δρομο της Δοξας, μα στα ποιηματα της μπορουσε να εκφραζει το παραπονο αυτο στο Υπερεγω της. Τα ενστικτα της την καλουν να λιωσει τον παγο. Να αφεθει στα χαδια εκεινα που ποθει. Να ζησει μεσα στη φλογα και την αγαπη. Ομως κατι αυλο, κατι αμορφο μεσα της κανει του κεφαλιου του. Ισως αυτη η παλη Superego-Id να τροφοδοτουσε το χερι της Κριστινα κι αν τελικα ενεδιδε θα ηταν σαν να διαλεγε το ασημο μελλον ενος οποιουδηποτε ανθρωπου.



WHAT WOULD I GIVE?

What would I give for a heart of flesh to warm me through,
Instead of this heart of stone ice-cold whatever I do;
Hard and cold and small, of all hearts the worst of all.

What would I give for words, if only words would come;
But now in its misery my spirit has fallen dumb:
O, merry friends, go your way, I have never a word to say.

What would I give for tears, not smiles but scalding tears,
To wash the black mark clean, and to thaw the frost of years,
To wash the stain ingrain and to make me clean again.

Κυριακή 4 Μαΐου 2008

La Maldicion--Amparanoia

Get this widget
Track details
eSnips Social DNA
Yo tuve un sueño señores
y a mí se me cumplió
pero si hablamos de amores
yo llevo encima una maldición

La maldición, la maldición
esa maldita compañera que
hace sombra en mi corazón
chiquitico pom pom

No siempre vas a estar tú sola
me dijo La Santera
canta y quitate las penas tú
cómete la vida entera

La maldición, la maldición...
Rodeada de amigos
paso mi vida entera
mientras mi moreno se va
por la carretera, porque también él lleva

La maldición, la maldición

Σάββατο 3 Μαΐου 2008

Τρια Γενη




Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ
πειθηνιο το κορμι υπακουει... δονησε το... χτυπησε το... δαγκωσε τις γωνιες του... εισχωρησε στις κογχες του... ειμαι γυναικα... αμαρτησα... εφαγα το μηλο της γνωσης και η γνωση με γκρεμισε απο τα παραδεισια πεδια... εσυρα τον ποθητο αντρα στα ταρταρα του σεξουαλικου ποθου... τον πηρα μεσα μου απειρες φορες... ανθισε το φυλο μου απο κλειστο μπουμπουκι σε τριανταφυλλο με τα φυλλα του ορθανοιχτα... ολο και πιο βαθεια... ολο και πιο γρηγορα... ολο και πιο βιαια... ματωνε το καθε φορα... δεν επαψα ποτε να ειμαι παρθενα.. μια παρθενα κορη στα χερια σου... βιασε την υλη μου απ' οπου μπορεις... οχι δεν θελω κανενα παιδι... οχι δεν θελω να ειμαι η γονιμη γη... θελω απλα το κορμι σου... δεν θελω την καρδια σου... εισαι ο Πρωτος Αντρας και ειμαι κομματι απο το πλευρο σου... αμαρτησα μαγεμενη απο τον κατακοκκινο καρπο... κατακοκκινα τα χειλη σου με μαγευουνε... φιλα με... θελω να σε δαγκωσω πανω σ' αυτα τα χειλη... σε δαγκωνω κι ολοζεστο το αιμα βαφει τα στοματα μας... πορθησε με με οποιον τροπο μπορεις να φανταστεις... ντυνομαι το ρουχο του παθους κι ομολογω την ενοχη μου... ειμαι ενοχη... ειμαι ενοχη... ειμαι ενοχη του παθους μου... δεν μενει αλλη ετυμηγορια...
Η σταυρωση.

Ο ΠΝΙΓΜΟΣ
πνιγομαι σε νερα αλμυρογλυκα... με καραμελωμενη ζαχαρη αλειφω τον μικρο μου εραστη... δεν θελω να τον βαλω ετσι γυμνο στο στομα... κι εχει τετοιο αρωμα... τοση ενταση... οι μικρες και μεγαλες αλλαγες του με προσταζουν για το ρυθμο του τραγουδιου... πριν το κολυμπι στην ηδονη της πεολειχιας μια γιοματη ανασα... ελαχιστες εκπνοες... αερακι απαλο ταξιδευει στο χωρο... σταυρωθηκα κι αναστηθηκα... γυρισα πισω για κεινον... μοναχα για κεινον πηρα το δρομο της επιστροφης στα επιγεια βασανιστηρια... τα μαστιγια της θνητοτητας με γδερνουν... ζητω τα νυχια του εραστη να φυγουν απο το νυχτερινο στερεωμα και να αντικαταστησουν την θνητοτητα... να μη με αγγιζει τιποτε αλλο... κανενας αλλος... ποιο σωμα να συγκριθει με τη θαλασσα του δικου του κορμιου? δεν υπαρχει επιλογη...
Ο πνιγμος.


ΤΟ ΣΩΜΑ
ξεκινησα το παιχνιδι της αποπλανησης... η ευα το ξεκινησε. ομολογησα, πληρωσα και ξαναγεννηθηκα απο την αρχη. δεν φοβαμαι την αληθεια μου. δεν φοβαμαι καμια αληθεια. ειμαι η πηγη της ζωης. ορισα το πεδιο της μαχης κι εστησα τους παικτες. δυο πιονια. δεν υπαρχει αλλη μορφη να σταθει. η μαχη ειναι δικη μας. των δυο μας. αναμεσα σε δυο εραστες δεν χωραει τριτος. σαν αρχισε ομως η παρτιδα καπου μπλεχτηκα. επαψα να οριζω. δεν ειμαι πια ο οικοδεσποτης της λαγνοποσιας, παρα ο καλεσμενος. εδεσα μοναχη τα ματια. φιμωσα το στομα. το ξεφιμωσες. ειναι για να φιλα το στομα... μην το κλειδωνεις, ειπε... ανοιξα διαπλατα τα χερια. λυγισα τα ποδια. τα γονατα κλεινουν προς τα μεσα ταχα πως εχουν τη δυναμη να κρατησουν τον δυναστη μακρια... μα ο δυναστης-θυμα με μια ψαλιδια χωριζει τους μηρους... ζηταει να βιασει την γητευτρα που του στερησε την ευλογια της αρμονιας... οχι πλεον τρυφεροτητες... βιαζει ξανα και ξανα και ξανα και ξανα... "εγκαταλειπω", μουρμουριζω ξεπνοα απ' τον πονο... "τι εγκαταλειπεις?", ρωτα...
Το σωμα.

**
κι επειτα η αυλαια πεφτει και πρεπει να προσκυνησω τους θεατες μου... μεχρι την επομενη παρασταση που θα ανεβει το αμεσως επομενο λεπτο... τους ευχαριστω που ηταν εκει... που ειναι εκει... που θα ειναι εκει... στραβοπατω και το ρουχο μου πεφτει.. ταχα τυχαια να δειτε τη γυμνια μου και να την αγαπησετε... και να με αγαπησετε γι αυτην.. και να με αγκαλιασετε σαν για να καλυψετε το λευκο κορμι μου.. γιατι ταχα θα ντρεπομαι... το κοκκινο απο το φουστανι θα παει στα μαγουλα..
μα η αληθεια ειναι
οτι απλα ποθω την αγκαλια σας...
πως θελω μοναχα μπρατσα να με ζεσταινουν
με την τρυφεροτητα της σαρκας τους..
και ποτε να μην μ' αφηνουν...
στο θεατρο του θεατρου μου αφηνομαι με λυτα τα ακρα
χαμογελω πονηρα σε μενα και μονο...

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

What Would u Attempt To Do If u Knew u Could Not Fail?

Λοιπον?
Λοιπον?

Wish I was with the Ancient Egyptians
With how many thousand Gods
Someone to turn to someone to pray to
Someone to listen to the silence of my tears





Δεν υπαρχει βλεμμα. Ουτε μυτη. Ουτε χειλη. Τα χερια μετακομισαν στο προσωπο και κει χτισανε θερινα θερετρα για τους δυσκολους μηνες του χιονιου και του κρυου. Κρυβονται τα ματια για να μην πετρωσουν απο τα δακρυα που ανοιγουν ολαλμυρους ποταμους... Κρυβονται τα χειλη απο τις ορδες της θυελλας. Το ξερουν ηδη. Δεν θα αντεξουν. Κρυβεται η μυτη αχνιζοντας γυρω απο τη φουφου των δαχτυλων...

Σουφρωνω τα φρυδια. Σουφρωνω τα μαγουλα. Σκιες στο προσωπο. Σκοταδι στο σωμα. Πειθηνια τα μαλλια. Δισταζω να σας πω. Δισταζω για ενα λεπτο. Για πολλα λεπτα. Πρεπει να μοιαζει αληθεια. Ο,τι μοιαζει αληθεια ειναι αληθεια. (Αξιωμα πρωτο).




What Would u Attempt To Do If u Knew u Could Not Fail?




Θα επιχειρουσα να βιωσω τα παντα. Ολες τις εμπειριες. Ολα τα σεβασμια και αμαρτωλα παθη. Τιποτα να μη μου ξεφυγει. Καμια φυλακη να μην αρνηθει να με κλεισει για τα ειδεχθη μου εγκληματα. Κανενα μοναστηρι να μην μου απαρνηθει τη φιλοξενια προς τιμην του υπεραξιοσεβαστου βιου μου. Στοργικη μητερα πληθους παιδιων ολων των χρωματων. Μηδεια που σκοτωνει τα τεκνα της: μεσα στη μητρα, εξω απο τη μητρα. Καμια διαφορα. Μ' απατησε ο Αντρας μου... ε, λοιπον δολοφονω τους γιους του. Τι κι αν ειναι και δικοι μου γιοι? Εγω απλα τους ξεβρασα απο μεσα μου. Δικοι του ειναι. Δικοι του και της πουτανας-ερωμενης του. Τους ειδα. Τους ειδα αγκαλια. Την ειδα να του δαγκωνει λυσσασμενα τον ωμο του. Τον ειδα να ξεσκιζει τις θηλες της.

Ποναω

Ποναω



Σφαδαζω απο τον σαρκοφαγο πονο

Δεν θελω να τους θυμαμαι

Καθε φορα στην εκφραση των γιων του ομως θυμαμαι




What Would u Attempt To Do If u Knew u Could Not Fail?


Θα επιχειρουσα να μεταμορφωθω σε τερας


Το χειριστο τερας που μπορειται να σκεφτεται

Να διαπραξω ανειπωτα εγκληματα

Να φαω ανθρωπινη σαρκα ωστε να προσφερω στον Ανθρωπο την ιεροτερη επιθανατια γη: το αδερφικο θνητο σωμα

Μοναχα που εγω θα επισπευδω τη διαδικασια. Δεν θα περιμενω να πεθανουν πληρεις ημερων. Θα τους τρωω ζωντανους.


What Would u Attempt To Do If u Knew u Could Not Fail?


Θα επιχειρουσα να ειμαι η πιο αγια μορφη που υπηρξε απο γεννησιμιου του Κοσμου

Απαλλαγμενη απο παθη

Ολοτελα αφοσιωμενη στην προσφορα

Χωρις αναγκες

Χωρις βιολογια

Πιο αγια απο ολους τους αγιους μαζι

Πιο αμαρτωλη απο την Κολαση..

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Steppenwolf

Καποτε ζουσε μια γυναικα που την ελεγαν Μαρια-Ηλεκτρα, αλλα το κυριο ονομα της ειναι Λυκαινα της Στεπας. Πηγαινε με τα δυο ποδια, ντυνοταν κι ηταν ενας ανθρωπος, στην πραγματικοτητα ομως ηταν μια Λυκαινα της Στεπας. Ειχε μαθει πολλα απο αυτα που μπορουν να μαθουν ανθρωποι με δυνατο μυαλο κι ηταν ενας αρκετα εξυπνος ανθρωπος. Αυτο ομως που δεν ειχε κατορθωσει να μαθει ηταν το εξης: να ειναι ευχαριστημενη με τον Εαυτος της και τη ζωη της. Ετσι ηταν ενας ανικανοποιητος ανθρωπος. Τουτο συνεβαινε κατα τα φαινομενα, γιατι καθε τοσο ηξερε απο τα βαθη της ψυχης της (ή πιστευε πως θα μαθει) οτι στην πραγματικοτητα δεν ηταν ανθρωπος αλλα μια λυκαινα απο τη στεπα. [...]



Η Λυκαινα της Στεπας ειχε λοιπον δυο φυσεις, μια ανθρωπινη και μια λυκισια. Αυτη ηταν η μοιρα της και θα μπορουσε να πει κανεις πως αυτη η μοιρα δεν ειναι τοσο ιδιαιτερη και σπανια. Θα μπορουσαμε να δουμε πολλους ανθρωπους που εχουν κατι απο τη ζωωδη φυση του σκυλου ή της αλεπους ή του ψαριου ή του φιδιου, χωρις το πραγμα να τους δημιουργει ιδιαιτερες δυσκολιες. [...] Στη Μαρια-Ηλεκτρα ομως ολα συνεβαιναν αντιθετα. Σ' αυτην ο λυκος κι ο ανθρωπος δεν πηγαιναν μαζι κι ουτε ο ενας βοηθουσε τον αλλο, αλλα μεταξυ τους υπηρχε θανασιμος ανταγωνισμος και εχθρα κι ο ενας προξενουσε πονο στον αλλο. Κι οταν και οι δυο βρισκονται στο ιδιο αιμα και στην ιδια ψυχη σε μια εχθρικη σχεση, τοτε η ζωη γινεται ασχημη. [...]



Καθε ανθρωπινη ζωη εχει τα χαρακτηριστικα της γνωρισματα, τα σημαδια της, τις αρετες και τα ελαττωμετα, τις θανασιμες αμαρτιες. Ανηκε στα χαρακτηριστικα της Λυκαινας της Στεπας να 'ναι ανθρωπος της νυχτας. Το πρωι ηταν γι αυτην η πιο ασχημη ωρα που παντοτε φοβοταν και ποτε δεν της εφερε καλο. Κανενα πρωινο της ζωης της δεν ηταν ευθυμη, ποτε οι ωρες πριν το μεσημερι δεν την ευνοησαν στη δουλεια της κι ουτε προξενησαν στον εαυτο της ή στους αλλους χαρα. Μολις αρχιζε να τρεχει το απογευμα γινοταν θερμη και ζωντανη και κατα τις βραδινες ωρες, κατα τις καλες της μερες, ηταν καρποφορα και μερικες φορες χαρουμενη και λαμπερη. Απο ολα αυτα εξαρτιοταν και η αναγκη της για μοναξια και ελευθερια. Κανεις ανθρωπος δεν ειχε μια τοσο βαθια και γεματη παθος αναγκη για ελευθερια. [...] Η πραγματικοτητα ωστοσο ηταν η εξης: η μοναξια και η ανεξαρτησια δεν ηταν επιθυμια και σκοπος του, αλλα μοιρα και καταδικη του. [...]


Ετσι οι ανθρωποι αυτοι, που εχουν μια τετοια ταση, παρουσιαζονται μπροστα μας να κυριαρχουνται αποτο αισθημα της ενοχης, εξαιτιας της ατομικοποιησης και να μην μπορουν να ολοκληρωθουν στην ψυχικη καλλιεργεια. [...] Η γνωση αυτη και οι τυψεις της συνειδησης, που κατα βαθος εχουν την ιδια προελευση οπως οι τυψεις απο την αυτοικανοποιηση στην ερωτικη ζωη, προτρεπουν ολους αυτους να αγωνιζονται διαρκως κατα του πειρασμου της αυτοκτονιας. [...]


Η Λυκαινα της Στεπας, συμφωνα με τις αντιληψεις της βρισκοταν εξω απο τον αστικο κοσμο, γιατι δε γνωριζε ουτε οικογενειακη ζωη ουτε κοινωνικη φιλοδοξια. Ενιωθε σαν αποχωρισμενη και αρρωστημενη ερημιτισσα, συναμα ομως σαν ενα ον προικισμενο με υπερφυσικες ιδιοτητες και με τη ζωη μιας μεγαλοφυιας. Νομιζε πως σαν προνομιουχο ατομο ξεπερνουσε τους κανονες της ζωης και του μετρου. Συνειδητα περιφρονουσε τον αστο και ηταν περηφανη που δεν ανηκε στην ταξη του. Ωστοσο, απο ορισμενες αποψεις, ζουσε με αστικη νοοτροπια περα για περα. [...]



Αισθανεται τη θεση της μεσα στο οικοδομημα του κοσμου, αισθανεται και γνωριζει τους αθανατους, αισθανεται και φοβαται τη δυνατοτητα μιας συναντησης με τον εαυτο της, ξερει πως υπαρχει καθρεφτης, οπου ειναι τοσο πικρη η αναγκη να κοιταξει, οπου τοσο θανασιμα φοβαται να αντικρισει τον Εαυτο της. [...]



Ο ανθρωπος ειναι ενα κρεμμυδι που αποτελειται απο εκατονταδες φλοιους, ειναι ενα υφασμα απο πολλα νηματα. Η Λυκαινα της Στεπας πιστευει, οπως ο Φαουστ, πως δυο ψυχες για το στηθος της ειναι πολλες και κινδυνευει να σπασει. [...]



Οπως ολοι οι ανθρωποι, ετσι και η Μαρια-Ηλεκτρα πιστευει πως ξερει τι ειναι ανθρωπος. Στην πραγματικοτητα δεν ξερει πολυ καλα τι ειναι ανθρωπος. Στην πραγματικοτητα δεν ξερει απολυτως τιποτα, αν και σπανια κατι διαισθανεται στα ονειρα και σε αλλες συνειδησιακες καταστασεις, που δυσκολα ελεγχονται. Ποσο διαφορετια θα 'ταν, αν μπορουσε να θυμαται αυτες τις διαισθησεις και να τις κανει δικες της! Ο ανθρωπος δεν ειναι μια σταθερη και αναλλοιωτη μορφη (αυτο ηταν τ' αρχαιο ιδεωδες, παρολες τις αντιθετες διαισθησεις των σοφων), ειναι περισσοτερο ενα πειραμα και μια υπερβαση, δεν ειναι τιποτε αλλο παρα η στενη κι επικινδυνη γεφυρα αναμεσα στη φυση και το πνευμα.