Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

being in Auschwitz . . .




Μεσα στο στρατοπεδο ολα ειναι υγρα. Οι τοιχοι σηπτονται μερα τη μερα. Μεσα στην τυφλοτητα της γνωσης πορευομαι και μεγαλωνω. Ανοιγω το στομα και οι λεξεις δεν βρισκουν το νοημα των συναισθηματων. Μοναχα να μπορουσα να απλωσω τα χερια να πλασω στα αγαπημενα σωματα τους ηχους, τα χρωματα, τις αναγκες και τους φοβους. Ενα φιλι στο στομα. Βαθυ φιλι. Η γλωσσα να χανεται μεσα Του. Να λειανει ολες τις σκληρες ακρες του κορμιου του. Μια αγκαλια. Η αγκαλια σε εκεινη κι εκεινη κι εκεινη. Το κεφαλι να κρυβεται στους αγκωνες της. Δεν θελω να βλεπω αυτον τον κοσμο. Ειναι κρυος. Ειναι ενα ροδο κι εγω επικεντρωνομαι στα αγκαθια. Παω να τα πιασω. Να τα κανω φιλους μου. Μα γιγαντωνουν και με κοβουν σε φετες αλμυρας. Προσφερομαι στην πλαση και εκεινη με ρωταει:

Μοναχα αυτο εχεις να δωσεις?

Ο εαυτος μου ειναι o,τι πολυτιμοτερο εχω.

Δεν ειναι αρκετο.

Γελαει και με κοιταζει. Θελω να την πιασω απο τα μαλλια να την πονεσω. Οπως με ποναει ο χρονος που περναει. Μεταμορφωσεις που δεν συμμεριζομαι. Και δεν θελω. Τιποτα ν' αλλαξει δεν θελω. Σαν ενα μικροσκοπικο ποδαρακι με κοκκινες μπουκλες στην αγκαλια του Herr. Αλλαζουν οι ρολοι και πλεον γω γινομαι το παπουτσι.

Οι δρομοι που παιρνουν το παρον μακρια. Ο χορός να κυλησεις μεσα στον αλλο και να γινεις ο αλλος. Αλλαζω ρουχα και ντυνομαι το λευκο φουστανακι της βαφτισης. Τοσο αθωο το σωμα ακομα. Τοσο αθωες οι σκεψεις κι ας κυλιουνται σε δωματια γεματα γατζους και μαστιγια και δερματινα δεσμα. Δεν ειμαι η ιδια που ημουνα πριν λιγο καιρο. Ποτε δεν θα ειμαι.

Διχοτομηση και πολλαπλασιασμος. Ξαφνικα η αριθμητικη ειναι πιο κοντα στη γλωσσα του συναισθανεσθαι.

Μπερδευομαι. Συγχονευομαι. Τρομαζω. Νομιζω οτι υπαρχουν χειλη να δαγκωσω απο ερωτικη φρενιτιδα, μα στο τελος το δικο μου προσωπο γεμιζει αιματα. Οι γνωριμες αγκαλιες χανονται. Ενα "ετσι" κανω να τις πιασω και μου μενουν αδειανα πουκαμισα στα χερια.

Κομμενα χερια. Κομμενα ποδια. Κομμενη και γδαρμενη παντου.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Ασπρο--Μαυρο

'Ασπρη είναι η αρία φύλη
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.
--Κατερινα Γωγου

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Te Roza Y Te Quema--José Mercé




Pilas alcalinas pa mi corazón cansao
Pilas alcalinas, o morirme desolao
O morirme desolao
Pilas alcalinas para la gente perdía
Pilas que me dieran un ratito de alegría
Ay, que de alegría

Lleva, me lleva
Me lleva el aire
Siempre a tu vera
Eres como la cera
Que te roza y te quema, no
Tú no me hieras
Con lo que te quiero yo

Calle donde el viento
Cuando pasa huele a tí
Día que no pasa
Ay, que ganas de morir
Ay que de morir

Viento que me trae
Los aromas de tu cuerpo
Viento que me deja
Y me pierdo en mi silencio
Ay, en mi silencio

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Tatar Love Song (feat. Maiya James)--Oi Va Voi

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

– You don't need a friend you need a doctor.
(A long silence.)
– You are so wrong.
(A very long silence.)
– But you have friends.
(A long silence.)
You have a lot of friends.
What do you offer your friends to make them so supportive?
(A long silence.)
What do you offer your friends to make them so supportive?
I feel your pain but I cannot hold your life in my hands.
– I know. I'm angry because I understand, not because I don't.


Ανωμαλη προσγειωση στην πραγματικοτητα.... Σαμπως εκανα και τιποτα ομαλα ως τωρα?

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

S.O.S--Macaco



Flotando en el aire
Rumbo paquí
Rumbo pa ya
Se hunde la tierra
De su wawanco
Se hunden cachitos entre tu y yo
Se hunde la guasa
Se hunde la comparsa
Se hunde el sonido del tambor
Se hunde
Mares,
Mares, Mares, Mares
Tierra de Mares
Se ahoga el mundo
En su propio mar (2x)
Dicen que no lo sabían
que la barca se quebró
Pero el que tapa solo retrasa
Lo que un mal paso nos dio
Un mundo de poco oído
Que nadie escucha naufragio
Pa todo el mundo (2x)
Mares, Mares, Mares, Mares
Tierra de Mares
Se ahoga el mundo
En su propio mar (2x)
Palabras de huesos por la médula
Atravieso camino
Pasos muy lentos pisando
Pasos con pasos
Así somos
Donde vamos
Sin tierra nos quedamos
Vete tu a saber
Vete tu a saber
Ciegos de malas lunas
Ladrando perros en sus cunas
Tenían mal aguero
Nunca fue fácil sus vuelos
Y si la tormenta
Caminan pal de frente
Y las patadas que nos vengan por delante
Mares, Mares, Mares, Mares
Tierra de Mares
Se ahoga el mundo
En su propio mar (6x)

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Στον Ουρανό του Τίποτα με Ελάχιστα



Μια ζελατινη με καλυπτει ολακερη. Απο την κορφη μεχρι τα νυχια. Σε μια δευτερη μητρα μεσα που μ' ακολουθουσε εως τωρα. Πιο ανεπαισθητη. Πιο λεπτη και ευθραυστη απο την πρωταρχικη. Ωστοσο, ζεστη και παρουσα. Ενα κουβαρι σαρκας γινομουν τις ωρες της Αγρυπνιας τοτε. Μονη με τη μοναξια μου και την απελπισια απο παντου να ζουλαει το χαλαρο κελυφος. Ομως ακομα και τοτε ενιωθα κομματι αυτου του Κοσμου. Ενιωθα την μοναδικοτητα μου χωμενη στο παλζ του Συμπαντος. Και το χαδι απο το αορατο καβουκι εφερνε την ελπιδα. Τοτε.

Μερικοι λενε οτι την ωρα που γεννιεσαι πονας. Και ο πονος αυτος σε σημαδευει μια ζωη. Τιποτα ομως δεν συγκρινεται με τον πονο της επομενης γεννησης σου. Με τα χερια ατσαλα σβηνεις ολες τις μνημες που σε παιρνουν απο την Αθωοτητα στην Αληθεια. Δεν θες να κοιταξεις και σπας τους καθρεφτες. Γκρεμιζω καθε αντανακλαση που με μεγαλωνει στα ματια μου. Γιατι δεν θελω να δω πως η γλυκια ασπιδα πλεον δεν υπαρχει. Και στεκομαι σε τουτο το λεπτο που ακομα δεν εχω παρει την ανασα μου. Αν πεθανω τωρα τα πνευμονια μου βαρια σαν σιδερο θα βουλιαξουν στο νερο και θα ειναι σαν να μην υπηρξα ποτε μου. Ομως δεν θελω να παρω τουτο τον πρωτοτοκο ανασαμο. Κι ας εχω συνειδηση και ας ξερω οτι δεν προκειται να αντεξω για πολυ ακομα διχως αερα.

Εχω μια ακρατη οργη στα σπλαγχνα μου. Φοβαμαι τα παιδια της οργης μου. Φοβαμαι το σκοταδι. Ειδα το ψαλιδι του Γεννησουργου να με αποκοπτει απο την Ολοτητα και αυτη τη φορα δεν εκλαψα. Οχι οπως πριν χρονια στο λευκο χειρουργικο δωματιο. Δεν θελω να κλαψω. Δεν θελω να ερωτευτω. Ισως και να θελω να ερωτευτω... Ομως ο Ερωτας ειναι ακομα πιο φοβερος απο την τυραννια της Γνωσης. Ερχεται στο δωμα σου τα βραδια και χανεται τη μερα. Να μην τον δεις. Να μην τον χαιδεψεις τρυφερα με τα ματια. Μοναχα αγριες δαγκωματιες με τα δοντια. Τον ερωτα τον χαιδευεις με το στομα. Και τα χερια? Τα χερια πλαθουν. Σκιζουν σαρκες του αλλουνου απο εγωισμο και τις κανουν κτημα. Τα γλυκολογα του ερωτα ειναι το αιμα. Η αγαπη λιωνει τ' αστερια, μα ο ερωτας τα κανει σκονη. Μια κι εξω. Δεν αφηνει τιποτα ορθιο. Τιποτα γονιμο. Σε καταπινει. Σε υποδουλωνει. Σε διαλυει. Απαιτει. Παιρνει. Κουρσευει. Ειναι αντρας ο Ερωτας. Ειναι κατακτητης και λεηλατης. Δεν χαριζεται. Σε κανεναν. Μοναχα τα αφτιασιδωτα χειλη καταφεραν να μιλησουν μια ιδεα του τι ειναι ο Ερωτας.

Κι υστερα ειναι η Θυσια. Ειναι το να δινεις εαυτον σου χωρις ανταλλαγματα. Χωρις καν να σκεφτεις οτι δινεσαι. Απλως αφηνεις την υποσταση σου σε μια κατασταση αυτουπνωσης για χαρη εκεινου που αγαπας. Η γυναικα ξερει στ' αληθεια να θυσιαζεται. Και μιλουμε για την ωμη θυσια. Ο Αβρααμ σφαζει τον γιο του επειδη υπακουει σ' εναν θεο. Τον θεο του. Το κανει για να σωσει την ψυχη του. Η Μηδεια απαγχονιζει τα παιδια της επειδη την προδωσαν. Την εξαπατησαν. Αγαπαει αυτον τον αντρα και ειναι πιστη στους ορκους της. Το κανει και μαζι σκοτωνει και την ψυχη της την ιδια. Ειναι μητερα, ειναι γυναικα, ειναι ερωμενη, ειναι θνητη. Βουταει στην Κολαση με πληρη αποδοχη και ψυχραιμια.

Μισω αυτους που αγαπαω πιοτερο απο ολα. Αγαπω εκεινα που αλλοτε μισουσα. Γυρω μου ενας κοσμος ουτε πολυ καλυτερος, ουτε πολυ χειροτερος απο οτι ηταν και γω να παλευω με την αφελεια ενος παιδιου να ξεδιαλυνω γιατι κανεις δεν καταλαβαινει. Γιατι τα αυτονοητα δεν ειναι αυτονοητα. Γιατι δεν μπορουν οι γυρω μου να δουν ποσο απλα ειναι μερικα πραγματα. Τα συλλογικα εγκληματα μιας Εποχης με σημαιες την υποκρισια και την αδιαφορια. Κι εγω να πνιγομαι στον μικροκοσμο της παλης μου. Να βρω απαντησεις τωρα που ολοι ειναι μακρια και ειμαι μονη. Τοσο μονη. Χωρις ρουχα. Χωρις ανασα. Χωρις την αγκαλια που θα με κοιμηθει και για λιγο θα με κανει να μην ειμαι τοσο μα τοσο μονη. Ενα παιδι.
Το πρωτο μου παιδι.
Που ειναι παντα ο Εαυτος μας.

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

And here is danger--a woman with sea-green eyes, And white-skinned as a witch . . .


  a 

I   ,    ,  

'I         ,

      . . . '

'I          '

'I        ,

    ,     '

'I      ,  

  ,  a  :

A        '

'I        ,

'I       , 

 a    

    : I  

      :

         ,

  a    ,

 ,     ,

    . . .

        

        ,

         

 a    . . .

    ; I  ;

      ;

       ,

     a   . . .

I    ,    

 a     ,

    ,  

      :

  ,   a  ,

   a  . . .

I   I      ,

  I     ,

     , I   ,

   a  ;

 I  a      ,

     ,

 a         ,

  ;    . . .

        ,

     ,I        . . . '

 . . .  . . .  . . .     ,

   ,      ,

        

       a   

      

'  ,  I     . . .

  ,    ,

    ,    ,

    . . .    a ,

   a    ;

       a  ;

 I    a     ,

         ',  a    '
  ,    :

       ,

      ,

   ,    ,

    ,  :

   ,  ,  ;

       . . .

   

I   ;

      

   ,   ,

        . . .

!  !  !  !
       !
   !    !
     !
 I    
      ;
 I     ,
   , I   ,
I   a     ,
I         . . .
,    . . . , !
     ,  
! ! ! !
         -   
Ο (ενν. ηχος) ένα
τους, , και

« που πλάι σου και ,
το σου
που σ’ δεν
που ,
που σε , με τα »
« που , που
σου, μια :
Μια που στον μου.
που από σου,
που σου, τα
Σε μια από
με :
Την :
Τη που μου αυτή τη ,
με έναν , ,
Και , την ,
Να χαμογελάσει άλλη μια
Τα της από στα του
Ο της και ,
Τα της σαν τη του
Μια του
από το των ,
σε σε
Το της και και ,
που σε μια από
Την ,
Μια και ,
από ασήμι, να
στα μου και της τους :
Και , με μια ,
να μια
πως μ’ από ,
να το της
στον , στα ,
Και προς ένα
Και τον από να ,
Και και ,
Και έναν να απ’ την ,
Και , και το
και μου
Οι μου με ,
Τα της με , το μου σε φως,
Θα την της
στη ,
Θα για , οι του
στους με τους
Το των από την των
και οι
, και θα σου πω το σου…
, και τα ,
τις σου τους, στην ,
Και το Ο μου ,
Η μου της ,
Και με μ' έναν ,
Και μια του ,
Με το στα μου η . «, σ’ ένα
κι , του:
τα και τον ,
στα τα δυο της ,
την της, το της,
κι αν το του, :
το του, ,
τα της
Αυτή που
Αυτή της η
Να μου, με ,
Στον από και
! ! ! ! !
ο απ’ την !
να ! τους σου!
τους σου να !
Προς τα τα σου
τα σου να απ’ τον
Προς τα σε να ,
Τα σου , σε ,
Θα παρω μια δαδα και θα σου βαλω φωτια,
Θα σχισω το σωμα σου και θα το πεταξω μακρια…
Κοιταξε που τρεμεις… Ξαπλωσε ακινητος αγαπημενε!
Κλειδωσε τα χερια σου στα μαλλια μου, και πες:
Αγαπη μου! Αγαπη μου! Αγαπη μου! Αγαπη μου!
Ολοκληρη τη νυχτα μεχρι τη χαραυγη.


Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Σωπασε... και Ακου..

Loreena McKennitt--Night Ride Across the Caucasus



Ride on Through the night Ride on
Ride on Through the night Ride on

There are visions, there are memories
There are echoes of thundering hooves
There are fires, there is laughter
There's the sound of a thousand doves

In the velvet of the darkness
By the silhouette of silent trees
They are watching, they are waiting
They are witnessing life's mysteries

Cascading stars on the slumbering hills
They are dancing as far as the sea
Riding o'er the land, you can feel its gentle hand
Leading on to its destiny

Take me with you on this journey
Where the boundaries of time are now tossed
In cathedrals of the forest
In the words of the tongues now lost

Find the answers, ask the questions
Find the roots of an ancient reee
Take me dancing, take me singing
I'll ride on till the moon meets the sea

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

Flowers Become Screens


Μονάχα εκείνος λυτρώθηκε από την κόλαση του εγώ του που νιώθει να πεινάει όταν ένα παιδί της ράτσας του δεν έχει να φάει, και να σκιρτάει πασίχαρος όταν ένας άντρας και μια γυναίκα του σογιού του φιλιούνται.
Όλα τούτα είναι μέλη του μεγάλου ορατού κορμιού σου. Πονάς και χαίρεσαι σκορπισμένος ως τα πέρατα της Γης μέσα σε χιλιάδες ομοαίματα κορμιά.
Τρέχουμε. Ξέρουμε πώς τρέχουμε να πεθάνουμε, μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε.



Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα. Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου.
Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν, ν΄ ανοίξω τα μάτια μου και να τις δω. Αλλο σκοπό δε δίνω στη ζωή μου.
Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω το φοβερό καθημερινό θέαμα της αρρώστιας, της ασκήμιας, της αδικίας και του θανάτου.
Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει απάνω σε βαθιογάλαζα νερά. Ποιος είναι ο σκοπός μας; Να ναυαγήσουμε!

Μεσα στους πλαστικους κοσμους μας πορευομαστε την ανηλιαγη αυτη χρονια. Δεν εχει πλεον σημασια τι εισαι και τι νιωθεις. Μπορεις τοσο ευκολα να φτιαξεις μονος σου τον καμβα και να σε τοποθετησεις ομορφα, μεγαλοπρεπα στη θεση του Πρωτου Βιολιου.
Νιωθεις πονο? Οριστε το χαπι για να μην πονας.
Νιωθεις θλιψη? Να το αλλο χαπι της αντι-θλιψης.
Τα χερια σου βαραινουν και αρνεισαι να βγεις απο την κουραση? Το χαπι της αντι-ληθης θα ερθει να σε κρατησει ξυπνιο.
Αισθηματα που δεν τ' αφηνουμε να αναδηθουν. Εκτρωτικα τα σβηνουμε για να φερουμε στη θεση τους τα ψευτικα λουλουδια που θα δειχνουνε πιο ταιριαστα με το περιβαλλον. Τα τριανταφυλλα θα μαραθουν τοσο συντομα. Δεν καταλαβαινουμε πως το νοημα δεν ειναι το εφημερο κοψιμο των κατακοκκινων ροδων, μα να βρουμε την τριανταφυλλια εκεινη που θα μυρισει το μυαλο μας. Κι επειτα να χτισουμε γυρω της το σπιτι μας σε μια αγκαλια.
Φωνες και μαλωματα και τσακωμοι. Απαρχαιωμενα συνθηματα και η συνειδητοποιηση πως το σχεδιο των Ρομποτ-οντων ηδη εχει μπει σε πληρη εφαρμογη. Γεννιομαστε με εναν προσχεδιασμενο σκοπο. Σε εναν κοσμο δαιδαλωδων συμφεροντων. Με την ηθικη ως ανθρωπιστικη εννοια να σκουντουφλαει. Ο ρατσισμος και η αποξενωση. Η μοναξια και τα δακρυα. Αυτο τον πολιτισμο παραδιδουμε στο Αυριο?
Οκνηρα συναισθηματα. Νεοι που δεν ειναι νεοι, αλλα μαθουσαλες γεροι κατω απο το δερμα. Σαν να μην μπορουμε να παραγουμε τποτα καινουργιο.
Ποιος μας επεισε για τουτη τη στειροτητα?
Η αγριοτητα του Ανθρωπου παντοτε υπηρχε, μα ποτε αλλοτε δεν ειχε αυτον τον καθωσπρεπικιστικο μανδυα. Αυτη η ρημαδα υποκρισια. Αυτος ο κουφιος ρατσισμος. Ακομα και μεσα στα ιδια σου εγκατα σαλευουν σιγμες στιγμες οι δυναμεις του Σκοταδιου. Το διττο προσωπο της Υπαρξης μας.
Αγαπαμε, αλλα και μισουμε.
Λεμε αληθεια, μα λεμε και ψεμματα.
Αγκαλιαζουμε, μα και ζηλευουμε.
Δινουμε το χερι, μα και το τραβαμε πισω.
Εγω και οι Αλλοι.
Εγω και Εμεις.


Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος! Αβάσταχτη είναι η ευτυχία κι η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι· κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου.
Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου.
Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα· μα μια φλόγα λοχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει. Είμαι η νύχτα που την τρώει το φως.
"Που πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!"

Τελικα περικλειεσαι στην μοναδικοτητα σου. Ασκητης των μοναχικων σου πεπρωμενων διαλεγεις την πορεια που αντεχεις. Κι υστερα εκεινη που δεν αντεχεις. Και προχωρας παρακατω γιατι δεν μπορεις να κανεις αλλιως. Ο χρονος ειναι σαν τον εγκληματια που σου 'χει κολλημενη την κανη στον κροταφο. Το να καθεσαι ακινητος και να κλαις δεν οφελει. Ο εγκληματιας δεν συγκινειται. Δεν θα φυγει. Τουλαχιστον ακολουθησε το τρελο του σχεδιο. Στο τελος θα την πατησει τη σκανδαλη. Το φιναλε δεν ειναι κατι προτοτυπο. Επαναλαμβανεται αιωνες τωρα. Δεν οφελει να φοβασαι. Κι αν φοβασαι παραμερισε το. Πες "φοβαμαι" και παρε τον πρωτο παρτενερ και βουτα στο χορο.
Ας βουτηξουμε ολοι στο χορο. Μαζι και χωρια. Στροβιλιζομενοι σε σχεση με τους Αλλους και γυρω απο τον προσωπικο μας αξονα την ιδια στιγμη.
Ηταν μια δυσκολη χρονια απο διαφορες αποψεις. Η "χρονια της απωλειας".

--το κειμενο ειναι απο την Ασκητικη του Ν. Καζαντζακη και η φωτογραφια απο τη Galerie Martine Aboucaya