The world is Gray

You wake up in the night and you feel
Like everything around you is surreal

You cannot find the day, and let go
Of all the things that haunt you from within
Of all the things that make you feel so unreal

The world is gray
Your all alone
Maybe someone helps you home
The emptiness
That brings you down
Keeps you searching for the ground
Your searching for the ground

You look up to the light
And you feel
How suddenly it's easier to breath

The echoes of the past
Fade away
Your happy to be living another day
Your happy that you live in another day

The sun keeps shining behind the clouds
And you wait till it burns them down
And you know that you'll find the right one
Your stuck with darkness until it breaks out

The sun keeps shining behind the clouds
And you wait till it burns them down
And you know that you'll find the right one
Your stuck with darkness until it breaks out
Until you break out

Σαν Χτες

Τυχαια απο ενα περαστικο βιβλιοπωλειο του νησιου επεσε στα χερια μου το Counterlife του Roth. Και μεσα στις σελιδες του βρηκα μια κοινοτοπη φραση που ειναι ολη εγω-φετος-το-καλοκαιρι. "Ποιο πολυ ποναει εκεινος που μενει πισω. Γιατι εκεινος ερχεται σε τριβη με τους οικειους τοπους". Και στ' αληθεια η μοναξια δεν βιωνεται πιο εντονα παρα οταν σαν χτες θυμασαι τη μερα που η Μαρτινα εφευγε απο τα Κωνσταντινοπολιτικα. Θυμαμαι εκεινο το μικρο γατακι που ετρεχε σφαιρα σ' ολο το σπιτι και μεις του κλειναμε τις πορτες. Κι εκεινο, ετσι ολολευκο και λιλιπουτειο κουτρουβαλουσε ολο αδημονια πανω τους. Και μεις γελουσαμε. Θυμαμαι τουτο το σπιτι πανω απο την Καμαρα που το νιωθα σαν το δικο μου φοιτητικο σπιτι. Καθε μερα σχεδον πηγαινε-ελα. Μαγειρεματα. Φωνες. Μαλωματα. Τις απιστευτες μερες που περνουσαμε στο σαλονι κανοντας ο,τι πιο παλαβο σκεφτονται ανθρωποι που περνανε τοσο χρονο μαζι που δεν εχουν αλλα νεα να πουν. Που εχουν διηγηθει ολοκληρη την ζωη τους ως τοτε--δεν ητανε και πολυ η σπαταλημενη αμμος στην κλεψυδρα στα δεκαοχτω--, που πλεον πορευονται χερι χερι το καινουργιο και ετσι δεν εχουν αλλα λογια να καλυψουν τον αερα αναμεσα τους. Εντασεις. Μελοδραματισμοι και απουσιες με τη γνωση ομως πως το σπιτι ειναι εκει. Ολοι ειναι εκει. Μακαρι να γυριζαν οι κοκκοι πισω και να ζουσα πιο πολλες φωνες, πιο πολλα πηγαινε-ελα, πιο πολλα ξημεροβραδιασματα στο φοιτητοσπιτο, πιο πολλα μεθυσια και πιο πολλα φιλια. Τωρα ξερω. Τωρα χτυπαω το κεφαλι μου. Γιατι. Υστερα χωρις να το καταλαβεις, χωρις καμια προειδοποιηση κι ας το ξερες απο την αρχη η πολη ερημωνει. Το σπιτι γκρεμιζεται. Στην κυριολεξια γκρεμιζεται. Δεν υπαρχει πια. Οι παντα-εκει-αγκαλιες εξαυλωνονται. Οι εδω-αγκαλιες κυριευονται απο ανθρωποειδη που εχουν την οψη των παλιων γνωριμων, μα δεν ειναι εκεινοι. Ειναι σαν χτες περασαν ομως οχτω χρονια. Και τιποτα δεν ειναι σαν πριν. Και γω να βολταριζω στους δρομους με τις τραυματισμενες σταμπες σε καθε βημα. Εδω πειναμε καφε. Εδω κλεβαμε ψωμι ξημερωματα καθημερινης μετα τη βολτα στο Berlin. Εδω. Εδω. Εδω. Ολοι οι οικειοι τοποι ειναι εδω, μα δεν εχεις παρα το παρελθον για να τους μοιραστεις. Ποσο ποναει αυτος που μενει πισω. Ισως η φυσικη πορια της ζωης ειναι να τρεχεις ολοενα. Να σταματας για μια δροσια νερο κι επειτα παλι ξανα. Γιατι η αλλαγη ειναι η φυσικη κατασταση των πραγματων κι ας μην θελεις να το απο-παρα-δεχτεις. Αυτο σημαινει "ζω". Παει να πει "αλλαζω". Πανω που συνηθιζεις πρεπει να αλλαξεις. Πανω που εμαθες να χαμογελας, πρεπει να ξεμαθεις και να μαθεις παλι απο την αρχη. Με αλλα ανεκδοτα. Με την ιδια ισως--αν τα φερει ετσι η μοιρα και τα χρονια--κομπανια, μα σ' ενα ανακαινισμενο πλανο. Αχ και ουφ.

All I can tell you with certainty is that I, for one, have no self, and that I am unwilling or unable to perpetrate upon myself the joke of a self.... What I have instead is a variety of impersonations I can do, and not only of myself — a troupe of players that I have internalised, a permanent company of actors that I can call upon when a self is required.... I am a theater and nothing more than a theater.

Everything can be transformed into Art

--SFINA