Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

sometimes everybody feels happy

Parc La Grange

Parc La Grange

Quai aux Eaux-Vives


Jeu d'eau

not enough time..


more moments like this please

Crêpe Tatin peut être mon petite-dejeuner tous les jours?

Elena around the block

A rare magazine photo shooting



Ακομα μπερδεμενη, αλλα εινα κατι μερες σαν τουτεσ που θυμασαι πως αγαπιεσαι. Κι ολα θα πανε καλα οταν αγαπιεσαι? Ετσι δεν ειναι?

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Another sad day




Απο καιρο ηθελα να γραψω και τωρα γινεται αυτο. Ποσο μικροι ειμαστε οι ανθρωποι μεσα στην μεγαλοσυνη μασ. Δεν ξερω αν πιστευω σ αυτην την μεγαλοσυνη σημερα. Ολοι φαινονται πολυ μικροι. Εκεινοι που εκτελουν, οι αλλοι που συμμετεχουν, εκεινοι που διαταζουν και ολοι εμεις που δεν κανουμε τιποτα. Στην μικρη καθημερινοτητα του πηγαινε ελα, στον ποθο και την απογοητευση. Στην μοναξια ντυμενοι. Και σ ενα μελλον τοσο αβεβαιο, τοσο κοντινα μακρινο και τοσο πεγκοσμια προσωπικο. Που θα με βρει το αυριο. Γερναω που παει να πει λιγοστευω. Με τα ιδια λαθη. Ξανα.

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

so much confusion

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε
Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια
Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ
βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ
Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ
ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.
Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο
τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ
ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.

Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ
στὴ Σαγκάη, εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖς
νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρα
συζητώντας ἕνα βράδυ
-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο
μα τόσο ἐνδιαφέρον.
Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι
ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσεις

 

Δὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του. 

Μανόλης Αναγνωστάκης

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

where love is, there is your home





Ναι θα γινω μελο. Ναι δεν ξερω τι μου γινεται, που θα βρισκομαι σε ενα μηνα, γιατι ολα μου πανε στραβα, ποια χελωνα με κατουρησε ρε πουστη μου δεν ξερω. Αυτο που ξερω πως ακομα ψαχνω το σπιτι μου κι ακομα την αγαπη μου. Τις αγκαλιες μου τις ξαναβρηκα μετα απο καιρο. Ας μην ξεχασουν. Ας μην ξεχασω κι εγω ποσο τις αγαπω. Ενα τζιν με λεμονη στιμμενο, ενα φιλι στο στομα κι ας πορευτουμε στην ακρη του κοσμου. Καπου θα εχει μια στεγη και για μας τους σαλτιμπαγκους αυτη η ομορφη πλαση. Δεν θα εχει?

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

In times like this



Βρέχει πολύ. Και δεν μπορώ να αναψω ούτε τσιγάρο σ αυτό το σπίτι. Σπίτι μου σου λέει. Βρέχει στα βλεφαρα μου. Παει συννεφιασα κι απόψε. Μια αγκαλιά να κοιμηθούμε παρέα απόψε. Δεν τη σηκωνω την ενηλικίωση και την καθωσπρεπεια κι όλα αυτά τα καλπικα. Δεν θέλω κανέναν να μιλήσω. Να τα κάψω όλα θέλω. Και να φύγω. Αυτός είναι ο γαμημενος κόσμος. Μια χούφτα υποκρισίας και πλούτου. Πως κομμάτιαζεται μια καρδιά με τρεις λέξεις. Πόση μοναξιά να αντεξεις σ ένα καλοκαίρι. Πόση ψευτια. Σταματα να βρεχεις ψυχή μου με κάθε χτυπο. Οπου παει. Τα λάθη σου εξαργυρωνεις. Ντυσου την αδιαφορία σου και προχωρα. Ποιος σε νοιάζεται; Η γελοιοτητα. Μάθε τη γελοιοτητα. Αφού επιβιωσες απόψε μεγαλωσες δυο μέτρα.

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

My christmas is now


Ο Σεπτεμβρης ειναι ο αγαπημενος μου μηνας. Απο μωρο παιδι ητανε. Απο την πρωτη μερα που εκλαψα σ αυτο τον κοσμο. Γιατι πρωτα κλαις και μετα ανοιγεις τα ματια να κοιταξεις τι τρεχει. Γεννηθηκα μεσα στον μηνα αυτο, λιγο μετα το καλοκαιρι, λιγο πριν το χειμωνα. Μια ζωη αναποφασιστη. Καπου καποιος ειπε πως ειναι ομορφα τα πρωτα χρονια μας. Και ειναι ομορφα. Εισαι νεος, εχεις ορεξη να κανεις τα παντα, εστω κι αν δεν κανεις παρα τα μισα. Καθε φορα μισουσα αυτη τη μερα των γενεθλιων. Σαν και τις υπολοιπες μερες δεν μεγαλωνεις. Σαν εκεινη τη συγκεκριμενη μερα ειναι που θα σε γερασει αλλον εναν χρονο. Που θα σκεφτεις που ησουνα ακριβως πριν απο εναν χρονο, και πριν απο ακομα εναν και παει λεγοντας. Κι αν εκανες ολα αυτα που ηθελες ή που επρεπε να κανεις. Και βγαινει ενα υπολοιπο στο τελος παντα. Τα χρωστουμενα. 

Ητανε δυσκολη χρονια φετος. Η χρονια της μοναξιας στο δικο μου ημερολογιο. Η χρονια που πρεπει να μαθω να πεταω με τα νιοχνουδα ακομα φτερα μου. Πολυ μοναξια. Μαζι με αλλους μοναξια. Καμια φορα μονη στο σπιτι με τις ταινιες και τις μουσικες μου ειναι πιο μη-μονη απο τις αλλες φορες. Δυσκολο καλοκαιρι. Δυσκολες μερες οι τελευταιες. Σαν να περασαν δεκα μηνες μεσα σε πεντε μερες. Βρες σπιτι μεσα σε μια βδομαδα στη Γενευη. Πηγαινε και στη δουλεια. Περιμενε και την evaluation σου για να δεις τι θα σε κανουν επαγγελματικα. Αλατοπιπερισε ολα αυτα με ενα κομμενο δαχτυλο και ενα χαμενο κινητο. Κι υστερικα τηλεφωνα σε οποιον γνωστο κι αγνωστο γνωριζεις. Οχι δεν ειναι τραγικα, ουτε δραματικα. Ειναι ζωη. Αυτο ειναι ζωη. Η ανασφαλεια, τα δυσκολα, τα ευκολα, τα αναπαντεχα, τα αγχη, η μοναξια, η καινουργια αρχη, η αναμονη, η απουσια, μερικα λογια που απλωνουν ευχαριστα το χερι να σε βοηθησουν. 

Αναρωτιεμαι αν αξιζε ή δεν αξιζε ολο αυτο το ταξιδι. Παντα αναρωτιεμαι αν εχω παρει τις σωστες αποφασεις, γιατι αποφασιζω με αυτο το τακ της μουσικης κι οχι το ελλογο. Και συνηθως οι επιλογες της καρδιας μου βγαινουν στον πιο πετρολιθασμιενο ανηφορο. Κι ομως δεν μπορω παρα να προχωραω ετσι. Με τις μελωδιες της καρδιας. Μιας βλαμμενης καρδιας. Της ειμαι πολυ θυμωμενη. Με καποιον πρεπει να ειμαι θυμωμενη. Αλλα σαν δεν ξερεις τα αλλα μονοπατια, δεν ξερεις και πως θα σου ητανε αλλιως. Απλα υποθετεις. 

Αχ, αυτο το αχ... που δε λεει να ξεκουμπιστει απ το κορμι. Αυτο το αχ των δυσκολων τριαντα. Κι ομως μεσα στη μοναξια νομιζω πως ειμαι πιο ομορφη απο ποτε. Λιγο πιο ετοιμη. Λιγο πιο ευθραυστη. Καποτε λυπημενη και καποτε χαρουμενη. Αλλα παντα λιγο πιο μονη απο χτες. Αυτος ειναι ο απολογισμος της δικης μου ημερολογιακης χρονιας που χτυπαει πρωτοχρονια σε τρεις βδομαδες ακριβως. 

Για τη νεα χρονια ξερω ακριβως τι θελω. Ξερω τα δωρα που προσμενω με το φιογκο. Κι οπως ζω απο περιεργεια, θελω να δω τι θα παρω απο ολα αυτα.

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

that moment



Αυτη η καταπληκτικη στιγμη που πιστευεις πως δεν γινεται να γινουν τα πραγματα χειροτερα, τουλαχιστον αυτο, γινεται σχεδον μαγικη οταν οντως τα πραγματα γινονται τραγελαφικα χειροτερα και μεσα σε μια μερα πρεπει να αλλαξεις σπιτι καπως, καπου χωρις να εχεις ιδεα πως επρεπε να αλλαξεις σπιτι *αυτη η μνημη και αυτη η γλωσσα που ειναι χωρα παρεξησηεων*, αλλα δεν εχεις που να πας κι ολο το φταιξιμο ειναι πανω σου. Κι απο πανω μια βδομαδα που καθε περιστατικο παει λιγο πιο στραβα απο οτι θα πρεπε, κατι λεξεις που ξεστομιζονται για να σου γαμησουν ακομα πιο πολυ την ανασφαλεια σου. Ενα ραντεβου που αναμενεις και θα αλλαξει το μελλον σου προς το καλυτερο ή το χειροτερο. Μια χωρα αφιλοξενη σε ενα κορμι αφιλοξενο. Ολα γινονται λαθος για καποιο λογο. Κι εχω γενεθλια ξερεις αγαπητο συμπαν. Μην μου τα κανεις γεναθλια. Μου φτανουν τα λευκα αγριοχορτα που τολμουν να ξεσπαθιζουν στο κεφαλι μου. Ενταξει ολα ειναι καλα και καπου κανω λαθος, αλλα δωσε μου ενα διαλλειμα. Ετσι για πλακα. Να δουμε τι θα γινει.

* ναι ειχα νευρα οταν τα εγραφα ολα αυτα! και ακομα εχω λιγες μερες μετα!

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013