Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

I have heard the mermaids singing, each to each.



I do not think that they will sing to me.

Περιεργα ονειρα καθε νυχτα. Μπερδευονται κρυφες επιθυμιες, αληθειες και ψεμματα και μου κοβουν την ανασα. Τα πιο απιθανα προσωπα φυτρωνουν στα πιο απιθανα μερη και δεν θελω να δω τη συνεχεια, μα και δεν θελω να ξυπνησω. Μερικες φορες θελω οταν ξυπνησω να ειναι ολα πραγματικοτητα οσα εζησα εκει χαμενη κι αλλες φορες μου παιρνει λιγη ωρα να συνειδητοποιησω τι συνεβη και να διαχωρισω τον φυσικο απο τον ψευδαισθησιακο κοσμο. Ολα ειναι πολυ πιο ομορφα σε αυτα τα φωτεινα ονειρα. Ακομα και η ωμοτητα ειναι πιο ομορφη. Απαλλαγμενη απο ακριβα αξεσουαρ, απλως υπαρχει επειδη υπαρχουμε και τιποτα παραπανω. Δεν εξηγει την αιτια του το αιμα. Κι αναμεσα σε κινηματογραφικα ντεκορ, σε δολοφονιες βρεφων-αδερφων μου, σαν αλλη γρια μεγαιρα του Παπαδιαμαντη, αναμεσα σε ενα επαναλαμβανομενο, ενοχλητικα μπλαβι στομα τα αγχη της αυτης καθεαυτης καθημερινοτητας μου. . . Ξυπναω με σφιγμενο μυαλο, με σφιγμενη ανασα, με σφιγμενα ματια, με σφιγμενη καρδια εδω και καιρο.


I grow old … I grow old …
I shall wear the bottoms of my trousers rolled.


Shall I part my hair behind? Do I dare to eat a peach?

--η εικονα εργο του Ιαπωνα κομιστα Yoshitaka Amano, Chimera

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Day After Yesterday--Agua de Annique

Today is the day after yesterday
And yesterday didn't go so well
My love came down and assured me:
Sit down I have something to tell

When I met you my eyes hurt
That is how beautiful you are

I don't suposse I could feel this way
If I still have you by my side
By my side

I did not anticipate your candor
Even though I didn't know you too well

You see one door close another door open
But these doors lead me straight to hell

When I met you my eyes hurt
That is how beautiful you are

I don't suposse I could feel this way
If I still have you by my side
By my side

If I just broken all
I gave it all
That is how tired
I don't suppose I could feel all this way

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Death: The High Cost oF Living


2.
Η πανεπιστημιακή έδρα της Ιατροδικαστικής είναι χωμένη με τις έδρες της Παθολογοανατομίας και της Φυσικής σαν σιαμαία τρίδυμα. Μόνο που ενώ οι δυο άλλες έδρες έχουν μια μεγάλη είσοδο από τα μπροστά που βλέπει σε κάτι άθλια, γέρικα δεντράκια, η είσοδος της Ιατροδικαστικής είναι στο πλάι, ίσα ίσα χωράει να περνάει ένας ένας τη φορά σαν θυσία στις Θερμοπύλες. Ο τελευταίος σταθμός ανάμεσα στους ζωντανούς για τους πολυπληθείς «ασθενείς» της συγκεκριμένης ειδικότητας, λίγο πριν τον χλοερό τόπο. Ακριβώς μπροστά έχει μια χοντρή, κλιμακωτή, τσιμεντένια σκάλα που βγάζει πάνω στις άλλες προκλινικές έδρες της σχολής. Τις περισσότερες φορές ανάμεσα στην είσοδο και τη δεξιά πλευρά της σκάλας είναι παρκαρισμένα φορτηγά από γραφεία τελετών ή οχήματα του στρατού ή της αστυνομίας. Όταν είχαμε ρωτήσει τον συφιλιδικό καθηγητή μας αν υπάρχει τρόπος να μπαίνουμε από την τοίχο-τοίχο ευγενέστερη έδρα της Παθολογοανατομίας, μας είπε με εκείνο το Jabba-the-Hutt χαμόγελο, παλιά υπήρχε πέρασμα, αλλά τελικά το κλείσανε (κάτι αντιδικίες για το ποια ειδικότητα είναι πιο άχρηστη) και πλέον τα δείγματα τα πήγαινε κάποιος στην Παθάν απ’ έξω. Βαρετές ιστορίες βαρετών πανεπιστημιακών.
Με τη Μαρτίνα πάμε να βρούμε την ευγενική γραμματέα του Αργυρίου. Συνομωτικα μας εξηγεί πως θα μας μετρήσει την παρουσία πίσω από την πλάτη του και να πάμε κάτω τώρα. Φοράμε τις τσαλακωμένες ποδιές μας βιαστικά μη μας δει κανείς. Αφήνουμε τα πράγματα και κατεβαίνουμε. Από το χολ βρομοκοπάει η σήψη. «Νεκροί αποκαλυπτόμαστε στις πραγματικές μας διαστάσεις κι αυτές είναι απελπιστικά σεμνές», κάποιος το ‘χε πει αυτό και το είχα σημειώσει στο ημερολόγιο μου. Δεν είναι ακριβώς άσχημη η μυρωδιά. Όταν με πιάνει χεράκι χεράκι η κατάθλιψη να παίξουμε αμελώντας να κάνω μπάνιο καμιά φορά για εφτά μέρες, μυρίζω πολύ χειρότερα. Είναι απλώς η ενοχλητική οσμή της αποθανούσης σάρκας. Μπορεί εγώ να το βλέπω έτσι γιατί για μένα η οσμή του σώματος είναι ουσιώδους σημασίας. Αν δεν μυρίσω κάτι δεν το ενσωματώνω μέσα μου, στη μνήμη μου. Πολλές φορές φέρνω τα στυλό στη μύτη με αποτέλεσμα να με κοροϊδεύουν οι φίλοι. Άλλες φορές σέρνω τα ρουθούνια πάνω στο χέρι μου. Ο καθένας μας έχει μια εντελώς προσωπική οσμή. Στο θάνατο όμως όλοι αναδύουν ταυτόσημη μπόχα.
Σύμφωνα με το απαρχαιωμένο βιβλίο μας η σήψη ξεκινά με μια πράσινη κηλίδα στο δεξιό λαγόνιο βόθρο, περίπου εκεί που είναι η δεξιά ωοθήκη. Η λέξη «βόθρος» δεν βοηθά και πολύ στην λείανση των πραγμάτων. Η Στελλίνα μου τηλεφωνεί κάθε μέρα ότι δεν μπορεί να τη διαβάσει αυτή τη μαλακια. Εικόνες ανθρωποκτονιών-–ένας πατέρας ψυχικά άρρωστος που σκότωσε το αγοράκι του--, αυτοκτονιών-–μια υπέρβαρη να έχει καταμαχαιρωθεί στο λαιμό--, ασφυξιοφιλικων, εικόνες ατόμων που πέθαναν από πυροβόλα όπλα. Έχει, λέει, καλύψει όλες τις εικόνες, μερικές τις έχει σκίσει κιόλας, μέχρι και στη μαμά της έδειξε το περιεχόμενο του βιβλίου για να τη σοκάρει, έτσι ηρεμεί, μου είπε. Βλέποντας κάποιον άλλο πιο φρικαρισμένο από εκείνη παίρνει πάλι τον έλεγχο.
Προσωπικά της πρότεινα να δει το όλο ζήτημα πιο ντεντεκτεβίστικα. Οι πολλές ταινίες μου έχουν διαταράξει το μυαλό το μυαλό, λέει. Δεν αντιλέγω. Όλες οι αστυνομικές σειρές, με φορένσικς, με ιατροδικαστές και ανθρωπολόγους με συναρπάζουν. Δεν έχω αφήσει καμιά. Μέχρι που σκεφτόμουνα να ακολουθήσω τον συγκεκριμένο κλάδο. Μετά όμως την πρώτη επίσκεψη στο νεκροτομείο άλλαξα γνώμη. Στην οθόνη όλα είναι καθαρά, δεν μυρίζει τίποτα, τα εργαστήρια υπερσύγχρονα με ειδικούς εξαερισμούς, βοηθούς, τελέυταίας τεχνολογίας εργαλεία και επιπρόσθετα δείχνουν υψηλής δημοτικότητας υποθέσεις όπου η περιέργεια εύρεσης του δολοφόνου υπερνικά την αηδία γι αυτό που κάνεις. Εδώ πέρα, με μαρμαρένια τραπέζια, το βρώμικο δάπεδο και με μόνο εξαερισμο τα παράθυρα ψηλά στο δωμάτιο νιώθεις λιγότερο γιατρός και περισσότερο χασάπης.
Όπως και να ‘χε τουλάχιστον αυτή τη φορά θα μας έδειχνε την νεκροτομή ένας νεαρός, μελαχρινός ειδικευόμενος με όρεξη να μας μάθει και κάτι. Μη στεκόμαστε σαν κούτσουρα δίπλα του. Τις προηγούμενες φορές καθόμουνα παράμερα αρνούμενη να κοιτάξω κατάματα ένα γεγονός που δεν αποδέχομαι ότι υπάρχει. Αυτή τη φορά ωστόσο με μόνο εμένα και τη Μαρτίνα από φοιτητές και το νεαρό γιατρό να μας εξηγεί το κάθε τι που έκανε είπα να συμμετέχω πιο ενεργά. Ας έδινα άλλη μια ευκαιρία μήπως μου άρεσε κατά βάθος ακόμα η συγκεκριμένη ειδικότητα.
Η πρώτη έκπληξη ήρθε με την ηλικία του «ασθενούς». Πρέπει να ήτανε εικοσιπέντε με εικοσιοχτώ... Είκοσι-έξι μας είπε μετά ο ειδικευόμενος. Τον βρήκανε μέσα στο Θερμαϊκό κάτι παιδιά γυμνασίου που είχανε πάει εκδρομή το πρωί. Ήταν περίεργο να κάθομαι να τον κοιτάζω. Έμοιαζε με κούκλα από καουτσούκ. Τόσο ακίνητος. Τόσο ψεύτικος. Μου φαίνεται εξωφρενικό να υπάρχουν κάποιοι που τον θεωρούσαν κάποτε αληθινό. Χτες μπορεί ο ίδιος Τζον Ντο να έπινε καφέ με φίλους στο Πάστα Φλώρα. Τους χαιρέτησε. Έκανε μια μοναχική βόλτα στην παραλία και ιδού τα αποτελέσματα. Είναι αρκετά πιο ψηλός από τον μέσο Έλληνα. Με πυκνά, σγουρά μαλλιά και κοντοψαλιδισμένα γένια.
Βλέπω το νυστέρι που σιγά σιγά σκάβει την κεντρική λεωφόρο του κορμού του. Ύστερα ανοίγουν το θώρακα σαν μπουμπουκιασμένο τριαντάφυλλο. Πάω πιο κοντά, αλλά δεν είναι τίποτα εκεί. Όλα λείπουνε. Η καρδιά, τα πνευμόνια, το συκώτι, το έντερο... Ένα κούφιο, άθικτο πτώμα. Κάποτε είχα διαβάσει σε μια ιστοσελίδα ότι η αποσύνθεση ξεκινάει από μικροοργανισμούς που παρασιτούν φυσιολογικά μέσα μας και συγκεκριμένα στο έντερο μας. Αμέσως μετά το θάνατο, τα καλοήθη αυτά μικρόβια ξεκινούν να κατατρώνε τον φιλόξενο ξενιστή τους, αγνώμονα για όσα τους προσέφερε επί χρόνια. Λιώνουμε κάτω από το βάρος της αγάπης μας λοιπόν. Κοιτώντας τον άγνωστο νεαρό αναρωτιέμαι αν έμεινε τόσες μέρες στο νερό που οι αιματολάφτες του τον αδειάσανε από κάθε απόδειξη ζωης. Θέλω να τον αγγίξω. Να αφήσω το χέρι μου να χαθεί στο εκμαγείο του σώματος του. Μακάρι να μπορούσα να του δώσω κάτι δικό μου. Μια μικρή ποσότητα πνοούσας σάρκας πριν τον πετάξουν στο λάκκο. Είναι τόσο άδικο...


Ενα μικρο αποσπασμα απο το Σπιραλ. Περασαν κιολας τρια χρονια που το εγραψα και μερικες κουβεντες με τη Μελια πριν απο λιγο μου το θυμησαν. Θα 'θελα να γραψω τοσα πολλα μα το μυαλο μου εχει μουδιασει. Αναμνησεις, επιθυμιες, ενας θυμος ατελειωτος για την υπενθυμιση του οτι ολα ειναι βιαστικα πεπερασμενα. Κι υστερα η υστερικη σπιθα για το ψευτικο παραμυθι που η πριγκιπισσα θα κοιμηθει χιλια χρονια μεχρι το βασιλοπουλο να της δωσει το πολυποθητο φιλι στα χειλη. Και θα ειναι σαν να μην περασε μια μερα απο τα δεκατα ογδοα γενεθλια της...

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Men Seem Wicked when You are Unwanted


Τα δακρυα πετρωσαν μεσα στα ματια και εσκισαν τα ματια. Δεν εχω πια ματια. Μα κιολας δεν πειραζει. Δεν εχει μεινει τιποτα να κοιταω. Ο κοσμος σαν ειμαι θλιμμενη χωραει σε μισο καρουδοτσουφλο. Συρρικνωνεται. Στην παλαμη τον κρατω και τιποτα δεν ξεχωριζει πλεον. Μια μπαλιτσα χωρις καμια παρουσια. Ειναι ολοι τους τοσο μικροσκοπικοι που εξαφανιζονται.

Το πιο μακρυ ταξιδι ειναι η αγαπη των ανθρωπων γυρω σου. Ειναι οταν εσυ μικρη μου Πουλια παρατας το διαβασμα σου στο αναγνωστηριο και τρεχεις να με βρεις στο Θησειο... Οταν δουλευεις το αλλο πρωι μα δεν σε νοιαζει η κουραση. Καθομαστε στην πλατεια Μαβιλη και μιλαμε και τρωμε το πιο απολαυστικο βρωμικο--εσυ γρηγορα με την ορμη που φτυνεις τις λεξεις, κινεισαι, κανεις το καθετι, εγω απο την αλλη αργα αργα... Ειναι οταν τηλεφωνεις στο φιλο σου τελευταια στιγμη κι εκεινος με ολη την ανεση του αυτονοητου σου λεει: μα, φυσικα να ερθεις... Κι εσυ πας--στην προκειμενη περιπτωση Εγω... Ομως την ωρα αυτη της Παραλυσης μοιαζω να μετραω τις απωλειες του Πολεμου. Απο τη μια πλευρα η Μαρια και απο την αλλη η Ηλεκτρα και στη μεση της μαχης τα πεταμενα κορμια εκεινων που θα 'θελα διπλα μου. Εκεινων που καναμε ονειρα να ειμαστε μαζι για παντα. Σημαδεμενοι καταστηθα εκεινοι που με αγκαλιαζαν ολο στοργη στην Αθηνα οταν εφτανα απροειδοποιητα. Που ερχοντουσαν Πρωτομαγια κατω απο το σπιτι κι ας ειχα πει "οχι" να παμε ολοι μαζι Χαλκιδικη. Ετσι για να μην ειμαι μονη. Που με τραβουσαν απο το χερι να κατσω να πιουμε καφε στην Δημιουργια κι ας ελεγα να φυγω γιατι δεν θα ημουνα καλη παρεα. Ή οταν ενας φιλος απο το μαγικο Παρισι των εικοσι μου χρονων με ντυνει ομορφα στολιδια με το στομα τη μοναδικη μερα του 2009 που ειδα χιονι. Κι ηταν σαν το χιονι να μαρτυρουσε οτι μου τα ελεγε αληθεια.

Και θυμαμαι τωρα δα τα χρονια που ημουνα στο Γυμνασιο κι εσυ καθοσουνα πισω μας. Εδειχνες στην Κατερινα και στον Μαυρο κατι τσοντοπεριοδικα κι οταν εγω σου ζητουσα να δω μου 'λεγες: οχι, εσυ δεν κανει... Θυμαμαι τοσα πολλα και ξεχναω αλλα τοσα... Θυμαμαι μετα το Λυκειο... Τη Τζο να καθεται στο πλευρο μου... Να την περναμε στις τουαλετες εκεινο το πρωτο βραδυ στα μπουζουκια με το σχολειο... Θυμαμαι το Κινεζακι και τη Στελλα να χορευουν στο σπιτι στα Κωνσταντινοπολιτικα κι εγω ξαπλωμενη στον καναπε να κοιταζω... Θυμαμαι τη μερα της μετακομισης στο Κεντρο με το τρελο, αγνωστο γατι να τρεχει σαν δαιμονισμενο... Κουτουλιοταν σε τοιχους και πορτες... Θυμαμαι τον Τζευ να μου ξανασυστηνεται υστερα απο καιρο... Θυμαμαι τα νυσταγμενα πρωινα στο εργαστηριο της ΠΑΘΑΝ... Σχεδον σε καθε παραδοση το στομα μου επαιζε παρανομα σεξουαλικα παιχνιδια με το μικροσκοπιο ενω τα βλεφαρα μου ριχνανε αγκυρα... Θυμαμαι το στενο μας στους Αμπελοκηπους... Θυμαμαι το ονειρο μου να ταξιδεψω.
Παντα το ιδιο ονειρο. Παντα αυτο... Και το ξερω πως μια μερα θα χαθω. Μακαρι να χαθω.. Ζητιανα της περιπετειας θα δωθω σε μονοπατια μακρινα, θα καω στην πυρρα της Ινδιας και θα εξαγνιστω στις λιμνες της Αφρικης. Θα χαιδεψω τα προσωπακια απο παιδια Μαορι. Θα γευτω βρωμικα νερα αχαρτογραφητων οασεων....
Θελω να πιω την αμμο, την αλμυρη θαλασσα, τα αστεροφωτα βραδια, τους μανιασμενους αερηδες ολοκληρης της γης... Αυτος ειναι ο σκοπος μου... Το ξερω πολυ καλα... Οχι, ετσι δεν θα γινω πιο ευτυχισμενη... Ναι, η φυγη δεν ειναι ευτυχια. Ειναι αναγκη. Μα το γνωριζω καλα πως η Ευτυχια μου κραταει μουτρα επειδη καποτε ξεχασα τα γενεθλια της... Ας κανει ο,τι θελει. Ειμαι πολυ μεγαλη πλεον να την παρακαλαω. Ειμαι πολυ μεγαλη για να πιστευω σε θαυματα και θαυματοποιους. Ξερω πλεον πως το μονο που ειμαι σε θεση να δωσω ειναι η αγαπη μου... Μα τωρα που τα δυσκολα εχουνε κανει κυκλο και με πνιγουν δεν μπορω να δωσω ουτε αυτην. Δεν μπορω να δωσω τιποτα. Με δυσκολια αναπνεω μεσα εξω, μεσα εξω.

Ενα απροσμενο τηλεφωνο απο Γερμανια ομως με κανει να χαμογελαω. Μια γλυκια κουβεντα απο τον Φυλακα Αγγελο μου. . Δυο ζαχαρενιες λεξουλες απο καποιον με κανουν να ξεχναω τις απωλειες που πονανε. Με κανουν να ξεχναω τις τουλιπες και φουντωνουν τον αερα μεσα μου. Με κανουν να ξεχναω οτι ειμαι ενας μικρος Γλαρος του Τσεχωφ.

Γιατι να εχω τοσο αναγκη την αποδοχη?
Γιατι να ειναι ολα τοσο απελπιστικα δυσκολα?
Γιατι αισθανομαι συνεχως την αναγκη να αυτομαστιγωνομαι για το καθετι?
Γιατι ειμαι παγιδευμενη σε ερωτικα ονειρατα ενος παιδικου μυαλου?
Γιατι δεν ειμαι σφιχτα αγκαλιασμενη απο τα αγαπημενα μου προσωπα?
Γιατι δεν κυλαει το αυριο ετσι οπως το επιθυμουσα?
Γιατι πρεπει να μεγαλωσω?
Γιατι αδειασε η πολη και γιατι μικραινει η καρδια μου?

Ημουνα κοριτσακι στα στενα του μητρικου σπιτιου. Ημουνα εφηβη στους διαδρομους της πατρικης οικειας. Πλεον ειμαι γυναικα και ανηκω σ' ολη τη Γη...

I lie
Whole
On a whole world I cannot touch

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Searching--Anouk




I am looking for answers to questions never posed
I haven't got a clue, I'm living like a ghost
I can't seem to read the signs
I'm swimming in the sand, I'm searching

I hold on to your reasons, I'll hold on to my dreams
It's all good and bad advice 'cause you have to choose
One friend says to go ahead, other one says don't
I'm searching

Whatever I try I can't find it
Whereever I roam it's all gone

No you can't find it, first you gotta lose it

Looking for an angle to change my point of view
Waiting for somebody, someone to relate to
Hoping for forgiveness, I'm living for love
I'm searching

Yearning for a teacher, to show me what to do
I'm learning from failure, that's all that I can do
Working on solutions, a fiction of truth
Keep on searching

Whatever I try I can't find it
Wherever I roam it's all gone

No you can't find it, first you gotta lose it

Αραγε που βρισκεται η χωρα των δακρυων? Κρυμμενη σε ποιες γωνιες του μυαλου παρμονευει να μπηξει τα αιχμηρα της δοντια στο λαιμο σου? Πονας. Εισαι τρομαγμενη. Απλως θελεις να τελειωσουν εκει ολα. Να σε αφαιμαξει απο την θνητη σου πορφυρα. Εκεινη ειναι η στιγμη που τα δοντια αποσυρονται και ελευθρωμενη παλι ρουφας τον αερα να λουφαξει στα πνευμονια σου. Μεσα σου μια φωνη σε φωναζει να μην το κανεις. Δεν μπορεις ομως να την ακολουθησεις. Οσο και να το θελεις δεν μπορεις να κανεις αλλιως. Κι οταν ανακτας τις αισθησεις σου αποφασιζεις να συγκρατησεις την πνοη σου ο,τι κι αν γινει. Δεν προκειται να αφησεις ξανα το υπουλο φιδι της επιβιωσης να σε εξαπατησει. Μεχρι που στις κογχες των χειλιων σου φτανει το αλμυρο λαφυρο. Ετσι ακαλεστο. Διχως λογο κλαις και δεν μπορεις να αντεξεις αλλο αυτη την αναιτιοτητα. Με το σκεπαρνι βαδιζεις προσεκτικα στο χωραφι που σου δοθηκε ιδιοκτησια. Φυτευεις τουλιπες στα μερη που το χωμα σου μοιαζει καταλληλο. Τουλαχιστον να εχουν κατι να ποτιζουν τα ματια. Ατσαλες κινησεις, τρυπες να εναποθεσεις με προσοχη τα λουλουδια σου. Κι υστερα κουβαριαζεσαι και δεν θες να σκεφτεσαι τιποτα μα τιποτα μα τιποτα.

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

. . είναι δυνατή η αγάπη σαν το θάνατο και σκληρός ο πόθος σαν τον Άδη . .

1

1 Άσμα ασμάτων, ὅ ἐστιν τῷ Σαλωμων. 2 Φιλησάτω με ἀπὸ ϕιλημάτων στόματος αὐτοῦ, ὅτι ἀγαϑοὶ μαστοί σου ὑπὲρ οἶνον, 3 καὶ ὀσμὴ μύρων σου ὑπὲρ πάντα τὰ ἀρώματα, μύρον ἐκκενωϑὲν ὄνομά σου. διὰ τοῦτο νεάνιδες ἠγάπησάν σε, 4 εἵλκυσάν σε, ὀπίσω σου εἰς ὀσμὴν μύρων σου δραμοῦμεν. Εἰσήνεγκέν με ὁ βασιλεὺς εἰς τὸ ταμίειον αὐτοῦ. Ἀγαλλιασώμεϑα καὶ εὐϕρανϑῶμεν ἐν σοί, ἀγαπήσομεν μαστούς σου ὑπὲρ οἶνον· εὐϑύτης ἠγάπησέν σε. 5 Μέλαινά εἰμι καὶ καλή, ϑυγατέρες Ιερουσαλημ, ὡς σκηνώματα Κηδαρ, ὡς δέρρεις Σαλωμων. 6 μὴ βλέψητέ με, ὅτι ἐγώ εἰμι μεμελανωμένη, ὅτι παρέβλεψέν με ὁ ἥλιος· υἱοὶ μητρός μου ἐμαχέσαντο ἐν ἐμοί, ἔϑεντό με ϕυλάκισσαν ἐν ἀμπελῶσιν· ἀμπελῶνα ἐμὸν οὐκ ἐϕύλαξα. 7 Ἀπάγγειλόν μοι, ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου, ποῦ ποιμαίνεις, ποῦ κοιτάζεις ἐν μεσημβρίᾳ, μήποτε γένωμαι ὡς περιβαλλομένη ἐπ᾽ ἀγέλαις ἑταίρων σου. 8 Ἐὰν μὴ γνῷς σεαυτήν, ἡ καλὴ ἐν γυναιξίν, ἔξελϑε σὺ ἐν πτέρναις τῶν ποιμνίων καὶ ποίμαινε τὰς ἐρίϕους σου ἐπὶ σκηνώμασιν τῶν ποιμένων. 9 Τῇ ἵππῳ μου ἐν ἅρμασιν Φαραω ὡμοίωσά σε, ἡ πλησίον μου. 10 τί ὡραιώϑησαν σιαγόνες σου ὡς τρυγόνες, τράχηλός σου ὡς ὁρμίσκοι; 11 ὁμοιώματα χρυσίου ποιήσομέν σοι μετὰ στιγμάτων τοῦ ἀργυρίου. 12 Ἕως οὗ ὁ βασιλεὺς ἐν ἀνακλίσει αὐτοῦ, νάρδος μου ἔδωκεν ὀσμὴν αὐτοῦ. 13 ἀπόδεσμος τῆς στακτῆς ἀδελϕιδός μου ἐμοί, ἀνὰ μέσον τῶν μαστῶν μου αὐλισϑήσεται· 14 βότρυς τῆς κύπρου ἀδελϕιδός μου ἐμοὶ ἐν ἀμπελῶσιν Εγγαδδι. 15 Ἰδοὺ εἶ καλή, ἡ πλησίον μου, ἰδοὺ εἶ καλή, ὀϕϑαλμοί σου περιστεραί. 16 Ἰδοὺ εἶ καλός, ὁ ἀδελϕιδός μου, καί γε ὡραῖος· πρὸς κλίνη ἡμῶν σύσκιος, 17 δοκοὶ οἴκων ἡμῶν κέδροι, ϕατνώματα ἡμῶν κυπάρισσοι.

2

1 Ἐγὼ ἄνϑος τοῦ πεδίου, κρίνον τῶν κοιλάδων. 2 Ὡς κρίνον ἐν μέσῳ ἀκανϑῶν, οὕτως ἡ πλησίον μου ἀνὰ μέσον τῶν ϑυγατέρων. 3 Ὡς μῆλον ἐν τοῖς ξύλοις τοῦ δρυμοῦ, οὕτως ἀδελϕιδός μου ἀνὰ μέσον τῶν υἱῶν· ἐν τῇ σκιᾷ αὐτοῦ ἐπεϑύμησα καὶ ἐκάϑισα, καὶ καρπὸς αὐτοῦ γλυκὺς ἐν λάρυγγί μου. 4 Εἰσαγάγετέ με εἰς οἶκον τοῦ οἴνου, τάξατε ἐπ᾽ ἐμὲ ἀγάπην. 5 στηρίσατέ με ἐν ἀμόραις, στοιβάσατέ με ἐν μήλοις, ὅτι τετρωμένη ἀγάπης ἐγώ. 6 εὐώνυμος αὐτοῦ ὑπὸ τὴν κεϕαλήν μου, καὶ ἡ δεξιὰ αὐτοῦ περιλήμψεταί με. 7 ὥρκισα ὑμᾶς, ϑυγατέρες Ιερουσαλημ, ἐν ταῖς δυνάμεσιν καὶ ἐν ταῖς ἰσχύσεσιν τοῦ ἀγροῦ, ἐὰν ἐγείρητε καὶ ἐξεγείρητε τὴν ἀγάπην, ἕως οὗ ϑελήσῃ. 8 Φωνὴ ἀδελϕιδοῦ μου· ἰδοὺ οὗτος ἥκει πηδῶν ἐπὶ τὰ ὄρη διαλλόμενος ἐπὶ τοὺς βουνούς. 9 ὅμοιός ἐστιν ἀδελϕιδός μου τῇ δορκάδι ἢ νεβρῷ ἐλάϕων ἐπὶ τὰ ὄρη Βαιϑηλ. ἰδοὺ οὗτος ἕστηκεν ὀπίσω τοῦ τοίχου ἡμῶν παρακύπτων διὰ τῶν ϑυρίδων ἐκκύπτων διὰ τῶν δικτύων. 10 ἀποκρίνεται ἀδελϕιδός μου καὶ λέγει μοι Ἀνάστα ἐλϑέ, ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου, 11 ὅτι ἰδοὺ ὁ χειμὼν παρῆλϑεν, ὁ ὑετὸς ἀπῆλϑεν, ἐπορεύϑη ἑαυτῷ, 12 τὰ ἄνϑη ὤϕϑη ἐν τῇ γῇ, καιρὸς τῆς τομῆς ἔϕϑακεν, ϕωνὴ τοῦ τρυγόνος ἠκούσϑη ἐν τῇ γῇ ἡμῶν, 13 ἡ συκῆ ἐξήνεγκεν ὀλύνϑους αὐτῆς, αἱ ἄμπελοι κυπρίζουσιν, ἔδωκαν ὀσμήν. ἀνάστα ἐλϑέ, ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου, 14 καὶ ἐλϑὲ σύ, περιστερά μου ἐν σκέπῃ τῆς πέτρας ἐχόμενα τοῦ προτειχίσματος, δεῖξόν μοι τὴν ὄψιν σου καὶ ἀκούτισόν με τὴν ϕωνήν σου, ὅτι ἡ ϕωνή σου ἡδεῖα, καὶ ἡ ὄψις σου ὡραία. 15 Πιάσατε ἡμῖν ἀλώπεκας μικροὺς ἀϕανίζοντας ἀμπελῶνας, καὶ αἱ ἄμπελοι ἡμῶν κυπρίζουσιν. 16 Ἀδελϕιδός μου ἐμοί, κἀγὼ αὐτῷ, ὁ ποιμαίνων ἐν τοῖς κρίνοις, 17 ἕως οὗ διαπνεύσῃ ἡ ἡμέρα καὶ κινηϑῶσιν αἱ σκιαί. ἀπόστρεψον ὁμοιώϑητι σύ, ἀδελϕιδέ μου, τῷ δόρκωνι ἢ νεβρῷ ἐλάϕων ἐπὶ ὄρη κοιλωμάτων.

3

1
Ἐπὶ κοίτην μου ἐν νυξὶν ἐζήτησα ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου, ἐζήτησα αὐτὸν καὶ οὐχ εὗρον αὐτόν, ἐκάλεσα αὐτόν, καὶ οὐχ ὑπήκουσέν μου. 2 ἀναστήσομαι δὴ καὶ κυκλώσω ἐν τῇ πόλει ἐν ταῖς ἀγοραῖς καὶ ἐν ταῖς πλατείαις καὶ ζητήσω ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου· ἐζήτησα αὐτὸν καὶ οὐχ εὗρον αὐτόν. 3 εὕροσάν με οἱ τηροῦντες οἱ κυκλοῦντες ἐν τῇ πόλει Μὴ ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου εἴδετε; 4 ὡς μικρὸν ὅτε παρῆλϑον ἀπ᾽ αὐτῶν, ἕως οὗ εὗρον ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου· ἐκράτησα αὐτὸν καὶ οὐκ ἀϕήσω αὐτόν, ἕως οὗ εἰσήγαγον αὐτὸν εἰς οἶκον μητρός μου καὶ εἰς ταμίειον τῆς συλλαβούσης με. 5 ὥρκισα ὑμᾶς, ϑυγατέρες Ιερουσαλημ, ἐν ταῖς δυνάμεσιν καὶ ἐν ταῖς ἰσχύσεσιν τοῦ ἀγροῦ, ἐὰν ἐγείρητε καὶ ἐξεγείρητε τὴν ἀγάπην, ἕως ἂν ϑελήσῃ. 6 Τίς αὕτη ἡ ἀναβαίνουσα ἀπὸ τῆς ἐρήμου ὡς στελέχη καπνοῦ τεϑυμιαμένη σμύρναν καὶ λίβανον ἀπὸ πάντων κονιορτῶν μυρεψοῦ; 7 ἰδοὺ ἡ κλίνη τοῦ Σαλωμων, ἑξήκοντα δυνατοὶ κύκλῳ αὐτῆς ἀπὸ δυνατῶν Ισραηλ, 8 πάντες κατέχοντες ῥομϕαίαν δεδιδαγμένοι πόλεμον, ἀνὴρ ῥομϕαία αὐτοῦ ἐπὶ μηρὸν αὐτοῦ ἀπὸ ϑάμβους ἐν νυξίν. 9 ϕορεῖον ἐποίησεν ἑαυτῷ ὁ βασιλεὺς Σαλωμων ἀπὸ ξύλων τοῦ Λιβάνου, 10 στύλους αὐτοῦ ἐποίησεν ἀργύριον καὶ ἀνάκλιτον αὐτοῦ χρύσεον, ἐπίβασις αὐτοῦ πορϕυρᾶ, ἐντὸς αὐτοῦ λιϑόστρωτον, ἀγάπην ἀπὸ ϑυγατέρων Ιερουσαλημ. 11 ἐξέλϑατε καὶ ἴδετε ἐν τῷ βασιλεῖ Σαλωμων ἐν τῷ στεϕάνῳ, ᾧ ἐστεϕάνωσεν αὐτὸν ἡ μήτηρ αὐτοῦ ἐν ἡμέρᾳ νυμϕεύσεως αὐτοῦ καὶ ἐν ἡμέρᾳ εὐϕροσύνης καρδίας αὐτοῦ.

4

1 Ἰδοὺ εἶ καλή, ἡ πλησίον μου, ἰδοὺ εἶ καλή. ὀϕϑαλμοί σου περιστεραὶ ἐκτὸς τῆς σιωπήσεώς σου. τρίχωμά σου ὡς ἀγέλαι τῶν αἰγῶν, αἳ ἀπεκαλύϕϑησαν ἀπὸ τοῦ Γαλααδ. 2 ὀδόντες σου ὡς ἀγέλαι τῶν κεκαρμένων, αἳ ἀνέβησαν ἀπὸ τοῦ λουτροῦ, αἱ πᾶσαι διδυμεύουσαι, καὶ ἀτεκνοῦσα οὐκ ἔστιν ἐν αὐταῖς. 3 ὡς σπαρτίον τὸ κόκκινον χείλη σου, καὶ ἡ λαλιά σου ὡραία. ὡς λέπυρον τῆς ῥόας μῆλόν σου ἐκτὸς τῆς σιωπήσεώς σου. 4 ὡς πύργος Δαυιδ τράχηλός σου ὁ ᾠκοδομημένος εἰς ϑαλπιωϑ· χίλιοι ϑυρεοὶ κρέμανται ἐπ᾽ αὐτόν, πᾶσαι βολίδες τῶν δυνατῶν. 5 δύο μαστοί σου ὡς δύο νεβροὶ δίδυμοι δορκάδος οἱ νεμόμενοι ἐν κρίνοις. 6 ἕως οὗ διαπνεύσῃ ἡ ἡμέρα καὶ κινηϑῶσιν αἱ σκιαί, πορεύσομαι ἐμαυτῷ πρὸς τὸ ὄρος τῆς σμύρνης καὶ πρὸς τὸν βουνὸν τοῦ Λιβάνου. 7 ὅλη καλὴ εἶ, ἡ πλησίον μου, καὶ μῶμος οὐκ ἔστιν ἐν σοί. 8 Δεῦρο ἀπὸ Λιβάνου, νύμϕη, δεῦρο ἀπὸ Λιβάνου· ἐλεύσῃ καὶ διελεύσῃ ἀπὸ ἀρχῆς πίστεως, ἀπὸ κεϕαλῆς Σανιρ καὶ Ερμων, ἀπὸ μανδρῶν λεόντων, ἀπὸ ὀρέων παρδάλεων. 9 Ἐκαρδίωσας ἡμᾶς, ἀδελϕή μου νύμϕη, ἐκαρδίωσας ἡμᾶς ἑνὶ ἀπὸ ὀϕϑαλμῶν σου, ἐν μιᾷ ἐνϑέματι τραχήλων σου. 10 τί ἐκαλλιώϑησαν μαστοί σου, ἀδελϕή μου νύμϕη, τί ἐκαλλιώϑησαν μαστοί σου ἀπὸ οἴνου; καὶ ὀσμὴ ἱματίων σου ὑπὲρ πάντα τὰ ἀρώματα. 11 κηρίον ἀποστάζουσιν χείλη σου, νύμϕη, μέλι καὶ γάλα ὑπὸ τὴν γλῶσσάν σου, καὶ ὀσμὴ ἱματίων σου ὡς ὀσμὴ Λιβάνου. 12 Κῆπος κεκλεισμένος ἀδελϕή μου νύμϕη, κῆπος κεκλεισμένος, πηγὴ ἐσϕραγισμένη· 13 ἀποστολαί σου παράδεισος ῥοῶν μετὰ καρποῦ ἀκροδρύων, κύπροι μετὰ νάρδων, 14 νάρδος καὶ κρόκος, κάλαμος καὶ κιννάμωμον μετὰ πάντων ξύλων τοῦ Λιβάνου, σμύρνα αλωϑ μετὰ πάντων πρώτων μύρων, 15 πηγὴ κήπων, ϕρέαρ ὕδατος ζῶντος καὶ ῥοιζοῦντος ἀπὸ τοῦ Λιβάνου. 16 Ἐξεγέρϑητι, βορρᾶ, καὶ ἔρχου, νότε, διάπνευσον κῆπόν μου, καὶ ῥευσάτωσαν ἀρώματά μου· καταβήτω ἀδελϕιδός μου εἰς κῆπον αὐτοῦ καὶ ϕαγέτω καρπὸν ἀκροδρύων αὐτοῦ.

5

1 Εἰσῆλϑον εἰς κῆπόν μου, ἀδελϕή μου νύμϕη, ἐτρύγησα σμύρναν μου μετὰ ἀρωμάτων μου, ἔϕαγον ἄρτον μου μετὰ μέλιτός μου, ἔπιον οἶνόν μου μετὰ γάλακτός μου· ϕάγετε, πλησίοι, καὶ πίετε καὶ μεϑύσϑητε, ἀδελϕοί, 2 Ἐγὼ καϑεύδω, καὶ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ. ϕωνὴ ἀδελϕιδοῦ μου, κρούει ἐπὶ τὴν ϑύραν Ἄνοιξόν μοι, ἀδελϕή μου, ἡ πλησίον μου, περιστερά μου, τελεία μου, ὅτι ἡ κεϕαλή μου ἐπλήσϑη δρόσου καὶ οἱ βόστρυχοί μου ψεκάδων νυκτός. 3 Ἐξεδυσάμην τὸν χιτῶνά μου, πῶς ἐνδύσωμαι αὐτόν; ἐνιψάμην τοὺς πόδας μου, πῶς μολυνῶ αὐτούς; 4 ἀδελϕιδός μου ἀπέστειλεν χεῖρα αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀπῆς, καὶ ἡ κοιλία μου ἐϑροήϑη ἐπ᾽ αὐτόν. 5 ἀνέστην ἐγὼ ἀνοῖξαι τῷ ἀδελϕιδῷ μου, χεῖρές μου ἔσταξαν σμύρναν, δάκτυλοί μου σμύρναν πλήρη ἐπὶ χεῖρας τοῦ κλείϑρου. 6 ἤνοιξα ἐγὼ τῷ ἀδελϕιδῷ μου, ἀδελϕιδός μου παρῆλϑεν· ψυχή μου ἐξῆλϑεν ἐν λόγῳ αὐτοῦ, ἐζήτησα αὐτὸν καὶ οὐχ εὗρον αὐτόν, ἐκάλεσα αὐτόν, καὶ οὐχ ὑπήκουσέν μου. 7 εὕροσάν με οἱ ϕύλακες οἱ κυκλοῦντες ἐν τῇ πόλει, ἐπάταξάν με, ἐτραυμάτισάν με, ἦραν τὸ ϑέριστρόν μου ἀπ᾽ ἐμοῦ ϕύλακες τῶν τειχέων. 8 ὥρκισα ὑμᾶς, ϑυγατέρες Ιερουσαλημ, ἐν ταῖς δυνάμεσιν καὶ ἐν ταῖς ἰσχύσεσιν τοῦ ἀγροῦ, ἐὰν εὕρητε τὸν ἀδελϕιδόν μου, τί ἀπαγγείλητε αὐτῷ; ὅτι τετρωμένη ἀγάπης εἰμὶ ἐγώ. 9 Τί ἀδελϕιδός σου ἀπὸ ἀδελϕιδοῦ, ἡ καλὴ ἐν γυναιξίν, τί ἀδελϕιδός σου ἀπὸ ἀδελϕιδοῦ, ὅτι οὕτως ὥρκισας ἡμᾶς; 10 Ἀδελϕιδός μου λευκὸς καὶ πυρρός, ἐκλελοχισμένος ἀπὸ μυριάδων· 11 κεϕαλὴ αὐτοῦ χρυσίον καὶ ϕαζ, βόστρυχοι αὐτοῦ ἐλάται, μέλανες ὡς κόραξ, 12 ὀϕϑαλμοὶ αὐτοῦ ὡς περιστεραὶ ἐπὶ πληρώματα ὑδάτων λελουσμέναι ἐν γάλακτι καϑήμεναι ἐπὶ πληρώματα ὑδάτων, 13 σιαγόνες αὐτοῦ ὡς ϕιάλαι τοῦ ἀρώματος ϕύουσαι μυρεψικά, χείλη αὐτοῦ κρίνα στάζοντα σμύρναν πλήρη, 14 χεῖρες αὐτοῦ τορευταὶ χρυσαῖ πεπληρωμέναι ϑαρσις, κοιλία αὐτοῦ πυξίον ἐλεϕάντινον ἐπὶ λίϑου σαπϕείρου, 15 κνῆμαι αὐτοῦ στῦλοι μαρμάρινοι τεϑεμελιωμένοι ἐπὶ βάσεις χρυσᾶς, εἶδος αὐτοῦ ὡς Λίβανος, ἐκλεκτὸς ὡς κέδροι, 16 ϕάρυγξ αὐτοῦ γλυκασμοὶ καὶ ὅλος ἐπιϑυμία· οὗτος ἀδελϕιδός μου, καὶ οὗτος πλησίον μου, ϑυγατέρες Ιερουσαλημ.

6

1 Ποῦ ἀπῆλϑεν ὁ ἀδελϕιδός σου, ἡ καλὴ ἐν γυναιξίν; ποῦ ἀπέβλεψεν ὁ ἀδελϕιδός σου; καὶ ζητήσομεν αὐτὸν μετὰ σοῦ. 2 Ἀδελϕιδός μου κατέβη εἰς κῆπον αὐτοῦ εἰς ϕιάλας τοῦ ἀρώματος ποιμαίνειν ἐν κήποις καὶ συλλέγειν κρίνα· 3 ἐγὼ τῷ ἀδελϕιδῷ μου, καὶ ἀδελϕιδός μου ἐμοὶ ὁ ποιμαίνων ἐν τοῖς κρίνοις. 4 Καλὴ εἶ, ἡ πλησίον μου, ὡς εὐδοκία, ὡραία ὡς Ιερουσαλημ, ϑάμβος ὡς τεταγμέναι. 5 ἀπόστρεψον ὀϕϑαλμούς σου ἀπεναντίον μου, ὅτι αὐτοὶ ἀνεπτέρωσάν με. τρίχωμά σου ὡς ἀγέλαι τῶν αἰγῶν, αἳ ἀνεϕάνησαν ἀπὸ τοῦ Γαλααδ. 6 ὀδόντες σου ὡς ἀγέλαι τῶν κεκαρμένων, αἳ ἀνέβησαν ἀπὸ τοῦ λουτροῦ, αἱ πᾶσαι διδυμεύουσαι, καὶ ἀτεκνοῦσα οὐκ ἔστιν ἐν αὐταῖς. 7 ὡς σπαρτίον τὸ κόκκινον χείλη σου, καὶ ἡ λαλιά σου ὡραία. ὡς λέπυρον τῆς ῥόας μῆλόν σου ἐκτὸς τῆς σιωπήσεώς σου. 8 Ἑξήκοντά εἰσιν βασίλισσαι, καὶ ὀγδοήκοντα παλλακαί, καὶ νεάνιδες ὧν οὐκ ἔστιν ἀριϑμός. 9 μία ἐστὶν περιστερά μου, τελεία μου, μία ἐστὶν τῇ μητρὶ αὐτῆς, ἐκλεκτή ἐστιν τῇ τεκούσῃ αὐτῆς. εἴδοσαν αὐτὴν ϑυγατέρες καὶ μακαριοῦσιν αὐτήν, βασίλισσαι καὶ παλλακαὶ καὶ αἰνέσουσιν αὐτήν. 10 Τίς αὕτη ἡ ἐκκύπτουσα ὡσεὶ ὄρϑρος, καλὴ ὡς σελήνη, ἐκλεκτὴ ὡς ὁ ἥλιος, ϑάμβος ὡς τεταγμέναι; 11 Εἰς κῆπον καρύας κατέβην ἰδεῖν ἐν γενήμασιν τοῦ χειμάρρου, ἰδεῖν εἰ ἤνϑησεν ἡ ἄμπελος, ἐξήνϑησαν αἱ ῥόαι· ἐκεῖ δώσω τοὺς μαστούς μου σοί. 12 οὐκ ἔγνω ἡ ψυχή μου· ἔϑετό με ἅρματα Αμιναδαβ.

7

1 Ἐπίστρεϕε ἐπίστρεϕε, ἡ Σουλαμῖτις, ἐπίστρεϕε ἐπίστρεϕε, καὶ ὀψόμεϑα ἐν σοί. Τί ὄψεσϑε ἐν τῇ Σουλαμίτιδι; ἡ ἐρχομένη ὡς χοροὶ τῶν παρεμβολῶν. 2 Τί ὡραιώϑησαν διαβήματά σου ἐν ὑποδήμασιν, ϑύγατερ Ναδαβ; ῥυϑμοὶ μηρῶν σου ὅμοιοι ὁρμίσκοις ἔργῳ χειρῶν τεχνίτου· 3 ὀμϕαλός σου κρατὴρ τορευτὸς μὴ ὑστερούμενος κρᾶμα· κοιλία σου ϑιμωνιὰ σίτου πεϕραγμένη ἐν κρίνοις· 4 δύο μαστοί σου ὡς δύο νεβροὶ δίδυμοι δορκάδος· 5 τράχηλός σου ὡς πύργος ἐλεϕάντινος· ὀϕϑαλμοί σου ὡς λίμναι ἐν Εσεβων ἐν πύλαις ϑυγατρὸς πολλῶν· μυκτήρ σου ὡς πύργος τοῦ Λιβάνου σκοπεύων πρόσωπον Δαμασκοῦ· 6 κεϕαλή σου ἐπὶ σὲ ὡς Κάρμηλος, καὶ πλόκιον κεϕαλῆς σου ὡς πορϕύρα, βασιλεὺς δεδεμένος ἐν παραδρομαῖς. 7 Τί ὡραιώϑης καὶ τί ἡδύνϑης, ἀγάπη, ἐν τρυϕαῖς σου; 8 τοῦτο μέγεϑός σου ὡμοιώϑη τῷ ϕοίνικι καὶ οἱ μαστοί σου τοῖς βότρυσιν. 9 εἶπα Ἀναβήσομαι ἐν τῷ ϕοίνικι, κρατήσω τῶν ὕψεων αὐτοῦ, καὶ ἔσονται δὴ μαστοί σου ὡς βότρυες τῆς ἀμπέλου καὶ ὀσμὴ ῥινός σου ὡς μῆλα 10 καὶ λάρυγξ σου ὡς οἶνος ὁ ἀγαϑὸς πορευόμενος τῷ ἀδελϕιδῷ μου εἰς εὐϑύϑητα ἱκανούμενος χείλεσίν μου καὶ ὀδοῦσιν. 11 Ἐγὼ τῷ ἀδελϕιδῷ μου, καὶ ἐπ᾽ ἐμὲ ἡ ἐπιστροϕὴ αὐτοῦ. 12 ἐλϑέ, ἀδελϕιδέ μου, ἐξέλϑωμεν εἰς ἀγρόν, αὐλισϑῶμεν ἐν κώμαις· 13 ὀρϑρίσωμεν εἰς ἀμπελῶνας, ἴδωμεν εἰ ἤνϑησεν ἡ ἄμπελος, ἤνϑησεν ὁ κυπρισμός, ἤνϑησαν αἱ ῥόαι· ἐκεῖ δώσω τοὺς μαστούς μου σοί. 14 οἱ μανδραγόραι ἔδωκαν ὀσμήν, καὶ ἐπὶ ϑύραις ἡμῶν πάντα ἀκρόδρυα, νέα πρὸς παλαιά, ἀδελϕιδέ μου, ἐτήρησά σοι.

8

1 Τίς δῴη σε ἀδελϕιδόν μου ϑηλάζοντα μαστοὺς μητρός μου; εὑροῦσά σε ἔξω ϕιλήσω σε, καί γε οὐκ ἐξουδενώσουσίν μοι. 2 παραλήμψομαί σε, εἰσάξω σε εἰς οἶκον μητρός μου καὶ εἰς ταμίειον τῆς συλλαβούσης με· ποτιῶ σε ἀπὸ οἴνου τοῦ μυρεψικοῦ, ἀπὸ νάματος ῥοῶν μου. 3 Εὐώνυμος αὐτοῦ ὑπὸ τὴν κεϕαλήν μου, καὶ ἡ δεξιὰ αὐτοῦ περιλήμψεταί με. 4 ὥρκισα ὑμᾶς, ϑυγατέρες Ιερουσαλημ, ἐν ταῖς δυνάμεσιν καὶ ἐν ταῖς ἰσχύσεσιν τοῦ ἀγροῦ, τί ἐγείρητε καὶ τί ἐξεγείρητε τὴν ἀγάπην, ἕως ἂν ϑελήσῃ. 5 Τίς αὕτη ἡ ἀναβαίνουσα λελευκανϑισμένη ἐπιστηριζομένη ἐπὶ τὸν ἀδελϕιδὸν αὐτῆς; Ὑπὸ μῆλον ἐξήγειρά σε· ἐκεῖ ὠδίνησέν σε ἡ μήτηρ σου, ἐκεῖ ὠδίνησέν σε ἡ τεκοῦσά σου. 6 Θές με ὡς σϕραγῖδα ἐπὶ τὴν καρδίαν σου, ὡς σϕραγῖδα ἐπὶ τὸν βραχίονά σου· ὅτι κραταιὰ ὡς ϑάνατος ἀγάπη, σκληρὸς ὡς ᾅδης ζῆλος· περίπτερα αὐτῆς περίπτερα πυρός, ϕλόγες αὐτῆς· 7 ὕδωρ πολὺ οὐ δυνήσεται σβέσαι τὴν ἀγάπην, καὶ ποταμοὶ οὐ συγκλύσουσιν αὐτήν· ἐὰν δῷ ἀνὴρ τὸν πάντα βίον αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐξουδενώσει ἐξουδενώσουσιν αὐτόν. 8 Ἀδελϕὴ ἡμῖν μικρὰ καὶ μαστοὺς οὐκ ἔχει· τί ποιήσωμεν τῇ ἀδελϕῇ ἡμῶν ἐν ἡμέρᾳ, ᾗ ἐὰν λαληϑῇ ἐν αὐτῇ; 9 εἰ τεῖχός ἐστιν, οἰκοδομήσωμεν ἐπ᾽ αὐτὴν ἐπάλξεις ἀργυρᾶς· καὶ εἰ ϑύρα ἐστίν, διαγράψωμεν ἐπ᾽ αὐτὴν σανίδα κεδρίνην. 10 Ἐγὼ τεῖχος, καὶ μαστοί μου ὡς πύργοι· ἐγὼ ἤμην ἐν ὀϕϑαλμοῖς αὐτοῦ ὡς εὑρίσκουσα εἰρήνην. 11 Ἀμπελὼν ἐγενήϑη τῷ Σαλωμων ἐν Βεελαμων· ἔδωκεν τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ τοῖς τηροῦσιν, ἀνὴρ οἴσει ἐν καρπῷ αὐτοῦ χιλίους ἀργυρίου. 12 ἀμπελών μου ἐμὸς ἐνώπιόν μου· οἱ χίλιοι σοί, Σαλωμων, καὶ οἱ διακόσιοι τοῖς τηροῦσι τὸν καρπὸν αὐτοῦ. 13 Ὁ καϑήμενος ἐν κήποις, ἑταῖροι προσέχοντες τῇ ϕωνῇ σου· ἀκούτισόν με. 14 Φύγε, ἀδελϕιδέ μου, καὶ ὁμοιώϑητι τῇ δορκάδι ἢ τῷ νεβρῷ τῶν ἐλάϕων ἐπὶ ὄρη ἀρωμάτων.

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Περι ερωτος


Κική Δημουλά

Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Κώστας Ουράνης
Η Αγάπη

Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι νάρθει θε ναρθεί, δίχως να νοιώσεις από πού,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα
θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυο
τα ματια που κουράστηκαν τους δρομους να κυττάνε'
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι.
Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι νάρθει, θε ναρθει'
κλειστά όλα νά ναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.
Αλλιώς, κι αν είναι όλοφωτο το σπίτι για να την δεχτείς
κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ' αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι νάρθει θε ναρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.

Μαρία Πολυδούρη
Γιατί μ' αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ' έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.
Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.
Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κ' είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
- μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ' έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.

Αυτα τα λογια εγραψε η ομορφη Μαρια για εκεινον που δεν πιστεψε στην αγαπη της... Κι οταν τελικα πιστεψε την αφησε μοναχη... Για ποιο λογο ΚΚ? Και τελικα το τελος της ιστοριας τους βαφτισε τα λογια Εκεινου αληθεια: Μια γυναικα πεθαινει μοναχα σαν παψει να αγαπιεται...
Γ. Ρίτσος, ''Εαρινή Συμφωνία''
XVI
Χαρά χαρά.
Δε μας νοιάζει
τι θ' αφήσει το φιλί μας
μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.
Αγγίξαμε
το μέγα άσκοπο
που δε ζητά το σκοπό του.
Ο Θεός
πραγματοποιεί τον εαυτό του
στο φιλί μας.
Περήφανοι εκτελούμε
την εντολή του απείρου.
'Ενα μικρό παράθυρο
βλέπει τον κόσμο.
'Ενα σπουργίτι λέει
τον ουρανό.
Σώπα.
Στην κόγχη των χειλιών μας
εδρεύει το απόλυτο.
Σωπαίνουμε κι ακούμε
μες στο γαλάζιο βράδι
την ανάσα της θάλασσας
καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου
που δε μπορεί να χωρέσει
την ευτυχία του.
'Ενα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κλείσε τα μάτια.
Οδυσσέας Ελύτης
Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μάς παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση.
 
Ειναι ενας αρχαιος μυθος που μιλαει για την Ψυχη και τον Ερωτα. Αυτος ο μυθος λεει λοιπον πως η Ψυχη ειναι η αιωνια ερωμενη του γιου της θεας με την πανεμνοστη ομορφια και τη σκληρη καρδια. Αυτη την ενωση σκαρφιστηκαν οι ιδιοι ανθρωποι που πλαι στο Δωδεκαθεο ειχανε κι ενα αγαλμα τιμη στον αγνωστο θεο. Κι αναμεσα τους ο Πλατωνας στο Συμποσιο εξυμνει τον ερωτα με στοματα που βουλιαζουν στην κρασοκατανυξη...

Γιατι αληθεια μεθυσμενοι μιλαμε πιο ευκολα?

Η Ιζαμπελ Υπερ στο La pianiste απαξιωνει τον ερωτα. Κι ομως το φιναλε γυμνωνει το ψεμμα της. Κι υστερα ειναι ο Gondry που με το ραβδακι του μαγου μας δινει δυο εξισωσεις της αγαπης. (αγαπη κι ερωτας στ' αγγλικα ειναι η ιδια λεξη...). Ιδιαιτερα, ομως, στην Αιωνια Λιακαδα ενος Καθαρου Μυαλου πεταει το περιττο για να μας πει:

Joel: [In the house on the beach] I really should go! I've gotta catch my ride. 
 Clementine: So go.
  Joel: I did. I thought maybe you were a nut... but you were exciting. 
  Clementine: I wish you had stayed. 
  Joel: I wish I had stayed to. NOW I wish I had stayed. I wish I had done a lot of things. I wish I had... I wish I had stayed. I do.
  Clementine: Well I came back downstairs and you were gone!
  Joel: I walked out, I walked out the door!
  Clementine: Why?  
Joel: I don't know. I felt like I was a scared little kid, I was like... it was above my head, I don't know. 
  Clementine: You were scared? 
  Joel: Yeah. I thought you knew that about me. I ran back to the bonfire, trying to outrun my humiliation.  
Clementine: Was it something I said?
  Joel: Yeah, you said "so go." With such disdain, you know? 
  Clementine: Oh, I'm sorry.  
Joel: It's okay.
[Walking Out]
 
Clementine: Joely? What if you stayed this time? 
  Joel: I walked out the door. There's no memory left.  
Clementine: Come back and make up a good-bye at least. Let's pretend we had one.
[Joel comes back] 
  Clementine: Bye Joel. 
  Joel: I love you...
Clementine: Meet me... in Montauk... 

Με καποιον περιεργο τροπο ολες οι συζητησεις με γνωστους και φιλους περιστρεφονται γυρω απο αυτο το θεμα. Κι ενω ειναι το τελευταιο που με απασχολει μια κουβεντα του Κ. ητανε η "ελπιδα" του κουτιου της Πανδωρας. Οπως κι εκεινη ετσι κι εγω ειμαι ενα απληστα περιεργο πλασμα. Μακαρι να μπορουσα να ειμαι οποια στιγμη το θελησω μεσα στο κεφαλι του οποιουδηποτε. Ειναι τοσο εκπληκτικα περιπλοκοι οι ανθρωποι, οι σκεψεις και οι πραξεις τους. Αγγιζοντας τα ορια της κυνικοτητας μου κατεληξα οτι "ερωτας" δεν υπαρχει.

Εξαρταται βεβαια τι εννοει ο καθενας με την λεξη αυτη. Οι περισσοτερες παρεξηγησεις γινονται επειδη ο καθενας μας μιλαει την δικη του ιδιολεκτο και αν δεν καταφερεις να μαθεις την προσωπικη γλωσσα του αλλουνου δεν προκειται να καταφερεις ποτε να μιλησεις μαζι του σε μια ανταλλαγη ουσιαστικου διαλογου. Η εννοια που δινω εγω στη λεξη
ερωτας ειναι αυτο το συναισθημα που μας περιγραφουν ταινιες, βιβλια και οι περισσοτεροι γυρω μας.

Εκεινο που βλεπω ομως απο την πλευρα μου ειναι ενας αυνανιστικος μικροαστικος μυθος που μεταμφιεζει τις προσωπικες μας αγωνιες, τα παθη και την αναγκη να βρουμε το αρχετυπο μισο μας--εκεινο που θα μας ολοκληρωσει στο τερατωδες πλασμα με τα τεσσερα χερια και τα τεσσερα ποδια της αρχαιοτητας--παγιδευμενοι των ενστικτων μας. Ναι, ειναι δυσκολο να αποδεχτεις την μοναχικοτητα του να εισαι ενα πλασμα περιορισμενης καταναλωσης. Ναι, ειναι δυσκολο να τιναξεις το μυαλο σου απο την ορμη του να θελεις να κανεις ερωτα με καποιον. Κι υστερα ειναι ακομη πιο δυσκολο να αντιληφθεις οτι η ερωτικη συνευρεση δεν ειναι παρα μια βιολογικη συνθηκη του ειδους σου. Ενας πειρασμος στον οποιο ενεδωσε η Ευα παρασειροντας τον Αδαμ και καταδικαζοντας ετσι τη "γυναικα" σε μια μολυσμενη υπαρξη στο Συλλογικο Ασυνειδητο της Ανθρωποτητας. Ισως το οτι η Ευα πρωτη αρχισε το παιχνιδι του σεξουαλικου παρε-δωσε δεν ειναι μοναχα απορροια της φαλλοκρατιας. Ο αντρας μπορει να εχει πιο εντονη την αναγκη της σεξουαλικης εκτονωσης, ωστοσο για τη γυναικα--ακομα και για την συγχρονη γυναικα ή την απελευθερωμενη γυναικα ή την παλαιολιθικη γυναικα--η σεξουαλικη αναγκη ειναι κατι πιο βαθυ. Πιο περιπλοκο. Μεσα της κρυβεται η προσπερματιδα της Διαιωνισης κι ακομα κι αν δινεται σε καποιον για ενα και μονο βραδυ, καπου στα κρυμμενα ελοχευει το υπουλο φιδι της βιολογιας της. Οχι, δεν σημαινει οτι η καθε γυναικα θελει να γινει μητερα. Και φυσικα δεν σημαινει οτι η γυναικα κανει σεξ γιατι ενδομυχα ειναι υποδουλος της ενδεχομενης μητροτητας. Απλως το σεξουαλικο ενστικτο ειναι πολυ πιο διαχυτο και εντονο στο θηλυκο.

Κι οταν η Ευα πηρε τον Αδαμ απο το βασιλειο της αγνοτητας για να κανει κτημα της τη φυση του, εκεινη την στιγμη εγκαινιασε την Αθανασια. Μοναχα τις ωρες που κανουμε ερωτα με εναν ανθρωπο καταφερνουμε να διασχισουμε τα συνορα του θανατου. Δεν ειναι τυχαιο πως οι λεξεις: "παθος" και "πενθος" εχουν την ιδια ριζα. Το παθος της ερωτικης μεθεξης μας φερνει κοντα στη θεοτητα. Στην απατη οτι μπορουμε τα παντα. Οτι δεν προκειται να ειμαστε ποτε ξανα μονοι. Κι υστερα, οταν αυτο κοπασει και ερθει η νηνεμια το πενθος της πραγματικοτητας μας χτυπαει διακριτικα την πορτα. Γιατι τελικα εκεινα τα λεπτα ητανε μοναχα μια αυταπατη. Ειμαστε το ιδιο προβληματισμενοι, φοβισμενοι, μπερδεμενοι, οργισμενοι με πριν. Εθισμενοι ομως στο πιο γλυκο ναρκωτικο του κοσμου--αυτο της "αθανασιας"--φορουμε στον διπλανο μας το ρουχο του ερωτα και πορευομαστε επιζητωντας να ζησουμε ξανα και ξανα την Στιγμη. Κι ετσι βλεπεις σχεσεις συμβασης, σχεσεις συγκαταβασης, σχεσεις παραδομενες στην τρικυμια, σχεσεις συνηθειας και σχεσεις αηθιας.

Δεν ξερω κατα ποσο κυνικο ειναι να αποδεχεσαι οτι ο "ερωτας" δεν υπαρχει, μα προσπαθω να το αποδεχτω μεσα σ' ολο το κουβαρι των προσωπικων μου ανακαταταξεων. Και ισως οταν το αποδεχτω και συναισθηματικα να παψω να παλευω με συναισθηματα για ανθρωπους που δεν εχουν νοημα να υπαρχουν. Ο χρονος ειναι σχετικος και η διαδραστικοτητα με καποιον που γνωριζεις ισως και λιγες ωρες ειναι δυνατον να σου αλλαξει ολοκληρο τον τροπο σκεψης. Ναι, το πιστευω απολυτα αυτο. Ειναι παραλογο να σκεφτεσαι και να νοιαζεσαι για καποιον Ξενο. Εναν περαστικο που γνωρισες ενα βραδυ στο Μοντοκ και κανατε ερωτα μεχρι να λιωσουν τ' αστερια στα χερια της Αυγης. Ειναι εξισου παραλογο το οτι σε μια γωνια της Γης ο αερας εχει σμιλεψει πετρες σε υπεροχα εργα τεχνης. Πρεπει να παψω να τυραννιεμαι με αυτα τα "ειναι παραλογο". Κι οταν πλεον αποδεχτω την απουσια του ερωτα ισως καταφερω να συμφιλιωθω με το ενστικτο μου. Το να κανεις ερωτα δεν ειναι δυνατον να σου φερνει καταθλιψη Μαρια-Ηλεκτρα επειδη δεν νιωθεις τιποτα για τη σαρκα που γευεσαι. Ωστοσο, ο Κ. χτες μου ειπε οτι εχει γνωρισει στ' αληθινα ερωτευμενους ανθρωπους. Πολυ λιγους. Μετρημενους στα δαχτυλα. Και εχει γνωρισει παρα πολλους ανθρωπους. Κι υστερα ειπε μια φραση που ελεγα εγω στον Μαγιστρο πριν λιγους μηνες: "ο ερωτας υπαρχει, αλλα δεν ειναι για ολους".

Δεν ειμαι απολυτα σιγουρη αν οντως υπαρχει ή οχι, μα ξερω οτι δεν ειναι για εμενα. Κι αυτο δεν ειναι ουτε κακο, ουτε καλο. Στον δικο μου φιλοσοφικο περιγυρο θεση εχει μοναχα η αγαπη και η αποδοχη της μοναχικοτητας, οσο σκληρο κι αν ακουγεται αυτο. Απο εκει και περα νομιζω οτι εφτασε ο καιρος να συμφιλιωθω με αυτη τη φιγουρα που αγγιζω και αντικριζω στον καθρεφτη μου τοσα χρονια αποστρεφοντας το βλεμμα. Απο την αλλη η ζωη ειναι γεματη εκπληξεις. Προς το παρον αφηνομαι και προσπαθω να καταλαβω ποια ειμαι και τι θελω. Εξαλλου, οσο μοιρολατρικο κι αν ακουγεται αυτο για μια ορθολογιστρια, η ζωη ξερει καλυτερα.



Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

It's Oh So Quiet--Björk


Στο αγγελακι που μου εφτιαξε τη μερα μολις διαβασα το μηνυμα της το πρωι με το που ανοιξα τα ματια μου. . . Τελευταια εχω την αισθηση οτι εχω γινει πολυ εγωκεντρικη, πολυ κυνικη και καθολου δοτικη. Νιωθω λιγο χαλια με τον αυταρχικο εγωισμο μου και λεω πως οταν περασει η δυσκολη φαση θα μπορεσω παλι να βγαλω ολη την γλυκυτητα τς αγαπης που με κατακλυζει κυματα κυματα για τους γυρω μου. Θα μπορεσω παλι να εκφρασω οχι μονο με λεξεις, αλλα και με πραξεις τα συναισθηματα μου. Αγαπω χωρις ορια και χωρις δισταγμους. Δεν με νοιαζουν τα δικα μου "θελω". Δεν με νοιαζουν τα χαζα αγριοχορτα της ζηλιας και της κακεντρεχειας που φυτρωνουν πλαι στο ακαταλυτο αισθημα της αγαπης για εναν αλλο ανθρωπο. Οταν αποδεχτηκα επιτελους πως ολοι μα ολοι μας εχουμε και την κακη μας πλευρα η ζωη μου εγινε πιο ευκολη. Επαψα να αυτο-κατηγορουμαι. Δεν ειμαστε τελειοι και ειναι ομορφο αυτο. Το σημειο που κανει την διαφορα ειναι κατα ποσο συνειδητοποιεις, αποδεχεσαι και τελικα με ενα χραπ πιανεις τα ζιζανια και τα ξεριζωνεις. Να μην μεγαλωσουν στο χωμα της καρδιας σου. Να μην κανουν τα ομορφα λουλουδια σου να μαραθουν. Και ξερω οτι οσο θυμωμενη και απογοητευμενη κι αν ειμαι με καποιους που αγαπαω, ξερω οτι αυτο που δινεις εκεινο και παιρνεις τελικα. Εξισωσεις ειναι οι ζωες μας. Καθολα ισοτιμες και ποτε αδικες. Αν δεν φτασεις στην τελικη τιμη βεβαια ποτε δεν μπορεις να πεις με βεβαιοτητα το αποτελεσμα. Αλλα ξαφνικα βρισκεις ενα χερι να σε παρει αγκαλια εκει που δεν το περιμενεις. Κι υστερα αλλο ενα. Και ποσο θα ηθελα αυτες τις δυο αγκαλιες να τις πνιξω στα φιλια και να τους πω ποσα σημαινουν για μενα. Ποσο μπορει μια κουβεντα να με κανει να νιωσω ευτυχια. Να νιωσω λιγοτερο ενοχη για τον ενεστωτα εγωαυτισμο μου. Αγγελακι σου οφειλω πολλα περισσοτερα απο οσα συνειδητοποιεις και συνειδητοποιω. Και σε σενα μικρε μου φιλε που καθε μερα θα παρεις ενα τηλεφωνο να δεις τι κανω. Μου 'ρχονται οι κουβεντες με την Θωμαις στο Λοξια. Οχι δεν ειναι ολοι ετοιμοι να αποδεχτουν την πραγματικοτητα. Οχι οι περισσοτεροι δεν εχουν την ειλικρινεια να ειναι ορθολογιστες. Μπλεγμενοι στα δικα τους παραμυθια. Σ' ενα ρεπερτοριο που κι εγω θα τραγουδησα, μα ειχα τουλαχιστον την επιγνωση της γελοιοτητας μου. Ειμαστε αδυναμοι. Ειμαστε γεματοι σκοτεινα φεγγαρια. Κι οταν αυτο το δεχτουμε για τον εαυτο μας και για τους αλλους, τοτε μοναχα μπορουμε να αγαπησουμε ολοκληρωτικα και παντοτινα ενα αλλο πλασμα. Λιγο με πιασαν τα ζουμια και ενα ουρανιο τοξο ανθισε στα χειλια μου.

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Glittering Blackness--Explosions in the Sky




ποσο περιεργα ειναι ολα. . .

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Can't even converse in uni-verse


Τα νευρα μου. Τα νευρα μου. Οχι δεν ειμαι καλα. Οχι δεν φταιει κανεις. Δηλαδη, ναι φταιει καποιος. Οχι δεν ειμαι εγω. Ουτε εισαι συ. Ειναι αυτη η συνειδητοποιηση της γαμω-υπαρξης μας. Ναι αυτη η συνειδητοποιηση με κανει να θελω να τα τιναξω ολα στον αερα. Να τιναξω τα μυαλα μου στον αερα. Ο χρονος που περναει τοσο γρηγορα. Δεν περιμενει. Οχι πανε πια ολες οι ξεγνοιαστες ηλιολουστες βραδιες με τεκιλα και βοτκα. Πανε οι ανωνυμες αγκαλιες. Πανε οι βουτιες που θα πρεπε να φοβασαι να κανεις, μα τις κανεις ετσι κι αλλιως γιατι εισαι δεκαοχτω χρονων. Που αυτο ειναι συνωνυμο του εισαι αθανατος. Πανε ολα αυτα που δεν εζησα. Πανε ολα οσα ονειρευομουνα. Δεν εγινε ποτε τιποτα. Τιποτα και τωρα με τα ηλιθια κακογραμμενα βιβλια να παλευω τα αυτονοητα. Να τελειωσω κατι που δεν μου αρεσει. Εψαχνα την ποιηση στα βιβλια κι εχανα τα κορμια. Κι επειτα ηρθανε τα ανατομικα πτωματα. Πρωτα εκεινα κι υστερα.. Πολυ υστερα λιγα φιλια. Τοσο λιγα που δεν σε χορταινουν. Κι απο τοτε καθε στομα εχει την οψη λαμας. Ισως αν δεν φοβομουν τοσο πολυ να εβρισκα σε καποιο αποκουμπι της επιστημης μου την αναλαφρη ασφαλεια του παθους. Να ζεις. Να υπαρχεις. Να απαξιωνεις την θνητοτητα. Βλεπω ηδη το προσωπο μου φθαρμενο απο το χρονο. Μ' ακουμπησε και με χτυπησε και με πεθαινει ωρα την ωρα. Δεν θελω να μενω αλλο κολλημενη σε πραγματα που δεν λαχταρω. Δεν θελω να μαλωνω αλλο. Δεν θελω να αγαπαω και να μισω αυτα που αγαπαω. Δεν θελω να μεγαλωσω. Δεν θελω αλλο μπερδεμενα λογια. Δεν θελω να γινομαι αυτο το ενηλικο, πικροχολο τερας που τοσο απεχθανομαι. Δεν θελω να θυσιαζομαι χωρις λογο. Οχι αλλο. Οχι πια. Δεν αντεχω. Και γραφω. Μοναχα αυτο ξερω να κανω καλα. Η Αν Σεξτον ειχε πει στον γιατρο της πως μονο να γαμαει ξερει καλα. Κι υστερα πηρε μια χουφτα χαπια και ξεμπερδεψε μια και καλη. Πριν βεβαια ειχε ηδη καταφερει να καταστρεψει τη ζωη της κορης της. Πληγωμενες αρμαδες ανθρωπων που περιπλανιουνται για οσο. Για τοσο. Ειμαι τοσο θυμωμενη. Ειμαι τοσο εξοργισμενη. Με μενα. Με ολα. Τοσες νεκρες γραμμες. Τοσα ανεκπληρωτα. Τοσα ψεμματα. Απαλα χνουδινα ψεμματα. Και αγωνια. Μια πελωρια, φρικιαστικη αγωνια. Ο Φερναντο Πεσσοα ειπε μια μερα "δεν ξερω τι θα μου φερει το αυριο" και το αυριο του εφερε τον θανατο. Ειμαι θυμωμενη με τις επιλογες μου. Με το πριν μου. Το τωρα απλα το δεχομαι. Μια ζωη να δεχομαι και να βλεπω τις ζωες να περνουνε. Και η βεβαιοτητα οτι δεν θα αλλαξει τιποτα. Γιατι εγω δεν αλλαζω. Μια ατομικη βομβα αγαπης που σκαει μεσα της και ισοπεδωνει και διαλυει και μολυνει. Δεν θελω. Δεν θελω. Εχω νευρα. Δεν θελω λογια. Δεν θελω αλλα λογια. Θελω λεξεις γραμμενες με αγκαλιες.