I am looking for answers to questions never posed
I haven't got a clue, I'm living like a ghost
I can't seem to read the signs
I'm swimming in the sand, I'm searching
I hold on to your reasons, I'll hold on to my dreams
It's all good and bad advice 'cause you have to choose
One friend says to go ahead, other one says don't
I'm searching
Whatever I try I can't find it
Whereever I roam it's all gone
No you can't find it, first you gotta lose it
Looking for an angle to change my point of view
Waiting for somebody, someone to relate to
Hoping for forgiveness, I'm living for love
I'm searching
Yearning for a teacher, to show me what to do
I'm learning from failure, that's all that I can do
Working on solutions, a fiction of truth
Keep on searching
Whatever I try I can't find it
Wherever I roam it's all gone
No you can't find it, first you gotta lose it
I haven't got a clue, I'm living like a ghost
I can't seem to read the signs
I'm swimming in the sand, I'm searching
I hold on to your reasons, I'll hold on to my dreams
It's all good and bad advice 'cause you have to choose
One friend says to go ahead, other one says don't
I'm searching
Whatever I try I can't find it
Whereever I roam it's all gone
No you can't find it, first you gotta lose it
Looking for an angle to change my point of view
Waiting for somebody, someone to relate to
Hoping for forgiveness, I'm living for love
I'm searching
Yearning for a teacher, to show me what to do
I'm learning from failure, that's all that I can do
Working on solutions, a fiction of truth
Keep on searching
Whatever I try I can't find it
Wherever I roam it's all gone
No you can't find it, first you gotta lose it
Αραγε που βρισκεται η χωρα των δακρυων? Κρυμμενη σε ποιες γωνιες του μυαλου παρμονευει να μπηξει τα αιχμηρα της δοντια στο λαιμο σου? Πονας. Εισαι τρομαγμενη. Απλως θελεις να τελειωσουν εκει ολα. Να σε αφαιμαξει απο την θνητη σου πορφυρα. Εκεινη ειναι η στιγμη που τα δοντια αποσυρονται και ελευθρωμενη παλι ρουφας τον αερα να λουφαξει στα πνευμονια σου. Μεσα σου μια φωνη σε φωναζει να μην το κανεις. Δεν μπορεις ομως να την ακολουθησεις. Οσο και να το θελεις δεν μπορεις να κανεις αλλιως. Κι οταν ανακτας τις αισθησεις σου αποφασιζεις να συγκρατησεις την πνοη σου ο,τι κι αν γινει. Δεν προκειται να αφησεις ξανα το υπουλο φιδι της επιβιωσης να σε εξαπατησει. Μεχρι που στις κογχες των χειλιων σου φτανει το αλμυρο λαφυρο. Ετσι ακαλεστο. Διχως λογο κλαις και δεν μπορεις να αντεξεις αλλο αυτη την αναιτιοτητα. Με το σκεπαρνι βαδιζεις προσεκτικα στο χωραφι που σου δοθηκε ιδιοκτησια. Φυτευεις τουλιπες στα μερη που το χωμα σου μοιαζει καταλληλο. Τουλαχιστον να εχουν κατι να ποτιζουν τα ματια. Ατσαλες κινησεις, τρυπες να εναποθεσεις με προσοχη τα λουλουδια σου. Κι υστερα κουβαριαζεσαι και δεν θες να σκεφτεσαι τιποτα μα τιποτα μα τιποτα.
3 σχόλια:
Τι να σου πω τώρα? Διανύω την φάση του απελπισμένου κηπουρού, ξεριζώνω τουλίπες και κλείνω τρύπες.... είναι εξίσου επώδυνο και χρονοβόρο...
Φταίει που αργεί η άνοιξη, λες?
Πάντως υποκλίνομαι, για ακόμη μια φορά. Κράτα καλά.
ti kaneis?
Μαράκι πήρα ένα κομμάτι από το κείμενο και το έκανα link στο blog μου (χωρίς να ρωτήσω). Αν υπάρχει πρόβλημα, πες μου. Οκ?
Δημοσίευση σχολίου