Men Seem Wicked when You are Unwanted

Τα δακρυα πετρωσαν μεσα στα ματια και εσκισαν τα ματια. Δεν εχω πια ματια. Μα κιολας δεν πειραζει. Δεν εχει μεινει τιποτα να κοιταω. Ο κοσμος σαν ειμαι θλιμμενη χωραει σε μισο καρουδοτσουφλο. Συρρικνωνεται. Στην παλαμη τον κρατω και τιποτα δεν ξεχωριζει πλεον. Μια μπαλιτσα χωρις καμια παρουσια. Ειναι ολοι τους τοσο μικροσκοπικοι που εξαφανιζονται.

Το πιο μακρυ ταξιδι ειναι η αγαπη των ανθρωπων γυρω σου. Ειναι οταν εσυ μικρη μου Πουλια παρατας το διαβασμα σου στο αναγνωστηριο και τρεχεις να με βρεις στο Θησειο... Οταν δουλευεις το αλλο πρωι μα δεν σε νοιαζει η κουραση. Καθομαστε στην πλατεια Μαβιλη και μιλαμε και τρωμε το πιο απολαυστικο βρωμικο--εσυ γρηγορα με την ορμη που φτυνεις τις λεξεις, κινεισαι, κανεις το καθετι, εγω απο την αλλη αργα αργα... Ειναι οταν τηλεφωνεις στο φιλο σου τελευταια στιγμη κι εκεινος με ολη την ανεση του αυτονοητου σου λεει: μα, φυσικα να ερθεις... Κι εσυ πας--στην προκειμενη περιπτωση Εγω... Ομως την ωρα αυτη της Παραλυσης μοιαζω να μετραω τις απωλειες του Πολεμου. Απο τη μια πλευρα η Μαρια και απο την αλλη η Ηλεκτρα και στη μεση της μαχης τα πεταμενα κορμια εκεινων που θα 'θελα διπλα μου. Εκεινων που καναμε ονειρα να ειμαστε μαζι για παντα. Σημαδεμενοι καταστηθα εκεινοι που με αγκαλιαζαν ολο στοργη στην Αθηνα οταν εφτανα απροειδοποιητα. Που ερχοντουσαν Πρωτομαγια κατω απο το σπιτι κι ας ειχα πει "οχι" να παμε ολοι μαζι Χαλκιδικη. Ετσι για να μην ειμαι μονη. Που με τραβουσαν απο το χερι να κατσω να πιουμε καφε στην Δημιουργια κι ας ελεγα να φυγω γιατι δεν θα ημουνα καλη παρεα. Ή οταν ενας φιλος απο το μαγικο Παρισι των εικοσι μου χρονων με ντυνει ομορφα στολιδια με το στομα τη μοναδικη μερα του 2009 που ειδα χιονι. Κι ηταν σαν το χιονι να μαρτυρουσε οτι μου τα ελεγε αληθεια.

Και θυμαμαι τωρα δα τα χρονια που ημουνα στο Γυμνασιο κι εσυ καθοσουνα πισω μας. Εδειχνες στην Κατερινα και στον Μαυρο κατι τσοντοπεριοδικα κι οταν εγω σου ζητουσα να δω μου 'λεγες: οχι, εσυ δεν κανει... Θυμαμαι τοσα πολλα και ξεχναω αλλα τοσα... Θυμαμαι μετα το Λυκειο... Τη Τζο να καθεται στο πλευρο μου... Να την περναμε στις τουαλετες εκεινο το πρωτο βραδυ στα μπουζουκια με το σχολειο... Θυμαμαι το Κινεζακι και τη Στελλα να χορευουν στο σπιτι στα Κωνσταντινοπολιτικα κι εγω ξαπλωμενη στον καναπε να κοιταζω... Θυμαμαι τη μερα της μετακομισης στο Κεντρο με το τρελο, αγνωστο γατι να τρεχει σαν δαιμονισμενο... Κουτουλιοταν σε τοιχους και πορτες... Θυμαμαι τον Τζευ να μου ξανασυστηνεται υστερα απο καιρο... Θυμαμαι τα νυσταγμενα πρωινα στο εργαστηριο της ΠΑΘΑΝ... Σχεδον σε καθε παραδοση το στομα μου επαιζε παρανομα σεξουαλικα παιχνιδια με το μικροσκοπιο ενω τα βλεφαρα μου ριχνανε αγκυρα... Θυμαμαι το στενο μας στους Αμπελοκηπους... Θυμαμαι το ονειρο μου να ταξιδεψω.

Παντα το ιδιο ονειρο. Παντα αυτο... Και το ξερω πως μια μερα θα χαθω. Μακαρι να χαθω.. Ζητιανα της περιπετειας θα δωθω σε μονοπατια μακρινα, θα καω στην πυρρα της Ινδιας και θα εξαγνιστω στις λιμνες της Αφρικης. Θα χαιδεψω τα προσωπακια απο παιδια Μαορι. Θα γευτω βρωμικα νερα αχαρτογραφητων οασεων....

Θελω να πιω την αμμο, την αλμυρη θαλασσα, τα αστεροφωτα βραδια, τους μανιασμενους αερηδες ολοκληρης της γης... Αυτος ειναι ο σκοπος μου... Το ξερω πολυ καλα... Οχι, ετσι δεν θα γινω πιο ευτυχισμενη... Ναι, η φυγη δεν ειναι ευτυχια. Ειναι αναγκη. Μα το γνωριζω καλα πως η Ευτυχια μου κραταει μουτρα επειδη καποτε ξεχασα τα γενεθλια της... Ας κανει ο,τι θελει. Ειμαι πολυ μεγαλη πλεον να την παρακαλαω. Ειμαι πολυ μεγαλη για να πιστευω σε θαυματα και θαυματοποιους. Ξερω πλεον πως το μονο που ειμαι σε θεση να δωσω ειναι η αγαπη μου... Μα τωρα που τα δυσκολα εχουνε κανει κυκλο και με πνιγουν δεν μπορω να δωσω ουτε αυτην. Δεν μπορω να δωσω τιποτα. Με δυσκολια αναπνεω μεσα εξω, μεσα εξω.

Ενα απροσμενο τηλεφωνο απο Γερμανια ομως με κανει να χαμογελαω. Μια γλυκια κουβεντα απο τον Φυλακα Αγγελο μου. . Δυο ζαχαρενιες λεξουλες απο καποιον με κανουν να ξεχναω τις απωλειες που πονανε. Με κανουν να ξεχναω τις τουλιπες και φουντωνουν τον αερα μεσα μου. Με κανουν να ξεχναω οτι ειμαι ενας μικρος Γλαρος του Τσεχωφ.

Γιατι να εχω τοσο αναγκη την αποδοχη?

Γιατι να ειναι ολα τοσο απελπιστικα δυσκολα?

Γιατι αισθανομαι συνεχως την αναγκη να αυτομαστιγωνομαι για το καθετι?

Γιατι ειμαι παγιδευμενη σε ερωτικα ονειρατα ενος παιδικου μυαλου?

Γιατι δεν ειμαι σφιχτα αγκαλιασμενη απο τα αγαπημενα μου προσωπα?

Γιατι δεν κυλαει το αυριο ετσι οπως το επιθυμουσα?

Γιατι πρεπει να μεγαλωσω?

Γιατι αδειασε η πολη και γιατι μικραινει η καρδια μου?

Ημουνα κοριτσακι στα στενα του μητρικου σπιτιου. Ημουνα εφηβη στους διαδρομους της πατρικης οικειας. Πλεον ειμαι γυναικα και ανηκω σ' ολη τη Γη...

I lie
Whole
On a whole world I cannot touch