I do not think that they will sing to me.
Περιεργα ονειρα καθε νυχτα. Μπερδευονται κρυφες επιθυμιες, αληθειες και ψεμματα και μου κοβουν την ανασα. Τα πιο απιθανα προσωπα φυτρωνουν στα πιο απιθανα μερη και δεν θελω να δω τη συνεχεια, μα και δεν θελω να ξυπνησω. Μερικες φορες θελω οταν ξυπνησω να ειναι ολα πραγματικοτητα οσα εζησα εκει χαμενη κι αλλες φορες μου παιρνει λιγη ωρα να συνειδητοποιησω τι συνεβη και να διαχωρισω τον φυσικο απο τον ψευδαισθησιακο κοσμο. Ολα ειναι πολυ πιο ομορφα σε αυτα τα φωτεινα ονειρα. Ακομα και η ωμοτητα ειναι πιο ομορφη. Απαλλαγμενη απο ακριβα αξεσουαρ, απλως υπαρχει επειδη υπαρχουμε και τιποτα παραπανω. Δεν εξηγει την αιτια του το αιμα. Κι αναμεσα σε κινηματογραφικα ντεκορ, σε δολοφονιες βρεφων-αδερφων μου, σαν αλλη γρια μεγαιρα του Παπαδιαμαντη, αναμεσα σε ενα επαναλαμβανομενο, ενοχλητικα μπλαβι στομα τα αγχη της αυτης καθεαυτης καθημερινοτητας μου. . . Ξυπναω με σφιγμενο μυαλο, με σφιγμενη ανασα, με σφιγμενα ματια, με σφιγμενη καρδια εδω και καιρο.
I grow old … I grow old …
|
I shall wear the bottoms of my trousers rolled.
|
Shall I part my hair behind? Do I dare to eat a peach?
|
--η εικονα εργο του Ιαπωνα κομιστα Yoshitaka Amano, Chimera
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου