Στο αγγελακι που μου εφτιαξε τη μερα μολις διαβασα το μηνυμα της το πρωι με το που ανοιξα τα ματια μου. . . Τελευταια εχω την αισθηση οτι εχω γινει πολυ εγωκεντρικη, πολυ κυνικη και καθολου δοτικη. Νιωθω λιγο χαλια με τον αυταρχικο εγωισμο μου και λεω πως οταν περασει η δυσκολη φαση θα μπορεσω παλι να βγαλω ολη την γλυκυτητα τς αγαπης που με κατακλυζει κυματα κυματα για τους γυρω μου. Θα μπορεσω παλι να εκφρασω οχι μονο με λεξεις, αλλα και με πραξεις τα συναισθηματα μου. Αγαπω χωρις ορια και χωρις δισταγμους. Δεν με νοιαζουν τα δικα μου "θελω". Δεν με νοιαζουν τα χαζα αγριοχορτα της ζηλιας και της κακεντρεχειας που φυτρωνουν πλαι στο ακαταλυτο αισθημα της αγαπης για εναν αλλο ανθρωπο. Οταν αποδεχτηκα επιτελους πως ολοι μα ολοι μας εχουμε και την κακη μας πλευρα η ζωη μου εγινε πιο ευκολη. Επαψα να αυτο-κατηγορουμαι. Δεν ειμαστε τελειοι και ειναι ομορφο αυτο. Το σημειο που κανει την διαφορα ειναι κατα ποσο συνειδητοποιεις, αποδεχεσαι και τελικα με ενα χραπ πιανεις τα ζιζανια και τα ξεριζωνεις. Να μην μεγαλωσουν στο χωμα της καρδιας σου. Να μην κανουν τα ομορφα λουλουδια σου να μαραθουν. Και ξερω οτι οσο θυμωμενη και απογοητευμενη κι αν ειμαι με καποιους που αγαπαω, ξερω οτι αυτο που δινεις εκεινο και παιρνεις τελικα. Εξισωσεις ειναι οι ζωες μας. Καθολα ισοτιμες και ποτε αδικες. Αν δεν φτασεις στην τελικη τιμη βεβαια ποτε δεν μπορεις να πεις με βεβαιοτητα το αποτελεσμα. Αλλα ξαφνικα βρισκεις ενα χερι να σε παρει αγκαλια εκει που δεν το περιμενεις. Κι υστερα αλλο ενα. Και ποσο θα ηθελα αυτες τις δυο αγκαλιες να τις πνιξω στα φιλια και να τους πω ποσα σημαινουν για μενα. Ποσο μπορει μια κουβεντα να με κανει να νιωσω ευτυχια. Να νιωσω λιγοτερο ενοχη για τον ενεστωτα εγωαυτισμο μου. Αγγελακι σου οφειλω πολλα περισσοτερα απο οσα συνειδητοποιεις και συνειδητοποιω. Και σε σενα μικρε μου φιλε που καθε μερα θα παρεις ενα τηλεφωνο να δεις τι κανω. Μου 'ρχονται οι κουβεντες με την Θωμαις στο Λοξια. Οχι δεν ειναι ολοι ετοιμοι να αποδεχτουν την πραγματικοτητα. Οχι οι περισσοτεροι δεν εχουν την ειλικρινεια να ειναι ορθολογιστες. Μπλεγμενοι στα δικα τους παραμυθια. Σ' ενα ρεπερτοριο που κι εγω θα τραγουδησα, μα ειχα τουλαχιστον την επιγνωση της γελοιοτητας μου. Ειμαστε αδυναμοι. Ειμαστε γεματοι σκοτεινα φεγγαρια. Κι οταν αυτο το δεχτουμε για τον εαυτο μας και για τους αλλους, τοτε μοναχα μπορουμε να αγαπησουμε ολοκληρωτικα και παντοτινα ενα αλλο πλασμα. Λιγο με πιασαν τα ζουμια και ενα ουρανιο τοξο ανθισε στα χειλια μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου