Δεν θελω να μου λειπεις. Προτιμω να ειμαι θυμωμενη μαζι σου. Δεν θελω να μου λες οτι μ' αγαπας. Προτιμω να πιστευω οτι δεν σε νοιαζω.
Δεν θελω να σε σκεφτομαι και να σ' εχω τοσο αναγκη για να προχωραω στη ζωη μου. Προσπαθωντας να βρεις τον δρομο σου εσυ. Προσπαθωντας να βρω τον εαυτο μου εγω. Στο δυσκολο αυτο ταξιδι ειμαι ολοτελα μονη με συντομους σταθμους αναψυχης. Θελω να γινω αυτο που εσυ με διδαξες.
Ανεξαρτητη. Αυτονομη. Αυταρκης. Αυτοδιαχειριζομενη. (Ε)αυτοαναφορικη.
Η ωριμοτητα εχει μια περιεργη σκληροτητα που με τρομαζει. Ειναι ομως ενας δρομος για την Ολοκληρωση του Εγω του καθενος μας. Και "Ολοκληρωση" παει να πει να εισαι εκει στο ραντεβου σου με τον Αληθινο Ανθρωπο που κρυβεις μεσα στο μυαλο σου. Μεσα στα φαραγγια του κορμιου σου. Μεσα στις σπηλιες των αερινων, κατακοκκινων θαλασσων που σε διαμελιζουν. Απο την αρχη της γεννησης μας οριζεται σε μια εγγραφη του εγκεφαλου μας το μερος και η ωρα της Συναντησης. Και ζωντας ολοι μας την δικη του κινηματογαφικη υπερπαραγωγη ο καθενας--εντελως προσωπικη και σχεδον αορατη στους γυρω Του--ενα σωρο αναποδιες μας καθυστερουν. Εμποδια απο εκει που δεν το περιμενουμε. Καταστροφικες αγαπες. Γυναικες δηλητηριο. Αντρες πηγμενοι στο ψεμμα. Τηλεφωνηματα ή τηλεγραφηματα που αλλαζουν τη ροτα μας. Ειδησεις που δεν περιμεναμε. Συγκρουσεις. Εγκαταληψεις. Προκαλατηληψεις που εθαψαν οι προγονοι στο κεφαλι μας χωρις να εχουμε συνειδηση της ταφης και να που ξεμυτιζουν τις πιο ακαταλληλες στιγμες. Αυτο το κοιλο μυωδες οργανο στα αριστερα του στηθους που κολλαει το "τικ" του σε μια Εικονα Προσωπου και δεν λεει να προχωρησει παραπερα. Μαγκωνει ο χτυπος στον αυτοσχεδιο Καποιο. Πεισματικα. Κι οσο κι αν προσπαθει η λογικη δεν το κουναει ρουπι. Μοναχα αν τον δει θα ξαναπαρει μπροστα. Τα συναισθηματα δεν ειναι επιχειρηματα, αλλα τα συναισθηματα ειναι αλογα αγρια. Μπορει να σε κατρακυλησουν ανα πασα στιγμη. Τα πιανεις να τα τιθασευσεις και γδερνεσαι. Χτυπας τα πλευρα σου. Κινδυνευεις σε καθε τραυματισμο να ειναι ο τελικος τραυματισμος. Τιποτα δεν ειναι τοσο τυχαιο. Με καποιον τροπο ανεξηγητο γνωριζουμε πολυ καλα τι προκειται να μας συμβει στο αυριο. Και ειναι στο δικο μας χερι. Στο δεξι μας χερι. Στο αριστερο μας χερι. Να προλαβουμε να ειμαστε συνεπεις στο ραντεβου μας. Να μας δουμε ολογυμνους. Με ματια ζουμ επι νι. Να μας κοιταξουμε απο τοσο κοντα που να ξεχωρισουμε ενα ενα ολα μας τα προσωπα. Η ολοτητα μας να διαλυθει στα στοιχεια που συνθετουν τουτη την Ολοτητα. Κι υστερα να γελασουμε. Να γελασουμε πολυ. Να φιλησουμε στα χειλη ολες τις μεταμορφωσεις μας και να τις κερασουμε απο ενα ποτο. Κι υστερα αλλο ενα. Να τις βαλουμε να κανουν ερωτα. Ολες μαζι. Κι εκεινη την ιερη στιγμη να αισθανθουμε πως ειναι να εισαι ο ακαλυτος, Ενας, ο αδιαιρετος Εαυτος σου.
Σ' αυτο το ταξιδι πορευομαι εχοντας χασει τοσο πολυ χρονο. Με τα "επιθυμω" μου τσακισμενα και τα "μπορω" μου νεκρα. Το μαυρο χαρη στα φιλτρα του Μαγιστρου εχει αρχισει να ξεθωριαζει, αλλα αγαπουλα μου ποσο θα σε ηθελα εδω διπλα μου. Μοναχα εσυ με κανεις να μπορω τα παντα. Κανεις δεν μου εχει σταθει ετσι. Ισως μοναχα ενας φιλος μπορει να σε αγαπαει ετσι. Μοναχα τοτε ισως μπορεις να βγαλεις ολα σου τα σκατα και να νιωθεις οτι η αγαπη δεν χανεται. Δεν φθινει. Και ειστε--ειμαστε--πια οικογενεια. Χωρις κανενα ψεμμα. Χωρις περικοπες στα λογια. Ειμαι λιγο εσυ. Παντοτε θα ειμαι. Και το "παντα" δεν ειναι υπερβολη. Γιατι το "παντα" αυτο εχει ημερομηνια ληξης που στην απειροσυνη του Συμπαντος τα χρονια μου, σου, του ειναι ενας κοκκος υπαρξης. Σχεδον τιποτα δηλαδη. Φοβαμαι τοσο απο τοτε που εφυγες. Φοβαμαι οτι δεν θα σε ξαναδω. Οτι δεν θα εισαι διπλα μου απο δω και περα. Φοβαμαι τοσα πολλα περισσοτερα διχως την μικροκαμωμενη, ντελικατη παρουσια σου. Φοβαμαι. Φοβαμαι. Και δεν μπορω να μου λειπεις. Απλα δεν μπορω. Καταλαβαινω. Σε καταλαβαινω. Οπως καταλαβαινω και ολους που μου λενε οτι μ' αγαπουνε, μα απομακρυνονται και βρηκαν την ωρα να μου πουν τα πραγματα με τ' ονομα τους. Τζο ξερω πολυ καλα το ονομα των πραγματων. Ακομα κι οταν μιλαω χαζομαρες, εχω συναισθηση της γελοιοτητας αυτων που λεω. Οπως εχω συναισθηση οτι δεν χωραω στη ζωη σας. Αυτο που εχω αναγκη και περιμενα ηταν μια αγκαλια που να χωραει ολη τη γελοιοτητα και τα παιδιαστικα τερατα μου. Περιμενα κατι παραπανω απο κουφια λογια. Σκληρα και κουφια.
Εχω γρατζουνιες απο γατα πανω στον καρπο απο ενα αγγελακι που ξεπεταχτηκε απο το πουθενα. Φοβαμαι μην φυγει ετσι οπως ηρθε. Φοβαμαι τοσα πολλα. Θελω τοσα πολλα. Αυτες ειναι μαλλον οι λεξεις που με ζωγραφιζουν αυτον τον καιρο. Ρηματα ενεργητικα. Ρηματα αντικρουομενα. Θελω και Φοβαμαι. Ρηματα ανεξαρτητα. Ρηματα αλληλενδετα.
Πιο πολυ απο ολα θελω να προφτασω το ραντεβου μου και φοβαμαι πως δεν θα προλαβω.
Και γω σ' αγαπαω Κινεζακι. Και το δικο σου "σ' αγαπω" μετραει χιλιες φορες περισσοτερο. Γιατι ξερω οτι δεν το λες ευκολα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου