Can't even converse in uni-verse

Τα νευρα μου. Τα νευρα μου. Οχι δεν ειμαι καλα. Οχι δεν φταιει κανεις. Δηλαδη, ναι φταιει καποιος. Οχι δεν ειμαι εγω. Ουτε εισαι συ. Ειναι αυτη η συνειδητοποιηση της γαμω-υπαρξης μας. Ναι αυτη η συνειδητοποιηση με κανει να θελω να τα τιναξω ολα στον αερα. Να τιναξω τα μυαλα μου στον αερα. Ο χρονος που περναει τοσο γρηγορα. Δεν περιμενει. Οχι πανε πια ολες οι ξεγνοιαστες ηλιολουστες βραδιες με τεκιλα και βοτκα. Πανε οι ανωνυμες αγκαλιες. Πανε οι βουτιες που θα πρεπε να φοβασαι να κανεις, μα τις κανεις ετσι κι αλλιως γιατι εισαι δεκαοχτω χρονων. Που αυτο ειναι συνωνυμο του εισαι αθανατος. Πανε ολα αυτα που δεν εζησα. Πανε ολα οσα ονειρευομουνα. Δεν εγινε ποτε τιποτα. Τιποτα και τωρα με τα ηλιθια κακογραμμενα βιβλια να παλευω τα αυτονοητα. Να τελειωσω κατι που δεν μου αρεσει. Εψαχνα την ποιηση στα βιβλια κι εχανα τα κορμια. Κι επειτα ηρθανε τα ανατομικα πτωματα. Πρωτα εκεινα κι υστερα.. Πολυ υστερα λιγα φιλια. Τοσο λιγα που δεν σε χορταινουν. Κι απο τοτε καθε στομα εχει την οψη λαμας. Ισως αν δεν φοβομουν τοσο πολυ να εβρισκα σε καποιο αποκουμπι της επιστημης μου την αναλαφρη ασφαλεια του παθους. Να ζεις. Να υπαρχεις. Να απαξιωνεις την θνητοτητα. Βλεπω ηδη το προσωπο μου φθαρμενο απο το χρονο. Μ' ακουμπησε και με χτυπησε και με πεθαινει ωρα την ωρα. Δεν θελω να μενω αλλο κολλημενη σε πραγματα που δεν λαχταρω. Δεν θελω να μαλωνω αλλο. Δεν θελω να αγαπαω και να μισω αυτα που αγαπαω. Δεν θελω να μεγαλωσω. Δεν θελω αλλο μπερδεμενα λογια. Δεν θελω να γινομαι αυτο το ενηλικο, πικροχολο τερας που τοσο απεχθανομαι. Δεν θελω να θυσιαζομαι χωρις λογο. Οχι αλλο. Οχι πια. Δεν αντεχω. Και γραφω. Μοναχα αυτο ξερω να κανω καλα. Η Αν Σεξτον ειχε πει στον γιατρο της πως μονο να γαμαει ξερει καλα. Κι υστερα πηρε μια χουφτα χαπια και ξεμπερδεψε μια και καλη. Πριν βεβαια ειχε ηδη καταφερει να καταστρεψει τη ζωη της κορης της. Πληγωμενες αρμαδες ανθρωπων που περιπλανιουνται για οσο. Για τοσο. Ειμαι τοσο θυμωμενη. Ειμαι τοσο εξοργισμενη. Με μενα. Με ολα. Τοσες νεκρες γραμμες. Τοσα ανεκπληρωτα. Τοσα ψεμματα. Απαλα χνουδινα ψεμματα. Και αγωνια. Μια πελωρια, φρικιαστικη αγωνια. Ο Φερναντο Πεσσοα ειπε μια μερα "δεν ξερω τι θα μου φερει το αυριο" και το αυριο του εφερε τον θανατο. Ειμαι θυμωμενη με τις επιλογες μου. Με το πριν μου. Το τωρα απλα το δεχομαι. Μια ζωη να δεχομαι και να βλεπω τις ζωες να περνουνε. Και η βεβαιοτητα οτι δεν θα αλλαξει τιποτα. Γιατι εγω δεν αλλαζω. Μια ατομικη βομβα αγαπης που σκαει μεσα της και ισοπεδωνει και διαλυει και μολυνει. Δεν θελω. Δεν θελω. Εχω νευρα. Δεν θελω λογια. Δεν θελω αλλα λογια. Θελω λεξεις γραμμενες με αγκαλιες.