Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Your eyes and your face . .



I dreamed them in the night




Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Η μεγάλη παρέλαση των ασφαλιτών [15/12/2010]


Η μεγάλη παρέλαση των ασφαλιτών from Jaquou Utopie on Vimeo.

Ναι υπαρχουν.
Ναι βρισκονται αναμεσα μας.

Ναι διαπραττουν εγκληματα.

Ναι δεν εχουν κανεναν ενδοιασμο να βανδαλισουν, να σκοτωσουν και να χτυπησουν.

Αλλα ολοι αυτοι ειναι λιγοι και εμεις τοσοι πολλοι.

Ας κανουμε να το καταλαβουν επιτελους.

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Mataron al gitana Maria-Electra



Η ζωη συνεχιζεται και η ζωη κυλαει. Και αυτο που εχεις δεν ειναι ακρετο για κανεναν. Και αυτο που θελεις να δωσεις, τη ζωη σου την ιδια να δωσεις, δεν τη θελει κανεις. Επειδη ειναι απλωμενη εκει, αφημενη για καποιον κλεφτακο περαστικο δεν σημαινει πως ο περαστικος αυτος θα ερθει. Την σκοτωσα τη τσιγγανα μεσα μου. Και ηρθε ενας και ρωτησε γιατι. Γιατι ετσι. Δεν ειναι λογος αυτος. Ω δεν ειναι λογος αυτος. Κι υστερα η τσιγγανα μου σηκωθηκε στα ποδια της και σκεφτηκε πως ακομα και σκοτωμενη η ζωη συνεχιζεται. Πηρε τους δρομους της κανονικοτητας γιατι πια τα τσιγγανικα στολιδια της φυγανε. Η φωνη της δεν μιλαει. Ξεχασε πως να παιζει την κιθαρα στη σεληνη. Και τα χειλια της δεν καιγονται για κανεναν. Εκτος απο. Χειλη κρυα δεν ειναι τσιγγανικα χειλη. Πηρε τους δρομους τους λευκους με το νερο και το αλατι γιατι ετσι πρεπει. Μεσα στην βαλιτσα της κουβαλαει ενα μαυρο φορεμα και μια κοκκινη καρδια. Μονη της. Οπως καθε τσιγγανος. Νεκρος ή ζωντανος. Παντα μονος. Παντα χωρις σκεπη. Φευγει γιατι η ζωη συνεχιζεται, μα η πολη αυτη ειναι πολυ βαρια στους ωμους της και ο λωρος ενα τρυφερο φιδι στο λαιμο που παρολο που την αγαπαει την πνιγει.  Φευγει. Φευγω.

[περα απο το προσωπικο με ολα τα κομματιαστα συλλογικα του στοιχεια ενα τραγουδι τοσο επικαιρο στους καιρους μας...]

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Sin poderme agarrar a la vida . .



Te maldigo para que no puedas llorar
Que tu corazon se vuelva piedra
Que tu alma pierda su alegria

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

So Far



Τοσο μακρια ειναι τα προπερσινα. Ενας αλλος κοσμος που ησουν ξεγνοιαστος. Που δυστυχιζοσουν με τηλεφωνα που δεν φτανανε ποτε στο αυτι σου. Που ονειρευοσουνα εκεινα τα ματια που δεν βλεπεις και ποτε δεν ειδες. Που ζηλευες την κοπελα με τα τελεια μαλλια και εκνευριζοσουνα που τα δικα σου ειναι μια ζωη πεταμενα εδω κι εκει οσο κι αν προσπαθεις να τα στρωσεις. Τοτε που ονειρευσουνα να υποκρινεσαι μπροστα στο κοινο και το κοινο να γελαει με τα αστεια σου. Τοτε που δακρυα σε βαφανε γαλαζια επειδη ακουσες αυτο κι αυτο για σενα να λενε. Τοτε που περιμενες να παρεις αυτο το χαρτι απο το πανεπιστημιο μονο και μονο για να το σκισεις. Τοτε που νομιζες πως ηξερες την Μπαρμπαρα Γουονγκ, αλλα τωρα που εγινε ερωμενη σου ανακαλυπτεις ποσα σου ειχε κρυμμενα. Τιποτα δεν γνωριζες τοτε.

Και αυτο που φοβασαι αυτη τη στιγμη πιο πολυ ειναι το αυριο. 
Οχι γιατι ειναι αγνωστο και κρυο και μαυρο. 
Το φοβασαι επειδη ειναι γνωστο και κρυο και σκοτεινο.

Πως μπορει να πεθαινει μια γυναικα που αγαπιεται, ρωτουσε ο Κωστης Καρυωτακης.

Πως μπορει να μην αγαπιεται μια γυναικα που αγαπαει τοσο εσενα, ρωταει η Μαρια-Ηλεκτρα και η οποια-η.

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Vegeterian Food in Barcelona

Carrer de Ferran 13 (M: Liceu)

Η πιο ομορφη διαδρομη ειναι ο τροπος που θα γνωρισεις μια πολη. Η καθε μια τους θελει τον τροπο της, Αλλες ειναι τοσο ευθειες και καθετες και αλλες κουβαρια. Στη Βαρκελωνη καθε φορα που στριβω απο ενα δρομακι συνανταω μερη που μπορει να εψαχνα για βδομαδες και ηταν ακριβως εκει διπλα μου. Δεν θελω να κλεψω αυτη την περιπετειωδη χαρα, ομως το καλο φαγητο ειναι πραγματικα δυσκολη υποθεση στη Βαρκελωνη. Και μετα απο δυο μηνες επιτελους βρηκα το πιο τελειο φαλαφελ που εχω φαει ποτε. Και για τοσο δα λιγο ξεχασα ολα οσα με μαυριζουν και ενιωσα ευτυχισμενη. Απλως και μονο επειδη ανακαλυψα κατι που εψαχνα ενω το περνουσα σχεδον καθε μερα. Μια ομορφη στιγμη μεσα στη βροχη δεν ειναι απλως μια ομορφη στιγμη. Ειναι η ανασα του τελευταιου δευτερολεπτου λιγο πριν λιποθυμησεις στο βυθο. Κι επειτα γεματος οξυγονο ξαναβουτας. Διχως να ξερεις ποτε θα ειναι η επομενη ανασα. Κι αν θα προλαβεις να την παρεις. Και συνηθως, συνηθως στη μικρη μας ζωη αυτη η ανασα δεν ειναι ενας τεραστις γιγαντας.
Μπορει απλα να ειναι ενα δασος απο νεραιδες
Ισως.
Ισως παλι καποιες φορες δεν ειναι αρκετο.

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Greece: The Battle For Attica Square [english version]

October 2010

It's the first time that an EU country has seen its treatment of refugees described as a humanitarian crisis by the UNHCR. This report gets to the heart of the escalating tensions in Greece.

"I've seen too many. They cross the river like bees", sighs a local fisherman. With as many as 400 people crossing the Evros river each day, arrests of illegal immigrants in Greece have exploded from 3,500 to 20,000 in a year. Most choose to turn themselves in, but they have no idea what awaits them. Infested with rats, Greece's detention centres are now critically overcrowded. Those who try to avoid this fate end up on the streets, such as in Attica Square, home to hundreds of Afghan refugees. With no government support, crime is rife here, and as frustration builds, racial attacks by local vigilantes are escalating beyond control. Ghulam's family sleep on a bench in the square - his four-year-old son was recently attacked in the middle of the night. "If I'd stayed in Afghanistan I might have been beaten, but they would have at least spared my children. I cannot believe this is Europe."

κανενα σχολιο. .δειτε το βιντεο

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Dentro de los Ojos de una Cámara

Τεσσερις μηνες και ακομα δεν εχω τραβηξει μια φωτογραφια στο νεο μου Σπιτι. Λατρευω τη φωτογραφια, μα βαριεμαι αφορητα να φωτογραφιζω η ιδια. Δανειζομαι τις φωτογραφιεςς του Μακη Λ. [επανω] και της Μαριας Μπιανκανεβε [ολες οι παρακατω], λοιπον, για μια γρηγορη ματια στις φιδοστρωτες γειτονιες της Βαρκελωνης και πιο πολυ στο κομματι που αγαπω. 
Την Παλια Πολη. Ciutat Vella.


Κατω απο το μπαλκονι μου κανταδα μου κανουν καθε πρωι τα λευκοροδινα ποδηλατα της πολης.


Το αγαπημενο μου μπαρακι εκει καπου στη Raval με τους σερβιτορους βγαλμενους απο ταινια του Fassbinder και διακοσμηση που μου μοιαζει  με το γλυκο μου Pasta Flora.


Ακριβως εξω απο το μαγαζακι της madame Jasmine ενας πελωριος γατος μας περιμενει.. καθε μα καθε φορα.


Η αγαπημενη μου θεατρο-καφετερια. Και ναι ειμαι αυτιστικο, δεν πηγαινω σχεδον πουθενα αλλου για καφε.







Σ' αυτη την πολη πρεπει να περπατας συνεχως με το κεφαλι σου στον ουρανο.


 Οι δρομοι της μπορει να ειναι απο γκριζο τσιμεντο, μα παντου θα βρεις λουλουδια φυτεμενα. Εμπιστευσου τα, η συμβουλη μου.


Καντουνια... καντουνια... Αμετρητα δρομακια που μου πηρε βδομαδες να τα βαλω σε ταξη. Κι ακομα χανομαι ωρες ωρες.


Η αγαπημενη μου βαρκελωνεζικη αφισα στους δρομους.


Και λιγο πριν γινω σαλτιμπαγκος μεσα στο σπιτι μας
το δωμα μου που απο λευκο, αυτο το ασχημο λευκο που λεει και η Κατερινα Γωγου, προσπαθω λιγο λιγο να του βαλω φωτια.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Racistic Games: Athens 2010



Ο ρατσισμος ειναι θεμα προσωπικης παιδειας σε μεγαλυτερο βαθμο και οχι συλλογικης συνειδητοτητας της ιστοριας. Ουτε γονιδιακης συνεχειας μιας πολυττολιτισμικης κουλτουρας. Μεσα σ' εναν κοσμο που οι κουλτουρες, οι ανθρωποι, οι γλωσσες πλαθονται, πεθαινουν, μπερδευονται ειναι πολυ δυσκολο να καθορισεις τι ειναι εθνικο, διεθνικο και τι παγκοσμιο. Μια απλοικη ισως, αλλα βασικη αρχη, ειναι πως για να θεωρηθεις κομματι φυλετικο, εθνικο, εντοπιο μιας χωρας ειναι να γνωριζεις τη γλωσσα και να εχεις κανει βιωμα σου τα ηθη, τα εθιμα και τις συνηθειες αυτης της χωρας. 

Δυστυχως καθε χωρα εχει τη δικη της εκδοχη ρατσισμου. Ποσο μαλλον η Ελλαδα που αντιμετωπιζει ρατσιστικα, ως κρατος, καθε μειονοτητα του πληθυσμου της. Την αναπηρια. Την ανυπαντρη μητερα. Τα ατομα με ειδικες αναγκες ή με χρονιες παθησεις. Ενα τετοιο κρατος, με ελλειπη παιδεια και με διδασκαλια μιας στρεβλωμενης εικονας του παρελθοντος και της ιστοριας, δεν θα μπορουσε παρα να γεννησει τετοιους πολιτες. Ημιμαθεις, αγανακτισμενους, φανατισμενους απεναντι στη διαφορετικοτητα. Το πολιτειακο-πολιτικο συστημα ασκει "βια" στους πολιτες του και οι πολιτες ασκουν βια σε εκεινους που μπορουν. Το πιο εντυπωσιακο ειναι βεβαια το πως μια γυναικα φωναζει σε μικρα, παιδια μα φυγουν, τρομαζοντας τα και ποσο ευκολα η σωματικη κακοποιηση συμβαινει οταν το πρωτο και βασικοτερο αξιωμα των Ανθρωπινων Δικαιωματων ειναι η ισοτητα και η ισαξια ολων των ανθρωπων. 

Το προβλημα των προσφυγων, μεταναστων ειναι προβλημα οικουμενικο. Συνεβαινε και συνεχιζει να συμβαινει. Καθε χωρα, ειτε απο εξωγενεις ειτε απο ενδογενεις παραγοντες, εχει διωξει, σκοτωσει, εξορισει εθνοτητες. Τελικα ως οντοτητες μας ικανοποιει να ζουμε σ' εναν διαρκη κυκλο βιας και θυμου συμμετεχοντας στο παιχνιδι των διαδοχικα μικροτερων ψαριων? 

Ή ισως να προσπαθησουμε να στησουμε κοινωνιες προστασιας των μειονοτητων? Χωρες με ελευθερα συνορα αντι για ιδρυματοποιημενες χωρες? Δομες αφομοιωσης? Κρατη που να υποχρεωνονται να προστατευουν τον πολιτη και μια Ενωση που θα βοηθα τους "ακαθαρτους" αλλων χωρων σε αυτο το αιωνιο αλισβερισι πολιτισμων και μετακινησης συνορων?

Καιρος να αντιληφθουμε πως στο συνολο τους οι μειονοτητες αποτελουν την πλειονοτητα και η "κανονικοτητα" μια τραγικη, φανατισμενη, μισοσεβουμενη μειονοτητα η ιδια. 

Αποτελουμε υποσυνολα ολοι μας, σε επιπεδο μοναδας και σε επιπεδο χωρων, ενος μεγαλου συνολου. Αυτου που ονομαζεται: Πλανητης Γη.

- See what's happening in this country. I have lived here for five years and they treat me like an animal, an Afghan screams in despair for us, before he sticks chased away from the park bench which is his home.

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

Always Almost




πολυ εξαιρετικα. . πολυ αφιερωμενο. .

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Flee Market in Barcelonetta: 26-09-2010


Μια ομορφη μερα αναμεσα σε πολλες αλλες ασχημες μερες. Μερες που καθε πραξη μοιαζει ασημαντη και καθε σκεψη φτηνη. Μερες που δεν σε νοιαζει το αυριο γιατι το αυριο δεν κρυβει εκπληξεις, παρα μονο εναν πονο που σου νανουριζανε απο παιδι στα παραμυθια. Για να γνωριζεις. Και ισως φταιει που στις πολεις δεν βλεπεις κανενα τουβλο να μαραζωνει και να φευγει. Κι επειτα ενα αλλο να ερχεται να γεμισει τη θεση του. Στις γκριζες, αγαπημενες πολεις ολα εινα στιβαρα αιωνια. Καταρρεουν. Γκρεμιζονται. Πεφτουν και ξανασηκωνται. Υποφερουν, μα ειναι εκει. Δεκα χρονια, πενηνα χρονια, τριακοσια χρονια.




Ξηλωσα το σωμα μου να βγαλω το θυμο μου. Γι αυτο το σωμα που σε προδιδει. Που σε συνθλιβει. Που σε καταδικαζει στις δικες του επιθυμιες.
Το ξηλωσα και πια δεν το γνωριζω πια.
Tο σωμα μου.

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

¿Qué le voy a hacer, si yo nací en el Mediterráneo?



Το ομορφοτερ ερωτικο τραγουδι στα ισπανικα. .

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Ανθρωπος που Ενοχλησε το Συμπαν



Οταν η ιδια σου η ψυχη μπορει να σε προδωσει ποιον και τι μπορεις να εμπιστευτεις?

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Σωμα. . Θυμησου. .



—  και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Qui rêve de cœur souvent est servi de pique Noir




Υποφερει. Το σωμα υποφερει. Η σκεψη υποφερει. Η ψυχη υποφερει. Ο λυκος μεσα κλειδωμενος σε τουτο το προστυχο σαρκιο ουρλιαζει απο οποια χαραμαδα βρει με τη λυσσα να ακουστει. Και πανω στη βια του ξεσκιζει τα μεσα και η φωνη του φτανει μεχρι τους γυρω. Οι γυρω τρομαζουν και αποστρεφουν το βλεμμα. Το ανθρωπινο κομματι ντρεπεται για την λυκισια αγριοτητα. Δεν ηταν φυσικο για αυτο το αγριμι να υπαρξει υποταγμενο σε νορμες και κανονες. Σε συμπεγματα. Σε λουρια. Στην πεινα. Υποταγη. Διασυρμος. Ενα περιπλανωμενο, ματωμενο ζωο περιφερομενο στους δρομους του εξευτελισμου. Κι υστερα μια νεα πολη. Μια ευκαιρια που τα λουρια λαφραινουν. Το καταναγκαστικα εξημερωμενο ζωο βρισκει την πεθαμενη του φυση και αναστανεται η κραυγη του. Τρομαζει το ιδιο στο ακουσμα της. Ειναι φωνη καλεσματος, μα βγαινει βραχνη και διωχνει τους αλλους μακρια. "Που ειναι εκεινος που θα καταλαβει τη γλωσσα του λυκου?". "Που ειναι εκεινοι που θα μιλανε την ιδια λυκισια γλωσσα?". Πιο πολυ λυκαινα στο νεο τοπο θυμαται πως η ζεστη της αγκαλιας ειναι του ανθρωπινου εαυτου. Οι λυκαινες ειναι ταγμενες στην μοναχικοτητα κι οταν φωναζουν ειναι για να κατασπαραξουν. Μοναχα που η συγκεκριμενη λυκαινα φωναζει για να αυτσπαραχτει.

 Qui cherche un regard reçoit des rires moqueurs

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

I ♥

spirals

movies

learning something new every day

being lazy

when time stops

being free

tattoos and piercings

lila colour

playing in a playground

my baby dog Marron!

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Bargaining

Εχεις ποτε φτασει στο σημειο να παζαρεψεις τη ζωη ενος αγαπημενου σου; 
Πας με αδεια χερια και με υφος προβαρισμενου ντιλερ να πετυχεις την καλυτερη τιμη. Η τσαντα στα χερια σου ειναι γεματη με τα καρναβαλιστικα χαρτονομισματα. Δεν εχεις παρα τα χερια σου. Να δωσεις, να παρεις, να φιλησεις, να αγκαλιασεις, να ψιθυρισεις προσευχες που δεν πιστευεις, να βρισεις , να δαγκωσεις. Τι παζαρια να κανεις με τον χρονο οταν και  μονο η θεα σου με κουστουμι επισημο σου μοιαζει τοσο γελοια. Το περιμενες οτι θα εφτανε αυτη η στιγμη. Καποτε φτανουν ολες αυτες οι στιγμες που μισεις. Και ολωσδιολου δεν σε νοιαζει τι θα φορεσεις ή γιατι σου μιλησαν ασχημα ή πως πρεπει να οργανωσεις το αυριο σου επιτελους. Καθολου δεν σε νοιαζει που γινεσαι μουγγη σε εναν ξενο τοπο. Δεν σε νοιαζει τοσο καθολου που οι τοιχοι του νεου δωματιου σου ειναι χαρτινοι. Δεν σε νοιαζει που τα καστανα ματια που σου καιγανε καποτε το μυαλο περασανε τυχαια και φυγανε ξανα. Και δεν προκειται πια να τα ξαναδεις. Σου μνημονευσαν για ακομα μια φορα εικονες που ποτε δεν εζησες και ξυπνησαν αγαρμπα ξανα τα εκατο χρονια μοναξιας σου. Γεμισες μελαγχολια και μεσα σου ευχεσαι να ειναι παντα καλα αυτα τα φευγαλεα ματια. Γιατι καποτε τα αγαπησες ακομα κι αν δεν γνωρισες. Δεν σε νοιαζει η ζεστη. Και δεν σε νοιαζει να μοιρασεις λιγο απο το δικο σου χρονο για να μεινει ακομα λιγο στον ασχημο κοσμο μας ενα πλασμα τοσο ομορφο. Το βασιλειο μου για  πεντε  παραπανω χρονια. Η τεχνη κανει κυκλους γυρω απο τη ζωη. Και παρολο το παραπονο σου αγαπας ολα τα γνωστα κι αγνωστα προσωπα σου παραπανω. Διαφορετικα. Ουσιαστικα. Τελειωσανε τα ρηματα με ημερομηνιες ληξεως: αγαπω-αγαπουσα-αγαπησα-ειχα αγαπησει. Σκετη ατοφια: η αγαπη.




Μια βρισκω το σπιτι μου και μια το χανω. Καθε κοκκαλο του κορμιου μου ποναει. Οπου κι αν με αγγιξεις ποναω. Βγηκα απο το αυγο μου και ποναω. Μολις ξεδιπλωθηκα στην καταδικασμενη μου καθετοτητα και δεν εχω συνιθισει ακομα. Το κορμι μου βαδιζει με δυσκολια. Ακουει χωρις να εκπλησσεται πλεον. Απλα προσπαθει να μαθει να περπαταει στρωτα στο νεο κοσμο του. Ξετυλιγεται απο τις παλιες ζελατινες χωρις να σκεφτεται πως σαν σβησει τα κερακια φετος θα ευχηθει οπως παντα να κυλουσε παλι πισω στο τσοφλι. Φετος θα ευχηθει ο Χρονος να ξεγελαστει και το παζαρι να πιασει.
Φετος θα ευχηθει για την αγαπη απο μαργαριταρι.

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

And all I lov'd — I lov'd alone —

L' Antic Teatre-2009

Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow -
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

una casa de locos

15 Αυγουστου 2008--Χανια


Η νυχτα γινεται μερα. Μου λειπει εκεινη η νυχτα που ητανε μερα. Και τα νερα σε κανανε να εισαι ομορφη. Πλενανε ολη την ομορφια τους επανω σου. Περνανε την ψαρισια ουρα σου και σε αφηνανε να περπατησεις για λιγο αλυσιδωτη. Στα κυματα επλενες ολη την θλιψη σου. Και ολα τα προτερα σου δακρυα γινοντουσαν τοσο γλυκα. Ησουν απολυτα ευτυχισμενη που παραλιγο πανω στον βωμο να χυθει το αιμα της δικης σου ιφιγενειας και του δικου σου ισαακ. μα η ιφιγενεια εγινε συννεφο και ο ισαακ κριαρι και το μονο αιμα που χυθηκε ηταν το δικο σου. ξεκινησε απο το ομορφο δασος κι εφτασε μεχρι την αιγυπτο. επλυνε το γυναικειο κορμι σου ολη την πλαση σε ανταλλαγμα για το βαπτισμα που δεχτηκες. Το γελιο σου ειχε ηχο γελιου και οψη γελιου. φιλουσες ολον τον κοσμο. και ησουν αθανατη με την εννοια πως δεν ησουν θνητη. δεν υπηρξες ποτε πριν απο τον συγκεκριμενο τοπο και χρονο. Και ολοκαινουργια παραδοθηκες στο αυριο. μα αυτο το αυριο σε τσακιζει. τσαλακωνει το προσωπο σου. μαστιγωνει τ' αυτια σου και αιμορραγουν τα ματια σου. Επιθυμεις και δεν νοιαζεσαι ποιον επιθυμεις. θελεις μα δεν θελεις τιποτα περα απο την ελευθερια του τωρα. και αναρωτιεται τι στον πουτσο συμβαινει σε αυτη την ξεχαρβαλωμενη ροδα που σε φερνει μια πανω μια κατω. λυπαμαι τη μοναξια μου που στα διαλειμματα παιζει μονη της στην αυλη και το μονο που μπορω να πω Σε σενα ειναι οτι εγω θα βρισκομαι εκει. ειμαι εκει ακομα και οταν δεν ειμαι.

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

In Nights Like This

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω.  
Σώπα.




Εδώ, όσο σιγά κι αν περπατήσω μες την άχνα της βραδιάς, είτε με τις παντούφλες, είτε ξυπόλητη, κάτι θα τρίξει, - ένα τζάμι ραγίζει ή κάποιος καθρέφτης, κάποια βήματα ακούγονται, - δεν είναι δικά μου. Έξω, στο δρόμο μπορεί να μην ακούγονται τούτα τα βήματα, - ή μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα, - κι αν κάνεις αν κοιτάξεις σ’ αυτόν ή στον άλλον καθρέφτη, πίσω απ’ τη σκόνη και τις ραγισματιές, διακρίνεις πιο θαμπό και πιο τεμαχισμένο το πρόσωπό σου, το πρόσωπο σου που άλλο δε ζήτησες στη ζωή παρά να το κρατήσεις καθάριο κι αδιαίρετο. Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο σαν κυκλικό ξυράφι – πώς να το φέρω στα χείλη μου; όσο κι αν διψώ, - πώς να το φέρω; - Βλέπεις; έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, - αυτό μου απόμεινε, αυτό με διαβεβαιώνει ακόμη πως δε λείπω. 
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.


Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

--Γ. Ριτσος

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Fool Moon Barcelona

Mercado Santa Catalina-2009



Ποτε οι νυχτες γινονται μερες και οι μερες βδομαδες. Ο χρονος και η θυμηση εκεινη της μαγικης ταινιας του Kim Ki-duk που μια γυναικα αγαπαει εναν αντρα. Το πιο απλο συμπλεγμα στον κοσμο. Το πιο συνθετο συναισθημα στους γαλαξιες. Και φοβαται μην το χασει. Γιατι ο χρονος περναει και φθειρει και συνηθιζει και σε κανει να ξεχνας πως τιποτα δεν ειναι για παντα και πως τιποτα δεν ειναι δικο σου. Ουτε καν το δερμα σου, το προσωπο σου, το χρωμα των ματιων σου που ξεθωριαζει. Τα χερια σου που γινοναι ολο ρυτιδες. 

Ο ανθρώπινος πόνος προέρχεται από την άρνηση του γεγονότος ότι όλα στον κόσμο έχουν
ημερομηνία λήξεως: οι έρωτες, οι φιλίες, η ευτυχία, ακόμη και η ίδια η ζωή. 

--Χοροσκελης

Η γυναικα μεταμορφωνεται εξωτερικα για να κερδισει τον ερωτα της παλι απο την αρχη. Κι οταν εκεινος απορριπτει την ξενη, νεα ερωμενη γιατι του λειπει η αληθινη του αγαπη η γυναικα του λεει πως μπορει να μην μοιαζει σ' εκεινη, μα ειναι εκεινη. Αλλη και ομως η ιδια. Ο αντρας θυμωνει. Την βρισκει στις κινησεις, στο γελιο, στα αγγιγματα, σαν ομως απλωνει τα ματια του βλεπει ενα διαφορετικο προσωπο. Τοτε ειναι που αποφασιζει να αλλαξει κι εκεινος. Να γινει ενας αλλος ιδιος. Να την πονεσει που η αγαπημενη εσβησε οριστικα την μορφη της αγαπημενης. Κι επειτα την αφηνει να ψαχνει να τον βρει. Δεν ξερει πια πως μοιαζει ο αντρας κι εκεινη αφηνεται σε περαστικους διαβατες που θα μπορουσαν να ειναι εκεινος. Ομως δεν ειναι. Ποτε δεν ειναι. 

Ο χρονος μας αλλαζει. Μας κανει αλλους. Αλλαζει και εκεινους που αγαπουμε. Σκληραινει το μεσα τους. Μαλθακωνει τις εκφρασεις τους. Αγαπαμε, μα δεν αναγνωριζουμε πια. Φιλαμε, αγκαλιαζουμε, δινομαστε σε φιλους, γνωστους, αγαπημενους και προσπαθουμε να φερουμε στο νου παλιες εικονες. Να κολλησουν πανω στα αλλοιωμενα, καινα προσωπα.

Η αγκαλια στον πατερα οταν ησουνα εφτα χρονων και τον περιμενες ολο το βραδυ.

Τα γελια με τους φιλους σ' ενα σπιτι.

Δυο γελια ζωγραφιστα καπου στην Αθηνα που σε μαζεψαν να γιατρεψουν το πληγωμενο σου φτερο.

Ο παιδικος καυγας με τον αδερφο σου που επαιζες την πεθαμενη μεχρι εκεινος να αρχισει να κλαιει νομιζοντας πως σε χτυπησε πολυ.

Ο χρονος ενα γαλαζιο ψαρι που σπαρταραει και γλιστραει. Μια το πιανω μια μου φευγει. Μια μου γελαει. Μια με ποναει. Ο χρονος που δεν ξερω αν αλλαζει πιο πολυ τους αλλους ή αλλαζει το βλεμμα το δικο μου και τους βλεπω αλλιως.

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Το πρωτο μου Βραβειο

Λοιπον 7 πραγματα για μενα:

1. Η μιση μου ντουλαπα ειναι μωβ!

2. Σιχαινομαι τα ψωνια

3. Δεν εχω ιδεα τι θελω να κανω στη ζωη μου . .

4. Το μονο που δεν μπορω να συγχωρεσω ειναι το ψεμα

5. Ειμαι λιγακι πολυ ανισορροπη

6. Βαριεμαι τοσο ευκολα!

7. Εχω το πιο ομορφο σκυλακι του κοσμου και εδω και ενα μηνα μου λειπει απιστευταααααα!!!

φιλιΑ στην Στελινιτα και ολοι οσοι με διαβαζουν πρεπει να μοιραστουν μαζι μας 7 πτυχες τους που τους ερχονται πρωτες στο μυαλο!

Tempus Frangit

πινακας απο ΤοΣπιτιΜου-2010
Τις μαγικοτερες λεξεις τις κουβαλαμε στο κορμι μας. Ο τροπος που ακουμπας τον τοιχο για να νιωσεις την σκληροτητα του που ειναι ταυτοχρονα και ασφαλεια. Ο τροπος που αγγιζεις ενα αλλο χερι τυχαια ή ηθελημενα τυχαια. Ο τροπος που χαμογελας οταν δεν καταλαβαινεις τι σου μιλανε μα δεν θελεις να παψουν να σου μιλουν. Ο τροπος που εγκαταλειπεις τα ματια σου στην αγκαλια αλλων ματιων. Ο τονος της φωνης σου που μασκαρευει σε φωνηεντα το φιλι σου. Ο χορος των μαλλιων σου που ειναι ατιθασα και σπαστα και μπερδεμενα. Ολοκληρη εισαι μια μουσικη και ενας καμβας εν εξελιξη και ενας χορος και μια παρασταση και χρωματα. Ενα ρολοι ετοιμο να σκασει στα χερια. Σε οποια χερια. Στα πρωτα που θα το κρατησουν. Γιατι ο χρονος σπαει. Κομματια σου παντου. Εικονες σου να σερνονται στα ποδια ασημαντων εραστων. Στον εναν θα παιξεις το πιο μαγικο βιολι και στον αλλο θα τραγουδησεις τις πιο παραφωνες κραυγες της Galas. Σ' εκεινον οι ρωγες σου θα ανθισουν σε ανεμωνες κα στον αλλο θα πεταξουνε αγκαθια. Γιατι καιγεσαι απο μεσα προς τα εξω. Ετσι σπασμενη καιγεσαι. Το μεγαλοπρεπες θεαμα για τα πιο απιθανα στοματα. Τα χειλη τα ξενα δεν σημαινουν τιποτα. Η παρασταση ειναι δικη σου. Ολοδικη σου.
Τι ειναι ομως μια παρασταση διχως θεατες?
Τι ειναι ενας πινακας θαμμενος στο υπογειο?
Το πιο εξαισιο αριστουργημα κιτρινιζει απο το χρονο. Φθειρεται στη μοναξια του χωρις να διαφθειρεται. Το σωμα δικτατορευει το νου.

Δυστυχως δεν ειμαι τετραγωνη.
Διαλυμμενη στα πριν και στο τωρα. Στα αυριο και στο ποτε.
Και το μονο που νιωθω ειναι πως νιωθω.

[η φωτο απο το "Σπιτιμου" που πια δεν υπαρχει....]

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Ενα Παραμυθι

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα  Συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν  η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη  και όλα τα  άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί  σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με», είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου», της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου», είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε;».
«Ο Χρόνος», της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;», ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;».
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

SI del cielo te caen limones APRENDE a hacer limonada !

Eyes and Mirrors-Louise Bourgeois
Ο ανθρωπος γεννιεται ελευθερος, και παντου ειναι αλυσοδεμενος [L'homme est né libre, et partout il est dans les fers, Voltaire]. Ειναι ενα χιλιοστοκυτταρο που πειθει το πιο κοντινο του κυτταρακι να φιληθουνε για μια στιγμη. Το ξεγελα με γυναικεια τερτιπια και υποσχεσεις για περαστικες συνουσιες. Πριν καλα καλα καταλαβει πως και τι ο διαβαταρης φιλητης εγκλωβιζεται μεσα στο μαργιολικο της στομα και τα δυο γινονται ενα. 

Η ελευθερια λοχευει ακριβως στον απειραριθμησιμο αριθμο πιθανοτητων του ανθρωπου που πλαθεται. Μπορει να ειναι αντρας ή γυναικα. Να εχει κιτρινα ή μαυρα ή πρασινα μαλλια σαν την πανεμορφη Rosa. Τα ματια του ισως εχουν το χρωμα της αμμου, της θαλασσας, της βρεγμενης ακτης, της πετρας, του οστρακου ή τη λευκοτητα ενος τυφλου. Μπορει να ειναι ψηλος ή κοντη. Μπορει να σωσει τον κοσμο ή να καταστρεψει τον εαυτο του μεσα σε δρομους που καινε. Μπορει να γυρισει ολο τον κοσμο με ενα βιβλιο αγραφο στο νου ή να γραψει τους πιο υπεροχους συνδιασμους λεξεων κλειδωμενος πενηντα χρονια στη σοφιτα του. Ισως σκοτωσει τα παιδια της απο την απελπισια ενος ανεκπληρωτου ερωτα ή ισως σκοτωθει απο ενα ηλιθιο οπλο. Μπορει να της αρεσει να κανει ερωτα σε κρυφους ποθους του πιο αποκρουστικου σκηνοθετη ή να αφιερωσει μια ζωη στη μοναξια του φυλου.

 Καθως τα δυο γινονται τεσσερα και τα τεσσερα δεκαξι μια μια οι πιθανοτητες ξεφτανε. Κι οταν πια χαιρετησεις τον κοσμο με τις ελευθεριες της ορισμενης υπαρξης σου ξεκιναει το τελετουργικο του  δευτερου, πιο γνησιου εγκλωβισμου σου. Πρωτα με μικρα συρματα στα ευπλαστα χερακια σου. Κι επειτα οι ολο μεγαλυτερες κρικοδετες αλυσιδες. Ωσπου φτανεις σε μια ενηλικιωση που τα δεσμα σου ειναι ασηκωτα και γερνεις να ξαπλωσεις. Για λιγο. Να παρεις δυναμεις για να σηκωθεις μετα. Να πας λιγο παραπερα. Οποιος πεσει ομως γλυκενεται και δεν θα υψωθει ξανα ολορθος. Ειναι βαρυς ο ουρανος και μαλακο το στρωμα.

Αν ομως . . Αν γλιστρησεις τα δαχτυλα σου αναμεσα στα πλεγματα μπορεις με τα συρματα και τα σιδερα να φτιαξεις δαχτυλιδια και κολιε και σκουλαρικια και βραχιολια για τα χερια και τα ποδια και να  γιανεις τα δεσμα σου στολιδια..

[η φωτογραφια ειναι απο το εργο Cell (Eyes and Mirrors) 1989-93 της Louise Bourgeois που εφυγε χτες κλεινοντας εναν αιωνα οπου η γυναικα αφηνεται ελευθερη πλεον να αφησει την σφραγιδα της στην τεχνη]

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

STeliNiTA: La Belle Dame Sans Merci

Μια φορα κι εναν καιρο πριν πολλα πολλα χρονια [το ενα πεμπτο της ζωης μου πριν για την ακριβεια] γνωρισα ενα πλασμα με σγουρα, ατιθασα μαλλια και το πιο γλυκο χαμογελο οταν γελουσε. Δηλαδη παντα. Ειναι μερικοι ανθρωποι που σου κανουν τη μεγαλυτερη εντυπωση κι ας μην τους ξερεις πολυ καλα. Η Στελινα ηταν φιλη του-φιλου-της-φιλης-ω-φιλε! και καπως ετυχε στο δρομο μου οπως συμβαινει στην μικρη μας φοιτητουπολη.

Αυτο που θυμαμαι εντονα ειναι  η υπεροχη αισιοδοξια της, η αστειρευτη ενεργεια της [ειναι απο εκεινα τα περιεργα ανθρωποειδη που δεν κοιμουνατι ποτέ, βρισκονται παντου και παντα, ειναι ετοιμα για κρασι στην Αβυσσηνια δυο τετραγωνα παρακατω απο το σπιτι τους, αλλα αμα τυχει δεν το χουν σε τιποτα να πεταχτουν και μεχρι τη Λιμα  αν κατσει η παρεα] και φυσικα το μοναδικο στυλ της.

Κι οταν λεω "μοναδικο" δεν ειναι απλως για να νοστιμισω με μπαχαρολεξο το "στυλ". Το εννοω χιλια τα εκατο. Ειναι το παιδι που χειμωνιατικα θα βγει με μια λεπτη, βισκοζ ζακετα γιατι αυτη η ζακετα ταιριαζει με αυτο το παπουτσι και αυτο το συγκεκριμενο φορεμα και αυτην την διαθεση. Το καλοκαιρι στην παραλια θα κυκλοφορησει με σταρακια γιατι ετσι της καπνισε και δεν θα την περασει κανενας για δραπετη ψυχιατρειου γιατι πολυ απλα ολα επανω της μιλανε την προσωπικοτητα της. Μεσα στην πολη μπορει να βγαλει τα παπουτσια με τον πιο ανεμελο τροπο και να σε πεισει ολη της η παρουσια πως ετσι ειναι αν ετσι νομιζει. Μου εχει μεινει ειδικα μια φανταστικη καρφιτσα που φοραγε με ενα πελωριο κασκολ την ωρα που προσπαθουσε να μας συρει να βγουμε εξω. Την ειχα ζηλεψει εκεινη την καρφιτσα, μα πιο πολυ ζηλευα και ζηλευω το κεφι της. 

Δυστυχως μετα την αρχικη επαφη μας την εχασα για παρα πολυ καιρο. Διαφορετικες σχολες, διαφορετικες ζωες, η Στελινα ολα τα χρωματα μαζι, εγω λιγο μαυριλα και λιγο απομονωση, σκορπισαν και οι δεκαδες συνδετικοι κρικοι οποτε δεν περιμενα να την ξαναβρω ποτε. Ωσπου το δαιμονοποιημενο διαδικτυο την ξεφυτρωσε μπροστα μου και στ' αληθεια χαρηκα τοσο πολυ που την ειδα. Υπεροχες φωτογραφιες [δυστυχως τις κατεβασε και δεν εσωσα καμια], υπεροχα σχεδια, φανταστικες προστασεις μοδας, συμβουλες και ενα κοριτσι ολο γλυκα που ζει τωρα, ζει εντονα και εχει ολη την ευτυχια του κοσμου οχι γιατι της αξιζει [αυτο το "αξιζει" που λεγεται ειναι λιγο χαζο] αλλα επειδη την θελει και την κυνηγα.

Επισης ειναι και η πρωτη φιλη μου μπλογκερου και το ιδιαιτερο, μοναδικο [σαν εκεινη] μπλογκ της το διαβαζουμε εδω. Τωρα που αποδημω στα ξενα ελπιζω να τη φερει ο δρομος της κατα το σπιτι μας εκει στο Μπαριο Γκοτικο και της ευχομαι να ειναι παντα τοσο μα τοσο δημιουργικα τρελογκα!

Φιλια πολλα σου κουκλα μου!

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

El empleo--Santiago Grasso [2008]



Που σταματαει η ψυχοδιανοητκη μας υπαρξη και που ξεκιναει η οντολογικη μας χρηστικοτητα? 
Ενα εκπληκτικο animation απο την μακρινη Αργεντινη που φιλοσοφει ασυστολα και τοσο μα τοσο ομορφα. Απολαυστε το. Εξαιρετικο.

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

a breakage inside



The wood of suicides has changed since my last visit to Hell. I remember it as a tiny grove. Now it resembles a forest.

--Dream, in Sandman #4: "A Hope in Hell"

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

The Bad Movies--Trouble Soul

 long ago a night like this; destiny was calling.
the temptation was there
 when heaven's promises don't work,

a man desires a new deal from the dead,

hey oldman there's no light in your face,
why you go around me like a shadow with my trace,

there's a legend who is strangling to come through,

if you buy me a drink i'll make your wish come true.
there's a place beyond the source of eternal youth,

Eve will take you there to stay with her forever,

i'll give you back your shine and i let your soul free,

in this grey sky i lost my identity.

tell me oldman what are you looking for,

there's no more happiness around,

i don't know your name, have you got something to trade,
i' m lost like you
there's nothing you can do

too many places
too many days and nights,

searching for eternity and paying every price,
can you sell your soul and giving all these lies

i' m lost like you
there's nothing you can do

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

never send to know for whom the bell tolls


144.- Ἡ Διχόνοια ποὺ βαστάει
ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερὴ
καθενὸς χαμογελάει,
"πάρ' τό", λέγοντας, "καὶ σύ".


145.- Κειο τὸ σκῆπτρο πού σας δείχνει
ἔχει ἀλήθεια ὡραῖα θωριά.
μὴν τὸ πιάστε, γιατί ρίχνει
εἰσὲ δάκρυα θλιβερά.


146.- Ἀπὸ στόμα ὀποῦ φθονάει,
παλληκάρια, ἂς μὴν πωθεῖ,
πῶς τὸ χέρι σας κτυπάει
τοῦ ἀδελφοῦ τὴν κεφαλή.


147.- Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους
τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά:
"Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσό τους
δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά".

"Tο έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό", λεει ο Σολωμος για να συμπληρωσει διακοσια χρονια αργοτερα ο Saramago, "Αλλα τις αληθειες πρεπει να τις επαναλαμβανει κανεις πολλες φορες για να μην πεσουν, οι καημενες, σε ληθη". Ζουμε σε μια χωρα που ο πολιτης δεν εχει εμπιστοσυνη στον πολιτικο πως θα πραξει τα δεοντα για την προασπιση των δικαιωματων της χωρας και των πολιτων της,  δεν εχει εμπιστοσυνη στο γιατρο του, δεν εχει εμπιστοσυνη στα ΜΜΕ, στην αστυνομια, στα δικαστηρια. Ο γειτονας δεν εχει εμπιστοσυνη πως εαν φωναξει "βοηθεια" θα ερθει καποιος να τον βοηθησει οντως. Σε μια κατασταση τραβηγμενη απο τα μαλλια κανεις δεν βγαινει να πει τις αληθειες. Να παρει μια κιμωλια και να χαραξει τα ορια της αληθειας της καθε πλευρας. Γιατι οταν εστω κι ενα ψεμα βγαινει στο φως πλεον δεν μπορεις να εμπιστευτεις τιποτα απο τον αλλο. Tοτε oλα τα συστηματα καταρρεουν και φοβασαι. Και ο φοβος ειναι το πρωτο βημα προς την ανελευθερια. Σκεψης, δρασης, εκφρασης, ζωης.

Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Romantic and not Romantic Pushkin

 PК А. П. КЕРН


Я помню чудное мгновенье:
Передо мной явилась ты,
Как мимолетное виденье,
Как гений чистой красоты.

В томленьях грусти безнадежной,
В тревогах шумной суеты,
Звучал мне долго голос нежный,
И снились милые черты.

Шли годы. Бурь порыв мятежный
Рассеял прежние мечты
,
И я забыл твой голос нежный,
Твои небесные черты.

В глуши, во мраке заточенья
Тянулись тихо дни мои,
Без божества, без вдохновенья,
Без слез, без жизни, без любви.

Душе настало пробужденье,
И вот опять явилась ты,
Как мимолетное виденье,
Как гений чистой красоты.

И сердце бьётся в упоенье,
И для него воскресли вновь
И божество, и вдохновенье,
И жизнь, и слезы, и любовь.

To A. P. Kern.


I remember a wonderful moment
As before my eyes you appeared,
Like a vision, fleeting, momentary,
Like a spirit of the purest beauty.

In the torture of hopeless melancholy,
In the bustle of the world's noisy hours,
That voice rang out so tenderly,
I dreamed of that lovely face of yours.

The years flew quickly. The storm's blast
Scattered the dreams of former times,
And I forgot your tender voice,
And the features of your heavenly face.

In remoteness, in gloomy isolation,
My days dragged quietly, nothing was new,
No godlike face, no inspiration,
No tears, no life, no love, no you.

Then to my soul an awakening came,
And there again your face appeared,
Like a vision, fleeting, momentary,
Like a spirit of the purest beauty.

And my heart beat with a rapture new,
And for its sake arose again
A godlike face, an inspiration,
And life, and tears, and love, and you.


Το παραπανω ποιημα λεγεται πως ειναι το ωραιοτερο ερωτικο ποιημα στα ρωσικα. Γραμμενο απο τον Alexander Sergeyevich Pushkin  για την ερωμενη του Anna Petrova Kern. Παντρεμενη εκεινη απο χρονια μ' εναν γερο που μισουσε φλερταρε ασυστολα στην Αγια Πετρουπολη. Μεχρι που το καλοκαιρι του 1825 η τυχη της συναντηθηκε με τον νεαρο καζανοβα λογοτεχνη. Ο Pushkin ειχε πολλες ερωμενες, η Anna Petrova ομως εμεινε στην ιστορια λογω του πιο λυρικου ποιηματος αγαπης. Τωρα αν μας φαινεται κοινοτοπο λογυδριο φταιει η αγγλικη μεταφραση. Ο Nabokov κοροιδευε τους αγγλους μεταφραστες. Ειναι αδυνατον η μαγεια των λεξεων να αποδοθει σε αλλη γλωσσα.

Βεβαια επειδη καλος ο ρομαντισμος μα η πραγματικοτητα ειναι πολυ πιο καυστικη, ο Pushkin αργοτερα αναφεροταν στην Anna Petrova αποκαλωντας την "πορνη της Βαβυλωνας" και σε συνομηλιες με φιλους ελεγε με εστετ διαθεση: "με τη βοηθεια του Θεου την πηδηξα εκεινη τη μερα".

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Das Experiment: Ελληνικες Φυλακες



Ελεώνας Θηβών (20-02-09),

Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστών, για να μπορέσω να ζήσω.
Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.
Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.
Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»:
Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι.
Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να…αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.
Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους…
Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη…νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω.
Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.
Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ εάν κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.
Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.
Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι, εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.
Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποιά «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλαλ τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.
Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και ανγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα Δανιηλίδου Χαρίκλεια ει΄ναι η εν λόγω δεσμοφύλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφύλακα Γαλάνη Ιωάννη που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασα πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελέας Πρασσάς Γεώργιος με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.
Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.
Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων Κοράκης Παναγιώτης, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν…
Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση –ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.
Όταν και αν κάνεις μπάνιο σε παρατηρεί. Έτσι, μένουμε χωρίς μπάνιο για 7 μέρες και άνω. Καφέ, νερό υποχρεούσαι να παραγγείλεις μόνο από το καφενείο της φυλακής το οποίο λειτουργεί για τους δεσμοφύλακες και δουλεύουν σε αυτό κρατούμενες. Την τελευταία φορά που κρατήθηκα στην απομόνωση πλήρωσα 20 ευρώ στο καφενείο. Με αυτά τα χρήματα μπορούσα να περάσω περίπου είκοσι μέρες αγοράζοντας καφέ, ζάχαρη κλπ ενώ τα πλήρωσα μέσα σε πέντε μέρες. Αλλά εδώ η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας του Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.
Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριοι της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε…
Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.
Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμό του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.
Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τοςυ επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.
Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.

Γκουλιώνη Κατερίνα προς Τον Συνηγορο του Πολιτη

Ενα χρονο πριν στις 18 Μαρτιου 2009 η κρατουμενη Κατερινα Γκουλιωνη βρεθηκε νεκρη στο πλοιο απο Πειραια για Ηρακλειο μετα απο την εγκριση της μεταγωγης της απο τις φυλακες Θηβας στις φυλακες Λασιθιου. Δεν ηταν η πρωτη της μεταγωγη μιας και ειχε κανει ενα τουρ απο διαφορες φυλακες ανα την Ελλαδα εξαιτιας της δρασης της ωστε να αποκτησυν οι φυλακισμενες πιο αξιοπρεπη συμπεριφορα και ανθρωπινη αντιμετωπιση απο τους φυλακες και τους υπευθυνους των φυλακων. Για την εφαρμογη δηλαδη των  περιβοητα ανθρωπινων δικαιωματων που θεσμοθετηθηκαν στην ανθρωπιστικη Ευρωπη της Αναγεννησης. Η τελευταια της αυτη μεταγωγη εγινε τρεις βδομαδες περιπου πριν τη δικη της στη Λαρισα για κατοχη και εμπορια ναρκωτικων. Η ιδια στις επιστολες που εγραφε συστηματικα μιλαει για τη χωλοτητα της συγκεκριμενης κατηγοριας και απλως υποδεικνυει το προβλημα που υπαρχει οσον αφορα το νομικο πλαισιο για τους χρηστες ναρκωτικων.

Η Κατερινα Γκουλιωνη αντεδρασε πρωτη εναντια μιας πρακτικης που εφαρμοζεται στις γυναικειες φυλακες: την κολπικη και πρωκτικη εξεταση για τυχον αποκρυψη ναρκωτικων ουσιων. Μια βδομαδα μετα το θανατο της η "εξεταση" καταργηθηκε βαζοντας ενα λιθαρακι στο οικοδομημα που λεγεται Δικαιωματα των Κρατουμενων. Και επιβεβαιωνοντας ακομα μια φορα πως χωρις τη θυσια της γυναικας του πρωτομαστορα γιοφυρι δεν χτιζεται.

Το τι συμβαινει στις φυλακες ειναι αγνωστο. Προτιμουμε να μην ξερουμε, να μην ακουμε, να μην βλεπουμε γιατι ειναι κατι που δεν μας αφορα. Θεωρουμε. Ζυγιαζουμε και ζυγιαζουν για μας την αξια της ανθρωπινης υποστασης και την χωριζουν σε κατηγοριες. Εχουμε χασει ολο το νοημα του θεσμου της φυλακισης που υποτιθεται πως θα επρεπε να ειναι ο σωφρονισμος και μαλιστα το τελικο μεσο προσπαθειας σωφρονισμου. Οι φυλακες εχουν καταντησει να ειναι ο χωρος που θα κλειδωσουμε  μεσα εκεινα τα μελη της κοινωνιας που θεωρουμε επικινδυνα, αναξια βοηθειας, τις δυσκολες περιπτωσεις, τους αποκληρους, τους μη ανηκοντες στην ευλογημενη μεση ελληνοαστικη καστα. Στα ιδια κελια καποιος που χρωσταει χρηματα, καποιος που ειναι ναρκομανης, καποιος που εχει δυο τσιγαρα χασις, καποιος που βιασε και καποιος που σκοτωσε. 

Ο θανατος της κρατουμενης Κατερινας Γκουλιωνη αποδοθηκε σε υπερβολικη ληψη ναρκωτικων ουσιων. Οι υπευθυνοι της μεταγωγης της δεν κατηγορηθηκαν ποτε και το πορισμα του ιατροδικαστη εχει αμφισβητηθει. Οπως και να 'χει η ουσια παραμενει: οι συνθηκες μεσα στις φυλακες ειναι αυτες. Οι εξουσιαρχες των φυλακωνε ειναι αυτοι. Ο Fiodor Dostoyevsky ειχε γραψει πως "Το επιπεδο του πολιτισμου μιας κοινωνιας κρινεται απο τις φυλακες του". Αυτο που περιγραφεται στην επιστολη της Κατερινας Γκουλιωνη ειναι το δικο μας επιπεδο πολιτισμου στις αρχες του 21ου αιωνα ειτε μας αρεσει ειτε οχι. Κι οσο θα διαμαρτυρομαστε για το καθε Γουανταναμο και τους πολεμοχαρους Αμερικανους σαδιστες στρατιωτες καλον ειναι να σκεφτομαστε τι συμβαινει διπλα μας.