Dentro de los Ojos de una Cámara

Τεσσερις μηνες και ακομα δεν εχω τραβηξει μια φωτογραφια στο νεο μου Σπιτι. Λατρευω τη φωτογραφια, μα βαριεμαι αφορητα να φωτογραφιζω η ιδια. Δανειζομαι τις φωτογραφιεςς του Μακη Λ. [επανω] και της Μαριας Μπιανκανεβε [ολες οι παρακατω], λοιπον, για μια γρηγορη ματια στις φιδοστρωτες γειτονιες της Βαρκελωνης και πιο πολυ στο κομματι που αγαπω. 

Την Παλια Πολη. Ciutat Vella.

Κατω απο το μπαλκονι μου κανταδα μου κανουν καθε πρωι τα λευκοροδινα ποδηλατα της πολης.

Το αγαπημενο μου μπαρακι εκει καπου στη Raval με τους σερβιτορους βγαλμενους απο ταινια του Fassbinder και διακοσμηση που μου μοιαζει  με το γλυκο μου Pasta Flora.

Ακριβως εξω απο το μαγαζακι της madame Jasmine ενας πελωριος γατος μας περιμενει.. καθε μα καθε φορα.

Η αγαπημενη μου θεατρο-καφετερια. Και ναι ειμαι αυτιστικο, δεν πηγαινω σχεδον πουθενα αλλου για καφε.

Σ' αυτη την πολη πρεπει να περπατας συνεχως με το κεφαλι σου στον ουρανο.

 Οι δρομοι της μπορει να ειναι απο γκριζο τσιμεντο, μα παντου θα βρεις λουλουδια φυτεμενα. Εμπιστευσου τα, η συμβουλη μου.

Καντουνια... καντουνια... Αμετρητα δρομακια που μου πηρε βδομαδες να τα βαλω σε ταξη. Κι ακομα χανομαι ωρες ωρες.

Η αγαπημενη μου βαρκελωνεζικη αφισα στους δρομους.

Και λιγο πριν γινω σαλτιμπαγκος μεσα στο σπιτι μας
το δωμα μου που απο λευκο, αυτο το ασχημο λευκο που λεει και η Κατερινα Γωγου, προσπαθω λιγο λιγο να του βαλω φωτια.