Τοσο μακρια ειναι τα προπερσινα. Ενας αλλος κοσμος που ησουν ξεγνοιαστος. Που δυστυχιζοσουν με τηλεφωνα που δεν φτανανε ποτε στο αυτι σου. Που ονειρευοσουνα εκεινα τα ματια που δεν βλεπεις και ποτε δεν ειδες. Που ζηλευες την κοπελα με τα τελεια μαλλια και εκνευριζοσουνα που τα δικα σου ειναι μια ζωη πεταμενα εδω κι εκει οσο κι αν προσπαθεις να τα στρωσεις. Τοτε που ονειρευσουνα να υποκρινεσαι μπροστα στο κοινο και το κοινο να γελαει με τα αστεια σου. Τοτε που δακρυα σε βαφανε γαλαζια επειδη ακουσες αυτο κι αυτο για σενα να λενε. Τοτε που περιμενες να παρεις αυτο το χαρτι απο το πανεπιστημιο μονο και μονο για να το σκισεις. Τοτε που νομιζες πως ηξερες την Μπαρμπαρα Γουονγκ, αλλα τωρα που εγινε ερωμενη σου ανακαλυπτεις ποσα σου ειχε κρυμμενα. Τιποτα δεν γνωριζες τοτε.
Και αυτο που φοβασαι αυτη τη στιγμη πιο πολυ ειναι το αυριο.
Οχι γιατι ειναι αγνωστο και κρυο και μαυρο.
Το φοβασαι επειδη ειναι γνωστο και κρυο και σκοτεινο.
Πως μπορει να πεθαινει μια γυναικα που αγαπιεται, ρωτουσε ο Κωστης Καρυωτακης.
Πως μπορει να μην αγαπιεται μια γυναικα που αγαπαει τοσο εσενα, ρωταει η Μαρια-Ηλεκτρα και η οποια-η.
2 σχόλια:
Θεέ μου! Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι σε αυτήν την χώρα που ακούνε μουσική με εβραϊκούς στίχους εκτός από εμένα; Πόσο χαίρομαι! Θα συμφωνήσω με το ερώτημα σου και άφησε με να είμαι η όποια-η... Πώς μπορεί;
Μ,αρέσει η γραφή σου ,,,Μπράβο σου !!
Δημοσίευση σχολίου