Μια ομορφη μερα αναμεσα σε πολλες αλλες ασχημες μερες. Μερες που καθε πραξη μοιαζει ασημαντη και καθε σκεψη φτηνη. Μερες που δεν σε νοιαζει το αυριο γιατι το αυριο δεν κρυβει εκπληξεις, παρα μονο εναν πονο που σου νανουριζανε απο παιδι στα παραμυθια. Για να γνωριζεις. Και ισως φταιει που στις πολεις δεν βλεπεις κανενα τουβλο να μαραζωνει και να φευγει. Κι επειτα ενα αλλο να ερχεται να γεμισει τη θεση του. Στις γκριζες, αγαπημενες πολεις ολα εινα στιβαρα αιωνια. Καταρρεουν. Γκρεμιζονται. Πεφτουν και ξανασηκωνται. Υποφερουν, μα ειναι εκει. Δεκα χρονια, πενηνα χρονια, τριακοσια χρονια.
Ξηλωσα το σωμα μου να βγαλω το θυμο μου. Γι αυτο το σωμα που σε προδιδει. Που σε συνθλιβει. Που σε καταδικαζει στις δικες του επιθυμιες.
Το ξηλωσα και πια δεν το γνωριζω πια.
Tο σωμα μου.
Το ξηλωσα και πια δεν το γνωριζω πια.
Tο σωμα μου.
1 σχόλιο:
opws vlepw ekei ta papoutsakia ta thelw ola!
Δημοσίευση σχολίου