STeliNiTA: La Belle Dame Sans Merci

Μια φορα κι εναν καιρο πριν πολλα πολλα χρονια [το ενα πεμπτο της ζωης μου πριν για την ακριβεια] γνωρισα ενα πλασμα με σγουρα, ατιθασα μαλλια και το πιο γλυκο χαμογελο οταν γελουσε. Δηλαδη παντα. Ειναι μερικοι ανθρωποι που σου κανουν τη μεγαλυτερη εντυπωση κι ας μην τους ξερεις πολυ καλα. Η Στελινα ηταν φιλη του-φιλου-της-φιλης-ω-φιλε! και καπως ετυχε στο δρομο μου οπως συμβαινει στην μικρη μας φοιτητουπολη.

Αυτο που θυμαμαι εντονα ειναι  η υπεροχη αισιοδοξια της, η αστειρευτη ενεργεια της [ειναι απο εκεινα τα περιεργα ανθρωποειδη που δεν κοιμουνατι ποτέ, βρισκονται παντου και παντα, ειναι ετοιμα για κρασι στην Αβυσσηνια δυο τετραγωνα παρακατω απο το σπιτι τους, αλλα αμα τυχει δεν το χουν σε τιποτα να πεταχτουν και μεχρι τη Λιμα  αν κατσει η παρεα] και φυσικα το μοναδικο στυλ της.

Κι οταν λεω "μοναδικο" δεν ειναι απλως για να νοστιμισω με μπαχαρολεξο το "στυλ". Το εννοω χιλια τα εκατο. Ειναι το παιδι που χειμωνιατικα θα βγει με μια λεπτη, βισκοζ ζακετα γιατι αυτη η ζακετα ταιριαζει με αυτο το παπουτσι και αυτο το συγκεκριμενο φορεμα και αυτην την διαθεση. Το καλοκαιρι στην παραλια θα κυκλοφορησει με σταρακια γιατι ετσι της καπνισε και δεν θα την περασει κανενας για δραπετη ψυχιατρειου γιατι πολυ απλα ολα επανω της μιλανε την προσωπικοτητα της. Μεσα στην πολη μπορει να βγαλει τα παπουτσια με τον πιο ανεμελο τροπο και να σε πεισει ολη της η παρουσια πως ετσι ειναι αν ετσι νομιζει. Μου εχει μεινει ειδικα μια φανταστικη καρφιτσα που φοραγε με ενα πελωριο κασκολ την ωρα που προσπαθουσε να μας συρει να βγουμε εξω. Την ειχα ζηλεψει εκεινη την καρφιτσα, μα πιο πολυ ζηλευα και ζηλευω το κεφι της. 

Δυστυχως μετα την αρχικη επαφη μας την εχασα για παρα πολυ καιρο. Διαφορετικες σχολες, διαφορετικες ζωες, η Στελινα ολα τα χρωματα μαζι, εγω λιγο μαυριλα και λιγο απομονωση, σκορπισαν και οι δεκαδες συνδετικοι κρικοι οποτε δεν περιμενα να την ξαναβρω ποτε. Ωσπου το δαιμονοποιημενο διαδικτυο την ξεφυτρωσε μπροστα μου και στ' αληθεια χαρηκα τοσο πολυ που την ειδα. Υπεροχες φωτογραφιες [δυστυχως τις κατεβασε και δεν εσωσα καμια], υπεροχα σχεδια, φανταστικες προστασεις μοδας, συμβουλες και ενα κοριτσι ολο γλυκα που ζει τωρα, ζει εντονα και εχει ολη την ευτυχια του κοσμου οχι γιατι της αξιζει [αυτο το "αξιζει" που λεγεται ειναι λιγο χαζο] αλλα επειδη την θελει και την κυνηγα.

Επισης ειναι και η πρωτη φιλη μου μπλογκερου και το ιδιαιτερο, μοναδικο [σαν εκεινη] μπλογκ της το διαβαζουμε εδω. Τωρα που αποδημω στα ξενα ελπιζω να τη φερει ο δρομος της κατα το σπιτι μας εκει στο Μπαριο Γκοτικο και της ευχομαι να ειναι παντα τοσο μα τοσο δημιουργικα τρελογκα!

Φιλια πολλα σου κουκλα μου!