Fool Moon Barcelona

Mercado Santa Catalina-2009

Ποτε οι νυχτες γινονται μερες και οι μερες βδομαδες. Ο χρονος και η θυμηση εκεινη της μαγικης ταινιας του Kim Ki-duk που μια γυναικα αγαπαει εναν αντρα. Το πιο απλο συμπλεγμα στον κοσμο. Το πιο συνθετο συναισθημα στους γαλαξιες. Και φοβαται μην το χασει. Γιατι ο χρονος περναει και φθειρει και συνηθιζει και σε κανει να ξεχνας πως τιποτα δεν ειναι για παντα και πως τιποτα δεν ειναι δικο σου. Ουτε καν το δερμα σου, το προσωπο σου, το χρωμα των ματιων σου που ξεθωριαζει. Τα χερια σου που γινοναι ολο ρυτιδες. 

Ο ανθρώπινος πόνος προέρχεται από την άρνηση του γεγονότος ότι όλα στον κόσμο έχουν

ημερομηνία λήξεως: οι έρωτες, οι φιλίες, η ευτυχία, ακόμη και η ίδια η ζωή. 

--Χοροσκελης

Η γυναικα μεταμορφωνεται εξωτερικα για να κερδισει τον ερωτα της παλι απο την αρχη. Κι οταν εκεινος απορριπτει την ξενη, νεα ερωμενη γιατι του λειπει η αληθινη του αγαπη η γυναικα του λεει πως μπορει να μην μοιαζει σ' εκεινη, μα ειναι εκεινη. Αλλη και ομως η ιδια. Ο αντρας θυμωνει. Την βρισκει στις κινησεις, στο γελιο, στα αγγιγματα, σαν ομως απλωνει τα ματια του βλεπει ενα διαφορετικο προσωπο. Τοτε ειναι που αποφασιζει να αλλαξει κι εκεινος. Να γινει ενας αλλος ιδιος. Να την πονεσει που η αγαπημενη εσβησε οριστικα την μορφη της αγαπημενης. Κι επειτα την αφηνει να ψαχνει να τον βρει. Δεν ξερει πια πως μοιαζει ο αντρας κι εκεινη αφηνεται σε περαστικους διαβατες που θα μπορουσαν να ειναι εκεινος. Ομως δεν ειναι. Ποτε δεν ειναι. 

Ο χρονος μας αλλαζει. Μας κανει αλλους. Αλλαζει και εκεινους που αγαπουμε. Σκληραινει το μεσα τους. Μαλθακωνει τις εκφρασεις τους. Αγαπαμε, μα δεν αναγνωριζουμε πια. Φιλαμε, αγκαλιαζουμε, δινομαστε σε φιλους, γνωστους, αγαπημενους και προσπαθουμε να φερουμε στο νου παλιες εικονες. Να κολλησουν πανω στα αλλοιωμενα, καινα προσωπα.

Η αγκαλια στον πατερα οταν ησουνα εφτα χρονων και τον περιμενες ολο το βραδυ.

Τα γελια με τους φιλους σ' ενα σπιτι.

Δυο γελια ζωγραφιστα καπου στην Αθηνα που σε μαζεψαν να γιατρεψουν το πληγωμενο σου φτερο.

Ο παιδικος καυγας με τον αδερφο σου που επαιζες την πεθαμενη μεχρι εκεινος να αρχισει να κλαιει νομιζοντας πως σε χτυπησε πολυ.

Ο χρονος ενα γαλαζιο ψαρι που σπαρταραει και γλιστραει. Μια το πιανω μια μου φευγει. Μια μου γελαει. Μια με ποναει. Ο χρονος που δεν ξερω αν αλλαζει πιο πολυ τους αλλους ή αλλαζει το βλεμμα το δικο μου και τους βλεπω αλλιως.