Tempus Frangit

πινακας απο ΤοΣπιτιΜου-2010

Τις μαγικοτερες λεξεις τις κουβαλαμε στο κορμι μας. Ο τροπος που ακουμπας τον τοιχο για να νιωσεις την σκληροτητα του που ειναι ταυτοχρονα και ασφαλεια. Ο τροπος που αγγιζεις ενα αλλο χερι τυχαια ή ηθελημενα τυχαια. Ο τροπος που χαμογελας οταν δεν καταλαβαινεις τι σου μιλανε μα δεν θελεις να παψουν να σου μιλουν. Ο τροπος που εγκαταλειπεις τα ματια σου στην αγκαλια αλλων ματιων. Ο τονος της φωνης σου που μασκαρευει σε φωνηεντα το φιλι σου. Ο χορος των μαλλιων σου που ειναι ατιθασα και σπαστα και μπερδεμενα. Ολοκληρη εισαι μια μουσικη και ενας καμβας εν εξελιξη και ενας χορος και μια παρασταση και χρωματα. Ενα ρολοι ετοιμο να σκασει στα χερια. Σε οποια χερια. Στα πρωτα που θα το κρατησουν. Γιατι ο χρονος σπαει. Κομματια σου παντου. Εικονες σου να σερνονται στα ποδια ασημαντων εραστων. Στον εναν θα παιξεις το πιο μαγικο βιολι και στον αλλο θα τραγουδησεις τις πιο παραφωνες κραυγες της Galas. Σ' εκεινον οι ρωγες σου θα ανθισουν σε ανεμωνες κα στον αλλο θα πεταξουνε αγκαθια. Γιατι καιγεσαι απο μεσα προς τα εξω. Ετσι σπασμενη καιγεσαι. Το μεγαλοπρεπες θεαμα για τα πιο απιθανα στοματα. Τα χειλη τα ξενα δεν σημαινουν τιποτα. Η παρασταση ειναι δικη σου. Ολοδικη σου.
Τι ειναι ομως μια παρασταση διχως θεατες?
Τι ειναι ενας πινακας θαμμενος στο υπογειο?
Το πιο εξαισιο αριστουργημα κιτρινιζει απο το χρονο. Φθειρεται στη μοναξια του χωρις να διαφθειρεται. Το σωμα δικτατορευει το νου.

Δυστυχως δεν ειμαι τετραγωνη.
Διαλυμμενη στα πριν και στο τωρα. Στα αυριο και στο ποτε.
Και το μονο που νιωθω ειναι πως νιωθω.

[η φωτο απο το "Σπιτιμου" που πια δεν υπαρχει....]