οι πιο πολλοι λενε πως η γλωσσα ειναι πηγη παρεξηγησεων. πως η γλωσσα μπερδευει. πως η γλωσσα ειναι φτωχη. πως αλλο εννοω εγω κι αλλο εσυ. το μπορντω γω το λεω κοκκινο, εσυ μωβ. πολλοι λενε οτι τα συναισθηματα δεν υπαρχουν λεξεις να τα πουνε. μονο να περιγραψουνε τα συμπτωματα κι υστερα να τα βαφτισουμε ολα αυτα σε μια εννοια. κι υστερα απο τουτες τις μεγαλοστομες παραδοχες ερχεται μια λεξη απο το πουθενα και αντιλαμβανεσαι πως η βαβελ οντως υπηρξε. και οι μυθοι ειναι αληθεια. γιατι τα συναισθηματα ειναι παγκοσμια. η πιο παγκοσμια γλωσσα. περα και πανω και εξω απο ολες τις αλλες τεχνες. το αυτι, το ματι, η κουλτουρα σε μαθαινουν να αναγνωριζεις σε διαφορετικα ηδη τον πονο, τη χαρα ή τον ερωτα σου. την απωλεια και το πενθος. το θυμο και το ανομολογητο.
αν μοναχα μπορουσαμε να μιλουσαμε και να σκεφτομαστε σε ολες τις γλωσσες τοτε μοναχα αυτη η αποσταση αναμεσα στα λογια και τις αισθησεις θα γινοταν ενα. ολες οι προτασεις θα μικραιναν σε υψος και το βελος της εννοησης θα χτυπουσε το αλικο κεντρο. καθε φορα. ενα επιθετο. ενα ρημα. ενα ουσιαστικο. θα ειχαμε τη λιτοτητα του Χεμινγουεη και τη μαγια του Νερουντα και ολων των ποιητων. ενω τωρα, τωρα που το τρωτο μυαλο δεν χωραει καν να θυμαται ποσες λαλιες μιλουνται στον κοσμο, αυτον τον κοσμο τον μικρο, τον μεγα, αρκεισαι σε τυχαιες συναντησεις σκορπιων λεξεων. σπανιες, μα τοσο δυνατες.
κι ετσι καπως ερωτευτηκα μια λεξη. μηνες ψαχνω να βρω τι ειναι αυτο που μεταμορφωνομαι. τι προσωπο φορει αυτο που κυοφορω στην καρδια μου. και οπως συμβαινει με ολους τους μεγαλους κι αληθινους ερωτες η συναντηση εγινε εκει που δεν το περιμενα. σε μια εντελως ακαταλληλη στιγμη που σφιζω απο βαρεμαρα κλεισμενη μεσα στους τεσσερις τοιχους της δουλειας εδω και σαρανταοχτω ωρες. μιας δουλειας που ρουφα τα τελευταια ζωηρα κυτταρα της φαντασιας και της φαιας ουσιας μου. την ωρα που πιστευα οτι πασχω απο καλπαζουσα αλλοφροσυνη. απο εμμονες ανεκπληρωτες ή παντελως φαντασιακες. την ωρα που μου λειπει αυτο που δεν εχω. την ωρα που μισω αυτο που εχω ή αμφιβαλλω αν οντως τελικα το ειχα και ποτε. την ωρα που ζηλευω εκεινο που λατευω. και παει λεγοντας. δεν μπορω να το εξηγησω.
και να τη η λεξη μου. να την. τοσο ομορφη. τοσο υπεροχη. εχει τα δακρυα για φορεμα και τα χαμογελα για γιορντανια. εχει το παθος και την αγαπη και τη νοσταλγια και τη μελαγχολια και το φοβο και την απογνωση και την επιγνωση. εχει τα παντα. ειναι τελεια. και ειναι εγω.
Saudade λοιπον.
