more extraordinary musik

extraordinary musik

Human Fly

  Αυτο το ατελειωτο σπιραλ. Οι ανθρωποι που αφησαμε πισω και μας αφησανε πισω. Οι σιωπες που μπουκωνουν το μυαλο. Οι σχεσεις που μεταλλασσονται. Η μοναξια που μεγαλωνει.
Το μυαλο στεγνωνει. Ο χρονος απειλει. Μαθαινεις απο την αρχη να αγαπας. Μαθαινεις απο την αρχη να εισαι οποιος και να εισαι. Αλλαζει το προσωπο σου. Αλλαζει ο τροπος που μιλας, αγκαλιαζεις, φιλας. Δεν εχεις τι να πεις. Σε ποιον να μιλησεις ολα αυτα που σκεφτεσαι και δεν εχουν ονομα.
Ποτεπουθενα.
Κρατας το ιδιο ονομα. Μια μουρη που σου μοιαζει. Το γονιδιωμα που σε αποτελει. Μοιαζεις με καποια που καποτε υπηρξε κι ομως δεν ειναι εσυ. Δεν ειναι αυτη που εισαι σημερα. Θυμασαι τις μνημες της, αγαπας τις αγαπες της, κρατας το παρελθον της. Εισαι στα χναρια της και πιο πολυ τη συλλογιεσαι σαν μητερα, παρα σαν εαυτο. Σε αποτελει. Σε ζεσταινει η ανασα της πανω απο τα ματια σου. Ειναι μια ξενη ομως.
Μια ολοτελα ξενη.
Η Sophey-Lou ειναι πια η Sophey-Lou. Ειναι τοσες πιθανοτητες. Ειναι τοσα αυριο και δεν ειναι τιποτα. Νιογεννο μωρο που ξανααναδιαμορφωνεται. Και νιωθει αυτη την αμηχανια απεναντι σε ολους που μαλλον καποτε γνωριζε. Γιατι της μιλανε σαν να γνωριζονται απο καιρο. Που καταλαβαινει τα αστεια τους πριν καν τα πουνε. Κι ομως δεν τους ξερει καθολου. Θελει να τους ξανασυστηθει γιατι η μορφη που της μοιαζει τοσο πολυ μεσα και εξω δεν ειναι πλεον εκεινη.
Και τοσο ταυτοχρονα της λειπουν ολα. Νοσταλγει. Κλαιει μερικες φορες απο μελαγχολια. Και την ιδια στιγμη ειναι καινουργια. Ολοκαινουργη βγαλμενη απο το κολλαρισμενο της κουτι ετοιμη να συναντησει τον κοσμο. Που δεν εχει ιδεα πως ειναι.
Αγαπα. Αγαπα.
Και περιμενει. Και ακουει μουσικη που κατι της θυμιζει, μα δεν θυμαται τα λογια. Καπου, καποτε ισως τα ονειρευτηκε.
Ενα ονειρο ηταν ολο.
Και ενα ονειρο ειναι και το απο δω και περα.