aujourd' hui

Shel Silverstein--The giving tree, 1964

what real journalism looks like*

The War on Democracy

μαθηματα ιστοριας του αυριο οταν θα ειναι αντικειμενικος παρατηρητης του σημερα
click the title and enjoy 

*in case we forget

Con mi encadenamiento a la tierra pago la libertad de mis ojos

Δεν ξερω.
Οταν εχω αυτο που θελω, παυω να το θελω πια. Και η αληθεια ειναι πως δεν το θελω. Το εχω. Μια μικρη αλλαγη στα συμφωνα και μεσα μου να μαινεται το χαος. Κι αν ειχαμε ολα οσα θελαμε τι θα εμενε να ζησουμε πια?

Ολα ειναι λογικα και ειναι περιεργα που ολα ειναι λογικα.
Δεν ξερω.
Γεμισα ερωτησεις με μια μοναχα απαντηση.
Δεν ξερω.

“To take possession of a city of which you are not a native you must first fall in love there.”

Παλι σε μια αγνωστη πολη. Παλι αναμεσα σε αγνωστους. Με μια βαλιτσα στο χερι ψαχνοντας τον εαυτο μου, τις ιδεες μου, την ταυτοτητα μου και την αγαπη. Δεν εχω ιδεα πως ειναι και πως μοιαζει. Δωσαμε ραντεβου κανα δυο φορες, μα δεν μ' αναγνωρισε κι εφυγε. Ή αναγνωρισα εγω αλλους με παρομοια σημαδια και φυγανε κι αυτοι τελικα. Δεν καταλαβαινω τιποτα. Μοναχα πως ειμαι μακρια. Εκει που με εφερε λιγο η μοιρα παρεα με τον εραστη πεπρωμενο. Για πολυ καιρο. Σ' ολο αυτο το ταξιδι των παρεξηγησεων, με τις βαλιτσες να αλλαζουν χερια και μερη εγινα φιλη με τη μοναξια μου. Και δεν με τρομαζει πια αυτο το τερας των παιδικων μου χρονων. Μοναχα αμφιβολιες μου ανεμογεννα αν ειμαι εκει που θελω να ειμαι κι αν κανω αυτο που στ' αληθεια επιθυμω να κανω. 

Να χτιζεις τον εαυτο σου απο την αρχη χιλιες φορες σε τοσο λιγο ειναι μαγικο. Καθε φορα, σε καθε νεο προσωπο εισαι καποια αλλη. Περιπου ιδια με παλια, μα οχι εκεινη. Μοναχα το ονομα παραμενει ιδιο. Ποσο αδικο. Ουτε καν αυτο δεν μπορουμε να διαλεξουμε, σαν η πρωτοτοκος ονοματοδοσια να βαζει το πρωτο τουβλο της επιγειας φυλακης. Κι επειτα η μητριαρχικη γλωσσα, οι πρωτες λεξεις, οι πρωτες εικονες, τα αρχικα διαβασματα, οι φιλοι, οι δομες που φτιαχτηκαν για να μπορουμε να ζουμε σ' αυτον τον κοσμο. Κανεις δεν μας μαθαινει την ελευθερια. Θελημενα, αθελητα. Ακομα και τα πουλια ειναι δεμενα στον ουρανο, οπως ειπε καποτε ο Βob Dylan. Την ελευθερια δεν στην μαθαινει κανενας. Ειναι τ' αγριμι που καποτε λυσσομαναει για να σου υπενθυμισει πως δεν εισαι τιποτα απο ολα αυτα που μαθαινες να εισαι. Και σε κανει να ερωτευεσαι ανθρωπους, σωματα, βιβλια, πολεις κι υστερα να τα ξε-ερωτευεσαι.

Αμφιβολιες ξυπναει το θεριο μεσα μου, ομως τα δεσμα ειναι στα εγκατα ριζωμενα. Μοναχα ο ερωτας σε κανει να τα δραπετευεις κι οταν ο ερωτας ειναι στο λαθος ραντεβου ποσο πονανε πιο πολυ τα δεσμα σαν λιγο, πλασματικα λευτερος κουνουσες τα χερια σου που εφτανες στα αστερια. Ο ερωτας σε κανει να λησμονεις τον θανατο. Ο ερωτας παραμεριζει τις αμφιβολιες. Ο ερωτας σε κανει να μην θελεις να φυγεις απο το πιο ασχημο μερος του κοσμου. Ο ερωτας ομορφαινει ολους τριγυρω σου σαν να αλλαξανε δερμα. Ο ερωτας απελευθερωνει. Καμια δουλεια. Κανενα ταξιδι. Αυτα ειναι αντιπερισπασμοι για να μην τρελαθεις στο τρενο τρομου της ζωης.

Που ειναι αυτος ο ερωτας λοιπον?