Ενα, δυο τρια, τεσσερα, δεκατεσσερα, εξηντα τεσσερα φτου και βγαινω. Που να κρυφτεις απο το κοριτσακι με τα κατσαρα μαλλια που ο ηλιος τα κανει κοκκινα και το σκοταδι ολομαυρα. Ποτε τα χερια της δεν φτανουν να κυκλωσουν το σωμα της και ποτε διπλωνονται σε παραλληλους κυκλους γυρω και γυρω. Κι ομως το κοριτσακι θελει κι αλλο. Παντα θελει κι αλλο. Δεν της φτανει μια αγκαλια. Δεν της φτανει ενα φιλι. Θελει ολο τον κοσμο. Ολη την αγαπη. Ολο το φως κι ολο το σκοταδι ουρλιαξουν το ονομα της. Οχι αυτο που της δωσανε. Το πραγματικο της ονομα. Που απο χειλη σε χειλη πεταει κι αλλαζει. Ο χρονος αλλαζει. Ο χρονος την αλλαζει. Βρισκεται με ενα ενηλικο κορμι, με τα παιδικα χερακια, με το στομα της εφηβειας και μ΄ ενα ονειρο που αν το δει προς το ξημερωμα γινεται εφιαλτης. Ο ιδιος εφιαλτης παλι. Παλι. Παλι. Στους ξενους δρομους να γινεται αυτο που η μερα δεν της επιτρεπει να ειναι. Το μικρο τερας που δεν γνωρισε το μητρικο γαλα κι αφεθηκε στην αγριοτητα. Να μεταμορφωθει σε μια πραγματικοτητα τοσο αλλοκοτη απο το ανθρωπινο. Μακρια απο το λογο γινεται ο αμολυντος πυρηνας, γινεται το αναλλοτριωτο. Κι ειναι ευτυχισμενη να ειναι εκεινη. Να ειναι το εγω και το αυτο και το υπερεγω της, ολα ενορχηστρωμενα σε μια αψογη συμφωνια. Ομορφη μεσα στην μοναξια της. Μονη κι ομορφη. Τοσο ομορφη. Και τοσο μονη.
Μικρη μου.
Walking on these streets, until the night falls, my life feels to me
like the life they have.
By day they’re full of meaningless activity; by
night, they’re full of meaningless lack of it.
By day I am nothing, and
by night I am I.
There is no difference between me and these streets,
save they being streets and I a soul, which perhaps is irrelevant when
we consider the essence of things.
