Το ταξιδι φτανει στο κοντινο του τελος. Με απολειες, με αγαπες, με μαθηαματα και παθηματα, Με απωλειες και λειπες που ειναι εκεινοι που αγαπας τοσο μακρια που δεν μπορεις να τους εχεις στην αγκαλια σου. Ενα βαθυ ταξιδι μοναξιας το παραπερα. Κι εγω που γεννηθηκα για να αγαπαω, δεν μοιαζω να αγαπαω κανεναν. Και μερικες φορες θαρρω πως ειμαι μοναχη μου στον κοσμο τουτο το μικρο, το μεγα. Σαν ολους τους αλλους και σαν κανεναν. Μπερδευομαι. Και ποθω μια νυχτα,σε ενα κρεββατι με μια αγκαλια μεγαλη να με κοιμισει και να νομιζω, εστω για εκεινο το βραδυ, πως ειμαι ακομα πολυ μικρη. Ενα παιδι που το κοιμιζεις και θα του πεις πως ολα ειναι καλα. Και ταυτοχρονα μια ανασα πανω στην ανασα μου. Και μια σαρκα πανω στη σαρκα μου. Ειναι αυτος που μας χωριζουν δυο πορτες δρομο αυτος. Δεν ξερω. Δεν ξερω να αγαπω με το κορμι μου. Μα το κορμι ζηταει. Απαιτει. Τον ενα, τον αλλο. Μια μεγαλη πορνη του κοσμου. Γαμηστε με. Δεν με πεοραζει. Ενα φιλι ολογιομο στο σωμα μου. Που εισαι γαμωτο σου και που κοιμασαι. Διπλα κοιμασαι. Ενα μικρο φυλλαρακι απο παρανοιας να φτιαξω την συνταγη του ειμαι μου. Αχ και που θα βρεθω σε δυο μηνες. Δεν θελω να παω εκει κι εκει θα παω. Δεν θελω ρε πουστη μου. Στα αληθεια δεν θελω. Τιποτα δεν εγινε κι ομως γινανε τοσα πολλα. Κι ομως ακομα εδω. Λιγο πριν τα μεγαλα αντα. Να ξεσκισω τον εαυτο μου στονμ κοσμο και να γινω ο κοσμος. Να αλλαξω την ανατομια μου. Να αλλαξω ολα τα πεπρωμενα. Να με παρεις μια αγκαλια. Κι ενα φιλι. Κι ενα βιαιο γαμησι μεχρι το πρωι. Κι υστερα αλλο. Κι υστερα. Ποιος νοιαζεται για το υστερα. Γιατι κοιμασαι. Και εγω γιατι δεν μεγαλωνω. Μικακραινω με τον καιρο και γινομαι ενα παιδι αγριμι. Που δεν με νοιαζει τιποτα. Ουτε οι δουλειες, ουτε τα βιβλια, ουτε οι κρισεις, ουτε τα γυρω μου που καταρρεουν. Δεν γαμιεται. Στα αληθεια, δεν γαμιεται. Σπαταλησα τη νιοτη μου. Κι αυριο ισως ειναι αργα. Μα ργα ειναι και τωρα. Δεν γαμιεται και ο χρονος. Αυτη την ωρα θα την αφησω για την παρτη μου. Και θα ονειρευτω. Κι αυριο παλι εφτα το πρωι στην ιδια ρουτινα. Την ανοητη ρουτινα.
