Πολλα αλλαζουν και οι ρουτινες ξαναγεμιζουν τα κενα της καρδιας. Ειναι πλουτος η ξενη πατριδα, ειναι ενα ταξιδι πιο μοναχικο κι απο το θανατο με χιλιαδες ανασττασεις στο μεταξυ. Αυτο που με τρομαζει ειναι ποσο ευκολο ειναι να συνηθισεις να εισαι μοναχος. Κι ειναι ολα αυτα τα βιβλια που ποτε δεν εγραψα, μα μονο ονειρευτηκα να γραψω. Τα ονειρα που επαψα να ονειρευομαι και ερχονται που και που σαν τους συγγενεις που ξεχασες τα νοματα τους, μα τους συναντας στουσ θανατους και στις γεννησεις της ριζιας σας. Σπιτια που αλλαζουν γειτονιες, η δουλεια, οι ευθυνες. Καπου στη μεση του δρομου της ζωης μου στεκω. Και τρομαζω. Δεν ειμαι καν κοντα σ΄ αυτα που πεθυμησα στη γεννα μου. Δεν ειμαι ουτε η σκια του ανθρωπου που ηθελα να ειμαι. Και δυσκολευομαι να φορεσω αυτο το κουστουμι. Και καμια φορα, μια δυο φορες που και που, τα χειλη του μιλουν χωρις να εχω ιδεα ποιος μιλα. Απλα παμε παρακατω. Με το στενο κουστουμι, με τα δανεικα χειλια και με το χερι αδειανο. Για να δουμε.
