This Girl Needs Therapy

everybody knows the fight was fixed

Café Je T' Aime Tant

Ενα Παραμυθι

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα  Συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν  η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη  και όλα τα  άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί  σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με», είπε η Αγάπη.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου», της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».

«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου», είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:

«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:

«Γνώση, ποιος με βοήθησε;».

«Ο Χρόνος», της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;», ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;».

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

SI del cielo te caen limones APRENDE a hacer limonada !

Eyes and Mirrors-Louise Bourgeois

Ο ανθρωπος γεννιεται ελευθερος, και παντου ειναι αλυσοδεμενος [L'homme est né libre, et partout il est dans les fers, Voltaire]. Ειναι ενα χιλιοστοκυτταρο που πειθει το πιο κοντινο του κυτταρακι να φιληθουνε για μια στιγμη. Το ξεγελα με γυναικεια τερτιπια και υποσχεσεις για περαστικες συνουσιες. Πριν καλα καλα καταλαβει πως και τι ο διαβαταρης φιλητης εγκλωβιζεται μεσα στο μαργιολικο της στομα και τα δυο γινονται ενα. 

Η ελευθερια λοχευει ακριβως στον απειραριθμησιμο αριθμο πιθανοτητων του ανθρωπου που πλαθεται. Μπορει να ειναι αντρας ή γυναικα. Να εχει κιτρινα ή μαυρα ή πρασινα μαλλια σαν την πανεμορφη Rosa. Τα ματια του ισως εχουν το χρωμα της αμμου, της θαλασσας, της βρεγμενης ακτης, της πετρας, του οστρακου ή τη λευκοτητα ενος τυφλου. Μπορει να ειναι ψηλος ή κοντη. Μπορει να σωσει τον κοσμο ή να καταστρεψει τον εαυτο του μεσα σε δρομους που καινε. Μπορει να γυρισει ολο τον κοσμο με ενα βιβλιο αγραφο στο νου ή να γραψει τους πιο υπεροχους συνδιασμους λεξεων κλειδωμενος πενηντα χρονια στη σοφιτα του. Ισως σκοτωσει τα παιδια της απο την απελπισια ενος ανεκπληρωτου ερωτα ή ισως σκοτωθει απο ενα ηλιθιο οπλο. Μπορει να της αρεσει να κανει ερωτα σε κρυφους ποθους του πιο αποκρουστικου σκηνοθετη ή να αφιερωσει μια ζωη στη μοναξια του φυλου.

 Καθως τα δυο γινονται τεσσερα και τα τεσσερα δεκαξι μια μια οι πιθανοτητες ξεφτανε. Κι οταν πια χαιρετησεις τον κοσμο με τις ελευθεριες της ορισμενης υπαρξης σου ξεκιναει το τελετουργικο του  δευτερου, πιο γνησιου εγκλωβισμου σου. Πρωτα με μικρα συρματα στα ευπλαστα χερακια σου. Κι επειτα οι ολο μεγαλυτερες κρικοδετες αλυσιδες. Ωσπου φτανεις σε μια ενηλικιωση που τα δεσμα σου ειναι ασηκωτα και γερνεις να ξαπλωσεις. Για λιγο. Να παρεις δυναμεις για να σηκωθεις μετα. Να πας λιγο παραπερα. Οποιος πεσει ομως γλυκενεται και δεν θα υψωθει ξανα ολορθος. Ειναι βαρυς ο ουρανος και μαλακο το στρωμα.

Αν ομως . . Αν γλιστρησεις τα δαχτυλα σου αναμεσα στα πλεγματα μπορεις με τα συρματα και τα σιδερα να φτιαξεις δαχτυλιδια και κολιε και σκουλαρικια και βραχιολια για τα χερια και τα ποδια και να  γιανεις τα δεσμα σου στολιδια..

[η φωτογραφια ειναι απο το εργο Cell (Eyes and Mirrors) 1989-93 της Louise Bourgeois που εφυγε χτες κλεινοντας εναν αιωνα οπου η γυναικα αφηνεται ελευθερη πλεον να αφησει την σφραγιδα της στην τεχνη]