Το ομορφοτερ ερωτικο τραγουδι στα ισπανικα. .
Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010
Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010
Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010
Ο Ανθρωπος που Ενοχλησε το Συμπαν
Οταν η ιδια σου η ψυχη μπορει να σε προδωσει ποιον και τι μπορεις να εμπιστευτεις?
Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010
Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010
Qui rêve de cœur souvent est servi de pique Noir
Υποφερει. Το σωμα υποφερει. Η σκεψη υποφερει. Η ψυχη υποφερει. Ο λυκος μεσα κλειδωμενος σε τουτο το προστυχο σαρκιο ουρλιαζει απο οποια χαραμαδα βρει με τη λυσσα να ακουστει. Και πανω στη βια του ξεσκιζει τα μεσα και η φωνη του φτανει μεχρι τους γυρω. Οι γυρω τρομαζουν και αποστρεφουν το βλεμμα. Το ανθρωπινο κομματι ντρεπεται για την λυκισια αγριοτητα. Δεν ηταν φυσικο για αυτο το αγριμι να υπαρξει υποταγμενο σε νορμες και κανονες. Σε συμπεγματα. Σε λουρια. Στην πεινα. Υποταγη. Διασυρμος. Ενα περιπλανωμενο, ματωμενο ζωο περιφερομενο στους δρομους του εξευτελισμου. Κι υστερα μια νεα πολη. Μια ευκαιρια που τα λουρια λαφραινουν. Το καταναγκαστικα εξημερωμενο ζωο βρισκει την πεθαμενη του φυση και αναστανεται η κραυγη του. Τρομαζει το ιδιο στο ακουσμα της. Ειναι φωνη καλεσματος, μα βγαινει βραχνη και διωχνει τους αλλους μακρια. "Που ειναι εκεινος που θα καταλαβει τη γλωσσα του λυκου?". "Που ειναι εκεινοι που θα μιλανε την ιδια λυκισια γλωσσα?". Πιο πολυ λυκαινα στο νεο τοπο θυμαται πως η ζεστη της αγκαλιας ειναι του ανθρωπινου εαυτου. Οι λυκαινες ειναι ταγμενες στην μοναχικοτητα κι οταν φωναζουν ειναι για να κατασπαραξουν. Μοναχα που η συγκεκριμενη λυκαινα φωναζει για να αυτσπαραχτει.
Qui cherche un regard reçoit des rires moqueurs
Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010
Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010
Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010
Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010
Bargaining
Εχεις ποτε φτασει στο σημειο να παζαρεψεις τη ζωη ενος αγαπημενου σου;
Πας με αδεια χερια και με υφος προβαρισμενου ντιλερ να πετυχεις την καλυτερη τιμη. Η τσαντα στα χερια σου ειναι γεματη με τα καρναβαλιστικα χαρτονομισματα. Δεν εχεις παρα τα χερια σου. Να δωσεις, να παρεις, να φιλησεις, να αγκαλιασεις, να ψιθυρισεις προσευχες που δεν πιστευεις, να βρισεις , να δαγκωσεις. Τι παζαρια να κανεις με τον χρονο οταν και μονο η θεα σου με κουστουμι επισημο σου μοιαζει τοσο γελοια. Το περιμενες οτι θα εφτανε αυτη η στιγμη. Καποτε φτανουν ολες αυτες οι στιγμες που μισεις. Και ολωσδιολου δεν σε νοιαζει τι θα φορεσεις ή γιατι σου μιλησαν ασχημα ή πως πρεπει να οργανωσεις το αυριο σου επιτελους. Καθολου δεν σε νοιαζει που γινεσαι μουγγη σε εναν ξενο τοπο. Δεν σε νοιαζει τοσο καθολου που οι τοιχοι του νεου δωματιου σου ειναι χαρτινοι. Δεν σε νοιαζει που τα καστανα ματια που σου καιγανε καποτε το μυαλο περασανε τυχαια και φυγανε ξανα. Και δεν προκειται πια να τα ξαναδεις. Σου μνημονευσαν για ακομα μια φορα εικονες που ποτε δεν εζησες και ξυπνησαν αγαρμπα ξανα τα εκατο χρονια μοναξιας σου. Γεμισες μελαγχολια και μεσα σου ευχεσαι να ειναι παντα καλα αυτα τα φευγαλεα ματια. Γιατι καποτε τα αγαπησες ακομα κι αν δεν γνωρισες. Δεν σε νοιαζει η ζεστη. Και δεν σε νοιαζει να μοιρασεις λιγο απο το δικο σου χρονο για να μεινει ακομα λιγο στον ασχημο κοσμο μας ενα πλασμα τοσο ομορφο. Το βασιλειο μου για πεντε παραπανω χρονια. Η τεχνη κανει κυκλους γυρω απο τη ζωη. Και παρολο το παραπονο σου αγαπας ολα τα γνωστα κι αγνωστα προσωπα σου παραπανω. Διαφορετικα. Ουσιαστικα. Τελειωσανε τα ρηματα με ημερομηνιες ληξεως: αγαπω-αγαπουσα-αγαπησα-ειχα αγαπησει. Σκετη ατοφια: η αγαπη.
Μια βρισκω το σπιτι μου και μια το χανω. Καθε κοκκαλο του κορμιου μου ποναει. Οπου κι αν με αγγιξεις ποναω. Βγηκα απο το αυγο μου και ποναω. Μολις ξεδιπλωθηκα στην καταδικασμενη μου καθετοτητα και δεν εχω συνιθισει ακομα. Το κορμι μου βαδιζει με δυσκολια. Ακουει χωρις να εκπλησσεται πλεον. Απλα προσπαθει να μαθει να περπαταει στρωτα στο νεο κοσμο του. Ξετυλιγεται απο τις παλιες ζελατινες χωρις να σκεφτεται πως σαν σβησει τα κερακια φετος θα ευχηθει οπως παντα να κυλουσε παλι πισω στο τσοφλι. Φετος θα ευχηθει ο Χρονος να ξεγελαστει και το παζαρι να πιασει.
Φετος θα ευχηθει για την αγαπη απο μαργαριταρι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
