Τιποτα. Δεν καταλαβες ποτε τιποτα. Απο οσα ειμαι, απο οσα νιωθω, απο το ποσο κραταει το αυριο. Μια αιωνιοτητα και μια μερα. Μια μερα που εγω θυμαμαι δεμενη στο λαιμο σαν φυλχτο. Δεν θα φυγει ποτε της απο εκει. Ο,τι κοροιδεψα το γευτηκα. Και η γευση του ειναι στιφη. Ειναι αλμυρη. Ειναι γλυκια. Γιατι αυτο το φυλαχτο και αυτα τα ονειρα και ολο το συμπαν μου λεει πως δεν μπορει να μην καταλαβες τιποτα. Πως δεν ειμαι τοσο τρελη ή τοσο παιδι που να τρεχω πισω απο πουκαμισα αδειανα.
Θελω να μην υπηρχες. Ποσο τετριμενο. Ποσο χιλιοειπωμενο. Μα η φυση μας ειναι καταδικασμενη. Ολα οσα ηταν να ειπωθουν ειπωθηκαν απο τον πρωτο ανθρωπο. Μετα αντιγραφες και ξανα παλι αντιγραφες πανω στις πρωτες εκεινες ανυπογραφες γραφες. Γιατι το στομα μπορει να πει οσα το χερι αδυνατει. Γιατι το σωμα μιλαει τοσο πιο ευγλωττα τον ερωτα, την απατη, το μισος, τη διχονοια. Το βλεμμα αρκει για να πει τι ειναι φθονος. Το αγγιγμα τι ειναι ποθος. Η κραυγη μεσα στο στηθος τι ειναι αγαπη. Αυτη η μικρη, πελωρια κραυγη που ολο μαλωνει με το ελλογο. Γιατι η αγαπη δεν ειναι μονο κατι που αισθανεσαι. Ειναι κατι που βιωνεις. Που μεγαλωνεις μεσα σου. Που το εχεις να σου κλωτσαει το μυαλο, την κοιλια, τη ραχοκοκαλια. Που αποζητα για θηλαστρο τα χειλη του, τα χερια του, τα ματια του, το κορμι του. Ποσο βασανο ειναι αυτη η αγαπη. Ποσο βασανο.
Ποσος πονος για μια και μονη ιδεα, που θα ελεγε και ο ποιητης. Αν αφηνες λιγακι τον εαυτο σου. Να νιωσει. Να τολμησει. Να ξεφυγει απο τις νορμες του. Αν μου χαριζες το στομα σου για δωρο μια γιορτη ποσο ομορφα θα ητανε ολα. Ο κοσμος θα καταστρεφοταν, μα εγω θα ημουνα ευτυχισμενη. Γιατι δυστυχως υπηρξες και δυστυχως σε γνωρισα και δυστυχως (ή ευτυχως) σε συναντησα και σε ονειρευτηκα. Και η ιστορια μας εμεινε στα πρωτα κλικ κλακ του συγγραφεα. Γιατι ειναι τεμπελης ο συγγραφεας της δικιας μας ιστοριας. Τεμπελης σαν εμενα και τυφλος σαν εσενα.
Σ' αγαπαω τοσο βαθια. Και καπου στην παραζαλη ξερω πως μ' αγαπας κι εσυ λιγακι. Ισως μιλαει το αλκοολ. Ισως μιλαει η επιθυμια. Αλλα . . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου