Ειναι περιεργα τα τελευταια χρονια. Τοσες πολλες αλλαγες στο εξω και τοση στασιμοτητα στο μεσα. Το εχω ξαναπει πως τα αυτονοητα δεν ηταν ποτε αυτονοητα για εμενα. Παντα κατι δυσκολευε αυτη την πορια προς τα περα. Ενας φοβος ισως, μια προκαταληψη πως οσο και να τρεχεις να κρυφτεις απο το σενα, αυτο το μικρο κοριτσι με τα ατσουμπαλα ακρα παντα θα ειναι εκει. Μπορει να γελας και ισως να το κοροιδευεις οπως οι αρχαιοι εξευμενιζαν τα θερια. Μα ο,τι ονομα κι αν δωσεις το προσωπο δεν αλλαζει. Τιποτα δεν αλλαζει. Απλως πηγαινεις παραπερα. Πολυ μοναχικος ο δρομος της ζωης μας. Μοναχα η αγαπη μας απομεινε λιτη και ομορφη, σχεδον γυμνη, σχεδον παιδι, μ αυτη την αγριοτητα των παιδιων που ειναι προσκολημενα πανω στο στηθος σου ενω βιωνουν την πιο εντονη, αφοβη μοναξια του κοσμου. Μικρα, ευθραυστα, αγλωσσα ακομα. Ποσο σ εχουν αναγκη και ποσο δεν τρομαζουν. Ωρες ωρες ζηλευω τα παιδια. Τα μωρα παιδια. Κι αλλες ωρες, τετοιες ωρες, νιωθω να ειμαι ενα απο αυτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου