Είχα ξεχάσει πως οι άνθρωποι ονειρεύονται. Δεν έβλεπα πια τις νύχτες παρά μονάχα τη νύχτα. Κι ύστερα θυμήθηκα ύστερα πως τα όνειρα τα βλέπουμε τη μέρα. Κι άρχισα σιγά σιγά να πισωγυρνω στα ξεχασμένα όνειρα. Άπλυτα, βρωμιαρικα, να ζέχνουν μια νεότητα που έχω αποταξει. Κι αυτά με περίμεναν να τα λουσω με το νερό μου να ξαναφορεθουν. Κι φοβήθηκα μην δεν μου κάνουν πια. Και τα κοιτώ. Ακόμα δεν τα άπλωσα να ξαποστάσουν. Γδυνομαι και τα κοιτώ. Ειναι απαλά μα θα πονούν πάνω στο δέρμα. Τα φαντάζομαι πάνω μου κι ύστερα τα ξαναφεινω. Με περίμεναν τόσο καιρό τα διψασμένα . Κι άμα τα φορέσω φοβάμαι δεν με ξαναζήσουν ποτέ να να βγάλω. Με τα φεγγάρια των πρωινών ονείρων πως να βαδίσεις στη ζωή και να σαι λογικός, και καθωσπρεπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου