Εγω που εχω γεννηθει τοσες φορες. Που εχω πεθανει αλλες τοσες. Νομιζω σημερα ειμαι πιο ζωντανη απο ποτε. Αφησα τον μικρο μου πλανητη με το ενα ερωτευμενο, μα περηφανο ροδο, τα τρια μου ηφαιστεια και τη μοναξια μου και κατεβηκα για λιγο στον πλανητη Γη. Μεγαλος πλανητης. Αφιλοξενος πλανητης. Φιλοξενος πλανητης. Συναντησα κηπους με χιλιαδες ροδα. Ειδα ερημους και μυρισα το χρωμα της θαλασσας. Γιατι στο ματι μπορει το γαλαζιο αυτο να ειναι σαν οποιοδηποτε αλλο γαλαζιο, μα στην οσμη εχει την διακριτικη αλμυρα της πληγης. Ποναει και τσουζει. Σφιγγεις τα ματια. Τα δαχτυλα κυλουν δυνατα πισω στη μανα-χουφτα. Ετσι ειναι το μπλε του νερου. Μεσα του ξαναγινομαι πιο παιδι απο παιδι. Κολυμπω και οι μνημες αναζωπυρονται. Μοναχα τοτε ειμαι ασφαλης. Μοναχα τοτε δεν με νοιαζει τιποτα. Τιποτα και κανενας. Ουτε καν ο εαυτος μου.
Στο ταξιδι μου συνατησα και μερικους διαβατες. Πρωτη φορα επιασα τον ρητο λογο για να μιλησω τις ζωγραφιες του μυαλου. Γελασα και ηπια αλλα χειλη. Εκανα δικη μου μια ξενη αγκαλια. Γευτηκα ματια και ιστοριες και ενα κομματι απο αλλοτριες ζωες. Και ηταν ομορφα. Ομως η μοναξια αντι να μικραινει, μεγαλωσε. Λεπει το ροδο μου. Λειπουν τα ηφαιστεια μου. Λειπει η σιγη του καταδικου μου πλανητη. Προσπαθω να μου φαγωσω τις αιχμες, τις ακρες. Να χωρεσω κι εγω σ' αυτο το καλουπι τ' ανθρωπινο. Ειναι ευκαιρια τωρα που ηλιο ι σεργαινουνε στο πλαι μου. Ομως νοσταλγω. Και μελαγχολω. Γεμιζω αναμνησεις απο ενα ανυπαρκτο παρελθον. Πλαθω σκηνες που δεν γυριστηκαν ποτε και τις κανω κτημα μου. Μνημα μου. Κοιμαμαι και ονειρευομαι. Ξυπνω κι ονειρευομαι.
Και δεν ξερω πια αν πρεπει να μεινω εδω ή να ξαναγυρισω στον ερημο μου δρομο.
1 σχόλιο:
Επιτελους!! τοσο καιρο περιμεναμε τα καημενα να βαλεις κανα τραγουδακι απο τα δικα μας! :)
Δημοσίευση σχολίου