|
Εχω τη λεια οψη του φιδιου. Για να σταθω ολορθη βρισκω ανθρωπινες φιγουρες και γραπωνομαι πανω τους. Τις αγκαλιαζω. Τους φυσω τα χνωτα μου το χειμωνα να μην κρυωνουν ή απλωνω τη δροσια μου τα καλοκαιρια για να τα κανω πιο υποφερτα. Χαιδευω τα φιλοξενα σωματα. Σεργιανω στο πλαι τους. Ζω λιγακι απο τη ζωη τους. Κι οταν φευγουν--γιατι ολοι καποια στιγμη φευγουν--μενω τοσο γυμνη. Τοσο ξενη. Τοσο παιδι. Μα αυτο που καταλαβα ειναι πως δεν χρειαζομαι κανεναν ξενιστη για να στεκομαι ορθια ή να ζησω ή να υπαρχω. Ειμαι μικρη και μπορω τα παντα. Πρωτα να φτασω εκει που μπορω κι υστερα εκει που δεν μπορω.
Μοναχα που θελω να αφηνομαι. Θελω να μοιαζω ενα μαλακο κουβαρι ανημπορο να σταθει και να σηκωθει. Μεγαλωσε ομως η Μαρια-Ηλεκτρα και δεν πιανουν πλεον αυτα τα κολπα.
Τι ομορφα που ηταν τοτε που καποιος αλλος εσβηνε τα χιλιαδες "fuck you" απο τους τοιχους. Τωρα πρεπει να το κανω μονη μου.
Τωρα πρεπει να συνηθισω την παρεα μου. Πρεπει να κοιταζομαι καθε πρωι στον καθρεφτη μηπως και καταφερω να θυμαμαι ποια ειμαι και πως μοιαζω. Διχως κανεναν να ψιθυριζει το ονομα μου τα πρωινα να μην το ξεχνω. Χωρις δυο ματια να καθρεφτιζομαι χαμογελωντας. Τωρα εχω αναγκη τους καθρεφτες.
Κι οσο κι αν κουβαριαζομαι δεν ξεγελω τους αλλους. Να ερθουν πιο κοντα. Να με πιασουν απο το χερι να μου δειξουν τη μικρη και τη μεγαλη αρκτο. Με τις μουσικες των παιδικων φιλιων να γυρισω στο τοτε που το πιο σημαντικο μου προβλημα ηταν πως χασαμε στα μηλα ή το τζαμι. Χερια και στοματα και ματια. . . Μ' αυτα ποθω να πλαθω τις λεξεις μου και να συνομιλω.
Μοναχα που θελω να αφηνομαι. Θελω να μοιαζω ενα μαλακο κουβαρι ανημπορο να σταθει και να σηκωθει. Μεγαλωσε ομως η Μαρια-Ηλεκτρα και δεν πιανουν πλεον αυτα τα κολπα.
Τι ομορφα που ηταν τοτε που καποιος αλλος εσβηνε τα χιλιαδες "fuck you" απο τους τοιχους. Τωρα πρεπει να το κανω μονη μου.
Τωρα πρεπει να συνηθισω την παρεα μου. Πρεπει να κοιταζομαι καθε πρωι στον καθρεφτη μηπως και καταφερω να θυμαμαι ποια ειμαι και πως μοιαζω. Διχως κανεναν να ψιθυριζει το ονομα μου τα πρωινα να μην το ξεχνω. Χωρις δυο ματια να καθρεφτιζομαι χαμογελωντας. Τωρα εχω αναγκη τους καθρεφτες.
Κι οσο κι αν κουβαριαζομαι δεν ξεγελω τους αλλους. Να ερθουν πιο κοντα. Να με πιασουν απο το χερι να μου δειξουν τη μικρη και τη μεγαλη αρκτο. Με τις μουσικες των παιδικων φιλιων να γυρισω στο τοτε που το πιο σημαντικο μου προβλημα ηταν πως χασαμε στα μηλα ή το τζαμι. Χερια και στοματα και ματια. . . Μ' αυτα ποθω να πλαθω τις λεξεις μου και να συνομιλω.
Δεν μπορω να μεγαλωσω. Δεν θελω. Δεν θελω. Δεν θελω. Δεν καταλαβαινω τους μεγαλους. Δεν με καταλαβαινω.
5 σχόλια:
Μα!!!!!
Πρώτο πρώτο στα βιβλία σου είναι το πιό αγαπημένο μου, ο Ηλίθιος
είμαι σίγουρος πως "έχεις καταλάβει", αφού το διάβασες, κι αφού το αγαπάς, κι αφού κι εσύ γράφεις τόσο αληθινά
καλό απόγευμα, χρόνια πολλά κι από εμένα
Ειναι απλο. Πολυ απλο. Μη μεγαλωνεις! Για μας τους αντρες τουλαχιστον ειναι ευκολο!
pws tha ginei na mh megalwsw vre pitsirikaki?
gia dwse idees!!
O Ilithios einai apo ta agaphmena, uperlatremena vivlia ever ma ever... ouf afta diavazw kai zw ston planiti mou!!! ouf ouf ouf!
Μεγαλώνουμε. Αναπόδραστα. Μόνο έτσι μπορούμε κι εμείς να βγάζουμε κάποια πιτσιρίκια βόλτα απ΄ το χέρι. Μόνο έτσι μπορούμε να συζητάμε μαζί τους (να κάνουμε μονολόγους) και να καταλαβαινόμαστε..
Ποιος τους καταλαβαίνει τους μεγάλους κοριτσάκι μου; Και ποιος, για την ακρίβεια, καταλαβαίνει τους άλλους; Αααχ, υπομονή κι επιμονή χρειάζεται. Και χαμόγελα. Πολλά χαμόγελα!!! Χρόνια Πολλά γλύκα μου, να είσαι καλά. Καλά καλά!!
Δημοσίευση σχολίου