Federico Garcia Lorca

Η καρδια μου γυμνωθηκε
σαν ενα φιδι απ' το παλιο πετσι της
και τη θωρω αναμεσα στα δαχτυλα μου
γεματη κοψιες και μελι

Που ειναι οι σκεψεις
που φωλιαζανε μες στις πτυχες σου;
Και τα ροδα που αρωματιζανε
το Σατανα και τον Ιησου Χριστο;

Φτωχο στρατσοχαρτο που επνιγες
το φανταστικο μου αστερι!
Γκριζα περγαμηνη πονεμενη
απο τους ερωτες που εχω ξεριζωσει.

Μεσα μου βλεπω εμβρυα επιστημης
σπερματα ποιητικα, λειψανα
απ' τις παλιες μου αθωοτητες
κι απ' τα ρομαντικα μου μυστικα.

Να σε κρεμασω στον τοιχο
του αισθηματικου μουσειου μου
πλάι στα σκοτεινα και κρυα
ναρκωμενα κρινα του πονου μου;

Ή να σε βαλω ψηλα στα πευκα,
μελαγχολικο βιβλιο των ερωτων μου,
για να ποτιστεις με τις τριλιες
του αηδονιου την αυγη;

--Granada