Δεν ξερω αν ολοι οι ανθρωποι δεν ειναι νησια απο μονοι τους.
Θα πρεπει να υπαρχουν και αυτοι που στη μεγαλη καταστροφη των τεκτονικων πλακων χωριστηκαν σε κουκιδες στεριας. Μια σταλια μακρια απο την αλλοτινη αγκαλια του διπλανου τους νησιου. Μα αυτη η σταλια πια εγινε ωκεανος.
Δεν ξερω αν ο θανατος καθε ανθρωπου με μειωνει το ιδιο και γι αυτο δεν χρειαζεται να ρωταω για ποιον χτυπαει η καμπανα.
Δεν ξερω καν αν ο πιο μοναχικος θανατος ειναι εκεινου που εζησε πλαι σε αγαπημενα προσωπα τοσο βαθια και τοσο αληθινα.
Δεν με νοιαζει το πως ή το ποτε θα πεθανω, οπως δεν με ενοιαξε το πως και το ποτε γεννηθηκα.
Και δεν ξερω ποσες φορες εχω ακουσει αυτη την καμπανα να χτυπαει. Δεν ξερω ποσες φορες μειωθηκα απο νεκρους που ουτε καν ηξερα.
Κι υστερα φανταζομαι ποσο πλουσιοπαροχα ανεξαντλητοι ειμαστε. Θυμαμαι προσωπα πισω απο υφαντα της Ανατολης. Τα ματια χανονται. Οι φωνες χανονται. Οι μνημες κιτρινιζουν μεσα σου.
Λιγοστα πατηματα, κατι κιθαρες στο μπαλκονι, ενα ντιβανι με σκουρο κοκκινο υφασμα. Ειναι σαν να εχεις ηδη πεθανει μια φορα.
Ξαναγεννιεσαι.
Ψιχουλα απο την προτερη ζωη σου κανουν που και που την μετεφανιση τους. Και σε ταρακουνουν. Και σου θυμιζουν πραγματα που δεν ειναι πλεον δικα σου. Και δεν πρεπει να σε κανουν να κλαις. Γιατι αυτες οι μνημες δεν ειναι καν δικες σου. Ειναι καποιου αλλου. Τα φθαρμενα ματια δεν τα γνωρισες ποτε σου. Και εισαι ενας μικρουλης νεοσσος που εσπασε το αυγο του. Και ειναι θυμωμενος καταφωρα με ολο το συμπαν. Με καθε χαλικι, με καθε γραμμα της αλφαβητου, με καθε υπαρξη γυρω του.
Ειναι λιγακι πιο δυνατος. Θελει δυναμη να σπασεις το τσοφλι. Απο μια μαλακη μεμβρανη σχηματισε ενα πεταλωμενο ραμφος. Δεν ειναι λιγο αυτο. Ειναι δυνατος να καταστρεψει τον προηγουμενο του κοσμο. Και τοσο, μα τοσο αδυναμος για αυτον τον υπεροχο, εξαιρετικο καινουργιο κοσμο. Τοσο χαρουμενος που καταφερε αυτη την περιπετεια και τοσο εξαντλημενα θυμωμενος με το μικρο του μεγεθος.
Παλι. Ξανα. Απο την αρχη.
Πρεπει να γιγαντωσει κι αλλο για να τα βγαλει περα. Σε καθε τελος μια απαρχη. Και αυτο το δικο μας, το συγκεκριμενο κλωσσοπουλο δεν ειναι σιγουρο για τιποτα. Ουτε καν για τη ζεστη κοιλια που το ζεσταινε μεσα στο αυγο. Δεν θελει να ακουει για αλλες καμπανες. Δεν θελει να γινεται ολοενα πιο δυνατο το ραμφος του. Δεν θελει να σπασει αλλο κελυφος.
Δεν ξερω αν ο θανατος καθε ανθρωπου με μειωνει το ιδιο και γι αυτο δεν χρειαζεται να ρωταω για ποιον χτυπαει η καμπανα.
Δεν ξερω καν αν ο πιο μοναχικος θανατος ειναι εκεινου που εζησε πλαι σε αγαπημενα προσωπα τοσο βαθια και τοσο αληθινα.
Δεν με νοιαζει το πως ή το ποτε θα πεθανω, οπως δεν με ενοιαξε το πως και το ποτε γεννηθηκα.
Και δεν ξερω ποσες φορες εχω ακουσει αυτη την καμπανα να χτυπαει. Δεν ξερω ποσες φορες μειωθηκα απο νεκρους που ουτε καν ηξερα.
Κι υστερα φανταζομαι ποσο πλουσιοπαροχα ανεξαντλητοι ειμαστε. Θυμαμαι προσωπα πισω απο υφαντα της Ανατολης. Τα ματια χανονται. Οι φωνες χανονται. Οι μνημες κιτρινιζουν μεσα σου.
Λιγοστα πατηματα, κατι κιθαρες στο μπαλκονι, ενα ντιβανι με σκουρο κοκκινο υφασμα. Ειναι σαν να εχεις ηδη πεθανει μια φορα.
Ξαναγεννιεσαι.
Ψιχουλα απο την προτερη ζωη σου κανουν που και που την μετεφανιση τους. Και σε ταρακουνουν. Και σου θυμιζουν πραγματα που δεν ειναι πλεον δικα σου. Και δεν πρεπει να σε κανουν να κλαις. Γιατι αυτες οι μνημες δεν ειναι καν δικες σου. Ειναι καποιου αλλου. Τα φθαρμενα ματια δεν τα γνωρισες ποτε σου. Και εισαι ενας μικρουλης νεοσσος που εσπασε το αυγο του. Και ειναι θυμωμενος καταφωρα με ολο το συμπαν. Με καθε χαλικι, με καθε γραμμα της αλφαβητου, με καθε υπαρξη γυρω του.
Ειναι λιγακι πιο δυνατος. Θελει δυναμη να σπασεις το τσοφλι. Απο μια μαλακη μεμβρανη σχηματισε ενα πεταλωμενο ραμφος. Δεν ειναι λιγο αυτο. Ειναι δυνατος να καταστρεψει τον προηγουμενο του κοσμο. Και τοσο, μα τοσο αδυναμος για αυτον τον υπεροχο, εξαιρετικο καινουργιο κοσμο. Τοσο χαρουμενος που καταφερε αυτη την περιπετεια και τοσο εξαντλημενα θυμωμενος με το μικρο του μεγεθος.
Παλι. Ξανα. Απο την αρχη.
Πρεπει να γιγαντωσει κι αλλο για να τα βγαλει περα. Σε καθε τελος μια απαρχη. Και αυτο το δικο μας, το συγκεκριμενο κλωσσοπουλο δεν ειναι σιγουρο για τιποτα. Ουτε καν για τη ζεστη κοιλια που το ζεσταινε μεσα στο αυγο. Δεν θελει να ακουει για αλλες καμπανες. Δεν θελει να γινεται ολοενα πιο δυνατο το ραμφος του. Δεν θελει να σπασει αλλο κελυφος.
Και μεσα του ελπιζει, στ' αληθεια ελπιζει, να ειναι απο εκεινους τους ανθρωπους που δεν ειναι νησια απο μονοι τους.
3 σχόλια:
Υπέροχο.
Πολύ καλημέρα σας.
Ίσως μου δίνεις την αφορμή να γράψω για εκείνους που είναι νησιά από μόνοι τους. Που υπάρχουν πολλοί που τους επισκέπτονται μόνο το καλοκαίρι, μόνο για διακοπές. Και υπάρχουν λίγοι που μένουν πάνω τους μόνιμα. Όχι από φόβο, από δειλία (γιατί υπάρχουν και τέτοιοι) αλλά από επιλογή.
den tha borouses na to perigrapseis kalutera. .
Δημοσίευση σχολίου