Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Hurt


I hurt myself today
to see if I still feel
I focus on the pain
the only thing that's real
the needle tears a hole
the old familiar sting
try to kill it all away
but I remember everything
what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

I wear this crown of thorns
upon my liar's chair
full of broken thoughts
I cannot repair
beneath the stains of time
the feelings disappear
you are someone else
I am still right here

what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end

and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

if I could start again
a million miles away

I would keep myself
I would find a way

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Λενος Χρηστιδης--Τα χαστουκοψαρα

"...Κλείνω. Μάτια.Ανοίγω. Μυαλό.Τελειώνεις το σχολείο, λες να ησυχάσεις απ΄όλους αυτούς που σου κάθονται στο σβέρκο και σου λένε τι να πιστεύεις, τι να γνωρίζεις, τι να σκέφτεσαι, τι να μαθαίνεις και πώς να το μαθαίνεις. Ξυπνάς το πρωί, πας στη δουλειά κι είναι διάφοροι τύποι που σου λένε τι να κάνεις, πώς να φέρεσαι, πώς να ντύνεσαι, πώς να είσαι, για να βγάλουν εξαιρτίας σου-και με την ανοχή σου-περισσότερα λεφτά, είναι τ΄Αφεντικά. Γυρίζεις στο σπίτι, φωνάζουν οι γονείς, βοίζουν τ΄αυτιά σου, σου λένε θα πεθάνουν, εσύ θα τους πεθάνεις, αν δε μάθεις να φέρεσαι, να ντύνεσαι, να σκέφτεσαι, να είσαι όπως θέλουν Αυτοί. Πας στους φίλους σου, μία απ΄τα ίδια, όλο τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, τρέχουμε και δε φτάνουμε, όλοι μαζί, γύρω γύρω όλοι και στη μέση εμείς. Πας στα μπαρ, βαριέσαι που ζεις, δυνατή μουσική, την αγνοείς, δεν έχει στίχους, δεν έχει κέφι, δεν έχει διέξοδο, σου λέει να χορεύεις, μόνο να χορεύεις, να κάθεσαι σαν μαλάκας χωρίς να μιλάς, μόνο να χορεύεις και να κοιτάς, να κοιτάς, να κοιτάς, να κοιτάς, τις γκόμενες, χαμένες τελείως, κοιτάνε σαν χαζές, τι φταίνε κι αυτές ? το παίζουνε κάτι που δεν θα γίνουν ποτέ, πώς θα γίνει να βρεις μια γυναίκα που να μην κοιτάει σαν χαζή? ο έρωτας τι είναι ? είναι να φέρεσαι σαν χαζός, όχι να είσαι. Χαμόγελα ψεύτικα, ματιές από μακριά, μπούτια, βυζιά, χείλια υγρά, όλο υποσχέσεις, μηδέν προοπτικές, μηδέν ηθικό, για να πλησιάσεις στα δέκα μέτρα θες μια ντουζίνα προφυλακτικά. Πας σπίτι, ανάβεις τηλεόραση, διάφοροι απίστευτοι μαλάκες σου πετάν την άποψή τους, σου λένε τι να κάνεις, πώς να γελάς, πώς να περνάς, πώς να γαμάς, κάτι τενεκέδες, αν είναι δυνατόν, είναι σαν ψεύτικοι, σαν εφιάλτης, είναι γύρω μας, μπροστά μας, πίσω μας, μέσα μας, κάτω μας, τους πατάμε. Έι, εσύ, κολλητέ, με το ωραίο κοστούμι και το αφασία στυλ, καλά, είσαι κι ο πρώτος, γαμώ τα άτομα, πώρωση, πάουερ, γουάου, όλο ρωτάς, όλο ρωτάς, να ρωτήσω κι εγώ μια στιγμή ? Πόσο κάνεις ? Ο αδερφός σου δουλεύει στην τράπεζα, έχει γκόμενα, θα παντρετούνε, θα κάνουν παιδιά, θα κάνουν σκυλιά, θα κάνουν βίντεο,και σπίτι, και κινητά, και αυτοκίνητα, να κάνουν, να κάνουν, να κάνουν, ό,τι θέλουν, ν ακάνουν και άκρη να περάσω, δεν μπορώ εδώ, πνίγομαι, και πού να πας που να μην είναι έτσι, αφού παντού είναι έτσι : αφεντικά, αντιβηχικά, μπάτσοι, δάσκαλοι, γονείς, τηλεόραση, μαλάκες με μικρόφωνα, "Τι έχετε να δηλώσετε?", "Δηλώσε μας κάτι?", "Κάντε μας μια δήλωση", "Τι θα μας δηλώσετε?", έχω να δηλώσω ότι σας βαρέθηκα, δεν πάει άλλο, από δω κι μπρος θα ΄χετε να κάνετε μαζί μου, προσέχτε, μιλάω σοβαρά, θα κάνω ντου και θα ψάχνεστε κι άντε μετάνα τρέχουν οι μπάτσοι να με βρούν, μες στη δυστυχία τους κι αυτοί, μηδέν προοπτική, μηδέν ηθικό,μολότοφ στη μάπα τους, τις πετάνε πίσω, τι να κάνουν δηλαδή? όλοι μια παρέα είμαστε. Και να πέθαινε αύριο κανα δυο δισεκατομμύρια κόσμος, μπορεί και να μη μ΄ένοιζε, μπορεί και να μ΄ένοιαζε, δεν ξέρω, πάντως αν πέθαινα εγώ δε θα ένοιαζε κανέναν, εδώ που τα λέμε έχω πεθάνει, οπότε τι έχω να χάσω ? Τα μπαρ τα συνοικιακά με τα ποτά από αργό πετρέλαιο και τους ηλίθιους στην πόρτα ? "Πρέπει να συνοδεύεστε", τι λε΄,ρε ? εγώ είμαι μόνος μου, δε θέλω συνοδείες, δε θέλω κηδείες, δε θέλω αηδίες, θέλω μόνο να είσαι κάπου και να ξέρω ότι μ΄αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς, απίστευτη λέξη και μάλιστα χωρίς προφυλάξεις, όμως είσαι εκεί? υπάρχεις? αν είσαι, θα σε βρω, εκατό τα εκατό, χίλια τα εκατό, και θα΄μαστε μαζί και θα περνάμε καλά και λοιπά και λοιπά και λοιπά και λοιπά.Και μετά ξύπνησα, μέσα στον ύπνο μου.Δεν υπάρχουν όνειρα. Μόνο ξύλο στα γήπεδα και στους δρόμους και στο σπίτι, και στο σχολείο, στη δουλειά, ξύλο παντού, μέχρι να καταλάβουν όλοι αυτοί με τα κολάρα ότι δεν κάνουμε δηλώσεις, δεν κάνουμε εκπτώσεις, ούτε παραχωρήσεις, μπορούμε να είμαστε πολύ σκληροί και θα είμαστε, δηλάδή δεν ξέρω άλλους, μόνος μου είμαι, θα βρω όμως, δε θα βρω? θα βρω και θα δείτε, μέχρι τότε κοιμηθείτε ήσυχοι, εγώ θα σας σκεπάζω τα βράδια μη μου κρυώσετε και πάθετε τίποτα και εξαφανιστείτε σαν τους δεινοσαύρους από μόνοι σας. Κρατάτε γερά. Πρέπει να προλάβω να σας εξαφανίσω προτού εξαφανιστώ εγώ."

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Rewind: [1993-2008]


Προσαγωγες, ξυλο, βρισιες και αιμα. Πολυ αιμα. Ζωες που χανονται και δεν σημαινουν τιποτα περα απο ευκαιρια για αλληλοκατηγοριες και γκετο-ποιηση του καθενος απο μας. Γιατι πρεπει να ανηκουμε καπου. Γιατι αν πισευεις τη μια αποψη εισαι επισημα και με τη βουλα εχθρος της αντιθετης αποψης. Τι υπακουα που καταφερνουμνε να χωριστουμε σε μικρα, φανατισμενα στρατοπεδα. Ολα ειναι τοσο απλα στην απλοικη λογικη των ακουστικων και εντυπων μεσων.

Αυτοι που κατεβαινουν στις ποριες τα σπανε.

Αυτοι που τα σπανε ειναι εγκληματιες.

Αυτοι που φορανε στολη ειναι ανεγκεφαλα ορνια που αυθαιρετουν.

Αυτοι που ειναι υπερ του ασυλου ειναι αναρχικοι-μπαχαλαδες.

Αυτοι που πανε στα Εξαρχεια ειναι περιθωριακοι.

Αυτοι που υποστηριζουν το εν-νομο κρατος ειναι δεξιοι φασιστες.

Αυτοι που ειναι κατα της υπαρξης θεσμοθετημενης εξουσιας ειναι ονειροπολοι αριστεροι.

Ο ενας καταφερεται ενατια στον αλλο, ενω ειναι τοσο δυσκολο να καταλαβει καποιος πως το στρατοπεδο μας ειναι "ενα" και ο καλυτερος τροπος να κερδισεις εναν πολεμο ειναι να διασπασεις τον αντιπαλο σε μικρα μικρα κομματια. Αυτο κανουν καποιοι που ισως δεν θελουν αλλο κοσμο στους δρομους. Που σε βολευουν στη χρυση μεσοαστικη σου μετριοτητα. Το να συλλαβεις τους λιγοστους εγκληματιες των δρομων, το να κλεισεις τους λιγοστους διεφθαρμενους εξουσιαστες στις φυλακες, το να αποδωσεις δικαιοσυνη για το θανατο καθε 15χρονου ειναι ο ευκολος και αυτονοητος δρομος. Το να μην αφησεις να ξυλοκοπηθει ο Πρυτανης και να διασφαλισεις το ασυλο, το να διωξεις ολους τους ασφαλιτες που δουλεια τους ειναι η προσαγωγη μερικων ασχετων για να φανουν στα ματια του κοσμου ειναι η προφανης λυση. Το γιατι δεν γινεται αυτο θα το καταλαβουμε πολυ μετα.

Προς το παρον δεν εχεις παρα να καθεσαι στη μεση ακουγοντας καθε βλακεια, καθε ηλιθιοτητα και καθε αναλυση του κωλου χωρις να μιλας. Γιατι στο δικο μου μυαλο τουλαχιστον ολα ειναι τοσο παιδικα απλα.

Ποιος μας επεισε πως εχουμε να χωρισουμε κατι με τους γυρω μας? Πως οσο κι αν διαφωνουμε με αποψεις και γνωμες το συμφερον Σας δεν ειναι και συμφερον Μας? Ποιος στ' αληθεια δεν βρισκει τα Εξαρχεια με την πανεμορφη αυτοσχεδια πλατεια τους τοσο ομορφα?

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Oiço cair o tempo, gota a gota, e nenhuma gota que cai se ouve cair.



Μερικες φορες ζεις τη ζωη σου σε μια εντελως ξενη γλωσσα.

Που δεν την καταλαβαινεις, δεν μπορεις να τη μιλησεις, δεν μπορεις να τη νιωσεις. Κι αυτο σε κανει λιγακι τυφλο. Λιγακι κουφο. Λιγακι νεκρο. Αυτη την ορφανια μπορεις να τη μοιραστεις μοναχα μ' εκεινους που βρισκονται ακριβως εκεινο το λεπτο, ακριβως διπλα σου. Και θα κοιταζουν ακριβως προς την ιδια κατευθυνση. Θα ακουν απο ολους τους ηχους τον ηχο που εσυ διαλεξες να ακουσεις. Με ορους μαθηματικους αυτο σε κανει μοναδικα μονο. Τοσο που πλεον δεν σ' αρεσει το ιδιο φαγητο. Το ιδιο γλυκο ποτο που σ' αρεσε πριν. Τιποτα δεν μενει ορθιο μεσα σου και δεν εχεις καν φωνη για να φωναξεις. Γιατι αυτο που βγαινει απο το στομα σου δεν ειναι η φωνη που εχεις στο κεφαλι σου.

Κι ολα μπερδευονται οχι ακριβως ασχημα, ουτε ακριβως ομορφα, ουτε ακριβως τιποτα. Τα ματια σου ταξιδευουν στη φτερνα σου, η μυτη στην πλατη σου, τα χερια στο λαιμο σου και τα αυτια στους γλουτους σου. Και κοιτας τον καθρεφτη και χαιρεσαι που δεν εισαι αυτο το τερατουργημα που βλεπει ο νους σου. Μα απο την αλλη το ειδωλο δεν ειναι καθολου εσυ. Και μπερδευεσαι. Γιατι καποιος ειπε πως ετσι πρεπει να εισαι. Και ποτε δεν πρεπει να ακους το συλλογικο "Εγω", μα το συλλογικο "Εμεις". Ομως πια εισαι σιγουρος οτι "Εγω" δεν υπαρχει. Εισαι μια αλληλουχια προσωπων, τοσο διαφορετικων, τοσο τσατισμενων το ενα με το αλλο. Νομιζεις μπορεις να τα συνετισεις να παιξουν ολα μαζι στην ιδια ορχηστρα. Μα το ενα θελει να παιξει στο βιολι Μπαχ και το αλλο φερνει ενα βοτσαλο κι ενα ηχειο ν' ακουσει το κυμα. Και το τριτο αφηνει να εκπνευσουν νοτες απο την Ανατολη. Και ολα αυτα εισαι συ.

Χαμενη. Τρομαγμενος. Οπως ολοι. Εισαι ολοι. Στην κυριολεξια εισαι ολοι. Δεν ρωτας για ποιον χτυπα η καμπανα γιατι το ξερεις πως ειναι για σενα. Κι ας αισθανεσαι τοσο ζωντανα το καθε τι. Αντιλαμβανεσαι μεσα στην κατασκοτεινη μοναδικοτητα σου πως οσο συγχωνευεσαι με το Ολον τοσο ανθιζεις την μοναξια σου. Βλεπεις το περηφανο λουλουδι σου που αγαπα, μα ειναι περηφανο και δεν πιστευει καν πως καποια μερα ο μικρος του Πριγκηπας θα ερθει.

Γιατι ξερει πως ο καθε μικρος Πριγκηπας θα κανει το μεγαλο ταξιδι. Και στο τελος του ταξιδιου ο δικος σου Πριγκηπας θα γινει αστερι.