In Nights Like This

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω.  

Σώπα.

Εδώ, όσο σιγά κι αν περπατήσω μες την άχνα της βραδιάς, είτε με τις παντούφλες, είτε ξυπόλητη, κάτι θα τρίξει, - ένα τζάμι ραγίζει ή κάποιος καθρέφτης, κάποια βήματα ακούγονται, - δεν είναι δικά μου. Έξω, στο δρόμο μπορεί να μην ακούγονται τούτα τα βήματα, - ή μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα, - κι αν κάνεις αν κοιτάξεις σ’ αυτόν ή στον άλλον καθρέφτη, πίσω απ’ τη σκόνη και τις ραγισματιές, διακρίνεις πιο θαμπό και πιο τεμαχισμένο το πρόσωπό σου, το πρόσωπο σου που άλλο δε ζήτησες στη ζωή παρά να το κρατήσεις καθάριο κι αδιαίρετο. Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο σαν κυκλικό ξυράφι – πώς να το φέρω στα χείλη μου; όσο κι αν διψώ, - πώς να το φέρω; - Βλέπεις; έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, - αυτό μου απόμεινε, αυτό με διαβεβαιώνει ακόμη πως δε λείπω. 
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

--Γ. Ριτσος

Fool Moon Barcelona

Mercado Santa Catalina-2009

Ποτε οι νυχτες γινονται μερες και οι μερες βδομαδες. Ο χρονος και η θυμηση εκεινη της μαγικης ταινιας του Kim Ki-duk που μια γυναικα αγαπαει εναν αντρα. Το πιο απλο συμπλεγμα στον κοσμο. Το πιο συνθετο συναισθημα στους γαλαξιες. Και φοβαται μην το χασει. Γιατι ο χρονος περναει και φθειρει και συνηθιζει και σε κανει να ξεχνας πως τιποτα δεν ειναι για παντα και πως τιποτα δεν ειναι δικο σου. Ουτε καν το δερμα σου, το προσωπο σου, το χρωμα των ματιων σου που ξεθωριαζει. Τα χερια σου που γινοναι ολο ρυτιδες. 

Ο ανθρώπινος πόνος προέρχεται από την άρνηση του γεγονότος ότι όλα στον κόσμο έχουν

ημερομηνία λήξεως: οι έρωτες, οι φιλίες, η ευτυχία, ακόμη και η ίδια η ζωή. 

--Χοροσκελης

Η γυναικα μεταμορφωνεται εξωτερικα για να κερδισει τον ερωτα της παλι απο την αρχη. Κι οταν εκεινος απορριπτει την ξενη, νεα ερωμενη γιατι του λειπει η αληθινη του αγαπη η γυναικα του λεει πως μπορει να μην μοιαζει σ' εκεινη, μα ειναι εκεινη. Αλλη και ομως η ιδια. Ο αντρας θυμωνει. Την βρισκει στις κινησεις, στο γελιο, στα αγγιγματα, σαν ομως απλωνει τα ματια του βλεπει ενα διαφορετικο προσωπο. Τοτε ειναι που αποφασιζει να αλλαξει κι εκεινος. Να γινει ενας αλλος ιδιος. Να την πονεσει που η αγαπημενη εσβησε οριστικα την μορφη της αγαπημενης. Κι επειτα την αφηνει να ψαχνει να τον βρει. Δεν ξερει πια πως μοιαζει ο αντρας κι εκεινη αφηνεται σε περαστικους διαβατες που θα μπορουσαν να ειναι εκεινος. Ομως δεν ειναι. Ποτε δεν ειναι. 

Ο χρονος μας αλλαζει. Μας κανει αλλους. Αλλαζει και εκεινους που αγαπουμε. Σκληραινει το μεσα τους. Μαλθακωνει τις εκφρασεις τους. Αγαπαμε, μα δεν αναγνωριζουμε πια. Φιλαμε, αγκαλιαζουμε, δινομαστε σε φιλους, γνωστους, αγαπημενους και προσπαθουμε να φερουμε στο νου παλιες εικονες. Να κολλησουν πανω στα αλλοιωμενα, καινα προσωπα.

Η αγκαλια στον πατερα οταν ησουνα εφτα χρονων και τον περιμενες ολο το βραδυ.

Τα γελια με τους φιλους σ' ενα σπιτι.

Δυο γελια ζωγραφιστα καπου στην Αθηνα που σε μαζεψαν να γιατρεψουν το πληγωμενο σου φτερο.

Ο παιδικος καυγας με τον αδερφο σου που επαιζες την πεθαμενη μεχρι εκεινος να αρχισει να κλαιει νομιζοντας πως σε χτυπησε πολυ.

Ο χρονος ενα γαλαζιο ψαρι που σπαρταραει και γλιστραει. Μια το πιανω μια μου φευγει. Μια μου γελαει. Μια με ποναει. Ο χρονος που δεν ξερω αν αλλαζει πιο πολυ τους αλλους ή αλλαζει το βλεμμα το δικο μου και τους βλεπω αλλιως.

το κοριτσι με τα μαυρα ρουχα

"What's the name of the word for the precise moment when you realize that you've actually forgotten how it felt to make love to somebody you really liked a long time ago?"

"There isn't one."

"Oh. I thought maybe there was."

HOT LIKE FIRE

Το πρωτο μου Βραβειο

Λοιπον 7 πραγματα για μενα:

1. Η μιση μου ντουλαπα ειναι μωβ!

2. Σιχαινομαι τα ψωνια

3. Δεν εχω ιδεα τι θελω να κανω στη ζωη μου . .

4. Το μονο που δεν μπορω να συγχωρεσω ειναι το ψεμα

5. Ειμαι λιγακι πολυ ανισορροπη

6. Βαριεμαι τοσο ευκολα!

7. Εχω το πιο ομορφο σκυλακι του κοσμου και εδω και ενα μηνα μου λειπει απιστευταααααα!!!

φιλιΑ στην Στελινιτα και ολοι οσοι με διαβαζουν πρεπει να μοιραστουν μαζι μας 7 πτυχες τους που τους ερχονται πρωτες στο μυαλο!

Tempus Frangit

πινακας απο ΤοΣπιτιΜου-2010

Τις μαγικοτερες λεξεις τις κουβαλαμε στο κορμι μας. Ο τροπος που ακουμπας τον τοιχο για να νιωσεις την σκληροτητα του που ειναι ταυτοχρονα και ασφαλεια. Ο τροπος που αγγιζεις ενα αλλο χερι τυχαια ή ηθελημενα τυχαια. Ο τροπος που χαμογελας οταν δεν καταλαβαινεις τι σου μιλανε μα δεν θελεις να παψουν να σου μιλουν. Ο τροπος που εγκαταλειπεις τα ματια σου στην αγκαλια αλλων ματιων. Ο τονος της φωνης σου που μασκαρευει σε φωνηεντα το φιλι σου. Ο χορος των μαλλιων σου που ειναι ατιθασα και σπαστα και μπερδεμενα. Ολοκληρη εισαι μια μουσικη και ενας καμβας εν εξελιξη και ενας χορος και μια παρασταση και χρωματα. Ενα ρολοι ετοιμο να σκασει στα χερια. Σε οποια χερια. Στα πρωτα που θα το κρατησουν. Γιατι ο χρονος σπαει. Κομματια σου παντου. Εικονες σου να σερνονται στα ποδια ασημαντων εραστων. Στον εναν θα παιξεις το πιο μαγικο βιολι και στον αλλο θα τραγουδησεις τις πιο παραφωνες κραυγες της Galas. Σ' εκεινον οι ρωγες σου θα ανθισουν σε ανεμωνες κα στον αλλο θα πεταξουνε αγκαθια. Γιατι καιγεσαι απο μεσα προς τα εξω. Ετσι σπασμενη καιγεσαι. Το μεγαλοπρεπες θεαμα για τα πιο απιθανα στοματα. Τα χειλη τα ξενα δεν σημαινουν τιποτα. Η παρασταση ειναι δικη σου. Ολοδικη σου.
Τι ειναι ομως μια παρασταση διχως θεατες?
Τι ειναι ενας πινακας θαμμενος στο υπογειο?
Το πιο εξαισιο αριστουργημα κιτρινιζει απο το χρονο. Φθειρεται στη μοναξια του χωρις να διαφθειρεται. Το σωμα δικτατορευει το νου.

Δυστυχως δεν ειμαι τετραγωνη.
Διαλυμμενη στα πριν και στο τωρα. Στα αυριο και στο ποτε.
Και το μονο που νιωθω ειναι πως νιωθω.

[η φωτο απο το "Σπιτιμου" που πια δεν υπαρχει....]

. . . η ζωη τρια γραμματα . . .

quema la bruja de mi corazon

wearing the face kept in a jar