υπαρχει αγαπη

Παιρνοντας τον οποιο, τυχαρπαστο δρομο θα δουμε που θα μας βγαλει. Ισως η ζωη εχει την δυναμη αυτη της φυσικης να σε τραβαει προς το κεντρο σου. Κι οσο κι θελεις να πας αλλου, εκει, παντου, εκεινη παλι στο δρομο σου θα σε βγαλει. Σ' εναν δρομο που δεν ηξερες και δεν διαβασες σε κανεναν χαρτη. 

Ο ορθολογισμος μου εχει κι αυτος τις δυσειδαιμονιες του και δεν τ' αρνηθηκα ποτε οσο παραλογο κι αν μου φαινεται το ανορθολογητο. 

Ανατολη και δυση. Ειμαι και τα δυο. Το θηριο που παλευει με τη γατα σαλονιου, οπως θα εγραφε σημερα ο Καζαντζακης.

 Με φοβο ακολουθω τουτο το δρομο για να δω που θα με βγαλει. Αρκετα προσπαθησα να παρω αποφασεις. Οι λεπτομερεις συντεταγμενες δεν με βγαλαν πουθενα περα απο την αμφιβολια. Ας αφησουμε την τυχη λοιπον. 

Αρκετα με ταλαιπωρησε η λογικη και η καρδια. Ενα παιχνιδι ανταγωνισμου επανω στο σωμα μου και στη ζωη. Κυριες μου αντιο. Για την ωρα. Με κανατε να χασω το μυαλο και την αγαπη μου. Στην τυχη που αφηνομαι ευχομαι να τα βρω και τα δυο χαμενα μου ανταμωμενα σε ερωτικο χορο. Κι ας συνεχισετε εσεις την αιωνια εχθρα σας. Γεννηθηκα για ν' αγαπω και τελευταια εχω ξεχασει ν' αγαπω. Τιποτα δεν απομενει περα απο αυτο. Κι οσο εχουμε μια ζωη και μια επιλογη για καθε λεπτο ο μονος τροπος να ζησεις τις πολλαπλες ζωες που ορεγεσαι ειναι μεσα απο την τεχνη ή μεσα απο εκεινους που αγαπας. 

Ενα αμαξι, πολλα αυριο και μια ξεμυαλισμενη τυχη. Θα δουμε. Ειναι ισως μια μορφη τεχνης και το να αφηνεσαι. Αφηνομαι. Χαιδολογω τ' αγριμι και φιλω τη γατα. Οσο ειστε κομματια απο τη σαρκα μου και αιμα απο το αιμα μου θα μαθετε να πορευεστε μαζι. Εσεις και γω. 

Οι τρεις μας.

Der Untergeher [1983]

Χρωματιστα μπαλονια. Παντου. Λιγη ομορφια στο γκριζο. Λιγη τυχη. Και μια ευκαιρια. Και οχι αλλη μοναξια. Κι ενα φιλι. Ενα γαμημενο φιλι. Και μια γαμημενη ευκαιρια. Να παρω τα μπαλονια να με πεταξουν μακρια, ψηλα στον ουρανο.

remember

[...] to crawl back abjectly into the womb

Sylvia Plath

it hurts to miss so much

Marron

.. Να ξερατε μοναχα ποσο μου λειπετε και ποσο δεν μπορω, απλα δεν μπορω να παω παρακατω μονη μου χωρις εσας. Αλλους σας ξερω χρονια, αλλους σχεδον μια ζωη, αλλους προσφατα.. Καποιοι χανονται στην πορεια και καποιοι εχουμε ηδη χαθει σ' αυτη την καταραμενη πορεια που λεγεται χαιδευτικα "ζωη".΄Και καποιους δεν προλαβα να σας ζησω οσο ηθελα γιατι οι δουλειες, οι μεταναστευσεις, οι σχεσεις. Και το παιδακι μου που εσβησε πριν απο μερικους μηνες. Ποσο μου λειπετε και ποσο θα ηθελα να ητανε ολα οπως παλια. Θα ηθελα να μην εχουμε πληγωσει ποτε ο ενας τον αλλο. Αλλοι να ησασταν πιο ανοιχτοι και αλλοι να με καταλαβαινατε λιγο περισσοτερο οταν δεν ημουν εκει, οχι επειδη δεν ηθελα. Μακαρι να μπορουσα να ειχα κανει περισσοτερα για τον καθενα απο σας. Μακαρι μερικους να μην σας γνωριζα τοσο αργα, αλλα παλι ισως αν σας συναντουσα νωριτερα δεν θα εκτιμουσα το ποσο σπανιοι ειστε. Εινα ομορφο να ξερεις πως υπαρχουν μεσα στην μουχλα της πλειονοτητας και μερικοι που λαμπουν σαν χρυσα φλουρια. Κι οσο κι αν τα δαγκωσεις κι αν τα ξυσεις δεν βλεπεις ιχνος επιστρωσεις. Ειναι ολοχρυσα απ' τη μητρα τους. Καμια φορα τα καλπικα με ξεγελουν ακομα, μα ειναι πια για τοσο συντομα. Ειναι ακριβος ο χρυσος μου και πλεον δεν μου φτανει τιποτα το πιο φτηνο. Μεγαλωσα και γνωρισα και εκανα φιλη μου τη μοναξια που τοσο φοβαμαι για να κανω υποχωρησεις. Οχι πως δεν λυπαμαι το ιδιο. Αλλα σημερα μιλω για αυτους που ειναι μεσα μου πολυτιμη φρουρα. Για το λιγο, το πολυ, την αγαπη στον καιρο του μη-χρονου και της τρελας ευχαρισρω. Τοσο μα τοσο..

Ελεναλντα που τωρα καταλαβαινω ποσο μ' αγαπας και πλεον δεν προκειται να το ξεχασω ποτε-ποτε δεν ξεχναω εξαλλου, Δωρακι που εισαι παντα εκει παντα εκει παντα στο σπιτι μας και παντα ερχεσαι κι ας μου θυμωνεις-εγω φταιω τις πιο πολλες φορες, να ηξερες ποσο πολυτιμη μου εισαι, Φαιηζ για ολο αυτο που εισαι ως ανθρωπος και το χαμογελο σου και την ακεραια αισθηση του "σωστου" ακομα κι οταν σου πανε δυσκολα ποτε μα ποτε δεν θα παραπονεθεις, ποσο σπανιο, Έιντζελ που θα τρεξεις για το καθετι, που προσπαθεις , που εισαι εκει, που βοηθας και δεχεσαι ολα τα πειραγματα μας για την ακατασχετη φλυαρια σου με ενα χαμογελο, που παντα θα βρεις εναν καλο λογο να πεις και ενα κοπλιμεντο, Τζο που εσβησες σαν πεφταστερο και ποσο στεναχωρεθηκα τοτε τον Μαη πριν φυγω για Βαρκελωνη, αλλα για μενα αυτη η μικρουλα που ευχομαι να γνωρισω καποτε ειναι κ δικη "μου" κατα καποιον τροπο και αυτο και μονο με κανει να σε σκεφτομαι παντα, Φραγκουλα ποσο χαιρομαι που συναντηθηκαμε τοσο τυχαια και ποσα μου εμαθες χωρις καν να το ξερεις, Κολ που μακαρι να ειχα ενα τοις εκατο απο την τολμη και την αισιοδοξια σου, Guven ποσο μου λειπει αυτη η καθαροτητα που εχεις ως ανθρωπος-σχεδον αφελεια θα ελεγε κανεις, μα ποσο υπεροχος εισαι μεσα σ' αυτη την αθωοτητα που εχει πια χαθει σχεδον απο ολους, Αλεξ, Γωγουλα μου που ησουνα εκει οταν λειπανε ολοι, Μιχαλακη μου που παντε με σκεφτεσαι, Νικολα μου που παντα σε νιωθω μακρια στο δικο σου κοσμο και ποσο θα ηθελα να μπορουσα να κανω κατι για σενα αυτη τη στιγμη, Ξωτικακι για το ποσο ισορροπημενη, ποσο ομορφη εισαι εξω και μεσα, τοσο σπανια, τοσο ομορφη-δεν εχω αλλο επιθετο για σενα που να σου ταιριαζει πιο πολυ, Σπυρο μου που εισαι τοσο διαφορετικος ανθρωπος απο εμενα κι ομως σε αισθανομαι κοντα μου και αν δεν ειχα εσενα περυσι δεν ξερω ποσο ευκολα θα τα εβγαζα περα, μακαρι να μην εφευγες τοσο νωρις και μακαρι να ξανασυνατηθουμε στην ιδια πολη, Marron  μου, Αστερακι μου γενναιοδωρο και αυθορμητο και τοσο ιδιο και τοσο αλλιως απο μενα, ποσα μου εμαθες και ποσο ομορφα εκανες τα γενεθλια μου και τοσα και ποσο κοντα μου ησουνα αν βρισκεσαι παντα τοσα χιλιομετρα μακρια, Στελ που λαξεψες αλλη πορεια, αλλα εγω θυμαμαι εκεινο το κοριτσι στα δεκαοχτω με το πιο πλατυ χαμογελο του κοσμου, Γαληνη για ολα τα παλια μας που μοιαζουν να ξεφτιζουν... μην τ' αφησεις σε παρακαλω..

she is Death. . worth some trusting . .

el miedo manda

Ο φοβος εξουσιαζει

Greece 2012: Social Work in Austerity

Greece 2012: Social Work in Austerity from Dora Dimitra Teloni on Vimeo.

a day to remember [04/04/2012]

Η κατασταση στην Ελλαδα ειναι ακριβως αυτη. Το επομενο σοκ θα ειναι οταν θα ανακαλυψουν μαναδες με βυζανιαρικα να εκπορνευονται για ενα κουτακι γαλα σκονη.

where the hell are you

?

all?

i really do not want to grow up.

but mostly i do not want to end up michael-jackson-peter-pan-nut-job-case

If only we could disappear into a reflection

Paris 2005

It happens. Will it go on? ----
My mind a rock,
No fingers to grip, no tongue,
My god the iron lung

That loves me, pumps
My two
Dust bags in and out,
Will not

Let me relapse
While the day outside glides by like ticker tape.
The night brings violets,
Tapestries of eyes,

Lights,
The soft anonymous
Talkers: 'You all right?'
The starched, inaccessible breast.

Dead egg, I lie
Whole
On a whole world I cannot touch,
At the white, tight

 [...] Paralytic-Sylvia Plath, 1965

Αυτη ειναι η σταση μου. Κι ομως την εχασα. 

Επομενη σταση παρακαλω;