Ειναι δυσκολος ο ερωτας στα χρονια της δουλειας. Στα χρονια μιας επερχομενης υφεσης που εχει πολλα παρατσουκλια και κανενα ονομα. Εγω τη φωναζω τα χρονια της παλινδρομησης πισω σε μια εποχη που ολα ηταν ελεγχομενα. Το χαμογελο να συναντας χαρακτηριστικα σε προσωπα που δεν μοιαζουν με σενα και τους γυρω σου. Γιναμε μια ανθρωποτητα. Οχι ολοι. Οχι παντου. Ειναι δυσκολο να αλλαξεις εναν κοσμο, οταν πιστευεις πως ο πολεμος ειναι η εξαιρεση κι επειτα σαν μεγαλωνεις ανακαλυπτεις πως ειναι ο κανονας. Ειναι παντου. Ο ερωτας απελευθερωθηκε απο την αφυσικοτητα των χιλιαδων κελιων. Κι επειτα απο την ανθηση περασε στην ξεφτια των δωματιων χωρις αισθησεις. Ημασταν αγρια ειδη και ζευγαρωναμε απο μια παρορμηση του κορμιου. Γιναμε δεσμωτες χιλιαδων χρονων δεισιδαιμονιων με θυμιατα και προφητες. Γιναμε μια μουσικη επανασταση ελευθερου σμιξιματος στην αγρια μεθη να βρουμε τις ριζες της θνητοτητας μας εν ονοματοι ολων εκεινων που εζησαν με την ψευδαισθηση πως πρεπει να καταπιεσεις εκεινο που εισαι γιατι αυτα προσταζουν οι νομοι που καποιοι εφτιαξαν για αλλους. Δυο μετρα και δυο σταθμα. Οι κυκλοι της ιστοριας σπιροστροβιλιζονται γυρω απο την αγνοια και το μισος και την ανισοτητα. Δεκα βηματα μπροστα. Εξι πισω. Δυο μπροστα. Τρια πισω. Εχασα το μετρημα. Εχασα το χρονο. Δεν ξερω τι συμβαινει. Ο παραλογος φοβος. Τα παραλογα συστηματα. Η ανηθικοτητα της μη-αυτονομιας. Της μη-ελευθεριας. Μισουμε χωρις να γνωριζουμε καλα καλα γιατι μισουμε. Μισουμε για να νιωσουμε κατι. Για να μην καταλαβουμε την μικροτητα, την αγνοια, την αμορφωσια μας, το φοβο μας, την ανοια μας να καταλαβουμε τον κοσμο που μας γεννησε. Αρνουμαστε το παραλογο της υπαρξης μας. Και ψαχνουμε συνεχως τη βια. Γιατι η αγαπη ειναι περιεργη. Ειναι η Αρετη και η Αρετη παει ανταμα με την αυτογνωσια. Ποσοι τρεμουν στην ιδεα να κοιταχτουνε γυμνοι στον καθρεφτη, Γυμνοι στο σωμα. Γυμνοι απο τις σαρκες. Πως να αγκαλιασεις την ομορφια και οχι την ασχημια, αναρωτιεμαι.
Οσο για μενα. Στο μικρο ταξιδι μου της χρυσαλλιδας, παλευω να ξεμυτισω απο το κουκουλι. Ειναι δυσκολο. Αμφοβολιες. Μοναξια. Αναρωτησεις για την δικη μου ισορροπια. Επομενα νουμερο και η μπαλαρινα μου ειναι ετοιμη να πηδειξει μεχρι να πιασει την κορδελα και να κανει το νουμερο της ψηλα στον αερα. Καθε φορα η αγωνια μην πεσει και γινει κομματια. Καθε φορα η επιθυμια να πεσει πανω σ'ενα σωμα τυχαιο. Ενα αγγιγμα. Μια επαφη ανατομιας πανω στην ανατομια. Ενα παιχνιδι χεριων. Και μια εκσταση. Αμφιβολιες. Αμφιβολιες. Μοναχικες γλωσσες σε φαντασικα μερη. Ονειρα και εφιαλτες.
The only aphrodisiac is your voice
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου