Ο Σεπτεμβρης ειναι ο αγαπημενος μου μηνας. Απο μωρο παιδι ητανε. Απο την πρωτη μερα που εκλαψα σ αυτο τον κοσμο. Γιατι πρωτα κλαις και μετα ανοιγεις τα ματια να κοιταξεις τι τρεχει. Γεννηθηκα μεσα στον μηνα αυτο, λιγο μετα το καλοκαιρι, λιγο πριν το χειμωνα. Μια ζωη αναποφασιστη. Καπου καποιος ειπε πως ειναι ομορφα τα πρωτα χρονια μας. Και ειναι ομορφα. Εισαι νεος, εχεις ορεξη να κανεις τα παντα, εστω κι αν δεν κανεις παρα τα μισα. Καθε φορα μισουσα αυτη τη μερα των γενεθλιων. Σαν και τις υπολοιπες μερες δεν μεγαλωνεις. Σαν εκεινη τη συγκεκριμενη μερα ειναι που θα σε γερασει αλλον εναν χρονο. Που θα σκεφτεις που ησουνα ακριβως πριν απο εναν χρονο, και πριν απο ακομα εναν και παει λεγοντας. Κι αν εκανες ολα αυτα που ηθελες ή που επρεπε να κανεις. Και βγαινει ενα υπολοιπο στο τελος παντα. Τα χρωστουμενα.
Ητανε δυσκολη χρονια φετος. Η χρονια της μοναξιας στο δικο μου ημερολογιο. Η χρονια που πρεπει να μαθω να πεταω με τα νιοχνουδα ακομα φτερα μου. Πολυ μοναξια. Μαζι με αλλους μοναξια. Καμια φορα μονη στο σπιτι με τις ταινιες και τις μουσικες μου ειναι πιο μη-μονη απο τις αλλες φορες. Δυσκολο καλοκαιρι. Δυσκολες μερες οι τελευταιες. Σαν να περασαν δεκα μηνες μεσα σε πεντε μερες. Βρες σπιτι μεσα σε μια βδομαδα στη Γενευη. Πηγαινε και στη δουλεια. Περιμενε και την evaluation σου για να δεις τι θα σε κανουν επαγγελματικα. Αλατοπιπερισε ολα αυτα με ενα κομμενο δαχτυλο και ενα χαμενο κινητο. Κι υστερικα τηλεφωνα σε οποιον γνωστο κι αγνωστο γνωριζεις. Οχι δεν ειναι τραγικα, ουτε δραματικα. Ειναι ζωη. Αυτο ειναι ζωη. Η ανασφαλεια, τα δυσκολα, τα ευκολα, τα αναπαντεχα, τα αγχη, η μοναξια, η καινουργια αρχη, η αναμονη, η απουσια, μερικα λογια που απλωνουν ευχαριστα το χερι να σε βοηθησουν.
Αναρωτιεμαι αν αξιζε ή δεν αξιζε ολο αυτο το ταξιδι. Παντα αναρωτιεμαι αν εχω παρει τις σωστες αποφασεις, γιατι αποφασιζω με αυτο το τακ της μουσικης κι οχι το ελλογο. Και συνηθως οι επιλογες της καρδιας μου βγαινουν στον πιο πετρολιθασμιενο ανηφορο. Κι ομως δεν μπορω παρα να προχωραω ετσι. Με τις μελωδιες της καρδιας. Μιας βλαμμενης καρδιας. Της ειμαι πολυ θυμωμενη. Με καποιον πρεπει να ειμαι θυμωμενη. Αλλα σαν δεν ξερεις τα αλλα μονοπατια, δεν ξερεις και πως θα σου ητανε αλλιως. Απλα υποθετεις.
Αχ, αυτο το αχ... που δε λεει να ξεκουμπιστει απ το κορμι. Αυτο το αχ των δυσκολων τριαντα. Κι ομως μεσα στη μοναξια νομιζω πως ειμαι πιο ομορφη απο ποτε. Λιγο πιο ετοιμη. Λιγο πιο ευθραυστη. Καποτε λυπημενη και καποτε χαρουμενη. Αλλα παντα λιγο πιο μονη απο χτες. Αυτος ειναι ο απολογισμος της δικης μου ημερολογιακης χρονιας που χτυπαει πρωτοχρονια σε τρεις βδομαδες ακριβως.
Για τη νεα χρονια ξερω ακριβως τι θελω. Ξερω τα δωρα που προσμενω με το φιογκο. Κι οπως ζω απο περιεργεια, θελω να δω τι θα παρω απο ολα αυτα.
