the precise moment of love

what keeps me sane

Εχω μπερδευτει μεσα στις γλωσσες. Εχω ξεχασει να γραφω. Οι λεξεις με εγκαταλειπουν. Γραμματικες και ενεστωτες φορτωσανε τα πραγματα τους γιατι βαρεθηκανε τη σιωπη. Με περιμενουν, λεει το σημειωμα, καπου αλλου, καπου στο μελλον. Μ αφηνουν λεει να διαλεξω που θελω να παω και ποτε θα ειμαι ετοιμη να τους ξαναδω. 

Ειναι περιεργο για καποιον που μιλαει πολυ να μην εχει τιποτα να πει. Οργανωνεις το πειραμα, παιρνεις τις μεταβλητες, βαζεις τα νουμερα κατω, φτιαχνεις τις γραμμες, επιλεγεις τις εξισωσεις και φτανεις στο σωστο αποτελεσμα. Δεν ειναι ομως καθολου αυτο που επρεπε να ειναι. Γιατι στην πορεια εβαλες πολλα  αν και πολλα εστω. Κι ενω εισαι εκει που επρεπε να βρισκεσαι με βασει τις πραξεις, εισαι τοσο αλλου.

Δεν θα επρεπε να ειναι ετσι. Ενα κι ενα κανει δυο. Ετσι υποτιθεται πως θα επρεπε να ειναι. Καμια φορα ομως, συχνα, ενα κι ενα δεν κανει τιποτα.

Αυτα τα απαισια πρωινα δεν ειναι να ερχονται.  Ερχονται ακαλεσταμε τα μαχαιρια τους σε μια ουτε καν σαδιστικη φρενιτιδα. Αν ηταν ετσι θα το καταλαβαινα. Απλα κομματιαζουν γιατι αυτο εμαθαν να κανουν. Ξεφλουδιζουν το μυαλο σου. Χαιδευουν την καρδια σου. Γελαει η λαμα με τους φοβους σου κι αν σου μιλησουν ποτε δεν εχουν παρα να πουν: αυτη ειναι η δουλεια μας.

 Οχι δεν ειμαι ακομα ετοιμη. Νομιζω.

Η γλωσσα σας εχει μετεφρασει το "ολοι" σε every-one, καθε-ενας ειναι ενας.

 Βινσεντ μου θυμιζεις λιγακι εμενα. Οταν ημουνα μικρη. Αν σε γνωριζα τοτε νομιζω πως θα σ ερωτευομουνα.

                                                  Μονο μεσα στη βια νιωθω ζωντανη.

Σημερα δεν πιστευω στα θαυματα. Ισως αυριο.

sometimes always

All you need is a destination

Ειναι περιεργο να γυρνας το χρονο πισω και να κοιτας το ταξιδι σου. Μοιαζει σαν να μην εγιναν ποτε ολα αυτα τα περιεργα γυρολογια σε προσωπα, τοπους, αποφασεις πολυ συνειδητες που καταντουν εξωπραγματικες. Σχεσεις που ξεκινησαν και κοπηκαν στη μεση. Μικρα ταξιδια που σχεδιαστηκαν σε μια στιγμη. Μερικα βαριαστεναγματα για δυσκολιες τοσο κοινες, μα τοσο πελωριες οταν εισαι καπου και δεν εχεις καποιον να κουρνιασεις την παρανοια της ζωης σου. Απομακρυνεσαι απο τη νιοτη παει να πει ερχεσαι κοντυτερα στη μοναξια την αναποφευκτη της υπαρξης. Μπορει να ειναι η εμπειρια του δικου μου ταξιδιου, μα οσο εχω αναγκη την αγαπη τοσο πιο πολυ απομακρυνομαι απο δαυτη. Πολλες αμφιβολιες ξυπναει μεσα μου τουτη η χρονια. Πολυ παρα πονο. Χασαμε, κερδισαμε, πορευομαστε κι εχουμε μια καινουργια ζωη να χτισουμε. Τωρα που λιγο πια μαθαμε να ανασαινουμε σ αυτον τον πλανητη με συντροφια μοναχα ενα περηφανο λουλουδι κρυμμενο στη γυαλα. Δεν ξερω αν ειμαι αρκετη Αστρη, μα θα θελα να ταξιδεψω σ ολο τον κοσμο πριν κουρνιασω μονη μου καπου στην ακρη τ Ουρανου. Γιατι ολοι οι χαρτες της ψυχης μου εκει με πανε. Στον πιο μεγαλο φοβο. Και καπου καπου λεω δεν παει αλλο. Κι αλλοτε ειμαι μικρη πολυ μικρη ακομα. Αχ μικρε, γλυκε μου Μαρσελ και Φερναντο και Εμιλυ κι ολη η συντροφια της πρωτης νιοτης. Μερικες φορες οι φανταστικοι μου φιλοι ειναι οι πιο αληθινοι φιλοι που ειχα ποτε μου.

Who am I that I come to be here...?