Ειναι περιεργο να γυρνας το χρονο πισω και να κοιτας το ταξιδι σου. Μοιαζει σαν να μην εγιναν ποτε ολα αυτα τα περιεργα γυρολογια σε προσωπα, τοπους, αποφασεις πολυ συνειδητες που καταντουν εξωπραγματικες. Σχεσεις που ξεκινησαν και κοπηκαν στη μεση. Μικρα ταξιδια που σχεδιαστηκαν σε μια στιγμη. Μερικα βαριαστεναγματα για δυσκολιες τοσο κοινες, μα τοσο πελωριες οταν εισαι καπου και δεν εχεις καποιον να κουρνιασεις την παρανοια της ζωης σου. Απομακρυνεσαι απο τη νιοτη παει να πει ερχεσαι κοντυτερα στη μοναξια την αναποφευκτη της υπαρξης. Μπορει να ειναι η εμπειρια του δικου μου ταξιδιου, μα οσο εχω αναγκη την αγαπη τοσο πιο πολυ απομακρυνομαι απο δαυτη. Πολλες αμφιβολιες ξυπναει μεσα μου τουτη η χρονια. Πολυ παρα πονο. Χασαμε, κερδισαμε, πορευομαστε κι εχουμε μια καινουργια ζωη να χτισουμε. Τωρα που λιγο πια μαθαμε να ανασαινουμε σ αυτον τον πλανητη με συντροφια μοναχα ενα περηφανο λουλουδι κρυμμενο στη γυαλα. Δεν ξερω αν ειμαι αρκετη Αστρη, μα θα θελα να ταξιδεψω σ ολο τον κοσμο πριν κουρνιασω μονη μου καπου στην ακρη τ Ουρανου. Γιατι ολοι οι χαρτες της ψυχης μου εκει με πανε. Στον πιο μεγαλο φοβο. Και καπου καπου λεω δεν παει αλλο. Κι αλλοτε ειμαι μικρη πολυ μικρη ακομα. Αχ μικρε, γλυκε μου Μαρσελ και Φερναντο και Εμιλυ κι ολη η συντροφια της πρωτης νιοτης. Μερικες φορες οι φανταστικοι μου φιλοι ειναι οι πιο αληθινοι φιλοι που ειχα ποτε μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου