Εχω μπερδευτει μεσα στις γλωσσες. Εχω ξεχασει να γραφω. Οι λεξεις με εγκαταλειπουν. Γραμματικες και ενεστωτες φορτωσανε τα πραγματα τους γιατι βαρεθηκανε τη σιωπη. Με περιμενουν, λεει το σημειωμα, καπου αλλου, καπου στο μελλον. Μ αφηνουν λεει να διαλεξω που θελω να παω και ποτε θα ειμαι ετοιμη να τους ξαναδω.
Ειναι περιεργο για καποιον που μιλαει πολυ να μην εχει τιποτα να πει. Οργανωνεις το πειραμα, παιρνεις τις μεταβλητες, βαζεις τα νουμερα κατω, φτιαχνεις τις γραμμες, επιλεγεις τις εξισωσεις και φτανεις στο σωστο αποτελεσμα. Δεν ειναι ομως καθολου αυτο που επρεπε να ειναι. Γιατι στην πορεια εβαλες πολλα αν και πολλα εστω. Κι ενω εισαι εκει που επρεπε να βρισκεσαι με βασει τις πραξεις, εισαι τοσο αλλου.
Δεν θα επρεπε να ειναι ετσι. Ενα κι ενα κανει δυο. Ετσι υποτιθεται πως θα επρεπε να ειναι. Καμια φορα ομως, συχνα, ενα κι ενα δεν κανει τιποτα.
Αυτα τα απαισια πρωινα δεν ειναι να ερχονται. Ερχονται ακαλεσταμε τα μαχαιρια τους σε μια ουτε καν σαδιστικη φρενιτιδα. Αν ηταν ετσι θα το καταλαβαινα. Απλα κομματιαζουν γιατι αυτο εμαθαν να κανουν. Ξεφλουδιζουν το μυαλο σου. Χαιδευουν την καρδια σου. Γελαει η λαμα με τους φοβους σου κι αν σου μιλησουν ποτε δεν εχουν παρα να πουν: αυτη ειναι η δουλεια μας.
Οχι δεν ειμαι ακομα ετοιμη. Νομιζω.
Η γλωσσα σας εχει μετεφρασει το "ολοι" σε every-one, καθε-ενας ειναι ενας.
Βινσεντ μου θυμιζεις λιγακι εμενα. Οταν ημουνα μικρη. Αν σε γνωριζα τοτε νομιζω πως θα σ ερωτευομουνα.
Σημερα δεν πιστευω στα θαυματα. Ισως αυριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου