Come and kiss me

One fine day you decide to talk less and less about the things you care most about, and when you have to say something, it costs you an effort … You’re good and sick of hearing yourself talk … you abridge … You give up … For thirty years you’ve been talking … You don’t care about being right anymore. You even lose your desire to keep hold of the small place you’d reserved yourself among the pleasures of life … You’re fed up … From that time on you’re content to eat a little something, cadge a little warmth, and sleep as much as possible on the road to nowhere. To rekindle your interest, you’d have to think up some new grimaces to put on in the presence of others … But you no longer have the strength to renew your repertory. You stammer. Sure, you still look for excuses for hanging around with the boys, but death is there too, stinking, right beside you, it’s there the whole time, less mysterious than a game of poker. The only thing you continue to value is petty regrets, like not finding time to run out to Bois-Colombes to see your uncle while he was still alive, the one whose little song died forever one afternoon in February. That horrible little regret is all we have left of life, we’ve vomited up the rest along the way, with a good deal of effort and misery. We’re nothing now but an old lamppost with memories on a street where hardly anyone passes anymore

Von einem gewissen Punkt an gibt es keine Rückkehr mehr. Dieser Punkt ist zu erreichen.

Ειναι κατι νυχτες που σκεφτεσαι αν μπορεις να γινεις ολα τα ονοματα. Αυτα που ονειρευεσαι, αυτα που ονειρευοσουν, ακομα κι εκεινα που ακομα δεν εχεις ονειρευτει. Γιατι μεγαλωνεις κι ωριμαζεις κι αλλαζεις απο χρυσαλλιδα σε πεταλουδα κι απο πεταλουδα σε καμπια και παλι σε χρυσαλλιδα ξανα. Ομως ειναι κατι ονειρα που σε ακολουθουν σαν μεσαιωνικοι ερωτες για παντα. Ανολοκληρωτοι και γι αυτο τοσο φλογεροι. Σαν τα χειλη του ποθεις, μα ποτε δεν φιλησες. Για τα κορμια που γευτηκες κλεινοντας τα ματια για μια στιγμη. 

Μερικες φορες απορεις γιατι δεν κανεις ολα εκεινα που ποθεις. Δεν ειναι ο φοβος. Η τουλαχιστον δεν ειναι μοναχα αυτος που σε φραναρει. Ειναι το αλλο σου ονομα. Ειναι το προσωπο που σε ντυσανε οι ελικομορφες νυμφαδες, τα λογια που σε νανουριζαν πανω απο την κουνια, ειναι ολα αυτα που δεν εχουν σχημα να πιασεις, αλλα την δυναμη να πλαθουν εσενα. Σε μια αναπνοη του χρονου, στο δευτερολεπτο που παραπαταει απο την ωρα και προσθετει ενα ακομα δεκατο μια στις τοσες ειναι που βλεπεις καθαρα ποια εισαι. Τοσο συντομα. Τοσο για λιγο. Και μεχρι το επομενο παραπατημα το ξεχνας. Δεν νοσταλγεις κατι που δεν υπαρχει στα επισημα χαρτια του Συμπαντος. Μα σαν ξανασυμβαινει το θυμασαι. Και βαζεις ενα ακομα που λειπει στο παζλ της ζωης σου. Με λιγα δακρυα παρεα. Ισως. Χαρας δακρυα. Γιατι υπαρχει ακομα αυτο το προσωπο που ειναι πιο αληθινο απο οσες αληθειες εχεις τολμησει να ξεστομισει ή σκεφτει. Λιγο πιο αχνο, αλλα υπαρχει. 

Τι να θελεις αραγε για να ανατιναξεις ολα στον αερα και να πας μακρια χωρις να ξερεις που.

Υπαρχει αραγε η αγαπη.

Αυτο με ταλανιζει πιο πολυ ακομα κι αν υπαρχει ζωη μετα ή οχι. Ειναι το πιο υπερεκτιμημενο φιλοσοφικο ερωτημα για μενα. Ειμαστε ολοι θνητοι εδω περα. Ας μου πει καποιος αν υπαρχει αγαπη. Ολα τ'αλλα μοιαζουν πολυ μικρα για σπαταλημα. Τη ζωη πολλοι την αρνηθηκαν. Την αγαπη την αρνηθηκε αραγε κανεις.

have to touch myself

Bourbon

Που εισαι μωρε και δεν μπορω να σε βρω

Που πας μικρο χαζο μυαλο μου

Ποσος κοπος για μια ζωη που δεν ειναι δικη μου

Βαλιτσες, χαμογελα και η ευχη να μπορουσα να ειμαι λιγακι σαν αυτους τους κανονικους ανθρωπους με τα μικρα, ξενα ονειρα και την τετραγωνη ζωη που τους κανει τοσο ευτυχισμενους

Ξυπνας στις εφτα διπλα στη μανα ή στον πατερα του παιδιου σου για να διαιωνισης την παναρχαιη προσταγη της κοινωνιας σου που σου λεει οτι η σαρκα σου εχει αυτο το ενστικτο της διαιωνισης

Η πιο απλη αυταπατη της αθανασιας

Και ο ερωτας η πιο τετριμενη αυταπατη των δυο που γινονται ενα μεσα απο ενα δωσιμο κορμιου τοσο εγωιστικο οσο η φυση μας

Αλλα δεν εισαι ουτε απο τους αλλους. Τους λιγους. Τους μετρημενους. 

Δεν ειμαι παρα εγω κι εγω δεν εχω ιδεα ποια στο διαολο ειμαι

Lausanne

Zurich

something old, something new & something blue

Neuch

Blue

Geneva

Geneva

Geneva

Geneva

Bern

Geneva

Bern

Geneva

Geneva

Bern

Bern

Geneva

Bern

Geneva

A day at work