Ειναι κατι νυχτες που σκεφτεσαι αν μπορεις να γινεις ολα τα ονοματα. Αυτα που ονειρευεσαι, αυτα που ονειρευοσουν, ακομα κι εκεινα που ακομα δεν εχεις ονειρευτει. Γιατι μεγαλωνεις κι ωριμαζεις κι αλλαζεις απο χρυσαλλιδα σε πεταλουδα κι απο πεταλουδα σε καμπια και παλι σε χρυσαλλιδα ξανα. Ομως ειναι κατι ονειρα που σε ακολουθουν σαν μεσαιωνικοι ερωτες για παντα. Ανολοκληρωτοι και γι αυτο τοσο φλογεροι. Σαν τα χειλη του ποθεις, μα ποτε δεν φιλησες. Για τα κορμια που γευτηκες κλεινοντας τα ματια για μια στιγμη.
Μερικες φορες απορεις γιατι δεν κανεις ολα εκεινα που ποθεις. Δεν ειναι ο φοβος. Η τουλαχιστον δεν ειναι μοναχα αυτος που σε φραναρει. Ειναι το αλλο σου ονομα. Ειναι το προσωπο που σε ντυσανε οι ελικομορφες νυμφαδες, τα λογια που σε νανουριζαν πανω απο την κουνια, ειναι ολα αυτα που δεν εχουν σχημα να πιασεις, αλλα την δυναμη να πλαθουν εσενα. Σε μια αναπνοη του χρονου, στο δευτερολεπτο που παραπαταει απο την ωρα και προσθετει ενα ακομα δεκατο μια στις τοσες ειναι που βλεπεις καθαρα ποια εισαι. Τοσο συντομα. Τοσο για λιγο. Και μεχρι το επομενο παραπατημα το ξεχνας. Δεν νοσταλγεις κατι που δεν υπαρχει στα επισημα χαρτια του Συμπαντος. Μα σαν ξανασυμβαινει το θυμασαι. Και βαζεις ενα ακομα που λειπει στο παζλ της ζωης σου. Με λιγα δακρυα παρεα. Ισως. Χαρας δακρυα. Γιατι υπαρχει ακομα αυτο το προσωπο που ειναι πιο αληθινο απο οσες αληθειες εχεις τολμησει να ξεστομισει ή σκεφτει. Λιγο πιο αχνο, αλλα υπαρχει.
Τι να θελεις αραγε για να ανατιναξεις ολα στον αερα και να πας μακρια χωρις να ξερεις που.
Υπαρχει αραγε η αγαπη.
Αυτο με ταλανιζει πιο πολυ ακομα κι αν υπαρχει ζωη μετα ή οχι. Ειναι το πιο υπερεκτιμημενο φιλοσοφικο ερωτημα για μενα. Ειμαστε ολοι θνητοι εδω περα. Ας μου πει καποιος αν υπαρχει αγαπη. Ολα τ'αλλα μοιαζουν πολυ μικρα για σπαταλημα. Τη ζωη πολλοι την αρνηθηκαν. Την αγαπη την αρνηθηκε αραγε κανεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου