that moment

Αυτη η καταπληκτικη στιγμη που πιστευεις πως δεν γινεται να γινουν τα πραγματα χειροτερα, τουλαχιστον αυτο, γινεται σχεδον μαγικη οταν οντως τα πραγματα γινονται τραγελαφικα χειροτερα και μεσα σε μια μερα πρεπει να αλλαξεις σπιτι καπως, καπου χωρις να εχεις ιδεα πως επρεπε να αλλαξεις σπιτι *αυτη η μνημη και αυτη η γλωσσα που ειναι χωρα παρεξησηεων*, αλλα δεν εχεις που να πας κι ολο το φταιξιμο ειναι πανω σου. Κι απο πανω μια βδομαδα που καθε περιστατικο παει λιγο πιο στραβα απο οτι θα πρεπε, κατι λεξεις που ξεστομιζονται για να σου γαμησουν ακομα πιο πολυ την ανασφαλεια σου. Ενα ραντεβου που αναμενεις και θα αλλαξει το μελλον σου προς το καλυτερο ή το χειροτερο. Μια χωρα αφιλοξενη σε ενα κορμι αφιλοξενο. Ολα γινονται λαθος για καποιο λογο. Κι εχω γενεθλια ξερεις αγαπητο συμπαν. Μην μου τα κανεις γεναθλια. Μου φτανουν τα λευκα αγριοχορτα που τολμουν να ξεσπαθιζουν στο κεφαλι μου. Ενταξει ολα ειναι καλα και καπου κανω λαθος, αλλα δωσε μου ενα διαλλειμα. Ετσι για πλακα. Να δουμε τι θα γινει.

* ναι ειχα νευρα οταν τα εγραφα ολα αυτα! και ακομα εχω λιγες μερες μετα!

Meanwhile in my head, I’m undergoing open-heart surgery.

"Solitude gives birth to the original in us, to beauty unfamiliar and perilous- to poetry. But also, if gives birth to the opposite: to the perverse, the illicit, the absurd."

~    Thomas Mann (Death in Venice)

"You darkness, that I come from,
I love you more than all the fires
that fence in the world
But the darkness pulls in everything:
and it is possible a great energy
is moving near me.
I have faith in nights.
" 

Ich glaube an Nächte  

~

Rainer Maria Rilke

"How many times have people used a pen or paintbrush because they couldn’t pull the trigger?"

~   Virginia Woolf, from Selected Essays

"To be away from home and yet to feel oneself everywhere at home; to see the world, to be at the center of the world, and yet to remain hidden from the world—such are a few of the slightest pleasures of those independent, passionate, impartial natures which the tongue can but clumsily define."

~   Charles Baudelaire, The Painter of Modern Life

i miss reading books...

dreams lately

Coraline

 Τελευταια που μεγαλωνω αρχιζω να αναρωτιεμαι ολο και πιο πολυ γιατι μπερδευτηκα σε ενα μελλον που δεν ειναι σε καμια περιπτωση το μελλον που ηθελα να ειμαι. Παρολα αυτα συνεχιζω το παιχνιδι της επιλογης. Ισως επρεπε να το ειχα βαλει στα ποδια τοτε στα δεκαοχτω και να πηγαινα να κανω τα ονειρα μου αληθεια. Επρεπε να γραφω πιο πολυ. Επρεπε να μη φοβαμαι γιατι τελικα ολα τα πεπατημενα δεν με κανουν να φοβαμαι λιγοτερο. Το αντιθετο. Φοβαμαι ολο και πιοτερο. και σκεφτομαι ποσο λατευω τη δημιουργια. Την τεχνη. Δεν την καταλαβαινω, μα με κανει ευτυχισμενη. Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου ηθελα να γραφω. Τιποτα αλλο δεν αγαπησα πιο πολυ. Κι ομως ποτε δεν το τολμησα. Ποτε δεν πηγα σε αυτο το δρομο. Τα λαθη ειναι ομορφα. Μπορει να φτιαξουν ονοματα που δεν υπηρχαν ποτε πριν. Κοσμους που μοιαζουν αληθινοι και κοιμουνται μεχρι να τους ανακαλυψουν. Τα λαθη με εφεραν ως εδω και αν το σκεφτω καλα καλα δεν με πηγανε κι ασχημα. Οσο κι αν προσπαθησα να με σαμποταρω, καπως πηγα λιγο παραπερα. Καθε μερα στη νεα μου δουλεια ακουω ανθρωπους να παραπονιουνται ασταματητα για τη ζωη τους, τα αφεντικα τους, το ταδε διευθυντη και τον ταδε συντροφο. Τι στο διαολο συμβαινει με ολους αυτους γυρω. Και δεν μιλω για τους ασθενεις μονο που ειναι αλλη ιστορια στο υποκριτικο, ελβετικο, υπερκαπιταλιστικο συστημα που θηλαζει τους πολιτες του μεχρι να πεθανουν. Αυτη η κανιβαλιστικη προνοια που συντηρει παρασιτα ειναι ο αποτοκος μιας κοινωνιας τοσο προνοιας, οσο ενας γονιος που στελνει το παιδι του εσωκλειστο στο πιο ακριβο τροφειο, το πληρωνει κι επειτα αξιωνει να φερει τον τιτλο του πιο στοργικου γονιου. Κι υστερα ειναι μια ετερη υστερικη μορφη της κοινωνιας που εχει γυρισει πισω στην πανακεια του γαμου, παιδια, καπκεηκς και πολκα ντοτς και τι ευτυχισμενοι που ειμαστε με τα μικρα πραγματα της ζωης. Στην βαθια αληθεια ειμαστε μοναδικοι που παει να πει μονοι. Δεν ειναι ευκολο να εισαι με αλλους, ουτε μονος ομως. Δεν ειναι και δυσκολο απο την αλλη. Αναρωτιεμαι μηπως ισως δεν ειναι τοσο πολυ αργα. Παλιμπαιδιζω λιγο. Σε μεγαλωνει η δουλεια. Κατι παει λαθος με τις κοινωνιες μας. Τοσα λογια, σκεψεις που καινε το μυαλο κι επειτα απο μια ακομα σκατα μερα, να γυρνας και να ακους εναν απο τους αγαπημενους σου αυτου του κοσμου. Απαγορευω τα αν μου να τρωνε την ψυχη μου. Ειναι μικρουλα η ψυχουλα μου, καταλαβαινεις? Παντα ειναι αργα κι εγω ακομα δεν ξερω που βρισκομαι.

how long?

Καθε χρονο λιγοτεροι. Λιγο πιο μακρια απο ολους να κοιταζω τις τηλεορασεις με τα προγραμματα των διπλανων ζωων. Δεν ειναι που δεν αγαπω, ή δεν ποθω, ή δεν ειμαι ευτυχισμενη που και που. Ενα παιδικο χαμογελο, μια μερα στη δουλεια που πηγε καλα, το μικρο ταξιδι λιγες μερες, δυο λογια απο σκορπιους φιλους. Μα αυτα ειναι τα αγγιγματα της μιας στιγμης. Κι ανταπαντω πως ισως καλοσυνηθισα στην αλμυρη μοναξια. Και ισως ισως δεν ειμαι αρκετη γι αυτες τις αγαπες αυτου του κοσμου, κανενα κοσμου. Ο,τι καλυτερο μπορω να βρω τον εαυτο μου, μα πιο πολυ τον χανω. Δεν ηθελα ποτε πολλα στολιδια, κι ισως ειχα μεγαλα ονειρα κι εχω ακομα, μα πιο πολυ απο ολα ονειρευτηκα φιλια και αγκαλιες και ματια να με κοιτουν περηφανα. Ειναι δυσκολες μερες. Μονες μερες, Απο αυτες που ειμαι θυμωμενη με ολους και με ολα. Μα πιο πολυ με εμενα. Δεν ειναι ευκολο να φοραω τα παπουτσια μου. Δεν ειμαι εγω αυτη που ακρακουμπαει και φευγει. Δεν θελω να μεγαλωσω κι αλλο. Φτανει. Ειναι καθε φορα ολο και πιο δυσκολο να σβηνεις τα κερακια. Αυτα μαζευονται, μα οι πνοες λιγοστευουν. Ξερω πως εχω ολες τις απειρες επιλογες, ξερω ολα τε ξερω, μα ο καιρος, ο χρονος, οι ωρες, η νιοτη παει περασε και γω κοιμαμαι μονη. Καποια στιγμη ισως να γραψω γι αυτο το τααξιδι σ αυτον τον νεο τοπο. Μα τουτες τις μερες νοσταλγω ενα χνουδι αγκαλιας.

(he)art

Mon premier amour