Coraline

 Τελευταια που μεγαλωνω αρχιζω να αναρωτιεμαι ολο και πιο πολυ γιατι μπερδευτηκα σε ενα μελλον που δεν ειναι σε καμια περιπτωση το μελλον που ηθελα να ειμαι. Παρολα αυτα συνεχιζω το παιχνιδι της επιλογης. Ισως επρεπε να το ειχα βαλει στα ποδια τοτε στα δεκαοχτω και να πηγαινα να κανω τα ονειρα μου αληθεια. Επρεπε να γραφω πιο πολυ. Επρεπε να μη φοβαμαι γιατι τελικα ολα τα πεπατημενα δεν με κανουν να φοβαμαι λιγοτερο. Το αντιθετο. Φοβαμαι ολο και πιοτερο. και σκεφτομαι ποσο λατευω τη δημιουργια. Την τεχνη. Δεν την καταλαβαινω, μα με κανει ευτυχισμενη. Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου ηθελα να γραφω. Τιποτα αλλο δεν αγαπησα πιο πολυ. Κι ομως ποτε δεν το τολμησα. Ποτε δεν πηγα σε αυτο το δρομο. Τα λαθη ειναι ομορφα. Μπορει να φτιαξουν ονοματα που δεν υπηρχαν ποτε πριν. Κοσμους που μοιαζουν αληθινοι και κοιμουνται μεχρι να τους ανακαλυψουν. Τα λαθη με εφεραν ως εδω και αν το σκεφτω καλα καλα δεν με πηγανε κι ασχημα. Οσο κι αν προσπαθησα να με σαμποταρω, καπως πηγα λιγο παραπερα. Καθε μερα στη νεα μου δουλεια ακουω ανθρωπους να παραπονιουνται ασταματητα για τη ζωη τους, τα αφεντικα τους, το ταδε διευθυντη και τον ταδε συντροφο. Τι στο διαολο συμβαινει με ολους αυτους γυρω. Και δεν μιλω για τους ασθενεις μονο που ειναι αλλη ιστορια στο υποκριτικο, ελβετικο, υπερκαπιταλιστικο συστημα που θηλαζει τους πολιτες του μεχρι να πεθανουν. Αυτη η κανιβαλιστικη προνοια που συντηρει παρασιτα ειναι ο αποτοκος μιας κοινωνιας τοσο προνοιας, οσο ενας γονιος που στελνει το παιδι του εσωκλειστο στο πιο ακριβο τροφειο, το πληρωνει κι επειτα αξιωνει να φερει τον τιτλο του πιο στοργικου γονιου. Κι υστερα ειναι μια ετερη υστερικη μορφη της κοινωνιας που εχει γυρισει πισω στην πανακεια του γαμου, παιδια, καπκεηκς και πολκα ντοτς και τι ευτυχισμενοι που ειμαστε με τα μικρα πραγματα της ζωης. Στην βαθια αληθεια ειμαστε μοναδικοι που παει να πει μονοι. Δεν ειναι ευκολο να εισαι με αλλους, ουτε μονος ομως. Δεν ειναι και δυσκολο απο την αλλη. Αναρωτιεμαι μηπως ισως δεν ειναι τοσο πολυ αργα. Παλιμπαιδιζω λιγο. Σε μεγαλωνει η δουλεια. Κατι παει λαθος με τις κοινωνιες μας. Τοσα λογια, σκεψεις που καινε το μυαλο κι επειτα απο μια ακομα σκατα μερα, να γυρνας και να ακους εναν απο τους αγαπημενους σου αυτου του κοσμου. Απαγορευω τα αν μου να τρωνε την ψυχη μου. Ειναι μικρουλα η ψυχουλα μου, καταλαβαινεις? Παντα ειναι αργα κι εγω ακομα δεν ξερω που βρισκομαι.