Καθε χρονο λιγοτεροι. Λιγο πιο μακρια απο ολους να κοιταζω τις τηλεορασεις με τα προγραμματα των διπλανων ζωων. Δεν ειναι που δεν αγαπω, ή δεν ποθω, ή δεν ειμαι ευτυχισμενη που και που. Ενα παιδικο χαμογελο, μια μερα στη δουλεια που πηγε καλα, το μικρο ταξιδι λιγες μερες, δυο λογια απο σκορπιους φιλους. Μα αυτα ειναι τα αγγιγματα της μιας στιγμης. Κι ανταπαντω πως ισως καλοσυνηθισα στην αλμυρη μοναξια. Και ισως ισως δεν ειμαι αρκετη γι αυτες τις αγαπες αυτου του κοσμου, κανενα κοσμου. Ο,τι καλυτερο μπορω να βρω τον εαυτο μου, μα πιο πολυ τον χανω. Δεν ηθελα ποτε πολλα στολιδια, κι ισως ειχα μεγαλα ονειρα κι εχω ακομα, μα πιο πολυ απο ολα ονειρευτηκα φιλια και αγκαλιες και ματια να με κοιτουν περηφανα. Ειναι δυσκολες μερες. Μονες μερες, Απο αυτες που ειμαι θυμωμενη με ολους και με ολα. Μα πιο πολυ με εμενα. Δεν ειναι ευκολο να φοραω τα παπουτσια μου. Δεν ειμαι εγω αυτη που ακρακουμπαει και φευγει. Δεν θελω να μεγαλωσω κι αλλο. Φτανει. Ειναι καθε φορα ολο και πιο δυσκολο να σβηνεις τα κερακια. Αυτα μαζευονται, μα οι πνοες λιγοστευουν. Ξερω πως εχω ολες τις απειρες επιλογες, ξερω ολα τε ξερω, μα ο καιρος, ο χρονος, οι ωρες, η νιοτη παει περασε και γω κοιμαμαι μονη. Καποια στιγμη ισως να γραψω γι αυτο το τααξιδι σ αυτον τον νεο τοπο. Μα τουτες τις μερες νοσταλγω ενα χνουδι αγκαλιας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου