And I have no face, I have wanted to efface myself. . .

Portia Wounding Her Thigh, 1664--Elisabetta Sirani

Προσπαθω να σχισω τη θλιμμενη Μαρια-Ηλεκτρα απο πανω μου. Μαζι με την ερωμενη μου κοβω το παλιο δερμα ωστε να αναγεννηθω.Κοκκινα λουλουδια γεμισε το σωμα μου.

Ποσο τ' αγαπαω αυτα τα λουλουδια.

Ποσο τα μισω αυτα τα λουλουδια.

εΙΝΑΙ το πιο αναγεννησιακο αφροδιασιακο. Ξυπνας πιο ζωντανος απο ποτε. Η καρδια παλλεται παλι απο την αρχη και συ βαφτισμενος στην κολυμπηθρα του δικου σου κοκκινου παιρνεις τα ονοματα που σου 'ρχονται 'κεινη την ωρα στο νου. Και γινομαι φωτια ή ενα τριανταφυλλο στα χερια της κοπελας απο το Γουανταναμο που ενεπνευσε το γνωστοτερο κουβανεζικο τραγουδι κι ας μην το 'μαθε ποτε της . . Και γινομαι χαμογελα στα χειλη ενος παιδιου με θλιμμενα ματια, μα που να κατι ειδε . . γευτηκε μια αγκαλια και για αυτο το κλεφτο λεπτο γινομαι το γελιο του . . Ντυνομαι την πορφυρα και πλεον με γεμιζει η ηρεμια. Ο Johnny Panic πεφτει στα διχτυα μας σαν εξαγριωμενος ταυρος και λαβωνεται. Μπερδευεται στη μανια του και απορροφημενος απο το παιχνιδισμα της μπερτας μ' αφηνει για λιγο στην ησυχια μου.

Να μην σκεφτομαι.

Να μην φοβαμαι.

Να μην με αγχωνονουν τα χιλιαδες "αν" και τα μυριαδες "γιατι".

Ειναι περιεργο ποσο τρομακτικα αλλαζουνε ολα τελευταια. Η στασιμοτητα χρονων σαν να σαπισε τα ξυλα του φραγματος και πλεον τα νερα του ορμητικου χρονου παρασερνουν και τραβανε ιλιγγιωδως τα παντα παρακατω. Για τους υπολοιπους βεβαια ολα αυτα. Γω απλα φυτευω λουλουδια στους κηπους του κορμιου μου και δινομαι απληστα στην βιο-κηπουρικη προσπαθωντας να κερδισω εστω καποια απ' τα χαμενα. Σαν απελπισμενος τζογαδορος που τα 'χει χασει ολα στην πρεφα, μα με τα λιγοστα ψιλα στην τσεπη πασχιζει να βγαλει τα μισα εστω . . μη γυρισει με εντελως αδειες τσεπες. Φτηνες παρηγοριες, μα πως να βγεις στο φως . . Πως να επιστρεψεις σπιτι τοσο τρομαγμενος?

Οταν δεν σου εχει απομεινει τιποτα περα απο τη γυμνια σου?

Ποια ματια να κοιταξεις ισια και να μην τα νιωσεις καθρεφτες που σπανε και κοβουν?

Αλειφεσαι την αλμυρα σου . .

Παλι και παλι.

Γαληνευεις.

Κολυμπας ισως προς την πορεια της παραδοξοτητας και της μοναξιας. Ισως δεν υπαρχει γυρισμος. Μα δεν ειναι επιλογη. Τιποτα απο αυτο που εισαι δεν ειναι επιλογη σου. Οι υπολοιποι συνεχιζουν και συ πρεπει να βρεις καποιον τροπο να επιβιωσεις. Δεν ειναι τοσο απλο οσο θα επρεπε. Δεν ειναι ενστικτο για εσενα. Αν τουλαχιστον ειχες καποια αγκαλια . . Πολλα "αν" Μαρια-Ηλεκτρα . . Και η ιστορια του Κομματιου-που-Λειπει ειναι η δικη σου ιστορια . . Η ιστορια του καθενος μας . .

Ποτε θα μαθω να κυλαω μονη μου?

Ηλιος και βαθρες και μια ομορφη παρεα . . . Δεν θελω να σκεφτομαι το "μετα" . . . Το μετα κρυβει μια Barbara Wong και τουλιπες στην πορτα μου αφημενες . . .