. . . because every moment is a drop in the ocean . . .

Κοιταζω τις στιγμες που φευγουνε και δεν προφταινω καν να τις δω. Απλα μενει ο αποηχος απο τα ποδοβολητα τους . . . You went with the tide and now a fish in the sea to find . . But to put the boat-emotion you got to get out of your depth . . .

Τετοιες φωνες σε κανουν να θελεις τοσο απελπισμενα να ερωτευτεις. Εχω ενα ορφανο "σ' αγαπω" στην καρδια. Ξυπολητο και κουρελιδικο. Ζητιανευει φορωντας φανταχτερα ρουχα γιατι ντρεπεται τη φτωχεια του. Ειναι απελπισμενο μα περηφανο. Εξαλλου στο αιμα μου κυλαει λιγο απο το αιμα μιας γιαγιας που στα χρονια της Μεγαλης Πεινας του Εμφυλιου δεν μπορουσε να απλωσει το χερι να ζητησει ελεημοσυνη κι ας γουργουριζε η κοιλια της μερες. Κι ας ειχαν θαψει τον πατερα της ζωντανο. Κι ας εκλαιγε στα φουστανια της μανας της καθε νυχτα. Το ορφανο μου κλαιει κι αυτο τα σεληνοφωτα δειλινα μεσα μου. Δεν αφηνει κανενα ιχναδι στα χειλη ή στα ματια. Λιγο μοναχα. Να φαινεται στους αγαπημενους που αντεχουν τις φωνες, τα αγχη, τα λαθη και τις παρανοιες μου.

Πως να το παρω αγκαλια το ορφανο μου να του πω οτι ολα θα πανε καλα οταν θελω να γκρεμισω τον Εαυτο μου σε τοιχους και σιδερενια αγκαθια για το χρονο που εχασε, για ανθρωπους που ξοδευτηκε χωρις λογο, για μια νεοτητα που παραπεε σ' εναν εγκλεισμο οταν θα πρεπε να τραγουδα ολα τα ερωτικα τραγουδια στο φεγγαρι, να λουζεται τεκιλα διπλα στη θαλασσα και να χορευει με περαστικους διαβατες ο,τι τραβαει η ψυχη της . . ?

Οι δυναμεις τεινουν να φυγουν σαν στεκομαι ακινητη για ενα λεπτο. Ενα μοναχο λεπτο. Γιατι βρισκουν ευκαιρια οι σκεψεις. Θα βγουν απο την κρυψωνα τους. Και πλεον δεν καταδεχονται καν να μεταμφιεστουν σε Σειρηνες με ωραια οψη. Μ' εχουν του χεριου τους. Το ξερουν. Και το ξερω.

Μουσικη . . . Μουσικη . . . Μουσικη . . . Μαζευτηκαν απο τις ακρες του κοσμου στη Βαρκελωνη και εκει τραγουδουν χωμενοι σ' ενα μινι-βαν. Ετσι θα ονειρευομουνα τη ζωη μου. Μηπως ξερουμε ποσο θα ειναι αυτο το αυριο που χτιζουμε? Η Αννα ειπε οτι ζουμε συμφωνα με τις μνημες που θα θελουμε να εχουμε στο μελλον. Κι εχει δικιο. Ξεχναμε ομως οτι δεν οριζουμε τιποτα απο αυτο το χρονοδιαγραμμα. Μουσικη και ανθρωποι που μπαινοβγαινουν πλεον με στροβιλωδεις ρυθμους. Πιανω απο τα δαχτυλα μορφες και φιγουρες και απλα αφηνομαι . . . Ποσο θα ηθελα να αφησω . . να εγκαταλειψω τουτη την πολη με το φλεγομενο φορεμα μου. . να τα καψω ολα και να μην γυρισω ποτε πισω . . . Ολα ειναι τοσο περιεργα πια . . . Η αφη . . Η γευση . . Η οραση . . Μονο γι αυτους που αγαπω μπορω να ειμαι σιγουρη . . . Και αν ειχα ενα τζινι ξερω και τις τρεις ευχες μου . . .

We fell in together by accident . . . it was never meant to be more than a bubble . . . Αυτη τη συνεχεια του τραγουδιου μουρμουριζω στο ορφανο μου . . . χαμογελωντας ομως . . . Εχει εμενα κι εγω εχω ενα "σ' αγαπω" μεσα μου . . . Ειμαι παιδι της Ηλεκτρας και δεν επαψα να βλεπω την ομορφια και αυτο ειναι το πολυτιμοτερο σημαδι που κρυβω μεσα μου . . .