But another time she told me another tale. It was about a man who loved without hope. He withdrew completely inside himself, and thought he would burn up with love. He lost contact with the world; he no longer saw the blue sky and the green forest; the brook didn’t murmur for him, the harp didn’t sound for him; everything had gone under and he had become poor and miserable. But his love grew, and he was much readier to die and wither away than to renounce the possession of the beautiful woman he loved. Then he noticed that his love had burnt up everything else in him; it became powerul and exerted more and more attraction; and the beautiful woman was compelled to follow; she came, he stoof there with outstretched arms to draw her to himself. But when she stood before him, she was totally transformed, and with trembling he felt and saw that he had attracted to himself the entire world he had lost. It stood before him and yielded itself to him; sky and forest and brook, everything came to meet him in new colors, vivid and splendid; it belonged to him, it spoke his languag. And instead of merely winning a woman, he had the whole world on his bosom, and every star in the sky shone within him and sparkled joy into his soul. He had loved and by doing so, had found himself. But most people love in order to lose themselves.
Παρασκευή 29 Μαΐου 2009
Κυριακή 24 Μαΐου 2009
"I lost some time once, Its always in the last place you look for it."
Delirium stands in Dream's gallery, waiting for his return. Remembers.The moment she realised what was happening. That the universe was changing. That she was growing up or at least growing older. . .
She was no longer Delight, and the blossoms has already begun to fall in her domain, becoming smudged and formless colors and she had no one to talk to . . .
For Delirium was once Delight. And although that was long ago now,
even today her eyes are badly matched: one eye is a vivid emerald green,
spattered with silver flecks that move; her other eye is vien blue.
even today her eyes are badly matched: one eye is a vivid emerald green,
spattered with silver flecks that move; her other eye is vien blue.
Δευτέρα 18 Μαΐου 2009
I wish i Could sing about Love
I don’t want to sing about anger and hate
I don’t want to sing about fear and defeat
I don’t want to sing about the things I always sing about
I wish I could sing about love
I don’t want to sing about war and greed
I don’t want to sing about those we can’t feed
I don’t want to sing about the things I always sing about
I wish I could sing about love
I don’t want to sing about suffering and pain
I don’t want to sing for another campaign
I don’t want to sing about the things I always sing about
I wish I could sing about love
I don’t want to sing about rights and wrongs
I don’t want to sing all the same old songs
But I’ll sing them, and sing them, ‘til there’s no need to sing them
And then I can sing about love.
I don’t want to sing about fear and defeat
I don’t want to sing about the things I always sing about
I wish I could sing about love
I don’t want to sing about war and greed
I don’t want to sing about those we can’t feed
I don’t want to sing about the things I always sing about
I wish I could sing about love
I don’t want to sing about suffering and pain
I don’t want to sing for another campaign
I don’t want to sing about the things I always sing about
I wish I could sing about love
I don’t want to sing about rights and wrongs
I don’t want to sing all the same old songs
But I’ll sing them, and sing them, ‘til there’s no need to sing them
And then I can sing about love.
Σάββατο 16 Μαΐου 2009
A Dialogue Betwixt Death and a Lady
DEATH:
Fair lady, lay your costly robes aside,
No longer may you glory in your pride;
Take leave of all your carnal vain delight,
I'm come to summon you away this night!
LADY:
What bold attempt is this? pray let me know
From whence you come, and whither I must go?
Must I, who am a lady, stoop or bow
To such a pale-faced visage? Who art thou?
DEATH:
Do you not know me? well! I tell thee, then,
It's I that conquer all the sons of men!
No pitch of honour from my dart is free;
My name is Death! have you not heard of me?
LADY:
Yes! I have heard of thee time after time,
But being in the glory of my prime,
I did not think you would have called so soon.
Why must my morning sun go down at noon?
DEATH:
Talk not of noon! you may as well be mute;
This is no time at all for to dispute:
Your riches, garments, gold, and jewels brave,
Houses and lands must all new owners have;
Though thy vain heart to riches was inclined,
Yet thou must die and leave them all behind.
LADY:
My heart is cold; I tremble at the news;
There's bags of gold, if thou wilt me excuse,
And seize on them, and finish thou the strife
Of those that are aweary of their life.
Are there not many bound in prison strong,
In bitter grief of soul have languished long,
Who could but find the grave a place of rest,
From all the grief in which they are oppressed?
Besides, there's many with a hoary head,
And palsy joints, by which their joys are fled;
Release thou them whose sorrows are so great,
But spare my life to have a longer date.
DEATH:
Though some by age be full of grief and pain,
Yet their appointed time they must remain:
I come to none before their warrant's sealed,
And when it is, they must submit and yield.
I take no bribe, believe me, this is true;
Prepare yourself to go; I'm come for you.
LADY:
Death, be not so severe, let me obtain
A little longer time to live and reign!
Fain would I stay if thou my life will spare;
I have a daughter beautiful and fair,
I'd live to see her wed whom I adore:
Grant me but this and I will ask no more.
DEATH:
This is a slender frivolous excuse;
I have you fast, and will not let you loose;
Leave her to Providence, for you must go
Along with me, whether you will or no;
I, Death, command the King to leave his crown,
And at my feet he lays his sceptre down!
Then if to kings I don't this favour give,
But cut them off, can you expect to live
Beyond the limits of your time and space!
No! I must send you to another place.
LADY:
You learned doctors, now express your skill,
And let not Death of me obtain his will;
Prepare your cordials, let me comfort find,
My gold shall fly like chaff before the wind.
DEATH:
orbear to call, their skill will never do,
They are but mortals here as well as you:
I give the fatal wound, my dart is sure,
And far beyond the doctor's skill to cure.
How freely can you let your riches fly
To purchase life, rather than yield to die!
But while you flourish here with all your store,
You will not give one penny to the poor;
Though in God's name their suit to you they make,
You would not spare one penny for His sake!
The Lord beheld wherein you did amiss,
And calls you hence to give account for this!
LADY:
Oh! heavy news! must I no longer stay?
How shall I stand in the great judgment-day?
[Down from her eyes the crystal tears did flow:
She said], None knows what I do undergo:
Upon my bed of sorrow here I lie;
My carnal life makes me afraid to die.
My sins, alas! are many, gross and foul,
Oh, righteous Lord! have mercy on my soul!
And though I do deserve thy righteous frown,
Yet pardon, Lord, and pour a blessing down.
[Then with a dying sigh her heart did break,
And did the pleasures of this world forsake.]
Thus may we see the high and mighty fall,
For cruel Death shows no respect at all
To any one of high or low degree
Great men submit to Death as well as we.
Though they are gay, their life is but a span -
A lump of clay--so vile a creature's man.
Then happy those whom Christ has made his care,
Who die in the Lord, and ever blessed are.
The grave's the market-place where all men meet,
Both rich and poor, as well as small and great.
If life were merchandise that gold could buy,
The rich would live, the poor alone would die.
Fair lady, lay your costly robes aside,
No longer may you glory in your pride;
Take leave of all your carnal vain delight,
I'm come to summon you away this night!
LADY:
What bold attempt is this? pray let me know
From whence you come, and whither I must go?
Must I, who am a lady, stoop or bow
To such a pale-faced visage? Who art thou?
DEATH:
Do you not know me? well! I tell thee, then,
It's I that conquer all the sons of men!
No pitch of honour from my dart is free;
My name is Death! have you not heard of me?
LADY:
Yes! I have heard of thee time after time,
But being in the glory of my prime,
I did not think you would have called so soon.
Why must my morning sun go down at noon?
DEATH:
Talk not of noon! you may as well be mute;
This is no time at all for to dispute:
Your riches, garments, gold, and jewels brave,
Houses and lands must all new owners have;
Though thy vain heart to riches was inclined,
Yet thou must die and leave them all behind.
LADY:
My heart is cold; I tremble at the news;
There's bags of gold, if thou wilt me excuse,
And seize on them, and finish thou the strife
Of those that are aweary of their life.
Are there not many bound in prison strong,
In bitter grief of soul have languished long,
Who could but find the grave a place of rest,
From all the grief in which they are oppressed?
Besides, there's many with a hoary head,
And palsy joints, by which their joys are fled;
Release thou them whose sorrows are so great,
But spare my life to have a longer date.
DEATH:
Though some by age be full of grief and pain,
Yet their appointed time they must remain:
I come to none before their warrant's sealed,
And when it is, they must submit and yield.
I take no bribe, believe me, this is true;
Prepare yourself to go; I'm come for you.
LADY:
Death, be not so severe, let me obtain
A little longer time to live and reign!
Fain would I stay if thou my life will spare;
I have a daughter beautiful and fair,
I'd live to see her wed whom I adore:
Grant me but this and I will ask no more.
DEATH:
This is a slender frivolous excuse;
I have you fast, and will not let you loose;
Leave her to Providence, for you must go
Along with me, whether you will or no;
I, Death, command the King to leave his crown,
And at my feet he lays his sceptre down!
Then if to kings I don't this favour give,
But cut them off, can you expect to live
Beyond the limits of your time and space!
No! I must send you to another place.
LADY:
You learned doctors, now express your skill,
And let not Death of me obtain his will;
Prepare your cordials, let me comfort find,
My gold shall fly like chaff before the wind.
DEATH:
orbear to call, their skill will never do,
They are but mortals here as well as you:
I give the fatal wound, my dart is sure,
And far beyond the doctor's skill to cure.
How freely can you let your riches fly
To purchase life, rather than yield to die!
But while you flourish here with all your store,
You will not give one penny to the poor;
Though in God's name their suit to you they make,
You would not spare one penny for His sake!
The Lord beheld wherein you did amiss,
And calls you hence to give account for this!
LADY:
Oh! heavy news! must I no longer stay?
How shall I stand in the great judgment-day?
[Down from her eyes the crystal tears did flow:
She said], None knows what I do undergo:
Upon my bed of sorrow here I lie;
My carnal life makes me afraid to die.
My sins, alas! are many, gross and foul,
Oh, righteous Lord! have mercy on my soul!
And though I do deserve thy righteous frown,
Yet pardon, Lord, and pour a blessing down.
[Then with a dying sigh her heart did break,
And did the pleasures of this world forsake.]
Thus may we see the high and mighty fall,
For cruel Death shows no respect at all
To any one of high or low degree
Great men submit to Death as well as we.
Though they are gay, their life is but a span -
A lump of clay--so vile a creature's man.
Then happy those whom Christ has made his care,
Who die in the Lord, and ever blessed are.
The grave's the market-place where all men meet,
Both rich and poor, as well as small and great.
If life were merchandise that gold could buy,
The rich would live, the poor alone would die.
--This ballad was printed on a broadside by J. Deacon sometime between 1683 and 1700. It was printed as The Great Messenger of Mortality
Παρασκευή 15 Μαΐου 2009
Mad Girl's Lovers' Cemetery
Ειναι ενα μικρο νεκροταφειο στα μειχια της καρδιας που οσο περνουν τα χρονια μεγαλωνει.
Καποτε οταν ησουνα παιδι πηγαινες και επαιζες εκει. Στο απεραντο γρασιδι πηδουσες και τιναζες τα χερακια σου να γεμισει πεταλουδες ο τοπος. Εκατομμυρια πολυχρωμες πεταλουδες που κυνηγουσες με χαμογελα και επιανες με φιλια στον αερα. Δεν σε ενοιαζε το αυριο. Που παει να πει ησουνα ελευθερη απο το βαρος της σκεψης. Της υπαρξης. Της θνητοτητας. Ολα εμοιαζαν αιωνια. Και συ νομιζες πως υπηρχες απο παντα για παντα. Η αφαιρεση ανυποστατη εννοια στο λεξιλογιο του νου. Μοναχα η προσθεση. Τα προσωπα που εβρισκες καθε καινουργια μερα στο λιβαδι σου. Ενα κι αλλο ενα κι αλλο ενα κι ενα ακομη. Το φορεμα σου σκιζοταν σαν κυλιοσουνα κατω. Ματωναν τα γονατα σου απο ενα παραπατημα. Τοτε εκλαιγες για πολυ απλα πραγματα. Κι επειτα γελουσες το ιδιο απλα. Δεν ηταν δυσκολο να εισαι Εσυ γιατι τοτε ησουνα το αδιαιρετο ολον του εαυτου σου.
Ωσπου οι προσθεσεις δεν φτανανε να μετρανε τους ωμους που αγκαλιαζες ή τα στοματα που σε χτυπουσανε. Εφτασες στον πολλαπλασιασμο και διχως να το πολυκαταλαβεις ο πολλαπλασιασμος εφερε την αφαιρεση ανταμα του. Μια μερα σηκωθηκες απο το κρεββατι για να κανεις τις καθημερινες σου ρουτινες. Πηγες στο μπανιο, επλενες το προσωπο σου, χτενισες τα μαλλια σου και γυρισες στο δωματιο σου να ντυθεις. Και τοτε σε ειδες ακομα κοιμισμενη απο τα χτες. Ο αδερφος σου σε ξυπνουσε και συ συνειδητοποιησες πως αρχισες να διαιρεισαι. Πλεον δεν χρειαζοταν να εισαι εδω ή εκει. Μπορουσες να εισαι παντου. Την ιδια στιγμη. Στον παραλληλο χρονο. Και πιστευες αυτο θα σε κανει ευτυχισμενη. Κατειχες το κουαρτρετο της γνωσης. Και πιστευες πως η γνωση ειναι κατι καλο. Θα μπορουσες να επισκεπτεσαι το λιβαδι της παιδικοτητας σου οποτε ηθελες. Ισως θα μπορουσες να μεινεις εκει για παντα. Και η σκεψη αυτη σε συνεπηρε σε μια θυελλα αισιοδοξιας για τα μελλουμενα.
Οταν ξαναπηγες ομως στο λιβαδι τιποτα δεν ηταν οπως το θυμοσουνα. Το πρασινο ειχε λιγοστεψει για χαρη του γκριζου. Πετ
ρινες στηλες με ονοματα χαραγμενα επανω. Τα ονοματα της αφαιρεσης. Ορισμενα ισα ισα που τα θυμοσουνα. Αλλα σου σουβλιζαν το μυαλο. Νερο κυλουσε απο πανω ως κατω σου σαν ειδες αυτο που στ' αληθεια ειχε συμβει στο λιβαδι σου. Ηταν πλεον νεκροτοπος. Και στην ακρη εστεκε λιγο πιο διακριτικα το νεκροταφειο των ερωτων σου. Πλησιαζεις και μια μια προσκυνας τις στηλες. Μεχρι που πηγαινεις στον πιο νωπο ταφο και σκαλιζεις το χωμα. Ανοιγεις το φερετρο και κοιταζεις με λαχταρα το ομορφο προσωπο. Γδυνεσαι και του δινεσαι γιατι ακομη ειναι ζεστο το σωμα του και εσυ κρυωνεις. Κρυωνεις τοσο πολυ. Συνεχιζεις να κρυωνεις ακομα κι οταν φιλας τα χειλια που δεν ανταποκρινονται. Κι ετσι γυμνη τρεχεις μακρια απο τις στηλες και το γκρι και τα ονοματα της αφαιρεσης.
Τρεχεις στον τοπο που απομεινε ανθισμενος και στις φωνες που προφερουν με γλυκυτητα ακομα το ονομα σου προσπαθωντας να μην γυρισεις ουτε μια φορα το κεφαλι.
Καποτε οταν ησουνα παιδι πηγαινες και επαιζες εκει. Στο απεραντο γρασιδι πηδουσες και τιναζες τα χερακια σου να γεμισει πεταλουδες ο τοπος. Εκατομμυρια πολυχρωμες πεταλουδες που κυνηγουσες με χαμογελα και επιανες με φιλια στον αερα. Δεν σε ενοιαζε το αυριο. Που παει να πει ησουνα ελευθερη απο το βαρος της σκεψης. Της υπαρξης. Της θνητοτητας. Ολα εμοιαζαν αιωνια. Και συ νομιζες πως υπηρχες απο παντα για παντα. Η αφαιρεση ανυποστατη εννοια στο λεξιλογιο του νου. Μοναχα η προσθεση. Τα προσωπα που εβρισκες καθε καινουργια μερα στο λιβαδι σου. Ενα κι αλλο ενα κι αλλο ενα κι ενα ακομη. Το φορεμα σου σκιζοταν σαν κυλιοσουνα κατω. Ματωναν τα γονατα σου απο ενα παραπατημα. Τοτε εκλαιγες για πολυ απλα πραγματα. Κι επειτα γελουσες το ιδιο απλα. Δεν ηταν δυσκολο να εισαι Εσυ γιατι τοτε ησουνα το αδιαιρετο ολον του εαυτου σου.
Ωσπου οι προσθεσεις δεν φτανανε να μετρανε τους ωμους που αγκαλιαζες ή τα στοματα που σε χτυπουσανε. Εφτασες στον πολλαπλασιασμο και διχως να το πολυκαταλαβεις ο πολλαπλασιασμος εφερε την αφαιρεση ανταμα του. Μια μερα σηκωθηκες απο το κρεββατι για να κανεις τις καθημερινες σου ρουτινες. Πηγες στο μπανιο, επλενες το προσωπο σου, χτενισες τα μαλλια σου και γυρισες στο δωματιο σου να ντυθεις. Και τοτε σε ειδες ακομα κοιμισμενη απο τα χτες. Ο αδερφος σου σε ξυπνουσε και συ συνειδητοποιησες πως αρχισες να διαιρεισαι. Πλεον δεν χρειαζοταν να εισαι εδω ή εκει. Μπορουσες να εισαι παντου. Την ιδια στιγμη. Στον παραλληλο χρονο. Και πιστευες αυτο θα σε κανει ευτυχισμενη. Κατειχες το κουαρτρετο της γνωσης. Και πιστευες πως η γνωση ειναι κατι καλο. Θα μπορουσες να επισκεπτεσαι το λιβαδι της παιδικοτητας σου οποτε ηθελες. Ισως θα μπορουσες να μεινεις εκει για παντα. Και η σκεψη αυτη σε συνεπηρε σε μια θυελλα αισιοδοξιας για τα μελλουμενα.
Οταν ξαναπηγες ομως στο λιβαδι τιποτα δεν ηταν οπως το θυμοσουνα. Το πρασινο ειχε λιγοστεψει για χαρη του γκριζου. Πετ
ρινες στηλες με ονοματα χαραγμενα επανω. Τα ονοματα της αφαιρεσης. Ορισμενα ισα ισα που τα θυμοσουνα. Αλλα σου σουβλιζαν το μυαλο. Νερο κυλουσε απο πανω ως κατω σου σαν ειδες αυτο που στ' αληθεια ειχε συμβει στο λιβαδι σου. Ηταν πλεον νεκροτοπος. Και στην ακρη εστεκε λιγο πιο διακριτικα το νεκροταφειο των ερωτων σου. Πλησιαζεις και μια μια προσκυνας τις στηλες. Μεχρι που πηγαινεις στον πιο νωπο ταφο και σκαλιζεις το χωμα. Ανοιγεις το φερετρο και κοιταζεις με λαχταρα το ομορφο προσωπο. Γδυνεσαι και του δινεσαι γιατι ακομη ειναι ζεστο το σωμα του και εσυ κρυωνεις. Κρυωνεις τοσο πολυ. Συνεχιζεις να κρυωνεις ακομα κι οταν φιλας τα χειλια που δεν ανταποκρινονται. Κι ετσι γυμνη τρεχεις μακρια απο τις στηλες και το γκρι και τα ονοματα της αφαιρεσης.Τρεχεις στον τοπο που απομεινε ανθισμενος και στις φωνες που προφερουν με γλυκυτητα ακομα το ονομα σου προσπαθωντας να μην γυρισεις ουτε μια φορα το κεφαλι.
Τετάρτη 13 Μαΐου 2009
Pet Shop Boys--Love Etc.
You need more You need more You need more You need more
You need more You need more You need more You need more
You need more
Boy it's tough getting on in the world
When the sun doesn't shine and a boy needs a girl
It’s about getting out of a rut, you need luck
But you’re stuck and you don’t know how, oh
(Don't have to be) A big bucks Hollywood star
(Don't have to drive) A super car to get far
(Don't have to live) A life of power and wealth
(Don't have to be) Beautiful but it helps
(Don’t have to buy) A house in Beverly Hills
(Don’t have to have) Your daddy paying the bills
(Don’t have to live) A life of power and wealth
(Don't have to be) Beautiful but it helps
You need more
Than a big blank check to be a lover, or
A Gulfstream jet to fly you door to door
Somewhere chic on another shore
You need more You need more You need more
You need more You need more You need more
You need love
You need love
You need love
Too much of anything
Is never enough
Too much of everything
Is never enough
Boy it's tough getting on in the world
When the sun doesn't shine and a boy needs a girl
It’s about getting out of a rut, you need luck
But you’re stuck and you don’t know how, oh
(Don't have to be) A big bucks Hollywood star
(Don't have to drive) A super car to get far
(Don't have to wear) A smile much colder than ice
(Don't have to be) Beautiful but it’s nice
You need more
Than the Gerhard Richter hangin’ on your wall
A chauffeur-driven limousine on call
To drive your wife and lover to a white tie ball
You need more You need more You need more
You need more You need more You need more
You need love
I believe that we can achieve
The love that we need
I believe, call me naïve
Love is for free
(Don't have to be) A big bucks Hollywood star
(Don't have to drive) A super car to get far
(Don’t have to live) A life of power and wealth
(Don't have to be) Beautiful but it helps
Beautiful but it helps
Beautiful but it helps
You need more You need more You need more You need more
You need more
Boy it's tough getting on in the world
When the sun doesn't shine and a boy needs a girl
It’s about getting out of a rut, you need luck
But you’re stuck and you don’t know how, oh
(Don't have to be) A big bucks Hollywood star
(Don't have to drive) A super car to get far
(Don't have to live) A life of power and wealth
(Don't have to be) Beautiful but it helps
(Don’t have to buy) A house in Beverly Hills
(Don’t have to have) Your daddy paying the bills
(Don’t have to live) A life of power and wealth
(Don't have to be) Beautiful but it helps
You need more
Than a big blank check to be a lover, or
A Gulfstream jet to fly you door to door
Somewhere chic on another shore
You need more You need more You need more
You need more You need more You need more
You need love
You need love
You need love
Too much of anything
Is never enough
Too much of everything
Is never enough
Boy it's tough getting on in the world
When the sun doesn't shine and a boy needs a girl
It’s about getting out of a rut, you need luck
But you’re stuck and you don’t know how, oh
(Don't have to be) A big bucks Hollywood star
(Don't have to drive) A super car to get far
(Don't have to wear) A smile much colder than ice
(Don't have to be) Beautiful but it’s nice
You need more
Than the Gerhard Richter hangin’ on your wall
A chauffeur-driven limousine on call
To drive your wife and lover to a white tie ball
You need more You need more You need more
You need more You need more You need more
You need love
I believe that we can achieve
The love that we need
I believe, call me naïve
Love is for free
(Don't have to be) A big bucks Hollywood star
(Don't have to drive) A super car to get far
(Don’t have to live) A life of power and wealth
(Don't have to be) Beautiful but it helps
Beautiful but it helps
Beautiful but it helps
. . feel like the road is way too long . .
Καποιος τραβαει τα λουρια απο ψηλα και η μαριονετα χορευει τα καθημερινα της βηματα. Κοιμαται. Ξυπναει. Χαμογελαει. Πεταει βλεμματα κι αστεια. Λογια σε φιλους. Η αγαπη που νιωθει σαν εγκλωβισμενη βομβα σκαει και αφηνει μεσα της εναν λευκο νανο. Αδρανη. Ανημπορο να αγκαλιασει εκεινους που θελει να κλεισει σ' ενα φιλι απ' ακρη σ' ακρη. Δεν τους φτανει. Μενει να κοιταζει απο εκει κατω σαν τα παιδια. Μονο που δεν ειναι παιδι. Μα αθελα του πληγωνει τις αφταστες αγκαλιες με τη σκληροτητα που πληγωνουν τα παιδια. Ποτε μου δεν σκεφτηκα ποσο πρεπει να πονανε τα αγαπημενα προσωπα οταν με βλεπουν να μην μπορω να εκφρασω τις λεξεις μου με χειρονομιες. Η αληθεια ειναι πως ειμαι τυχερη. Τυχερη για τα φλουρια μου. Τυχερη για το ποσο μ
ου λειπουνε. Τυχερη που μου λεει το Κινεζακι μου συνεχεια ποσο μ' αγαπαει. Και ξερω πως το κανει κυριως γιατι ξερει οτι το εχω αναγκη εγω. Οχι απλως να μου το δειχνουν πως μ' αγαπουν. Μα και να μου το λενε. Συνεχεια.. Συνεχεια.. Η μαριονετα αφηνεται στην ιεροτελεστια της χημειας που παιζει τραμπαλα και απλα ελπιζει να την ξαφνιασει το αυριο. Μα περισσοτερο απο ολα ελπιζει να ξεγελασει τον παιχνιδοπαιχτη και εκει που θα εχει χαλαρωσει κουρασμενος τα σκοινια μ' ενα δυνατο, απροσμενο τιναγμα να σπασει τη χορωδια κινησεων και με ορμη, με οση δυναμη εχει σε καθε κυτταρο του νου να φωναξει την μοναδικη πηγη ευτυχιας της. Να μην σταματησει να φιλαει εσενα κι εσενα κι εσενα κι εσενα κι εσενα και καθε φλουρι της--παλιο ή νεο--συνεχεια. Αληθινα. Αβασταχτα. Βιασμενα αβιαστα. Και να μην αφησει κανεναν να αρθρωσει λεξη. Γιατι οι λεξεις ειναι πηγη παρεξηγησεων και δεν θελω αλλες παρεξηγησεις. Κι αν με κυνηγαει αυτη η καταραμενη καταρα ας ειναι. Στο πλαι της θελω να μαθω να χορευω και να τραγουδαω και να αγαπω το καθε ανεκτιμητο χερι που με πιανει καθε φορα λιγο προτου πεσω. Και θελω να το θυμαστε ολοι σας, ακομα κι οταν οι μεταμορφωσεις μου το λησμονουνε. . Ποσο βαθια, τρεχουμενα, διαφανα, χωρις να περιμενω τιποτα, παιδιαστικα, ανυπομονα, σκληρα, αθελητα, ασυναιρετα, παντοτινα σας αγαπαω. . Ολους και εναν εναν και τοσο ξεχωριστα.
ου λειπουνε. Τυχερη που μου λεει το Κινεζακι μου συνεχεια ποσο μ' αγαπαει. Και ξερω πως το κανει κυριως γιατι ξερει οτι το εχω αναγκη εγω. Οχι απλως να μου το δειχνουν πως μ' αγαπουν. Μα και να μου το λενε. Συνεχεια.. Συνεχεια.. Η μαριονετα αφηνεται στην ιεροτελεστια της χημειας που παιζει τραμπαλα και απλα ελπιζει να την ξαφνιασει το αυριο. Μα περισσοτερο απο ολα ελπιζει να ξεγελασει τον παιχνιδοπαιχτη και εκει που θα εχει χαλαρωσει κουρασμενος τα σκοινια μ' ενα δυνατο, απροσμενο τιναγμα να σπασει τη χορωδια κινησεων και με ορμη, με οση δυναμη εχει σε καθε κυτταρο του νου να φωναξει την μοναδικη πηγη ευτυχιας της. Να μην σταματησει να φιλαει εσενα κι εσενα κι εσενα κι εσενα κι εσενα και καθε φλουρι της--παλιο ή νεο--συνεχεια. Αληθινα. Αβασταχτα. Βιασμενα αβιαστα. Και να μην αφησει κανεναν να αρθρωσει λεξη. Γιατι οι λεξεις ειναι πηγη παρεξηγησεων και δεν θελω αλλες παρεξηγησεις. Κι αν με κυνηγαει αυτη η καταραμενη καταρα ας ειναι. Στο πλαι της θελω να μαθω να χορευω και να τραγουδαω και να αγαπω το καθε ανεκτιμητο χερι που με πιανει καθε φορα λιγο προτου πεσω. Και θελω να το θυμαστε ολοι σας, ακομα κι οταν οι μεταμορφωσεις μου το λησμονουνε. . Ποσο βαθια, τρεχουμενα, διαφανα, χωρις να περιμενω τιποτα, παιδιαστικα, ανυπομονα, σκληρα, αθελητα, ασυναιρετα, παντοτινα σας αγαπαω. . Ολους και εναν εναν και τοσο ξεχωριστα.Πέμπτη 7 Μαΐου 2009
Κυριακή 3 Μαΐου 2009
There's something wrong with me Chemically
Ερχεται ο Κηπουρος και κοιταζει τον ηρεμο κηπο με το απαλο χορταρι. Δεν εχει περασει πολυ καιρος που το χωμα μαλακωσε σε μια γλυκια προσμονη. Ενα νηφαλιο δαπεδο ετοιμο να δεχτει καθε πελμα, καθε παλαμη, καθε σωμα που θα βρεθει εκει τυχαια. Τυχαια οσο τυχαια ειναι η λυση σε μια εξιωση. Και τοτε ο Κηπουρος απο καπριτσιο αρπαζει ενα φτυαρακι και καρφωνει την γαληνια γη. Οργωνει. Με μεθοδικες κινησεις αφηνει δω κι εκει κατακοκκινους σπορους απο τουλιπες. Πιστευει ετσι θα κανει πιο ελκυστικο το τοπιο. Θα προσελκυει περισσοτερους επισκεπτες. Δεν καταλαβαινει μεσα στην μανια του ποσο αυτο-απαξιωτικη ειναι αυτη η πραξη. Δεν ακουει τους πονους της γης. Δεν μυριζει τη θαλασσα που πηδουν απο τα εγκατα της. Δεν αντιλαμβανεται η αφη του τα αγκαθια στο πλαι των λουλουδιων.
Δεν τα πεταει το χωμα απο εγωισμο για να πληγωσει οποιον παει να κοψει τα ανθακια. Απλως κουραστηκε[α] απο ολο αυτο το παιχνιδι του στολιδιου. Απο τις τουλιπες που σπερνονται καθε τοσο. Απο το ποσο δεν ειναι αρκετη να παρει μα και να δωσει--πιο πολυ να δωσει--αυτο που σπαταραει μεσα της.
Λυπαται και λυπαμαι.
Γινομαι ενα αστερι. Γινομαι η Σεληνη. Γινομαι ενα γυμνο, μοναχικο εντελβαις στο βραχο ενος βουνου. Και δεν εχω αλλο τροπο να μεγαλωσω παρα τα δακρυα μου. Μ' αυτα ποτιζομαι και ψηλωνω. Μια μερα ελπιζω να καταφερω να αγγιξω τον Ουρανο. Και τοτε ισως τριγυρισμενη απο πλασματα καταφερω να μιλησω
για το παραπονο του γλαρου,
για τον διωγμο αθελητο σ' εκεινους που αγαπω,
για τον Κηπουρο και τα στειρα ουρανια τοξα της καρδιας.
Δεν τα πεταει το χωμα απο εγωισμο για να πληγωσει οποιον παει να κοψει τα ανθακια. Απλως κουραστηκε[α] απο ολο αυτο το παιχνιδι του στολιδιου. Απο τις τουλιπες που σπερνονται καθε τοσο. Απο το ποσο δεν ειναι αρκετη να παρει μα και να δωσει--πιο πολυ να δωσει--αυτο που σπαταραει μεσα της.
Λυπαται και λυπαμαι.
Γινομαι ενα αστερι. Γινομαι η Σεληνη. Γινομαι ενα γυμνο, μοναχικο εντελβαις στο βραχο ενος βουνου. Και δεν εχω αλλο τροπο να μεγαλωσω παρα τα δακρυα μου. Μ' αυτα ποτιζομαι και ψηλωνω. Μια μερα ελπιζω να καταφερω να αγγιξω τον Ουρανο. Και τοτε ισως τριγυρισμενη απο πλασματα καταφερω να μιλησω
για το παραπονο του γλαρου,
για τον διωγμο αθελητο σ' εκεινους που αγαπω,
για τον Κηπουρο και τα στειρα ουρανια τοξα της καρδιας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
