There's something wrong with me Chemically

Ερχεται ο Κηπουρος και κοιταζει τον ηρεμο κηπο με το απαλο χορταρι. Δεν εχει περασει πολυ καιρος που το χωμα μαλακωσε σε μια γλυκια προσμονη. Ενα νηφαλιο δαπεδο ετοιμο να δεχτει καθε πελμα, καθε παλαμη, καθε σωμα που θα βρεθει εκει τυχαια. Τυχαια οσο τυχαια ειναι η λυση σε μια εξιωση. Και τοτε ο Κηπουρος απο καπριτσιο αρπαζει ενα φτυαρακι και καρφωνει την γαληνια γη. Οργωνει. Με μεθοδικες κινησεις αφηνει δω κι εκει κατακοκκινους σπορους απο τουλιπες. Πιστευει ετσι θα κανει πιο ελκυστικο το τοπιο. Θα προσελκυει περισσοτερους επισκεπτες. Δεν καταλαβαινει μεσα στην μανια του ποσο αυτο-απαξιωτικη ειναι αυτη η πραξη. Δεν ακουει τους πονους της γης. Δεν μυριζει τη θαλασσα που πηδουν απο τα εγκατα της. Δεν αντιλαμβανεται η αφη του τα αγκαθια στο πλαι των λουλουδιων.
Δεν τα πεταει το χωμα απο εγωισμο για να πληγωσει οποιον παει να κοψει τα ανθακια. Απλως κουραστηκε[α] απο ολο αυτο το παιχνιδι του στολιδιου. Απο τις τουλιπες που σπερνονται καθε τοσο. Απο το ποσο δεν ειναι αρκετη να παρει μα και να δωσει--πιο πολυ να δωσει--αυτο που σπαταραει μεσα της.
Λυπαται και λυπαμαι.
Γινομαι ενα αστερι. Γινομαι η Σεληνη. Γινομαι ενα γυμνο, μοναχικο εντελβαις στο βραχο ενος βουνου. Και δεν εχω αλλο τροπο να μεγαλωσω παρα τα δακρυα μου. Μ' αυτα ποτιζομαι και ψηλωνω. Μια μερα ελπιζω να καταφερω να αγγιξω τον Ουρανο. Και τοτε ισως τριγυρισμενη απο πλασματα καταφερω να μιλησω
για το παραπονο του γλαρου,
για τον διωγμο αθελητο σ' εκεινους που αγαπω,
για τον Κηπουρο και τα στειρα ουρανια τοξα της καρδιας.